«Η ποίηση δεν αλλάζει τον κόσμο αλλά δείχνει το δρόμο και ενώνει τους ανθρώπους» – Δημήτρης Μωρογιάννης, Ποιητής

Γεννήθηκε στο χωριό Γιανναίοι Μεγαλόπολης στην Αρκαδία, δώδεκα ετών έφυγε για Αθήνα, σπούδασε μηχανικός εμπορικού Ναυτικού αλλά λόγοι οικογενειακοί δεν του επέτρεψαν να ταξιδέψει. Έχει τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια. Από μικρή ηλικία έγραφε στίχους αλλά δεν έχει κρατήσει τίποτα από τα χρόνια εκείνα – όπως λέει ο ίδιος, «κάποιοι παλιοί συμμαθητές τα θυμούνται και όταν βρισκόμαστε, μου τα θυμίζουν».
Έχει κάνει δυο εκδόσεις «Παλίρροια Ψυχής» και «Βελούδινα Δεσμά» ενώ έχουν μελοποιηθεί δέκα πέντε ποιήματά του, τα οποία θα βρείτε στο YouTube με το όνομά του. Έχει δημοσιεύσει σε τοπικές εφημερίδες, σε blog, και στο ηλεκτρονικό περιοδικό «έλευσης & υδρανή» ενώ ήταν μέλος της παρέας ποιητών στο Περιστέρι, όπου και διαμένει. Έχει ήδη έτοιμη την τρίτη του έκδοση.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΩΡΟΓΙΑΝΝΗΣ: Πριν απαντήσω στην ερώτηση σας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία και την τιμή που μου κάνετε.
Μεγάλωσα σε πολυμελή οικογένεια, αγροτική, μέχρι τα δώδεκα μου χρόνια, στην συνέχεια γίναμε εσωτερική μετανάστες, οικογενειακός ανεβήκαμε στην Αθήνα, στο Περιστέρι Αττικής.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα, ήταν η μεταπολεμική περίοδος, το τέλος του εμφυλίου, η φτώχεια ήταν μεγάλη, ο ξεριζωμός μαζικός για όπου γης, οι αποχωρισμοί συγκλονιστικοί, έφευγαν και δεν ήξεραν αν θα ειδωθούν ξανά με τους αγαπημένους τους.
Η Μεγαλόπολη είναι 25 χιλιόμετρα από το χωριό μου, την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν μέσα μεταφοράς. Το χωριό λέγεται Γιανναίοι Μεγαλόπολης – πρώην Γιαννέικα Φαλαισίας – οι ασχολίες των κατοίκων ήταν κυρίως με αγροτικές καλλιέργειες, οι οποίες δεν απέδιδαν τα αναγκαία για την οικογένεια, και αναγκάζονταν να πηγαίνουν εποχιακοί εργάτες γης στην Μεσσηνία.
Τα παιδιά βοηθούσαν τους γονείς στις δουλειές από μικρή ηλικία. Τα παιδικά μας παιχνίδια ήταν αυτοσχέδια, κυνηγητό κουτσό ξυλίκι θέατρο σκιών κλπ.
Στο σχολείο είχαμε έναν δάσκαλο ή δασκάλα για όλες τις τάξεις, έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να μας μάθουν γράμματα. Τα παιδιά που μπορούσαν να συνεχίσουν στο εξατάξιο γυμνάσιο ήταν λίγα, το γυμνάσιο ήταν στην Μεγαλόπολη, και έπρεπε οι γονείς τους να μπορούν να στηρίξουν την διαμονή τους εκεί, τους υπόλοιπους μας προσανατόλιζαν σε τεχνικές σχολές για γρήγορη εξειδίκευση να μπορέσουν να συμβάλλουν στο οικογενειακό εισόδημα, υπήρχαν ασφαλώς και οι πιο άτυχοι που δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε αυτό.

«Π»: Πότε ξεκινήσατε να γράφετε;
Δ.Μ.: Η έφεση στην γραφή ήταν από μικρή ηλικία, δυστυχώς δεν έχω κρατήσει τίποτα, το ευτύχημα είναι ότι έχω έναν συμμαθητή και παιδικό φίλο και μου θυμίζει κάποια στιχάκια που έγραφα. Συστηματικά άρχισα να γράφω σε μεγάλη ηλικία, όταν στην ζωή μου κάποια γεγονότα με συντάραξαν, όπως οι χωρισμοί μου, απώλειες αγαπημένων προσώπων, πολιτικές απογοητεύσεις, κ.α.

«Π»: Τί είναι η ποίηση για εσάς;
Δ.Μ.: Η ποίηση είναι το καταφύγιό μου όταν φτάνω στα όριά μου, με την ποίηση μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα μου, να γίνομαι κοινωνός και να επικοινωνώ τις σκέψεις μου, τις αναζητήσεις μου, τις διαμαρτυρίες μου, να δίνω και να παίρνω, να μοιράζομαι.

«Π»: Ποιες οι πηγές έμπνευσής σας;
Δ.Μ.: Οι πηγές έμπνευσης είναι πολλές, μπορεί να είναι συμπεριφορές ανθρώπων, από διαβάσματα από αφηγήσεις, κοινωνικά γεγονότα, πολιτικά γεγονότα, ο έρωτας, ότι δεν μετατοπίζεται εύκολα μέσα μου, μπορεί να γίνει και το θέμα μου.

«Π»: Ποιό είδος ποίησης αγαπάτε;
Δ.Μ.: Διαβάζω όλα τα είδη, μένω εκεί που θα μου προκαλέσει εσωτερικές δονήσεις, θα με συγκινήσει, θα με προβληματίσει, θα καταλάβω το μήνυμα του, θα μου εξάψει την φαντασία, θα νιώσω ευωχία ψυχής, θα με κάνει να επανέλθω, μου αρέσουν περισσότερο τα ποιήματα που έχουν μέτρο ρυθμό αρμονία μουσικότητα.

«Π»: Τί διαβάζετε συνήθως;
Δ.Μ.: Τα κοινωνικά πολιτικά θέματα πάντα με ενδιαφέρουν, ψυχολογία, πεζογραφία, ποίηση, ιστορία, φιλοσοφία, τα διαβάσματα μου είναι κάπως άναρχα, πάντα το ενδιαφέρον μου στρέφεται προς εκεί που οι αναζητήσεις μου με πάνε.

«Π»: Αγαπημένοι λογοτέχνες;
Δ.Μ.: Κορυφαίος των αγαπημένων μου είναι ο Καβάφης, ο Καββαδίας, ο Καρυωτάκης, ο Λειβαδίτης, ο Καζαντζάκης, η Δημουλά, ο Ρίτσος, Διδώ Σωτηρίου, ο Yalom.

«Π»: Γιατί γράφετε;
Δ.Μ.: Υπάρχει πάντα μια εσωτερική ανάγκη να αποτυπώσω γραπτώς τα συναισθήματά μου, τις αγωνίες μου, ό,τι θέλει να εξέλθει από μέσα μου, ετοιμάζω την έξοδό του, να μπορώ να επανέλθω, στην εποχή και την κατάσταση, ίσως με τον τρόπο αυτό να βρουν και άλλοι άνθρωποι τον εαυτό τους.

«Π»: Τί προσφέρει στην ζωή σας η ποίηση;
Δ.Μ.: Αναρωτιέμαι κι εγώ πολλές φορές, πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς ποίηση; Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω αυτό το θείο δώρο, και προσπαθώ να το αξιοποιήσω με τον καλύτερο τρόπο, η προσπάθεια είναι συνεχής, να διαβάσω, να σκεφτώ, να σκηνοθετήσω, να συνθέσω, να αναδείξω, είναι ένα μοναχικό ταξίδι που με συνεπαίρνει, με εναλλασσόμενα συναισθήματα που το κάνουν ξεχωριστό, μοναδικό, είναι αυτό που ψάχνει ο καθένας μας, για μένα είναι η ποίηση.

«Π»: Υπάρχουν άνθρωποι στον κύκλο σας που ενδιαφέρονται για την ποίηση;
Δ.Μ.: Υπάρχουν φίλες και φίλοι μου που ενδιαφέρονται και τους αρέσει η ποίηση, ανταλλάσσουμε απόψεις ιδέες, διαβάζω ποιήματα τους, διαβάζουν δικά μου, και κάποιους τους εμπιστεύομαι, και ζητάω συχνά την γνώμη τους πριν δημοσιεύσω.

«Π»: Η ποίηση δεν μπορεί αλλάξει το κόσμο αλλά τί του δίνει;
Δ.Μ.: Είναι γεγονός, η ποίηση δεν αλλάζει το κόσμο αλλά του δείχνει το δρόμο, δίνει ερεθίσματα, περνάει μηνύματα, αφυπνίζει, ενώνει τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει κοινωνική ή πολιτική εκδήλωση που να μην ακουστεί μελοποιημένη ποίηση και όχι μόνο.
Τα δημοτικά τραγούδια με απλά λόγια περνούσαν τα πιο δύσκολα μηνύματα, υμνούσαν την ελευθερία, τις πανανθρώπινες αξίες, αλλά και στις μεταξύ τους συνομιλίες για να τονίσουν κάτι, για να μείνει στην μνήμη του μιλάνε με στίχους, και μην ξεχνάμε, πριν την ανακάλυψη της γραφής οι άνθρωποι μιλούσαν ποιητικά, περνούσαν μηνύματα, μεταλαμπάδευαν γνώση από γενιά σε γενιά, τέλος μπορούμε να πούμε ότι συνδιαμορφωνει προσωπικότητες και χαρακτήρες, την ποίηση μπορείς να συναντήσεις παντού.

«Π»: Σας αρέσει η μοναχικότητα;
Δ.Μ.: Πιστεύω ότι αν ο άνθρωπος έχει συνομιλήσει σε βάθος με τον εαυτό του, έχει βάλει προτεραιότητες στη ζωή του, θα μπορέσει να βάλει τα όρια του και να περιορίσει σημαντικά το άσκοπο ξόδεμα, σε ανούσια πράγματα, και η συμμετοχή στην κοινότητα μπορεί να γίνεται επιλεγμένα, υπό αυτή την έννοια μπορώ να πω ότι είμαι μοναχικός.

