Ο Λαρισαίος Βασίλης Τζιγκούρας κατασκευάζει αναπηρικά αμαξίδια για ζώα

Γράφει η Μαρία Κορώνα

Εν έτη 2022 και αρκετά συχνά γινόμαστε αποδέκτες περιστατικών που αφορούν σε κακοποιήσεις ζώων. Στο πρόσφατο παρελθόν δε, θυμόμαστε τον νεαρό που καθήμενος σε ταβέρνα στην Αιδηψό με την παρέα του προσπάθησε να δελεάσει ένα γατάκι δίνοντας του φαγητό και έπειτα το κλώτσησε με απώτερο σκοπό αυτό να καταλήξει στη θάλασσα. Τα περιστατικά χλευασμού και όχι μόνο με θύματα ζώα έχουν πλέον μετατραπεί σε «μάστιγα» για την ελληνική κοινωνία φέρνοντας στην επιφάνεια αφενός την έλλειψη παιδείας που μας διακατέχει και αφετέρου μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να διανύσουμε πολλά ακόμα χιλιόμετρα μέχρι να μάθουμε ως άνθρωποι να σεβόμαστε όλες τις υπάρξεις αυτού του κόσμου.

Με αφορμή τις παραπάνω σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι από ένα τραγούδι των Locomondo που σε κάποιο σημείο αναφέρει τα εξής: «Υπάρχουν χέρια που πατάνε την σκανδάλη και άλλα χέρια που προσφέρουν γιατρειά…ίσως μια μέρα συναντήσεις δύο χέρια σαν κι αυτά», και κάπως έτσι αναθαρρώ σκεπτόμενη πως ίσως σε αυτή τη ζωή υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Και πως αυτό το νόμισμα θα «πληρώσει» την κοινωνία μας κάνοντας γι’ αυτή μονάχα το καλό!

Πιο συγκεκριμένα, τα χέρια του Λαρισαίου, Βασίλη Τζιγκούρα όχι μόνο προσφέρουν τη γιατρειά αλλά χαρίζουν ζωή σε ζώα που κινδυνεύουν να πεθάνουν λόγω κάποιου ατυχήματος που τους συνέβη κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ο Βασίλης, λοιπόν, με τα χέρια του δίνει πόδια σε ζώα με αναπηρίες κατασκευάζοντας αναπηρικά αμαξίδια και γλιτώνοντας τα σίγουρα από την πρακτική της ευθανασίας .

Το thelarissapaper.gr μίλησε μαζί του και θέλησε να μάθει περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτή την τόσο ιδιαίτερη ενασχόληση του, που αποδεικνύεται άκρως σωτήρια όχι μόνο για γάτες ή σκύλους αλλά και για πιο σπάνια είδη ζώων όπως είναι τα ινδικά χοιρίδια ακόμα και οι αρκούδες. Η φήμη του Βασίλη, μάλιστα, και της ομάδας του Plus2feet έφτασε μέχρι την Ινδία αλλά και την εμπόλεμη Ουκρανία χαρίζοντας ζωή στους τετράποδους φίλους μας που βρισκόταν σε ανάγκη.

Μέσα από τη συνέντευξη του μπορεί κάποιος να αντιληφθεί πως η σκέψη μερικών – που εύλογα ίσως ανησυχούν- ότι κάποιο ζώο με αμαξίδιο πιθανόν να χρειάζεται περισσότερη φροντίδα από ότι ένα αρτιμελές, τείνει να είναι περισσότερο φοβία και όχι τόσο πραγματικό γεγονός. Το κυριότερο, όμως, συμπέρασμα που απορρέει είναι ότι απέναντι σε κάθε απεχθή πράξη όπως είναι η κακοποίηση της γάτας στην Αιδηψό υπάρχει μία αντίστοιχη καλή που ακόμα κι αν δεν νικάει ολοκληρωτικά το κακό τουλάχιστον το ισοφαρίζει… και αυτό από μόνο του γεννά την ελπίδα!

Διαβάστε εδώ την συνέντευξη