Το μαρτύριο των καθηγητών, γράφει ο Γιώργος Πένταρης

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Το μαρτύριο των καθηγητών, γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Όλοι θα έχουμε πληροφορηθεί για το περιστατικό βιαιοπραγίας μαθητή σε ΕΠΑΛ του Αιγάλεω εναντίον του Διευθυντή του σχολείου. Όπως συμφωνούν για πρώτη φορά κάποια ΜΜΕ – με τα υπόλοιπα να έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους μη στέλνοντας στον Καιάδα τον καθηγητή – έγινε «συμπλοκή» κατά κάποιο τρόπο με έναν δεκαεξάχρονο μαθητή που ήθελε μαζί με μερικούς φίλους του να κάνει κατάληψη στο σχολείο του. Στην εκπομπή «Συνδέσεις» της ΕΡΤ μίλησε ο κ. Πασσάς, εκπαιδευτικός στο συγκεκριμένο ΕΠΑΛ, λέγοντας ότι «η βία είναι ευρύτερο θέμα». Σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό που ήταν στο σχολείο την ώρα της συμπλοκής, ο συνάδελφός τους κρατήθηκε από την αστυνομία άδικα. Ακόμη συμπλήρωσε ότι το περιστατικό ανάμεσα στον διευθυντή του σχολείου και στον μαθητή ήταν το αποκορύφωμα μιας έκρυθμης κατάστασης δύο ετών. «Έχουν ενημερωθεί οι πάντες. Έχουμε αφεθεί μόνοι μας. Δεν υπήρχε χειροδικία του καθηγητή προς τον μαθητή. Του πήρε το τηλέφωνο. Δεν υπήρχε κατάληψη», προσέθεσε ο εκπαιδευτικός υποστηρίζοντας ότι μια παρέα τεσσάρων παιδιών προσπάθησε, με έναν κάδο, να κλείσει το σχολείο, όπου δεν έχει εκλεγεί ακόμη δεκαπενταμελές συμβούλιο για να αποφασίσει κάτι τέτοιο.

Στέκομαι λίγο στην τελευταία παράγραφο των δηλώσεων του καθηγητή. Δηλαδή αν είχε εκλεγεί το δεκαπενταμελές και είχε αποφασίσει για κατάληψη, η απόφαση θα ήταν αποδεκτή δημοκρατικά; Ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, αν λάβουμε υπ’ όψη την βίαιη συμπεριφορά του μαθητή, η απόφαση του δεκαπενταμελούς θα ήταν με εκβιασμό «κατάληψη». Να γελάσουμε ή να κλάψουμε με την κατάντια στην οποία έχει περιπέσει η Ελληνική Μέση Εκπαίδευση από την πολιτική ορθότητα και τις κατ’ επίφαση δημοκρατικές διαδικασίες;
Μήπως το υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να αναθεωρήσει και, κατά την γνώμη μου, να καταργήσει αυτά τα «δημοκρατικά» δεκαπενταμελή; Τα εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ την εποχή των χρόνων της δημοκρατικής αθωότητας, αλλά – φευ! – δεν κατάλαβε ότι ήταν μια αποτυχημένη απόφαση με τον τρόπο που εξελίχθηκε. Τα δεκαπενταμελή τα εκμεταλλεύτηκε κυρίως η αριστερά για αλίευση μελλοντικών ψηφοφόρων και γιατί όχι πολιτικών στελεχών; Για παράδειγμα, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι παιδί των δεκαπενταμελών. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε μόνος του πρωθυπουργός. Κάποιοι συμμαθητές που εκ των πραγμάτων δεν είχαν την ωριμότητα και καθοδήγηση που είχε αυτός, τον εξέλεξαν πρόεδρο δεκαπενταμελούς και ηγήθηκε των καταλήψεων εναντίον της μεταρρύθμισης Αρσένη. Κάποιοι ανώριμοι δημοσιογράφοι του έδωσαν δημοσιότητα, κάποιοι ανώριμοι πολιτικοί τον εμπιστεύτηκαν, και κάποιοι ανώριμοι πολίτες τον ψήφισαν. Ο κοινός παρονομαστής όμως σε όλους αυτούς, ανεξαρτήτως ιδιότητας και ηλικίας, ήταν η ανωριμότητα, αλλά και από πολλούς η σκοπιμότητα.
Τα δεκαπενταμελή, που δυστυχώς είναι ένας αποτυχημένος θεσμός, και που σε συνδυασμό με άλλες αιτίες έφερε την Ελληνική εκπαίδευση στο ναδίρ, θα πρέπει η κυβέρνηση και όποιο άλλο κόμμα νοιάζεται για την πατρίδα να τα καταργήσει. Τον ρόλο των δεκαπενταμελών να τον αναλάβουν οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων και όχι τα κηδεμονευόμενα από την αριστερά δεκαπενταμελή. Αν διαβάσετε ανακοινώσεις δεκαπενταμελών συμβουλίων θα δείτε ότι έχω πολύ δίκιο, γιατί τα αιτήματα είναι καθοδηγούμενα στα πλαίσια της λενινιστικής τακτικής που έχουν τα κόμματα της αριστεράς να επεμβαίνουν σε κάθε είδους «μαζικό» χώρο, θα λέγαμε, ώστε να προωθούν ακόμη και χωρίς να το καταλαβαίνουν τις απόψεις των.

