Την ώρα της κάλπης…, γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, αυτή τη χρονική περίοδο δηλαδή, μετά τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης, την αλλοπρόσαλλη διαχείρισή της με τις γνωστές βαριές επιπτώσεις στη χώρα και το βιοτικό μας επίπεδο, την υγειονομική κρίση που ακολούθησε και συνεχίζεται, την κλιματική αλλαγή με τις συχνές σοβαρές καταστροφές που προκαλεί, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την ενεργειακή κρίση που τη συνοδεύει και βέβαια τον επιθετικό παροξυσμό της Τουρκίας, πως θα πορευθούμε! Τι πρέπει να κάνουμε μέσα στις συγκεκριμένες πολιτικοοικονομικές συνθήκες τοπικές, περιφερειακές και διεθνείς;

Βέβαια, η «φτώχεια θέλει καλοπέραση». Και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η περίοδος των διακοπών, «τα μπάνια του λαού» όπως τη θέλησε το επικοινωνιακό πολιτικό λεξιλόγιο, ήρθαν στην ώρα τους και κουτσά στραβά οι περισσότεροι τη «βολέψαμε»… Άλλοι, οι πιο άτυχοι, με έδρα τη μόνιμη κατοικία τους και κάποιες ημερήσιες επισκέψεις στις παραλίες με το πούλμαν – ασύμφορο γαρ το ΙΧ. Άλλοι, λιγότερο άτυχοι, κάτω από τον πλάτανο στο πατρογονικό χωριό. Άλλοι, όσοι είχαν τον τρόπο τους, πήραν τα πλοία, τράβηξαν για τα νησιά και δεν αποκλείεται να φαντασιώθηκαν τη «μεγάλη ζωή» στις «πολύφερνες» ξαπλώστρες, πίνοντας τον φραπέ τους με θέα το ελληνικό γαλάζιο…
Ο χρόνος όμως δεν σταματά να πορεύεται και αδιάφορος για τις προσδοκίες και τα συναισθήματά μας, άρχισε, ακριβώς στην ώρα του, να μας προσγειώνει στους διαδρόμους του Σεπτέμβρη τους οριοθετημένους με τα προβλήματα του χειμώνα. Προβλήματα προσωπικά και συλλογικά. Της πολυκατοικίας μας και της γειτονιάς μας. Του Δήμου μας και της χώρας μας. Προβλήματα που απαιτούν κρατική εγρήγορση και παρέμβαση για να λειτουργούν, κατά το δυνατό ικανοποιητικά οι δημόσιες κρατικές Υπηρεσίες, να είμαστε τους μήνες του χειμώνα θωρακισμένοι κατά των ιών και να μη λείπουν από το οικογενειακό τραπέζι τα απαραίτητα, έστω και με το θερμοστάτη ρυθμισμένο στο χαμηλότερο ανεκτό σημείο. Αναγκαία και αυτονόητη βέβαια στην προσπάθεια αυτή η συνεργασία και η συμμετοχή μας.

Αυτά με την προϋπόθεση ότι η εξέλιξη και οι επιπτώσεις των κρίσεων θα τελούν υπό σχετικό έλεγχο. Στην περίπτωση όμως που κάτι «πάει στραβά», ξεφύγει δηλαδή από τον έλεγχο, και επιδεινωθούν ακραία οι συνθήκες διαβίωσης, ενδεχόμενο που δεν μπορεί να αποκλειστεί, τυχόν λαθεμένοι ή αδέξιοι πολιτικοί χειρισμοί ή και σκόπιμοι – ποτέ δεν ξέρεις – είναι πολύ πιθανό να προκαλέσουν εκρηκτικές κοινωνικές αντιδράσεις. Σαν αυτές και χειρότερες που ζήσαμε την περασμένη δεκαετία με το κοινωνικό σώμα διχασμένο, την κοινωνική ζωή σε πλήρη απορρύθμιση και εκτροχιασμό, ανθρώπινα θύματα και υλικές καταστροφές που μόνο τα προβλήματα που τις πυροδότησαν δεν έλυσαν. Πώς μπορεί όμως να αποφευχθεί ένα τόσο ακραίο ενδεχόμενο, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που η επιθετικότητα της Τουρκίας έχει εντελώς ξεφύγει και η αρραγής κοινωνική συνοχή αποτελεί κρίσιμη συνιστώσα της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας;
Ως γνωστό, τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας δεν είναι σημερινά. Έλκουν τις αιτίες τους από το παρελθόν. Μεταφέρονται από δεκαετία σε δεκαετία και από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Άρα τα κόμματα που άσκησαν διακυβέρνηση τα γνωρίζουν πολύ καλά. Όπως γνωρίζουν και τις ευθύνες τους, τις αδυναμίες και τις παραλείψεις τους. Γνωστό ακόμα ότι, με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα, τα επόμενα χρόνια τη διακυβέρνηση της χώρας θα την ασκεί ένα από τα κόμματα αυτά ή σε κυβερνητική σύμπραξη με κάποιο άλλο ή άλλα. Σε κάθε περίπτωση οι κυβερνώντες, όποιοι κι αν είναι θα τα βρουν μπροστά τους. Επί πλέον δεδομένο και εν γνώση τους είναι και το πολιτικό-θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της χώρας ως μέλος της ΕΕ .

