Αναστασία-Αικατερίνη Αλεξοπούλου: Ψυχικές διαταραχές και εγκληματικότητα , πού είναι το κράτος;

Αναστασία-Αικατερίνη Αλεξοπούλου , Βουλευτής Β1΄ Βορείου Τομέα Αθηνών, με την Ελληνική Λύση. :

Συγκλονισμένοι ακούσαμε στις ειδήσεις τα νέα στυγνά εγκλήματα, με τις δύο -ταυτόχρονα- μητροκτονίες, σε Θεσσαλονίκη και Κρήτη! Ενώ το εγκληματικό δελτίο της εβδομάδας “εμπλουτίστηκε”, δυστυχώς, και με άλλες πράξεις βίας, αυτοκτονίες κλπ. Η αύξηση της εγκληματικότητας στη μετά κορονοϊό εποχή είναι κάτι που θα έπρεπε όχι απλώς να μας προβληματίσει, αλλά να κρούσει τον κώδωνα του (κοινωνικού) κινδύνου!
Οι δράστες των μητροκτονιών, αλλά και άλλων εγκλημάτων, χαρακτηρίστηκαν ως ψυχικά διαταραγμένοι. Κανείς μας δεν έχει την πρόθεση να αμφισβητήσει την ιατρική επιστήμη και τα πορίσματά της. Εδώ όμως το θέμα είναι άλλο. Τι ακριβώς κάνει η πολιτεία, σε τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να αποτρέψει το κακό; Πού είναι η πρόληψη, πού είναι τα μέτρα αποτροπής στυγερών εγκλημάτων, πού είναι η θεραπεία και η μέριμνα για τους ψυχικά διαταραγμένους συνανθρώπους μας;
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω είναι εξόχως προβληματικά στην Ελλάδα. Είχα την ευκαιρία, με την από 25 Μαΐου 2022 Ερώτησή μου στη Βουλή (αρ. πρωτοκόλλου: 5457), να θέσω το “καυτό” αυτό θέμα σε κοινοβουλευτικό έλεγχο, υπ’ όψη των αρμόδιων Υπουργών. Η Ερώτησή μου τιτλοφορείτο “Ακούσια νοσηλεία ψυχικά ασθενών και ανάγκη συντονισμού δραστηριοτήτων ανάμεσα στα σχετιζόμενα Υπουργεία για την αποτροπή βίαιων δολοφονιών” και περιέγραφε το απίστευτο αλαλούμ που επικρατεί στη δημόσια διοίκηση της χώρας ως προς την αντιμετώπιση και τη φροντίδα αυτών των ανθρώπων και, κυρίως, ως προς την πρόληψη εξαιρετικά βίαιων πράξεων από μέρους τους.
Πότε, λοιπόν, θα μεριμνήσει το κράτος, έτσι ώστε να γλιτώσουμε το επόμενο υποψήφιο θύμα; Πότε θα συντονιστούν, επιτέλους, οι αρμόδιες υπηρεσίες για να προλάβουν το κακό που έρπει σαν κίνδυνος θανάτου; Φυσικά, δεν είναι μόνο η πολιτεία που δεν έχει λάβει εδώ και χρόνια τα αναγκαία μέτρα. Πολλές φορές, κι είναι αλήθεια αυτό, ευθύνονται και οι ίδιες οι οικογένειες, οι οποίες στον βωμό επιδομάτων αναπηρίας ή άλλων διευκολύνσεων δεν φροντίζουν οι ίδιες για την αποκατάσταση και τη γιατρειά των ανθρώπων τους! Πρέπει, συνεπώς, όλοι μας -ο πολιτικός κόσμος, οι δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και οι στενοί συγγενείς- να δούμε το μείζον αυτό κοινωνικό πρόβλημα σοβαρά και με τη δέουσα προσοχή! Να μην αδιαφορήσουμε σήμερα, γιατί τότε είναι βέβαιο ότι αύριο θα θρηνήσουμε τον επόμενο αδικοχαμένο συμπολίτη μας…