Αν διαβάστε τον κανονισμό λειτουργίας των μαθητικών κοινοτήτων (Υπ.Απ. 23.613/6/Γ2/4094/86), θα δείτε ότι εκτός των άλλων απαγορεύονται και είναι ποινικά κολάσιμες οι καταλήψεις των σχολείων και είναι επιτρεπτή η παρέμβαση της αστυνομίας ώστε να ελευθερωθούν οι χώροι της σχολικής μονάδας. Όλοι γνωρίζουμε βέβαια, ότι ποτέ δεν έχει τιμωρηθεί κάποιος για κατάληψη σχολείου ούτε βέβαια κανένας για τις υλικές ζημιές που έχουν υποστεί οι σχολικές μονάδες κατά την διάρκεια των καταλήψεων. Ποτέ δεν τόλμησε διοίκηση σχολείου να καταλογίσει τα έξοδα των βανδαλισμών στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων. Όλα τα σπασμένα «πίπτουν επί δικαίοις και αδίκοις» στους φορολογούμενους. Ως πότε;
Η χαλάρωση ή η ανυπαρξία πειθαρχίας στο σχολείο που ο κάθε ψευτοκουλτουριάρης και κατ’ επίφαση δημοκράτης υπερθεμάτισε για αυτό, στην ουσία δεν έκανε τίποτα άλλο από το να το υποβαθμίσει. Δεν θέλω να ακούσω ότι το σχολείο υποχρηματοδοτείται. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Η διάλυση του σχολείου έχει ως συνέπεια τα παιδιά από τα χαμηλά οικονομικά στρώματα, για τα οποία κόπτεται η αριστερά, να μην τυγχάνουν της σωστής εκπαίδευσης και να βγαίνουν από το σχολείο στουρνάρια. Μας λέει η αριστερά ότι τα παιδιά της άρχουσας τάξης πάνε στα ιδιωτικά, αλλά μέτρησαν πόσα παιδιά που προέρχονται από την εργατιά πάνε σε ιδιωτικά ή πόσα από αυτήν την κατηγορία παιδιών δεν κάνουν σπίτι τους ιδιαίτερα; Αυτοί οι γονείς βλέπουν τί γίνεται και κάνουν το σκατό τους παξιμάδι να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα ελέω αριστεράς…
Αν αυτός ο μαθητής του ΕΠΑΛ Αιγάλεω δημιουργούσε πρόβλημα επί διετία, ο σύλλογος είχε δικαίωμα να αφήσει το πρόβλημα να κακοφορμίσει; Δεν θα έπρεπε νωρίτερα να πάρει μέτρα και να διώξει τον μαθητή από το σχολείο; Ακούω κάτι ηλίθιες απόψεις ότι θα έπρεπε να υπάρχει ψυχολόγος στο σχολείο να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις ή ότι το παιδί έχει προβλήματα γιατί προέρχεται από προβληματική οικογένεια. Ποιος είπε όμως ότι εις βάρος όλων των άλλων μαθητών θα πρέπει να μένουμε αδρανείς λόγω πολιτικής ορθότητας; Ποιος είπε ότι για να λύσουμε τα προβλήματα αυτού(ών) πρέπει να δημιουργούμε σοβαρότερα προβλήματα στους φτωχούς μαθητές που θέλουν να τελειώσουν με ένα επαγγελματικό χαρτί στο χέρι να μπορούν να φάνε ένα κομμάτι ψωμί; Πού βρίσκεται η αδικία; Ας μου πει κάποιος.
Επειδή κατά την διάρκεια του 1990 ως καθηγητής πληροφορικής είχα και συνεχίζω να έχω αρκετές επαφές με καθηγητές της ΜΕ, θέλω να πω ότι οι καθηγητές στα σχολεία ζουν μέσα σε μια κόλαση. Πολλές καθηγήτριες παραιτούνται πρόωρα από την θέση τους γιατί δεν αντέχουν την προσβλητική και βίαιη συμπεριφορά των μαθητών.