Βέβαια, τα κόμματα διαμορφώνουν την πολιτική τους στη βάση των αρχών και του ιδεολογικού προσανατολισμού τους. Αυτό υποτίθεται ότι έκαναν και κατά το παρελθόν, τις περιόδους που άσκησαν κυβερνητική εξουσία. Όμως τα προβλήματα κρίσιμων τομέων του κράτους διαιωνίζονται. Γιατί;
Σχετικοί προβληματισμοί δεν φαίνεται να απασχολούν τις ηγεσίες των κομμάτων αυτών. Αυτό προκύπτει από τη στάση τους απέναντι στους πολίτες. Αν τους απασχολούσαν, θα είχαν αναγνωρίσει τα όποια λάθη και ευθύνες βαρύνουν την πολιτική τους κατά τα χρόνια που κυβέρνησαν και δεν θα κατέφευγαν στη συγκάλυψη και στρέβλωση της πραγματικότητας και βέβαια στις ακρότητες και την οξύτητα. Ο κομματικός τους λόγος θα ήταν ειλικρινής και ευθύς με συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις και θέσεις πειστικές και υλοποιήσιμες. Αν το πλαίσιο αυτό όριζε, σε γενικές γραμμές, τον πολιτικό λόγο των κομμάτων θα ήταν απόλυτα εφικτή η εξαιρετικά αναγκαία, λόγω συγκυρίας, στοιχειώδης μεταξύ τους συνεννόηση, χωρίς να περιορίζεται ο καθ’ όλα αναγκαίος για τη δημοκρατική λειτουργία γόνιμος ανταγωνισμός μεταξύ τους.
Δυστυχώς, όμως για άλλη μια φορά ο δημόσιος κομματικός λόγος έχει εκτροχιαστεί και διεξάγεται σε ένα, νοσηρό κλίμα με ανταλλαγή ύβρεων μεταξύ των κομμάτων, απαράδεκτων προσωπικών επιθέσεων και προσβολών, απειλών για καταλογισμούς προσωπικών ευθυνών, αποσιώπηση και στρέβλωση γεγονότων προκειμένου ο υπονομευτικός κατά που αντιπάλου κόμματος λόγος να φαίνεται αξιόπιστος και να γίνεται αποδεκτός. Κι όλ’ αυτά μάλιστα με το ελκυστικό περιτύλιγμα μιας πρωτοφανούς πλειοδοσίας οριζόντιων παροχών και επιδομάτων. Κομματικές πρακτικές δηλαδή ευθέως υπονομευτικές και της κοινωνικής συνοχής και των όποιων δημοσιονομικών περιθωρίων της χώρας σε μια τόσο ρευστή και επικίνδυνη συγκυρία.

Λοιπόν πώς θα πορευτούμε! Προσωπικά πιστεύω ότι τα αρνητικά επακόλουθα (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά) από το ακραίο συγκρουσιακό πολιτικό κλίμα που κυριάρχησε τη περασμένη δεκαετία είναι τόσο πρόσφατα, τόσο βαθιά χαραγμένα στη μνήμη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών που δεν θα αδιαφορήσουν στο ενδεχόμενο επανάληψής τους. Συνεπώς, μετά και το βαθύ αίσθημα συλλογικής υπευθυνότητας που έδειξαν, αφότου ξέσπασε η υγειονομική κρίση, πρέπει να θεωρείται δεδομένη η έγκαιρη παρέμβασή τους με το απλό, άμεσα δραστικό, μέσο που διαθέτουν: την απροκάλυπτη δημοσιοποίηση των προθέσεων τους την ώρα της κάλπης…