Καλοκαιρινά μαθήματα στην άμμο, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Μέσα Ιουλίου και όσοι πιστεύουν πως ο αυτός ο μήνας είναι ο καλύτερος μήνας για διακοπές, πρέπει να βιαστούν. Μόλις δυο εβδομάδες έμειναν και αν λάβουμε υπόψη μας τα …τουριστικά νέα δεν είναι το ευκολότερο πράγμα να βρεις ξενοδοχείο, καράβι κλπ. για να μπορέσεις να απολαύσεις τις διακοπές σου. Το καλό όμως είναι ότι η πατρίδα μας είναι τόσο πλούσια σε ήλιο, θάλασσες και αμμουδιές που πραγματικά φτάνουν για όλους. Ο καθένας μας στο τέλος θα βρει μια γωνίτσα που θα μπορέσει να δημιουργήσει αναμνήσεις με ήρωες, κάστρα και κατορθώματα που θα τον συντροφεύουν για πάντα.

Μπορεί ο Ιπποκράτης να χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη λέξη «θαλασσοθεραπεία» για να περιγράψει τις θεραπευτικές ιδιότητες του θαλασσινού νερού, αλλά σχεδόν όλοι οι γιατροί σήμερα επισημαίνουν την ευεργετική επίδραση που έχει ο ήλιος και η θάλασσα. Η επαφή με τη θάλασσα, δημιουργεί μια αίσθηση ευεξίας και γαλήνης, χαλαρώνει και ηρεμεί. Μια ωραία βόλτα στη θάλασσα, δίνει πολλές φορές τη δυνατότητα για σκέψεις και άλλες φορές πάλι, για απαλλαγή από αυτές. Τις διακοπές, την επαφή με τη θάλασσα και την αμμουδιά, τον ήλιο και το αεράκι είχε ανάγκη το κοριτσάκι του παραμυθιού μας.