Βέβαια η ευθύνη δεν βαρύνει μόνο τους μαθητές, αλλά και τους καθηγητές που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους μέσα στην κοινότητα των μαθητών. Δεν γίνεται να κάνει ιδιαίτερα ο καθηγητής σε μαθητή που το πρωί τον έχει στην τάξη. Είναι φυσικό ο μαθητής να αναπτύξει όχι μόνο έλλειψη σεβασμού απέναντι στο καθηγητή, αλλά να τον βλέπει και από θέσεως ισχύος μέσα στην τάξη. Πόσες φορές τα ΜΜΕ και το Υπουργείο Παιδείας δεν έχουν εκ προοιμίου καταδικάσει στο παρελθόν καθηγητές και με ψευδείς μαρτυρίες ότι σήκωσαν χέρι σε μαθητές; Προσωπικά ο Θεός με προστάτευσε που δεν συνέχισα καθηγητής σε δημόσιο σχολείο, γιατί σίγουρα θα είχα απολυθεί. Το λέω γιατί θυμήθηκα ένα περιστατικό στις Σχολές Ωμέγα όπου σε μια τάξη 30 μαθητών είχα έναν από τη Ρόδο που δημιουργούσε πρόβλημα, επιδή είχε έρθει μόνο για να πάρει αναβολή από το στρατό. Με αυτόν ήρθα στα χέρια και τον πέταξα έξω από την τάξη. Το έκανα σκεπτόμενος τα άλλα παιδιά που είχαν έρθει από την φτωχή Ελληνική επαρχία να μάθουν τα κουμπιούτερ εκείνη την μακρινή εποχή του 1990. Και μόνο ότι ένα από αυτά τα παιδιά είναι σήμερα υποδιευθυντής πληροφορικής του ΑΣΕΠ, με κάνει να αισθάνομαι δικαιωμένος που χτύπησα τον Ροδίτη. Το ίδιο έκανε σε ΕΠΑΛ της Πάτρας φίλος μου μηχανολόγος και ο μαθητής που έφαγε τότε το ξύλο του σήμερα τον βλέπει και δεν παύει να του λέει πόσο δίκιο είχε. Σήμερα αν γίνονταν αυτά θα μας είχε καταπιεί το Twitter κτλ. Να εξηγηθώ: Δεν υποστηρίζω το ξύλο βέβαια, αλλά πρέπει στο σχολείο να επιβληθεί η πειθαρχία.
Η κόρη αυτού του φίλου μου από την Πάτρα είναι καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πατρών και μου είπε ότι το «υλικό» που έρχεται στα πανεπιστήμια είναι κάθε χρόνο όλο και περισσότερο υποβαθμισμένο. Τα παιδιά πάνε αγράμματα στα πανεπιστήμια και οι καθηγητές που σέβονται το εαυτόν τους είναι υποχρεωμένοι να διδάσκουν τουλάχιστον για ένα εξάμηνο μαθήματα του δημοτικού – του λυκείου ήθελα να πω. Κρίμα…

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή