Στις 15 Ιουνίου παρουσιάζεται ο 2ος Τόμος του βιβλίου του Νέστορα Χατζούδη για το Γαλάτσι

Έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του 1ου Τόμου, κυκλοφορεί και παρουσιάζεται στις 15 Ιουνίου 2022 στο «Καμίνι», ο 2ος Τόμος του βιβλίου του συνδημότη μας Νέστορα Χατζούδη «Το Γαλάτσι και οι Γαλατσιώτες στο Διάβα του 20ου Αιώνα», που αναφέρεται στα όσα συνέβησαν στην πόλη μας κατά τη χρονική περίοδο 1975-2000. Αν και ο 2ος Τόμος ήταν έτοιμος προς έκδοση εδώ και μερικούς μήνες, οι περιορισμοί στις κοινωνικές συναντήσεις, λόγω πανδημίας, ανέβαλλαν συνεχώς το «τυπωθήτω».

Επιθυμία του κ. Χατζούδη ήταν να αρθούν οι αναγκαίες απαγορεύσεις και οι περιορισμοί στις συναθροίσεις λόγω του κορωνοϊού. Ήθελε η παρουσίαση του 2ου Τόμου του βιβλίου του να αποτελέσει μία ευκαιρία συνάντησης των Γαλατσιωτών, κυρίως εκείνων που βίωσαν έντονα την 25ετή περίοδο 1975-2000 κατά την οποία – όπως μαθαίνουμε από το βιβλίο – υπήρξαν ευνοϊκές εξελίξεις σε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο, οικονομικές δυνατότητες του Δημοτικού Ταμείου, σημαντικές τοπικές προϋποθέσεις και μοναδικές ευκαιρίες που δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκαν από τη Δημοτική Αρχή, με αποτέλεσμα την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το Γαλάτσι. Το Γαλάτσι που μας απογοητεύει και μας πληγώνει αλλά και που τόσο αγαπάμε. Και βέβαια, η παρουσίαση του νέου βιβλίου να είναι και ευκαιρία συνάντησης και γνωριμίας και με τις νεότερες γενιές, τους Γαλατσιώτες που γεννήθηκαν την περίοδο αυτή και απορούν, αναρωτιούνται και προβληματίζονται για τις ελλείψεις σε βασικές αστικές υποδομές (Πλατείες, Παιδικές Χαρές, Χώρους Αθλοπαιδιών κλπ.), τα κυκλοφοριακά προβλήματα πεζών και οχημάτων, γενικά την ασφυξία και ασχήμια του δομημένου χώρου, τη… «σεληνιακή» εικόνα των Τουρκοβουνίων και για πολλά ακόμα…

Γιατί όμως συνέβησαν όλα αυτά; Διαβάζουμε στον πρόλογο του 2ου Τόμου:
«Από τα πρώτα χρόνια της περιόδου αυτής άρχισαν να διαμορφώνονται δύο αντικρουόμενες αντιλήψεις σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της δημοτικής εξουσίας και την ανάπτυξη, συνολικά, της πόλης μας στο μέλλον. Οι βασικές διαφορές αφορούσαν κυρίως: α) τις σχέσεις δημοτικής εξουσίας και τοπικής κοινωνίας, ώστε η δημοτική πολιτική να διαμορφώνεται στη βάση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετώπιζαν και βίωναν στην καθημερινότητά τους οι δημότες και β) στην αντιμετώπιση της πολεοδομικής και ρυμοτομικής κατάστασης του αστικού χώρου το 1975, που η περαιτέρω εξέλιξη της έπρεπε πλέον να υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αρχές, αν θέλαμε να βελτιωθούν, όπου ήταν δυνατόν, παλαιές στρεβλώσεις και να αποφεύγονται νέες. Τα θέματα αυτά, εκ των πραγμάτων, ενέπλεκαν στη διαδικασία της αντιμετώπισης τους:
»α) τα διάφορα, πολλά και πολυποίκιλα, ιδιωτικά μικροσυμφέροντα, που πέραν των δυσκολιών στη διαχείρισή τους συνεπάγονταν και πολιτικό κόστος και
»β) τα ιδιοκτησιακά συμφέροντα των μεγάλων, κυρίως εντός Σχεδίου Πόλεως, οικοπέδων αλλά και των εκτός Σχεδίου εκτάσεων, που, σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα ισχυρά κατασκευαστικά συμφέροντα και τη γνωστή κομματικοπολιτική διαπλοκή τους, είχαν τη δυνατότητα να ασκούν πιέσεις και να επηρεάζουν τη χάραξη της Δημοτικής Πολιτικής.
»Η μία αντίληψη, αυτή του Δημάρχου, κυριαρχούταν από την αυταρέσκεια του μοναδικού γνώστη των προβλημάτων και αναγκών των δημοτών και την αλαζονεία της αυθεντίας για την αντιμετώπισή τους, που, βαθμηδόν, πήρε τη μορφή άκρατου συγκεντρωτισμού, αυταρχισμού και απόλυτα αδιαφανούς άσκησης της Διοίκησης. Η άλλη αντίληψη η οποία απηχούσε τις απόψεις τοπικών πολιτικών εκπροσώπων όλων των κομματικών χώρων, υπογραμμίζω, και του ΠΑΣΟΚ, πρέσβευε τη διαφανή διαχείριση της δημοτικής εξουσίας, την αμφίδρομη σχέση τοπικής Εξουσίας – τοπικής Κοινωνίας, τη συλλογική επεξεργασία και διαμόρφωση των αποφάσεων μεταξύ των εκπροσώπων των συνεργαζομένων παρατάξεων και του Δημάρχου, την ανεξάρτητη δημοκρατική λειτουργία και τον σεβασμό των αρμοδιοτήτων και των αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου και των διαφόρων οργάνων του, όπως και της άλλης άποψης.
»Και, βέβαια, την ανοιχτή και ειλικρινή σχέση με τους δημότες και τις συλλογικές τους εκφράσεις, προκειμένου, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, να εξυγιανθούν όσες και όσο ήταν δυνατό από τις κληρονομημένες πολεοδομικές “αμαρτίες”. Να αναμετρηθεί ο Δήμος προγραμματισμένα και οργανωμένα με τις προκλήσεις της συγκυρίας αλλά και τις επερχόμενες, που οφείλονταν στο γεγονός ότι μέσα σε δύο τρεις δεκαετίες οι μερικές χιλιάδες κάτοικοι του Γαλατσίου έγιναν δεκάδες χιλιάδες, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν ως προς τις συνθήκες λειτουργίας και τις ανάγκες σε υποδομές μέσα στον δοσμένο και εν πολλοίς διαμορφωμένο πλέον αστικό χώρο.»

Με αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο, ο κ. Χατζούδης εξηγεί τους λόγους που είχαν ως αποτέλεσμα τα σημερινά προβλήματα του Γαλατσίου αλλά και το συγκρουσιακό εκρηκτικό κλίμα που επικρατούσε στις περισσότερες Συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και στις σχέσεις Διοίκησης (Δημάρχου) και Προϊσταμένου Τεχνικής Υπηρεσίας επί μια 15ετία.
Και επειδή τα περισσότερα από όσα συνέβαιναν εντός των τειχών του Δημαρχείου δεν είναι γνωστά στην κοινωνία του Γαλατσίου, στο κλείσιμο του προλόγου του προϊδεάζει τον αναγνώστη για το περιεχόμενο. Και σας διαβεβαιώνουμε πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το περιεχόμενο του βιβλίου θα προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα και αντιδράσεις. Διότι κάποιους θα τους ικανοποιήσει, κάποιους άλλους θα τους δυσαρεστήσει και, βέβαια, όλους μας θα μας εκπλήξει με τα όσα εξιστορεί αποδεικνύοντάς τα με έγγραφα της εποχής και ντοκουμέντα.
«Αν και, συνήθως, θέλουμε να ακούμε πάντοτε αυτά που μας αρέσουν και γνωρίζω τα συναισθήματα μιας κατηγορίας συνδημοτών μας, μου ήταν αδύνατον να παρεκκλίνω του στόχου που εξαρχής έθεσα στον εαυτό μου: Να καταγράψω δηλαδή με αντικειμενικότητα τα όσα συνέβησαν σχετικά με τη δημοτική πολιτική που ακολουθήθηκε στο Γαλάτσι κατά το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα» δηλώνει στον «Παλμό» ο κ. Χατζούδης και μας παραπέμπει στον επίλογο του βιβλίου:
«Θα αδικούσα το Βασίλη Παπαδιονυσίου αν ισχυριζόμουν ότι κατά την μακρά δημαρχιακή θητεία του στο Γαλάτσι ήταν αδιάφορος ή νωθρός και ότι δεν άφησε έργο πίσω του. Αντίθετα, το ενδιαφέρον του υπήρξε συνεχές και έντονο και η παρουσία του αδιάλειπτη, σε βαθμό ταύτισης της μεταπολιτευτικής εικοσιπενταετίας του Γαλατσίου με το όνομά του. Όμως, η αξιολόγηση, ποσοτικά και ποιοτικά, του συνολικού έργου ενός πολιτικού δεν προκύπτει ως συνισταμένη της διάρκειας και της πυκνότητας του χρόνου που ασκεί την εξουσία, των ετών δηλαδή και των ωρών που ημερησίως βρίσκεται στο γραφείο του, ούτε, βέβαια, μπορεί να φορτίζεται θετικά από τις εξ αυτού του λόγου, συνήθως υποτιθέμενες και επικαλούμενες, θυσίες στην προσωπική ζωή του. Η αξιολόγηση ενός ηγέτη προκύπτει ως συλλογική βιωματική εμπειρία των επιπτώσεων του έργου του που επηρεάζουν τη ζωή μιας κοινωνικής ομάδας, ενός λαού, και είναι η μόνη πραγματική και αξιόπιστη…»