«Π»: Ο ποιητής γεννιέται ή γίνεται;
Δ.Μ.: Σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει μέσα τους κάτι το ξεχωριστό το ιδιαίτερο, θα μπορούσαμε να το πούμε και χάρισμα ή ταλέντο, και για να γίνω πιο παραστατικός θα το παρομοίαζα με το φύτρο που έχει έτοιμο το ματάκι να ανοίξει, χρειάζεται όμως βοήθεια και φροντίδα για να αναπτυχθεί. Ότι υπάρχει μέσα μας κάποια στιγμή θα θελήσει να αποδράσει, να βγει στο φως, να εκφραστεί και να εκτεθεί, για την εξέλιξη του πρέπει να υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις που ανέφερα παραπάνω.

«Π»: Γράφετε βιωματικά; Παρακολουθείτε τις ζωές των άλλων;
Δ.Μ.: Η γραφή μου είναι βιωματική ανθρωποκεντρική, παρατηρώντας γεγονότα, καταστάσεις, μπορεί να μου δώσουν το ερέθισμα, την σύλληψη του θέματος, αν οι δονήσεις είναι έντονες η σύλληψη έχει γίνει, πρέπει να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να γίνει η σύνθεση.

«Π»: Ποιες ώρες επιλέγετε να γράφετε;
Δ.Μ.: Οι ώρες δεν είναι το κύριο θέμα που με απασχολεί, μπορεί να κρατήσω σημειώσεις και όταν κάνω περίπατο, όταν οδηγό, όταν εργάζομαι, οι περισσότερες διεργασίες γίνονται πριν πιάσω το μολύβι, όταν όλα αυτά έχουν προηγηθεί επιλέγω ώρες που να μην διασπάτε η προσοχή μου, όταν δεν μπορώ να κλείσω το θέμα, μπορεί να πεταχτώ και από τον ύπνο μου, αν μου έρθει αυτό που ζητάω.

«Π»: Κατά την γνώμη σας, τι κάνει τον ποιητή να ξεχωρίζει από τους άλλους;
Δ.Μ.: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ποιητής είναι μοναχικός συνωμότης, παρατηρεί, επεξεργάζεται, αποθηκεύει στη μνήμη του, και τα ανακαλεί σε άλλο χρόνο, για άλλους μπορεί να είναι θέματα άνευ σημασίας και περνάν απαρατήρητα, ο ποιητής είναι συλλέκτης γεγονότων, συμπεριφορών που κατά την κρίση του μπορεί να γίνουν τα θέματα του.

«Π»: Ποιο το όραμά σας;
Δ.Μ.: Οραματίζομαι μια κοινωνία ειρηνική, πιο δίκαιη, δίχως πείνα και δυστυχία, χωρίς διακρίσεις, με βάση την πίστη και το χρώμα, την διαφορετικότητα των ανθρώπων.

«Π»: Ξεχωρίζετε κάποιο ποίημά σας να μοιραστείτε μαζί μας στίχους σας;
Δ.Μ.: Με μεγάλη μου χαρά, και επειδή μιλάμε για ποίηση θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα που είναι σχετικό με τα λεγόμενά μας.
Την Ποίηση την γνώρισα
«Την ποίηση τη γνώρισα, στης μάνας τα
πρελούδια,
σε κάθε της νανούρισμα, μου έπλεκε
τραγούδια.
Στον έρωτα τη γνώρισα, την έχει
αποκούμπι,
με στίχους λέει το σ` αγαπώ, μαζί με ένα λουλούδι.
Ήρθε και με συνάντησε στης μοναξιάς
το δρόμο,
φωλιά έχτισε μέσα μου,
μού απάλυνε
το πόνο.
Σαν από μηχανής θεός, στα
αδιέξοδά μου,
λόγια σοφά ψιθύρισε, γλύκανε
την καρδιά μου.
Πάντα μπροστά μου έβγαινε,
σ` όλες
τις διαδηλώσεις,
οι στίχοι της με έτρεφαν,
γλύτωνα
ακυρώσεις.
Στα κελιά των φυλακών, μείνανε
γραμμένα
στιχάκια που χαράχτηκαν με της καρδιάς
το αίμα.
Τα τρένα που φεύγουν,
γεμάτα μετανάστες,
ύμνους ελπίδας λένε
ζεσταίνουν τις αγάπες.
Δροσιά στα χείλη των λαών
παντού η ίδια
κρήνη
με μια φωνή σ` όλη τη γη
φωνάζουνε
ειρήνη.
Έτσι γνωριστήκαμε
δεν με ρωτάει που πάω
την έχω πάντα γιατρικό
σαν μέσα μου
πονάω.»

«Π»: Τι ετοιμάζετε;
Δ.Μ.: Έχω σχεδόν έτοιμη την τρίτη έκδοση ποιημάτων, καθυστέρησα λόγω πανδημίας, νομίζω ότι είναι καιρός να προχωρήσω!