Έρχεται ένας χειμώνας για …μεταλλωρύχους, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Διανύουμε τη δεύτερη μέρα του φθινοπώρου, της εποχής που σηματοδοτεί τη μετάβαση από το καλοκαίρι στο χειμώνα. Τα φύλλα των δέντρων παραμένουν στη θέση τους αλλά όλοι αναμένουμε να πέσουν με κρυφή μελαγχολία. Επίσης, σίγουρο είναι πως η διάρκεια του φωτός της ημέρας θα γίνει αισθητά μικρότερη και η θερμοκρασία θα πέσει σημαντικά. Η ημέρα θα …μικρύνει, η νύχτα θα μεγαλώσει και ακόμη κι αν ο Ανδρουλάκης δεν μάθει γιατί παρακολουθούσε η ΕΥΠ το τηλέφωνό του, είναι σίγουρο πως θα συναντήσουμε περισσότερα από 100 άτομα να μας πουν πως αυτός ο χειμώνας θα είναι ο πιο βαρύς χειμώνας των τελευταίων ετών.

Στην Γαλλία, ο Μακρόν τους πήρε από τα μούτρα τους Γάλλους και, ακολουθώντας την τακτική του Ουίνστον Τσώρτσιλ, που είχε πει «το μόνο που μπορώ να σας υποσχεθώ για το μέλλον είναι περισσότερο ιδρώτα και περισσότερο αίμα…», στο πρώτο μετά τις θερινές διακοπές υπουργικό συμβούλιο, ανέφερε: «Βιώνουμε μια μεγάλη ανατροπή. Βρισκόμαστε στο τέλος της αφθονίας και της ανεμελιάς». Στη Γερμάνια, την ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης, ήδη μιλούν για τον «χειμώνα με τα δυο πουλόβερ» και καθώς είναι η πιο εκτεθειμένη χώρα στο φυσικό αέριο, ξεκίνησαν να μιλούν για μέτρα σοκ που αφορούν την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της χώρας.
Στη δική μας ιστορία μας έχουν ξεχωρίσει τον Χειμώνα του 1941-1942 ως τον πιο σκληρό χειμώνα για την πατρίδα μας. To μεγάλο ψύχος, οι δυσκολίες στη διακίνηση των αγαθών, οι κατεστραμμένες υποδομές και τα οδικά δίκτυα απέκλειαν την Αθήνα από τις παραγωγικές περιοχές της χώρας και τα πλέον ζωτικά είδη, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί της να «συνηθίσουν» στο θέαμα ατροφικών παιδιών που ψαχούλευαν στα σκουπίδια και εκατοντάδων νεκρών σε πεζοδρόμια και δρόμους της πρωτεύουσας που κείτονταν άθαφτα.

