T(r)ap(p)ers, γράφει ο Βαγγέλης Ντάλης

Σε αυτή τη χώρα δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είναι ότι η καθεμία και ο καθένας μας είναι διαφορετικός. Είναι ότι «όλοι μαζί δεν κάνουμε». Υπάρχουν περισσότεροι από δύο «κόσμοι».

Υπάρχει ο κόσμος του «μία φούντωση μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά, λες και μάγια μού’χεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκειά», υπάρχει κι ο κόσμος του «Bitches με θέλουν μόνο για τα λεφτά. Ζούμε lifestyle απ’ το μηδέν superstar. Τρέχουμε στα lives κυνηγάω τα λεφτά. Είμαι ερωτευμένος με ότι κάνω βάλε ποτά».
Bάλε ποτά κι άναψε τσιγάρο. Καλύτερα γάρο…
«Θέλω την κ@…λα να μπορεί να μ’ ανάψει σαν σόμπα
»Θέλω μπότα, πάνω απ’ όλα
»Πάνω απ’ το γόνατο, στό’πα
»Θέλω να μ’ ακούει να τη φωνάζω σκρόφα
»Δε θέλει καπότα, θέλει κόλπα
»Τα υγρά μου στο στόμα
»Γύρω απ’ τα χείλια της να δημιουργούνε στρώμα».

Βαθιά ανάσα και πάμε:
«Όλοι οι δικοί μου έχουν όπλα, όλοι οι δικοί μου είναι G’s
»Όλοι οι δικοί σου π….νες, δεν μας αγγίζει κανείς
»Όλοι οι δικοί μου είναι shooters, μαύρα αλεξίσφαιρα jeeps
»Είστ’ ηθοποιοί όχι gangsters, το ζείτε μόνο στα clips…»
»Φέρτε μου τη Mally Mall, αιματοβαμμένο sport
»Πλέον δεν κρατάμε score, μόλις σήκωσα το mall
»Παίρνουμε όλο το ροκφόρ, παίζω μόνο center for
»Οι μπάρες μου βαριές π….νες, βαράω το σφυρί του Thor
»Σαν νά’μαι οικοδόμος τα τούβλα στακάρω και φτιάχνω την φάση μου μόνος
»Αν λες το πουλάω μαγκιά μου, το κάνω, δεν μου έδωσε να φάω ο δρόμος
»Φέρε μου το cash εδώ, κουμάντα μόνο εμείς εδώ»