Σύμφωνα λοιπόν με το παραμύθι της Άννας Πατσώνη, η μικρή μαθήτρια ήταν πολύ χαρούμενη που μετά από μια δύσκολη χρονιά με μαθήματα και εξετάσεις, ύστερα από ένα Χειμώνα με υποχρεώσεις και περιορισμούς θα πήγαινε τελικά διακοπές! Δεν την ένοιαζε τίποτα και το μόνο που ήθελε ήταν χωρίς καμιά έννοια στο κεφάλι της να βρεθεί κοντά στη θάλασσα. Μια εικόνα που είχε στο μυαλό της όλη τη χρονιά ήταν η ίδια να φτιάχνει κάστρα και παλάτια στην άμμο. Μέσα σε αυτούς τους πύργους, θα έβαζε όλους τους ήρωες των παραμυθιών που είχε διαβάσει την περασμένη χρονιά.
Την πρώτη της μέρα στην παραλία κολύμπησε και απόλαυσε το νερό και αμέσως μετά βγήκε και έφτιαξε ένα μικρό κάστρο. Στο καστράκι αυτό, φαντάστηκε πως θα ζούσε μελαγχολική πριγκίπισσα, μέχρι να έρθει κάποιος πρίγκιπας να την ελευθερώσει. Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει την ιστορία της και ένα ζόρικο κυματάκι έρχεται πάνω στην άμμο και της το ρίχνει κάτω. Γύρισε σπίτι της στεναχωρημένη, αλλά αποφασισμένη να μην τα παρατήσει.
Την επόμενη μέρα, πηγαίνει πιο πάνω, μακριά από τα νερά και τα κύματα. Κατασκευάζει το σπίτι μίας κακιάς μάγισσας, μέσα στο οποίο, θα έφτιαχνε φίλτρα για να μεταμορφώσει μία πριγκίπισσα σε κοράκι. Καθώς όμως σκεφτόταν τη συνέχεια της ιστορίας της, ένα πόδι ενός περαστικού, περνά πάνω από το σπίτι της μάγισσας και το πατά. Πάλι επέστρεψε στο σπίτι της στεναχωρημένη, αλλά αποφάσισε στο εξής να είναι πιο προσεκτική την ώρα που φτιάχνει τα κάστρα της. Την επόμενη μέρα δεν έκανε μπάνιο και αφιερώθηκε μόνο στο παλάτι που ήθελε να φτιάξει. Μέσα σε αυτό το τεράστιο παλάτι θα γίνονταν μόνο γλέντια. Το έχτισε, το στόλισε, αλλά μια μπάλα έπεσε πάνω του και το έριξε όλο κάτω.
Η λύπη της ήταν μεγάλη, αλλά όλα αυτά την έβαλαν σε σκέψεις… Έτσι, τις επόμενες μέρες, δεν έφτιαξε τίποτα στην άμμο. Αποφάσισε να απολαύσει το νερό, τον ήλιο και την άμμο. Παρατηρούσε την χρυσαφένια άμμο, όλους τους ίδιους κόκκους και ένιωθε τόσο υπέροχα! Έκατσε ώρες ξαπλωμένη και ήταν η καλύτερη ημέρα των διακοπών της. Στο δρόμο για το σπίτι βρήκε την απάντηση που τόσο έψαχνε… Δε μένει τίποτα στην άμμο γιατί ανήκει σε όλους τους ανθρώπους… Μικροί μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί μπορούν να απολαύσουν την ίδια άμμο με τον τρόπο που οι ίδιοι επιθυμούν. Δεν μπορούν όμως να γίνουν ιδιοκτήτες, ούτε να την κρατήσουν για πάντα. Φτάνει για όλους, αλλά ό,τι φτιάξεις θα γκρεμιστεί για να μπορέσει και κάποιος άλλος να φτιάξει ό,τι έχει σκεφθεί.
Η μικρή μαθήτρια έμαθε καλά το μάθημα της άμμου και την επόμενη κιόλας μέρα, έφτιαχνε κάστρα και τα γκρέμιζε μόνη της. Κρατούσε όμως στο μυαλό της την ιστορία του κάθε κάστρου. Όλο το Καλοκαίρι κατάφερε να φτιάξει και να γκρεμίσει τόσα πολλά κάστρα, που γράφοντας την ιστορία καθενός γέμισε το τετράδιό της. Εκεί κανένα κάστρο δεν γκρεμίστηκε και όλοι οι ήρωες τους ζουν για πάντα! Αυτό το μάθημα είναι και για όλους μας. Ας γεμίσουμε το τετράδιό μας με ιστορίες και κάστρα που μένουν. Μην πασχίζουμε να γεμίσουμε τη ζωή μας με κάστρα που δεν μας ανήκουν και είναι αυτονόητο πως πρέπει να γκρεμιστούν.
Μόνο ό,τι φτιάχνουμε μέσα μας είναι δικό μας. Μόνο το κάστρο της γνώσης που χτίζουμε μέσα μας κρατάει για πάντα. Μια γνώση που δεν σταματάει ποτέ. Όπως μας λέει ένας Ιταλός συγγραφέας, ενώ ετοίμαζαν το κώνειο, ο Σωκράτης μάθαινε μια μελωδία στον πλαγίαυλο. «Σε τι θα σου χρησιμεύσει;» τον ρώτησαν. «Μα να μάθω αυτήν τη μελωδία πριν πεθάνω». Αυτό το Καλοκαίρι ας μάθουμε να φτιάχνουμε κάστρα, ας μάθουμε όμως και πως να τα γκρεμίζουμε. Κυρίως όμως ας μάθουμε την ιστορία που κρύβει το κάθε κάστρο. Εκεί είναι η ουσία της ζωής.
Αυτό το Καλοκαίρι δεν έχει σημασία πόσα κάστρα θα φτιάξουμε και πολύ περισσότερο είναι εντελώς αδιάφορο πόσα κάστρα θα γκρεμιστούν. Σημασία έχει πόσες ιστορίες θα γεμίσουν την ψυχή μας, πόσες από αυτές θα τις μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους και σε πόσες από αυτές θα βοηθήσουμε τον καλό ήρωα να τα καταφέρει. Την άμμο ας την αφήσουμε εκεί, όπως την βρήκαμε, για να μπορέσουν κι άλλοι να φτιάξουν τα δικά τους κάστρα και τις δικές τους ιστορίες. Για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κι άλλες ιστορίες την επόμενη χρονιά.

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com