Και κλείνοντας επιμερίζει τις ευθύνες για τα σημερινά προβλήματα:
«….Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, επώνυμοι και μη από όλους τους πολιτικούς χώρους προσπαθήσαμε κατ’ επανάληψιν, αλλά δεν καταφέραμε, να αρθούμε από τις κομματικές, ιδεολογικές και προσωπικές αναφορές και να συμφωνήσουμε σε ένα «κοινό ελάχιστο», απαραίτητο για την ανατροπή του δημαρχιακού κατεστημένου, που, στην κυριολεξία, “γειώθηκε” στο Γαλάτσι. Ευθύνες, συνεπώς, ανιχνεύονται σε όλους μας όσοι, στα τριάντα (30) αυτά χρόνια, συμβάλαμε θετικά ή αρνητικά στη διαμόρφωση αυτού του κατεστημένου και ξεχωριστά στον καθένα από εμάς που, από διάφορες θέσεις, είχαμε ενεργό ρόλο στις τοπικές υποθέσεις.»

Τον κεντρικό αφηγηματικό άξονα, ακολουθεί το Κεφάλαιο «Θεματικές Ενότητες» στο οποίο αναπτύσσονται θέματα όπως κοινωνική και οικονομική ζωή, πολιτιστική πολιτική, κοινωνικοί σύλλογοι, σχολεία κ.ά. και καλύπτει όλα τα σοβαρά θέματα που απασχόλησαν τη Διοίκηση του Δήμου, το Δ.Σ. και τους δημότες, όπως το Κτήμα Βέικου, τα Τουρκοβούνια, το Γήπεδο ποδοσφαίρου, ο Βοτανικός Κήπος, τα σχολεία, ο Κυκλοφορικός Κόμβος – Κυκλοφοριακή Αερογέφυρα, η απώλεια θερινών κινηματογράφων, η δημιουργία του Παλαί, το σήριαλ της διάνοιξη της οδού Αγ. Γλυκερίας και η καρατόμηση του προαυλίου της με τα αιωνόβια πεύκα, ο ναός της Αγ. Ειρήνης και όσα συνέβησαν κατά την ίδρυσή του… και πολλά πολλά ακόμα.
Ακολουθεί το Παράρτημα με γραπτές και φωτογραφικές αναφορές στο παρελθόν του Γαλατσίου, φωτογραφίες δημοτικών συμβούλων που έφυγαν από τη ζωή, φωτογραφίες οικιστικών καταλοίπων του παρελθόντος και σπιτιών με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική, φωτοαντίγραφα – ντοκουμέντα σημαντικών εγγράφων κλπ.

Σας κεντρίσαμε το ενδιαφέρον; Την Τετάρτη, λοιπόν, 15 Ιουνίου 2022, στις 7 μ.μ., στο Πολιτιστικό Κέντρο «Καμίνι» θα ακουστούν περισσότερα. Ας είμαστε όλοι εκεί!