Οι διακοπές του …εξερευνητή, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Ένα ερώτημα που βασανίζει πολύ κόσμο τις ημέρες αυτές είναι το πού θα πάει διακοπές. Ο τόπος που θα επιλέξουμε να περάσουμε τις διακοπές μας σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο. Ακόμη κι αν ζούμε στην Ελλάδα που έχουμε πολλά πανέμορφα μέρη. Και στην τύχη να επιλέξεις ένα μέρος, έχεις πολλές πιθανότητες να κάνεις καλή επιλογή. Οι «ειδικοί» μας συμβουλεύουν να επανεξετάζουμε τον τόπο που ζούμε, την παρέα και την εργασία μας αφού τις θεωρούν ως τις τρεις βασικές επιλογές που επηρεάζουν τη ζωή μας. Άρα, η μια από αυτές είναι δικαιολογημένο να παίζει σημαντικό ρόλο και στις διακοπές μας.

Δεν αποτελούν εγγύηση ότι θα ζήσουμε υπέροχα, ούτε πως από μόνος του ο τόπος θα κάνει τις διακοπές μας ξεχωριστές. Σημασία έχουν οι εμπειρίες που θα αποκομίσουμε και οι ιστορίες που θα μάθουμε ώστε να διδαχθούμε. Σημασία έχει ο χρόνος που τελικά θα μας προσφέρει χαρά και απόλαυση. Οι περισσότεροι επιλέγουν ησυχία, διασκέδαση και χαλάρωση, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που επιλέγουν να γίνουν εξερευνητές κατά την περίοδο των διακοπών τους. Επειδή τους αρέσει να ψάχνουν και να αναζητούν. Είναι άνθρωποι που θέλουν να βρίσκουν ή να μαθαίνουν νέα πράγματα, αλλά δεν νιώθουν άσχημα όταν αυτό δεν γίνει τελικά. Στην ιστορία του Μπουκάι, ο εξερευνητής πήγε διακοπές στην πόλη του Καμίρ και μάλλον επέλεξε σωστά…
Ένιωσε πως ο συγκεκριμένος προορισμός είχε κάτι να του δώσει, θα έβρισκε απαντήσεις στα ερωτήματά του και ξεκίνησε αμέσως. Μετά από δύο μέρες πορείας, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας μικρός λόφος. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε ένας μικρός φράχτης και μια ξύλινη πόρτα τον προσκαλούσε να μπει. Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος.
Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ’ τις πέτρες: «Αμπντούλ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες». Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος. Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος είδε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε: «Γιαμίρ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.»
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος. Μία-μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια… Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, άρχισε να κλαίει.

Ο φύλακας του νεκροταφείου τον πλησίασε, τον κοίταξε σιωπηλός και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή. Όχι, απάντησε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε: «Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Όλα αυτά που είδατε είναι ένα παλιό έθιμο… Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του τού χαρίζουν ένα τετράδιο για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε και στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
»Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις; Η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα; Η εγκυμοσύνη και η γέννηση του πρώτου παιδιού; Ο γάμος των φίλων; Το ταξίδι που πάντα ήθελε; Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων; Ώρες; Μέρες;
»Έτσι, συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε… Κάθε λεπτό. Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει». Ο εξερευνητής ανακουφίστηκε, αλλά άρχισε να σκέφτεται την δική του ζωή και πώς μπορεί να την κάνει πιο όμορφη. Κατάλαβε πως τα πολλά χρόνια ζωής έχουν μικρή σημασία αν τα χρόνια της απόλαυσης είναι λίγα.

Για αυτό κι εμείς ας μην θεωρούμε δεδομένο ότι θα ζήσουμε 70-80 χρόνια. Ούτε ότι θα πάμε διακοπές 15 ή 20 ημέρες. Ας κρατήσουμε βαθιά μέσα μας την συνήθεια του Καμίρ και ας φροντίσουμε το τετράδιο μας να έχει πολλές απολαύσεις με μεγάλη διάρκεια. Ας τα σημειώνουμε στο τετράδιο και ας φροντίσουμε να έχουν διάρκεια όλα τα ωραία που περιλαμβάνει η ζωή μας. Μην προσπερνάμε τίποτα, μην απαξιώνουμε καμία στιγμή χαράς και διασκέδασης διότι κλέβουμε από τον πολύτιμο χρόνο της αληθινής ζωής μας. Ας γίνουν αφορμή οι διακοπές αυτού του Καλοκαιριού να αυξήσουν τον χρόνο της πραγματικής ζωής μας. Όση κι αν είναι αυτή…

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com