Διαβάζουμε, ακούμε αλλά δύσκολα κάποιος να πιστέψει πως θα ζήσουμε μια παρόμοια κατάσταση. Όλα γίνονται για να συνειδητοποιήσουμε την κρισιμότητα της κατάστασης και να προετοιμαστούμε. «Κάλλιον το προλαµβάνειν του θεραπεύειν», μας δίδασκε με επιμονή ο Ιπποκράτης. Αν είναι εύκολο να διακρίνεις τι θα έρθει, οφείλεις να το εντοπίσεις έγκαιρα και να προετοιμαστείς γι’ αυτό. Έτσι, παρόλο που μερικοί μιλούν ανεύθυνα και χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία για δύσκολο χειμώνα, ας το δούμε σαν ευκαιρία να προγραμματίσουμε έγκαιρα και να οργανώσουμε όλες τις δράσεις μας.
Δεν πρέπει να χάσουμε το ηθικό μας, ούτε να πέσει η ψυχολογία μας, διότι θα αρχίσουμε να παγώνουμε, πριν καν έρθει ο χειμώνας. Θα εγκαταλείψουμε τη μάχη, πριν καν ξεκινήσει. Θα μας γονατίσουν τα προβλήματα, πριν καν τα συναντήσουμε και θα ηττηθούμε προτού αναμετρηθούμε μαζί τους. Η γνωστή ιστορία με τους έξι μεταλλωρύχους που εργάζονταν στην βαθιά σήραγγα, μας εξηγεί τι πρέπει να γίνει το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα. Καθώς έβγαζαν ορυκτά από τα έγκατα της γης, μια κατολίσθηση φράζει την έξοδο της σήραγγας και τους απομονώνει από τον έξω κόσμο. Μόλις γίνεται αυτό, με μια γρήγορη ματιά και χωρίς να πουν λέξη, εκτιμούν την κατάσταση.
Είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και καταλαβαίνουν αμέσως πως το μεγάλο πρόβλημα θα είναι το οξυγόνο. Αν κάνουν ό,τι πρέπει, τους μένουν 3 με 4 ώρες αέρα. Ο κόσμος απ’έξω ξέρει πως είναι εκεί εγκλωβισμένοι και πρέπει να ανοίξουν τη σήραγγα από την αρχή για να κατέβουν να τους βρουν. Θα προφτάσουν πριν τους τελειώσει ο αέρας; Οι έμπειροι μεταλλωρύχοι αποφασίζουν πως πρέπει να εξοικονομήσουν όσο γίνεται περισσότερο οξυγόνο. Συμφωνούν να κάνουν την ελάχιστη δυνατή σωματική δαπάνη. Σβήνουν τις λάμπες που κρατούν και ξαπλώνουν στο πάτωμα χωρίς να μιλάνε. Βουβοί λόγω της κατάστασης και ακίνητοι μέσα στο σκοτάδι, είναι δύσκολο να υπολογίσουν το πέρασμα του χρόνου.
Συμπωματικά, ένας μόνο έχει ρολόι. Σ’ αυτόν λοιπόν απευθύνονται όλες οι ερωτήσεις: Πόση ώρα πέρασε; Πόση απομένει; Ο χρόνος αρχίζει να μακραίνει, τα δύο λεπτά τους φαίνονται μία ώρα. Η απελπισία πριν από κάθε απάντηση κάνει ακόμη μεγαλύτερη την ένταση που νιώθουν. Ο επικεφαλής των μεταλλωρύχων συνειδητοποιεί πως αν συνεχίσουν έτσι, η αγωνία θα τους κάνει να αναπνέουν πιο γρήγορα κι αυτό μπορεί να τους σκοτώσει. Διατάζει, λοιπόν, εκείνον που έχει το ρολόι να ελέγχει, εκείνος μόνο, το πέρασμα της ώρας. Κανένας πλέον δεν θα κάνει ερωτήσεις, θα τους ενημερώνει εκείνος κάθε μισή ώρα.
Αυτός πράγματι παρακολουθεί το ρολόι του και μόλις περνάει η πρώτη μισή ώρα, λέει «πέρασε μισή ώρα». Ένα μουρμουρητό ακούγεται γεμάτο αγωνία. Ο κάτοχος του ρολογιού καταλαβαίνει πως, όσο περνάει η ώρα, θα είναι όλο και πιο φοβερό να τους ανακοινώνει ότι πλησιάζει το τελευταίο λεπτό. Χωρίς να το συζητήσει με κανέναν, αποφασίζει πως δεν τους αξίζει να βασανίζονται μέχρι να πεθάνουν. Έτσι, την επόμενη φορά που τους ανακοινώνει τη μισή ώρα, έχουν στην πραγματικότητα περάσει 45 λεπτά. Δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβουν τη διαφορά, κι έτσι δεν αμφιβάλλει κανείς.

Αφού βλέπει ότι πέτυχε το τέχνασμα, την τρίτη ενημέρωση την κάνει μία ώρα μετά. Τους λέει: «πέρασε άλλη μισή ώρα…» Και οι πέντε πείθονται ότι έχουν περάσει παγιδευμένοι, συνολικά, μιάμιση ώρα, και σκέφτονται μάλιστα πόσο μακρύς τους φαίνεται ο χρόνος. Έτσι συνεχίζει αυτός με το ρολόι, κάθε μία ολόκληρη ώρα να τους ενημερώνει πως έχει περάσει μόνο μισή. Στο μεταξύ, η ομάδα που επιχειρεί το έργο της διάσωσης ξέρει σε ποιον θάλαμο έχουν παγιδευτεί και ξέρουν, επίσης, ότι θα είναι πολύ δύσκολο να φτάσουν εκεί πριν περάσουν τουλάχιστον τέσσερις ώρες. Φτάνουν, τελικά, μετά από τεσσερισήμισι ώρες. Το πιθανότερο είναι να βρουν τους έξι μεταλλωρύχους νεκρούς. Βρίσκουν ζωντανούς τους πέντε. Από ασφυξία πέθανε αυτός που είχε το ρολόι…
Με αποφασιστικότητα, με καλή χρησιμοποίηση των πόρων μας, με ομαδικό πνεύμα, με αλληλεγγύη και με πίστη ότι θα τα καταφέρουμε, θα τα καταφέρουμε!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com