ΛΕΞΙΚΟ: «ροκφόρ, μπάρες, τούβλα, στακάρω» δεν είναι αυτό που νομίζετε. Όροι που παραπέμπουν σε ναρκωτικές ουσίες και διακίνηση είναι.
Την αφορμή για την «εγκυκλοπαιδική μόρφωση» που παρέχει το παρόν άρθρο μάλλον την έχετε υπόψιν. Viral έχουν γίνει στο διαδίκτυο τα σχετικά video της προηγούμενης εβδομάδας:
Στο πρώτο ο μεγάλος συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος. Ένας από τους τελευταίους «μεγάλους», με κλασική παιδεία με συνθέσεις που αναδεικνύουν όλο το μουσικό πλούτο της βυζαντινής και της κλασικής μουσικής, του ρεμπέτικου και του λαϊκού και που οι απολήξεις τους βρίσκονται στην αρχαία τραγωδία. Βρέθηκε σε ένα ταβερνάκι στη Σύρο, για φαγητό με την παρέα του. Για καλή τους τύχη, εκεί βρέθηκαν και παιδιά με μπουζούκια που είναι μέλη του μη κερδοσκοπικού σωματείου ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ & ΟΡΓΑΝΟΙΣ (Η Μεγάλη του Μάρκου σχολή).
Ο Ξαρχάκος παράτησε το φαγητό του του και άρχισε να διορθώνει και να διδάσκει τα παιδιά. Πήγαινε δεξιά αριστερά, από το ένα όργανο στο άλλο, έδινε ρυθμό ανεβοκατεβάζοντας τα χέρια του, σηκώνονταν, κάθονταν κι έβαζε ένα πάθος για να δείξει στα παιδιά πώς εκφράζει ο μουσικός το «μία φούντωση μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά» του μεγάλου Μ. Βαμβακάρη. Ούτε για τη δημοσιότητα το έκανε (οι μόνες κάμερες που υπήρχαν ήταν των κινητών), ούτε για τα λεφτά ούτε και για τη δόξα που την έχει άλλωστε χορτάσει. Το πάθος και η αγάπη για τη μουσική και τη διάδοσή της τον «σήκωσε» από την καρέκλα.
Στην αντίπερα όχθη, στον «άλλο, παράλληλο κόσμο» που λέγαμε και στην εισαγωγή, δύο τράπερς δεν σεβάστηκαν ούτε τη μουσική, ούτε τους διοργανωτές, ούτε και τις οικογένειες με μικρά παιδιά που βρέθηκαν στο χώρο. Σε κάποια βραβεία μιας δισκογραφικής εταιρείας κι ενός καναλιού βρήκαν ευκαιρία να γίνουν τα πρόσωπα της βραδιάς. Επειδή είχαν κάτι διαφορές από παλιά, βρήκαν ευκαιρία να παίξουν κλωτσομπουνίδι, να πετάξουν καρέκλες και να πουλήσουν νταηλίκι, όπως ακριβώς περηφανεύονται στα τραγούδια τους.
Εκ του ασφαλούς φυσικά, αφού ο καθένας είχε κουβαλήσει μαζί του 5-6 μπράβους. Οι μόνοι στην εκδήλωση που είχαν έρθει με μπράβους αφού κανένας δεν κινδύνευε σε μια γιορτή. Τόσο «άντρακλες» και «μάτσο» ήταν. Στους στίχους τους «σας έχω μόνος μου», στο πραγματικό ξύλο με μπράβους! Τόσο επίσης σεβάστηκαν τη μουσική και τους υπόλοιπους καλλιτέχνες αυτοί οι … «καλλιτέχνες»!
Η trap είναι μουσική; Μάλλον κακέκτυπο της rap είναι. Η rap μουσική δίνει έμφαση στους στίχους και στο ρυθμό, όχι τόσο στη μουσική. Οι ράπερς περισσότερο «μιλάνε» παρά τραγουδάνε.
Η trap έχει τόση σχέση με τη rap, όση το πλαστικό τάπερ με το γυάλινο σκεύος, καλότεχνο ή κακότεχνο. Το δεύτερο είναι υγιές και διαρκεί, το πρώτο είναι «άρρωστο», φτηνιάρικο και αποσυντίθεται στο χρόνο. Βία, μόνο ιδανικό το εύκολο χρήμα, μέσο απόκτησής του η διακίνηση ναρκωτικών και όχι μόνο. Σεξισμός, μισογυνισμός, ομοφοβία και στοιχειώδης έλλειψη παιδείας. Ούτε καν μουσικής. Οι στίχοι είναι χωρίς ειρμό ή κάποια ποιητική τέχνη, η μουσική είναι από υπολογιστή. Οι περισσότεροι τράπερς δεν ξέρουν κανένα μουσικό όργανο. Μόνο αντιγραφές και προκλητικοί στίχοι. Σαν του Eminem, του 2PAC και των άλλων εμπορικών ράπερ. Τάπερς έπρεπε να λέγονται!
Το άσχημο είναι ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος, πολύ πιο σκληρός, αυτός του στυγνού χρήματος, που τους σιγοντάρει. Για την ακρίβεια, οι τράπερς αποτελούν μέρος αυτού του συστήματος. Είναι στο τμήμα πωλήσεων «πουλάω προκαλώντας». Η εταιρεία στην οποία χάλασαν τη γιορτή τους άφησε μετά να τραγουδήσουν και τα κλαμπ κάθε βράδυ παίζουν τα κομμάτια τους. Κι αν σκεφτείτε «και τι με νοιάζει εμένα, εγώ δεν ακούω τέτοια», να σας πω ότι τα ακούνε τα παιδιά σας, τα παιδιά μας. Τα χορεύουν και τα τραγουδάνε ομαδικά. Ξέρουν τους στίχους απέξω.

Η τραπ δεν γεννά τη βία, την περιγράφει. Η βία υπάρχει στην κοινωνία εξαιτίας των σχέσεων εξουσίας και των κοινωνικών αποκλεισμών. Η τραπ όμως την ωραιοποιεί και παρουσιάζει την κοινωνικά επιθετική συμπεριφορά ως φυσιολογική αντίδραση. Τις αιτίες δεν τις ακουμπάει, ίσα-ίσα αποπροσανατολίζει. Εάν όμως δεν σας ανησυχεί η εικόνα δεκάχρονων και δεκαπεντάχρονων που τραγουδάνε τέτοια τραγούδια, την επόμενη φορά που θα διαβάσετε για συμμορίες ανηλίκων που κλέβουν και χτυπάνε ανήλικους, για βιασμούς κοριτσιών σε τουαλέτες σχολείων, για ξύλο μεταξύ σχολείων, χαλαρώστε και ακούστε αυτό: https://www. youtube.com/watch?v=_x6Yt15O4Ms
«Πάω για ληστεία άμα θες έλα μαζί μου
»Zasta Tete ruger glock
»Μπόλικα πιστόλια είσαι το μόνο καθαρό
»Extendo Magnum 38
»Σπάνιο πιστόλι πήρε χρόνο να σε βρω
»Θέλω big money θέλω big checks.»
ΘΕΛΕΙΣ;;;