Τα στραβά της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, γράφει ο Βασίλης Γιαννακόπουλος

ΠΑΛΜΟΓΡΑΦΟΣ
Τα στραβά της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, γράφει ο Βασίλης Γιαννακόπουλος

Παρακολουθώ κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, την αγωνία των γονιών στην αναζήτηση φοιτητικής στέγης και τους κατανοώ απόλυτα γιατί κάτι αντίστοιχο είχα βιώσει κι εγώ στο παρελθόν.

Το πρόβλημα έλλειψης φοιτητικής στέγης δεν αντιμετωπίζεται μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδος όπου λειτουργούν πανεπιστημιακές σχολές. Βέβαια, με τον νόμο Γαβρόγλου, παντού στην Ελλάδα έχουμε πανεπιστήμια αφού δεν υπάρχουν πλέον ΤΕΙ. Σε μια νύχτα, μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο, γέμισε η Ελλάδα πανεπιστήμια. Χωρίς προγράμματα σπουδών, χωρίς καθηγητές, χωρίς κατάλληλες υποδομές και με αβέβαιο το επαγγελματικό μέλλον των αποφοίτων. Τεχνική εκπαίδευση πλέον στη χώρα μας παρέχουν μόνο τα ΙΕΚ, δημόσια και ιδιωτικά.
Κάπου διάβασα ότι η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας σκέφτεται να ξαναλειτουργήσουν οι σχολές ΤΕΙ, όχι όπως ήταν πριν – σπαρμένες σε όλες τις πόλεις και κωμοπόλεις – αλλά σε περιορισμένο αριθμό και με ειδικότητες που λείπουν από την αγορά εργασίας. Είναι γεγονός ότι όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις «φύτευαν» σχολές ΤΕΙ σε πόλεις και χωριά.
Δύο΄ήταν οι λόγοι για να ληφθεί απόφαση για να ανοίξει κάποια σχολή ΤΕΙ: Πρώτον, η ψηφοθηρία των τοπικών βουλευτών και δεύτερον η 100% εσφαλμένη αντίληψη ότι η λειτουργία τους θα βοηθήσει οικονομικά την περιοχή. Το ίδιο δηλαδή με τα στρατόπεδα τα οποία εντάσσονταν κι αυτά στα «αναπτυξιακά μέτρα» των κυβερνήσεων.

Επανέρχομαι στην φοιτητική στέγη, το οικονομικό κόστος της οποίας μαζί με τα υπόλοιπα έξοδα διαβίωσης του φοιτητή υπολογίζεται σε 1.000 ευρώ μηνιαίως το λιγότερο. Φανταστείτε ένα ζευγάρι μισθωτών να σπουδάζουν δυο παιδιά και να είναι αναγκασμένοι να συντηρούν δύο ή τρία σπίτια – πραγματική τρέλα!
Ένα μέτρο τον λόγο ύπαρξης του οποίου δεν κατανοώ, είναι το εξής: Στην Ελλάδα λειτουργούν Ιατρικές Σχολές σε 7 περιοχές της χώρας μας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Κρήτη, Θεσσαλία, Αλεξανδρούπολη, Πάτρα). Γιατί ο φοιτητής με καταγωγή από τα Ιωάννινα να ξεσπιτώνεται και να πηγαίνει στην Αλεξανδρούπολη για σπουδές ή αυτός από την Κρήτη να πηγαίνει στην Θεσσαλία; Γιατί να μην μπορούν τα παιδιά να σπουδάζουν στον τόπο καταγωγής και διαμονής τους; Γιατί αλήθεια να υπάρχει διαφορετικός βαθμός εισαγωγής στις Ιατρικές Σχολές της χώρας; Τα προγράμματα σπουδών για όλες δεν πρέπει να είναι τα ίδια; Ή μήπως ανάλογα με την περιοχή που λειτουργεί η κάθε σχολή διαμορφώνεται και το κατάλληλο πρόγραμμα; Αν είναι έτσι, θα πρέπει να ρωτάμε τον γιατρό που επισκεπτόμαστε, από ποιάς περιοχής Ιατρική Σχολή έχει αποφοιτήσει για να έχουμε μια σιγουριά.
Κάτι αντίστοιχο με τις Ιατρικές Σχολές ισχύει και με τις Πολυτεχνικές. Δεν γνωρίζω πραγματικά τον λόγο αυτής της διαφοροποίησης στη βάση εισαγωγής αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξει το σύστημα. Όταν μάλιστα βιώνουμε εδώ και 13 χρόνια μια οικονομική κρίση, από την οποία είναι άγνωστο το πότε θα βγούμε, θα πρέπει οι κυβερνώντες να λαμβάνουν μέτρα ανακούφισης των νοικοκυριών και όχι περαιτέρω οικονομικής τους επιβάρυνσης.

Ένα άλλο σημείο, τελείως στρεβλό στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, είναι το εξής: Η διάρκεια σπουδών της Ιατρικής είναι 6 χρόνια. Αν ένας φοιτητής, για οποιοδήποτε λόγο, αποφασίσει να εγκαταλέιψει τη σχολή του στο 4ο ή 5ο έτος και αφού έχει περάσει με επιτυχία όλα τα μαθήματα, στα χέρια του θα έχει μόνο ένα απολυτήριο λυκείου. Δεν έχει τη δυνατότητα να εργαστεί ούτε ως νοσηλευτής. Το ίδιο και για έναν φοιτητή του Τμήματος των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ που είναι 5ετής η εκπαίδευση. Αν το εγκαταλείψει στο 4ο έτος δεν έχει την άδεια ούτε του εγκαταστάτη ηλεκτρολόγου κάποιας τεχνικής σχολής.
Όλα τα παραπάνω θα είχαν λυθεί αν υπήρχε διαχρονικός και μόνιμος Υπουργός Παιδείας και όχι να αλλάζουν οι υπουργοί κάθε τρεις λίγο και κάθενας από αυτούς να αισθάνεται ότι πρέπει να κάνει κάτι για να μείνει και το δικό του όνομα στην ιστορία.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή