«Το θέατρο είναι ομαδικό, o ένας προβάλλει τον άλλο και ποτέ τον εαυτό του» – Ρένα Πετροπούλου, Θεατρική Ομάδα «ΔΡΑΣΗΣ»

Η Ρένα Πετροπούλου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς οι φιλότεχνοι Γαλατσιώτες και Γαλατσιώτισσες την γνωρίζουν από την δυναμική παρουσία της ως μέλος της Θεατρικής Ομάδας της «Δράσης για την κοινωνία, τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής». Όλοι την έχουμε θαυμάσει και συγχαρεί για τις ερμηνείες της επί σκηνής στο «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Λόρκα, στην «Τραπεζαρία» του Γκέρνυ, στις «Μάγισσες του Σάλεμ» του Α. Μίλερ…
Η Θεατρική Ομάδα της «Δράσης» ιδρύθηκε αμέσως μετά τη σύσταση του Φορέα, το 2002 και συγκροτήθηκε από ερασιτέχνες ηθοποιούς, οι οποίοι με σκηνοθέτιδα την εκπαιδευτικό Ελένη Παπαχριστοπούλου (με σπουδές κοντά στο διάσημο Π. Μπρουκ στο Παρίσι) ανέβασαν με επιτυχία, το 2003, το έργο «Το Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Φρ. Γκ. Λόρκα. Από την επόμενη χρονιά έχει αναλάβει σκηνοθέτης της Ομάδας η Γεωργία Δαμήλου από τη Σχολή του Κάρολου Κουν και έχουν ανέβει τα εξής έργα:
2005 Μονόπρακτα του Κ. Μουρσελά, 2006 Μήδεια του Μποστ, 2008 Μονόπρακτα του Τσέχωφ, 2009 Ο Ομπού Βασιλιάς του Α. Ζαρύ, 2011 Η Τραπεζαρία του Α. Γκέρνυ, 2012 Ρινόκερος του Ιονέσκο, 2013 Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη, 2015 Ο κύκλος με την κιμωλία του Μπρεχτ, 2016 Βεγγέρα και Ο Θάνατος του Περικλέους των Καπετανάκλη – Κορομηλά, 2018 Οι Μάγισσες του Σάλεμ του Α. Μίλερ, 2018 Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, 2019 Υπηρέτης δύο Αφεντάδων του Κ. Γκολντόνι, 2022 Ο ανίκητος έρωτας της Τέχνης.
Οι παραστάσεις της Ομάδας ανεβαίνουν στο Ανοιχτό Θέατρο του Άλσους Βέικου, στο Θέατρο Auditorium στη Σίνα, στην Αθήνα, στο Θέατρο Κνωσός στα Πατήσια, στα Δημοτικά Θέατρα Αμαρουσίου, Καλλιθέας κλπ. Παραστάσεις έχουν επίσης δώσει στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας Κύπρου ενώ η Ομάδα έχει προσκληθεί σε διάφορα τοπικά ή περιφερειακά φεστιβάλ όπως Ηράκλεια 2018, Μαρτίνο Λοκρίδος κλπ.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Πότε ιδρύθηκε η Θεατρική Ομάδα του φορέα «Δράση για την κοινωνία, τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής»;
ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ: Η Θεατρική Ομάδα του Φορέα μας ιδρύθηκε το έτος 2002. Συγκροτήθηκε από ερασιτέχνες ηθοποιούς, οι οποίοι με σκηνοθέτη την εκπαιδευτικό κυρία Ελένη Παπαχριστοπούλου ανέβασε με επιτυχία, το 2003, το «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Φρ. Λόρκα.

«Π»: Είστε από τα ιδρυτικά μέλη της Θεατρικής Ομάδας. Ποιό το οραμά σας;
Ρ.Π.: Ναι, είμαι μεταξύ των πρώτων μελών. Τα αρχικά μέλη της Ομάδας που έλαβαν μέρος στην αρχική παράσταση μαζί με εμένα ήταν οι Εύη Πετάκου, Έλια Ζορμπαλά, Σαλώμη Μπακάλη, Εύη Πανδή, Αγγελική Σπύρου, Βάσω Ζαρκαλή, Έφη Παπακωνσταντή, Κοραλία Μαργέλη, Ρούλα Πρωτονοταρίου, Νίκη Σιγάλα.
Το όραμά μας; Να αναδείξουμε την πηγαία κουλτούρα που ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος υποψιάζεται ότι κουβαλάει μέσα του, αποτελεί όμως σοβαρή πολιτιστική επένδυση που αφήνει παρακαταθήκες και προοπτικές στις τοπικές κοινωνίες.
Ξεκινήσαμε δειλά, ερευνητικά. Στην πορεία, όμως, παρά την κούραση και την μεγάλη προσπάθεια, το ενδιαφέρον και η αγάπη για δημιουργία μας κέρδισαν και τελικά μας αποζημίωσαν!

«Π»: Η πρώτη παράσταση της ομάδας, το 2003, «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» σε σκηνοθεσία της κας Ελένης Παπαχριστοπούλου, τί απήχηση είχε στο κοινό;
Ρ.Π.: Είναι αλήθεια ότι η πρώτη μας παράσταση είχε ετοιμαστεί πολύ καλά. Δόθηκε στην αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων της Γκράβα – μεταξύ μας ό,τι χειρότερο για θεατρική παράσταση. Στην κατάμεστη αίθουσα παίζονταν το δράμα ενώ απ’έξω ο θόρυβος από τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα συναγωνίζονταν την ένταση της φωνής και διέκοπτε κάθε συναισθηματική φόρτιση δημιουργώντας ανάλογο εκνευρισμό. Σε πείσμα όλων των δυσκολιών η επιτυχία ήταν μεγάλη! Θυμάμαι τα πρωτοσέλιδα του τοπικού τύπου:
ΠΑΛΜΟΣ: «Κέρδισε το στοίχημα η ΔΡΑΣΗ. Σε βαθιά νερά κολύμπησαν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της ΔΡΑΣΗΣ, κατάφεραν όμως να προσφέρουν την αγωγή ψυχής.Το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου απόδειξε ότι κέρδισαν».
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ: «Μείζον πολιτιστικό γεγονός».
ΗΧΩ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ: «Μία εξαιρετική θεατρική παράσταση, σε μία αίθουσα κατάμεστη και με ορθίους, με θεατές πολλούς επώνυμους (Β. Παπαδιονυσίου, Θ. Μπούρας, Ν. Κάζαγλη…».
G. MAGAZINE: «Πολύ καλή θεατρική παράσταση με ερμηνείες που άγγιξαν τον θεατή, δώσατε το μήνυμα ότι μπορούμε να ωθήσουμε τους νέους να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους προς το συμφέρον όλης της κοινωνίας».

«Π»: Το διάστημα 2005 – 2022 πραγματοποιήθηκαν 13 παραστάσεις σε σκηνοθεσίες της Γεωργίας Δαμήλου. Ποιά θεωρείτε είναι η εξέλιξη της Ομάδας;
Ρ.Π.: Μετά την πρώτη παράσταση, η αυστηρή αλλά άξια σκηνοθέτης, η Ελένη Παπαχριστοπούλου, αποχώρησε για λόγους προσωπικούς. Το …μικρόβιο του θεάτρου είχε ήδη προσβάλλει τα μέλη που σας ανάφερα πριν κι έτσι αναζητήσαμε νέα σκηνοθέτη. Την βρήκαμε στο πρόσωπο της κας Γεωργίας Δαμήλου και συγχρόνως νέα μέλη προστέθηκαν στην ομάδα: Αναστασία Γαρδίκα, Άννα Γιαννικοπούλου, Νατάσσα Κάζαγλη, Γιώργος Λουκίδης, Αχιλλέας Παπακωνσταντής, Άννα Ασυνάνογλου, Δημήτρης Μασσαλάς, Γιάννης Παπασταματίου, Ελένη Ηλία, Ναταλία Ηλία, Τατιάνα Αντωνάκη Νίκος Δημητρακόπουλος Ιωάννα Κώνστα, Θανάσης Μπούρας, Βαγγέλης Κατερίνης, Δημήτρης Μανιάτης, Ηλίας Τηλιακός, Κώστας Σκύλος, Ιάσων Παπαματθαίου, Ηλίας Ψαρράς, Βαρβάρα Χατζημανώλη, Αγγελική Περιβολιώτη, Μιχάλης Λογοθέτης, Κώστας Χατζηγούλας, Γιώργος Κουνινιώτης, Νίκος Χωριανόπουλος, Κατερίνα Σαρρή, Μαντώ Αυγερίου, Έφη Παπακωνσταντή, Γιάννης Πούλος, Βασιλεία Ρεντίφη, Πέτρος Ζάκης, Χριστίνα Καλταβερίδου , Γιάννης Κουσαίτης, Κατερίνα Μιχαλοπούλου, Αντώνης Δαμήλος, Μαρκέλα Ντουντούμη, Μάνος Μαυρομάτης, Γιώργος Παναόρτου, Ελένη Βασιλειάδου, Αντιόπη Μοσχονά, Γιώργος Δελαμπόρας, Άννα Σίττα, Ελισάβετ Σιγάλα. Πολλοί έχουν αποχωρήσει. Υπάρχει, όμως, ένας πυρήνας της ομάδας που παραμένει σταθερός.

«Π»: Η δική σας ενασχόληση με το θέατρο πώς προέκυψε; Ποιά τα οφέλη της συμμετοχής σας στην θεατρική ομάδα;
Ρ.Π.: Από το Δημοτικό σχολείο είχα το μεράκι του θεάτρου. Φανταστείτε στο Δημοτικό, στην 4η τάξη, είχε έρθει στο χωριό μου στην Κρήτη ένας θίασος για 4 παραστάσεις – κάθε βράδυ διαφορετικό έργο. Ο δάσκαλος μας απαγόρευε την παρακολούθηση, έστω και με τους γονείς. Ανυπάκουη στην εντολή του δάσκαλου πήγαινα, κάθε βράδυ στην παράσταση, και το επόμενο πρωί με μία βέργα εισέπραττα την τιμωρία μου. Ποιά τα οφέλη; Είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει στην ζωή μου, μετά την οικογένειά μου φυσικά. Παράλληλα συνδέθηκα με ανθρώπους που δεν ήξερα. Διάβασα έργα που μόνο τους τίτλους είχα ακούσει, μπήκα στην ψυχολογία και στη θέση ρόλων που με βοήθησαν να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες της καθημερινότητας, να αξιολογήσω σπουδαιότητες, να μοιραστώ με συνανθρώπους μου αγάπη και αλληλεγγύη. Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Ο ένας προβάλλει τον άλλο, ποτέ τον εαυτό του.

«Π»: Ποιές δυσκολίες αντιμετωπίζουν τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας, παλαιά αλλά και τα νέα; Αλήθεια προσαρμόζονται εύκολα;
Ρ.Π.: Τα πάγια μέλη είμαστε πια μία οικογένεια. Με προθυμία και αγάπη καλωσορίζουμε κάθε νέο μέλος, φροντίζοντας συνάμα την εύκολη προσαρμογή του.

«Π»: Τι συστατικά στοιχεία χρειάζονται για να τα καταφέρει ένας απλός άνθρωπος που καλείται να ενσαρκώσει ένα ρόλο στο έργο;
Ρ.Π.: Σοβαρότητα, υπευθυνότητα, συνέπεια, απστήθιση (αυτή αποκτάται με την πείρα ). Πριν από κάθε έργο γίνεται ανάλυση χαρακτήρων των προσώπων του έργου, στην αντίστοιχη εποχή που αναφέρεται ο συγγραφέας. Εννοείται ότι ακολουθούνται οι οδηγίες του σκηνοθέτη. Παράλληλα πρέπει να αισθάνεται απελευθερωμένος.

«Π»: Έχετε ξεχωρίσει κάποιο έργο για την επιτυχία του αλλά και την απόδοσή του;
Ρ.Π.: Είναι πολλά τα έργα που έχουν σημειώσει ξεχωριστή επιτυχία: «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Λόρκα, «Οι μάγισσες του Σάλεμ» του Α. Μίλερ, «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπρεχτ, «Ο υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Γκολντόνι, «Ο Ρινόκερος» του Ιονέσκο… Ξεχωρίζω τα δύο πρώτα γιατί ο Λόρκα περιγράφει με δραματικό τρόπο την ζωή της γυναίκας στην Ισπανία το 1934, ο δε Μίλερ, με τον αριστουργηματικό τρόπο γραφής που τον διακρίνει, περιγράφει μία αληθινή ιστορία του κυνηγιού των μαγισσών στο Σάλεμ της Μασσαχουσσέτης.

«Π»: Πώς γίνεται η διανομή των ρόλων; Υπάρχουν αντικαταστάτες, διπλή διανομή;
Ρ.Π.: Η διανομή γίνεται πάντα από τη σκηνοθέτη. Δεν υπάρχουν αντικαταστάτες, υπάρχουν ρόλοι συμπληρωματικοί. Η Γεωργία Δαμήλου είναι εξαιρετικά εύστοχη και ευρηματική, σεβόμενη τον συγγραφέα, προσαρμόζει στις ανάγκες του έργου το δυναμικό της ομάδας, όπου υπερισχύουν οι γυναίκες.

«Π»: Ανταποκρίνεται η νέα γενιά;
Ρ.Π.: Κατά καιρούς έρχονται νέα άτομα αλλά δυσκολεύονται λόγω περιορισμένου χρόνου: δουλειά πρωί – απόγευμα, οικογενειακές υποχρεώσεις, άλλες ασχολίες… Τις εβδομάδες που προηγούνται της παράστασης, οι πρόβες γίνονται εντατικές, σχεδόν καθημερινά και γύρω στις 4 με 5 ώρες.

«Π»: Τι είναι το θέατρο για εσάς;
Ρ.Π.: Είναι η διαφυγή μου από την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Είναι η πιο ενδιαφέρουσα ενασχόλησή μου, είναι η αγωνία και η προσπάθεια σε κάθε καινούργιο ρόλο να μπορέσω να ανταποκριθώ και να γίνομαι καλύτερη όσο μπορώ. Μπορώ να σας εκμυστηρευτώ ότι ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένη από την απόδοσή μου. Έχω περισσότερες απαιτήσεις .Προσπαθώ πάντως.

«Π»: Τι μοιράζεστε με τα άλλα μέλη της ομάδας;
Ρ.Π.: Τις αγωνίες, τις προσδοκίες, το σχεδιασμό για κάθε καινούργιο έργο. Πολλές φορές και προσωπικά θέματα – όχι με όλους βέβαια. Είκοσι χρόνια συνύπαρξης είναι αυτά. Κατά τη διάρκειά τους, έχουν δημιουργηθεί στέρεες, ιδιαίτερες φιλίες.

«Π»: Σε τι διαφέρει στην απόδοση του ρόλου, ο ερασιτέχνης από τον επαγγελματία ηθοποιό;
Ρ.Π.: Ο επαγγελματίας ηθοποιός έχει μάθει κάποια τρικ να αποφεύγει ή να καλύπτει λάθη την ώρα της παράστασης. Ο ερασιτέχνης δεν έχει την ίδια πείρα. Ο ερασιτέχνης αναγκαστικά, λόγω πολλών άλλων απασχολήσεων (παιδιά, δουλειά…) αφιερώνει λιγότερο χρόνο στην προετοιμασία, την αποστήθιση. Φροντίζει ο ίδιος για τα ρούχα, το χτένισμα, τα αντικείμενα που απαιτεί η παράσταση, ούτε διαθέτει την οικονομική άνεση για κοστούμια. Σχεδόν όλα γίνονται εκ των ενόντων.

«Π»: Ο Δήμος Γαλατσίου πώς βοηθά σε αυτή την επιτυχημένη πολυετή πορεία την Θεατρική Ομάδα της «Δράσης»;
Ρ.Π.: Ο Δήμος Γαλατσίου, εδώ και χρόνια, το μόνο που μας παρέχει είναι ήχος και φως στο ανοιχτό θέατρο του Άλσους, εφόσον έχει συμπεριληφθεί η παράστασή μας στο καλοκαιρινό φεστιβάλ του Δήμου. Πριν δύο χρόνια προσφέρθηκε να καλύψει τα έξοδα συμμετοχής μας στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στην Καρδίτσα όπου είχαμε προκριθεί αλλά λόγω κορωνοϊού το Φεστιβάλ ματαιώθηκε. Εάν ο Δήμος, ανεξάρτητα από τον εκάστοτε Δήμαρχο, είχε εκτιμήσει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το θέατρο στον πολιτισμό, θα είχαν δημιουργήσει έστω μία θεατρική αίθουσα, όχι βέβαια μόνον για την δική μας ομάδα, αλλά και για ανάλογες πολιτιστικές δραστηριότητες. Ελπίζαμε ότι τέτοιος χώρος θα μπορούσε να βρεθεί στο Παλαί. Αλλά δυστυχώς…
Θλίβομαι όταν αναλογίζομαι τις άρτια εξοπλισμένες και ευρύχωρες θεατρικές αίθουσες όπου δώσαμε παραστάσεις στην Ιεράπετρα, στο Μαρούσι, στον Χολαργό, στην Καλιθέα, στην Λάρνακα της Κύπρου. Δυστυχώς, ούτε στο «Καμίνι» προβλέφτηκε αντίστοιχη αίθουσα, παρόλο ότι είχαμε κάνει συγκεκριμένες προτάσεις και με σχέδιο μηχανικού αλλά…

«Π»: Σε ποιό κοινό απευθύνεστε; Έχουμε δει σε όλες τις παραστάσεις της «Δράσης» τα θέατρα κατάμεστα και ορθίους.
Ρ.Π.: Είναι αλήθεια ότι στις παραστάσεις μας έχουμε πολύ κόσμο και ορθίους. Έχουμε αποκτήσει «το κοινό μας» που μας ακολουθεί έχοντας εμπιστοσύνη στην ποιότητα των παραστάσεων και στην επιλογή των έργων. Απευθυνόμαστε σε όλους, ανεξάρτητα από γνώσεις θεατρικές κλπ. Προσπαθούμε να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον προς το θέατρο του φίλου, του συγγενή, του γείτονα…

«Π»: Πώς βιώνετε τις απανωτές οικονομικές κρίσεις αλλά και την κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού;
Ρ.Π.: Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και εμείς. Βρίσκουμε όμως τον τρόπο να ικανοποιούμε την ανάγκη μας για το θέατρο. Στην πανδημία δεν ξεκόψαμε, δεν αναπαυτήκαμε στην πολυθρόνα μας. Το τελευταίο έργο «Ο ανίκητος έρωτας της τέχνης» έγινε όλο με πρόβες από το τηλέφωνο!

«Π»: Έχετε ταξιδέψει για παραστάσεις στην Κύπρο αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Ποιός ήταν ο καλύτερος σταθμός;
Ρ.Π.: Ο καλύτερος σταθμός ήταν δύο φορές στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στην Ιεράπετρα. Όχι επειδή είναι πατρίδα μου αλλά ήταν τέλεια η οργάνωση, η εξυπηρέτηση της Ομάδας μας, η φιλοξενία για 5 ημέρες κάθε φορά. Πήραμε και πέντε βραβεία. Βέβαια να μην αδικούμε και την Λάρνακα, όπου μας υποδέχτηκαν πολύ φιλικά και μας φιλοξένησαν.

«Π»: 2022, Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός», θεατρικό έργο «Ο ανίκητος έρωτας της τέχνης». Μιλήστε μας γι’ αυτό το έργο, τον κόσμο που ήρθε, τα συναίσθηματά σας;
Ρ.Π.: Αυτή τη φορά η πανδημία επέβαλε να είναι μονόπρακτα, γιατί άλλο έργο δεν μπορούσε να δουλευτεί από το τηλέφωνο. Όλα τα κομμάτια κεντράρανε στον «έρωτα της τέχνης» που για το θέατρο γίνεται «ανίκητος». Συγκριτικά ο κόσμος ήταν λιγότερος από άλλες παραστάσεις. Τούτο οφείλεται στην αιφνιδιαστική αλλαγή από τον «Παρνασσό» της ημερομηνίας της παράστασης – Δευτέρα αντί της αναγγελθείσας Κυριακής – και βέβαια, στην εργάσιμη ημέρα, στον φόβο, στην πλημμελή ενημέρωση. Υποδύθηκα μία γυναίκα που αλλάζει γνώμες ανάλογα με τον άνθρωπο που αγαπά, μέχρι που μπαίνει στην ζωή της ένα μικρό αθώο παιδί και ξυπνάνε μέσα της η φροντίδα, η μητρότητα, η ευθύνη, η αγάπη. Γίνεται πραγματικά μία «ψυχούλα».

«Π»: Ο Τσέχωφ λέει, «το μεγαλύτερο χάρισμα στον άνθρωπο είναι η απλότητα». Συμφωνείτε;
Ρ.Π.: Συμφωνώ απολύτως. Στην απλότητα φαίνεται το μεγαλείο του ανθρώπου. Εδώ, θέλω να πω κάτι για την «Δράση»: Η απλότητα (όχι απλούστευση) και η ειλικρίνεια μπήκε από την ίδρυσή της στο λόγο της και στις ενέργειές της. Γι’ αυτό άλλωστε, πέτυχε μεγάλη κοινωνική διείσδυση.

«Π»: Μελλοντικά θεατρικά σχέδια;
Ρ.Π.: Μάλλον το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ. Βέβαια ακόμα είναι στην σκέψη μας. Θέλει πολλή δουλειά και πολλά άτομα, χωρίς πανδημίες …