Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα I

Η αντίφαση αυτή, η ενδογενής διένεξη του καπιταλιστικού συστήματος ΔΕΝ μπορεί να παραμείνει χωρίς λύση. Θα επιλυθεί. Αλλά μάλλον και αυτό χρειάζεται απόδειξη, τουλάχιστον στα μάτια εκείνων που πασχίζουν να μας πείσουν (και να πεισθούν και οι ίδιοι) πως ο καπιταλισμός «ρυθμίζεται» με τρόπους τέτοιους που να είναι όλοι «ευχαριστημένοι». Και οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι. 

Ο καπιταλισμός σαν σύστημα έχει πολύ «κοντή» αλλά πολύ «βαθειά» ιστορία. Η ακμή του ήταν ασυνήθιστα ραγδαία, φαινόμενο που τις περισσότερες φορές στις εξελικτικές διαδικασίες προμηνύει και ραγδαία παρακμή. Η απαρχή του καπιταλισμού ξεκινά όταν η κοινωνική εξέλιξη έπαψε να είναι συμβατή με το φεουδαρχικό σύστημα και την δουλοπαροικία. Ο «θησαυριστής» φεουδάρχης σε κάποια φάση της ιστορίας έπαψε να ελέγχει την πρόοδο των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνικής και σαν αντιδραστικό στοιχείο στην κοινωνική εξέλιξη, επέμενε να θησαυρίζει πλούτο, δηλαδή να τον αποσύρει από την κυκλοφορία. Η κοινωνική αναγκαιότητα για να υλοποιηθεί το αναπόφευκτο άλμα στην εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνικής, ήταν το χρήμα να κυκλοφορεί και όχι να θησαυρίζεται. Οι αστοί, οι κάτοχοι της τεχνικής της εποχής (οι μπουρζουάδες) επαναστατικά επέβαλαν την καταστροφή του φεουδάρχη και την κυκλοφορία του χρήματος. Ο καπιταλσμός. Ο παράδεισος της εφευρετικότητας και του ελεύθερου συναγωνισμού. Ο φεουδάρχης τι απέγινε; Ή θα γίνει καπιταλιστής ή θα τον καταπιεί η ιστορία. Και ο δουλοπάροικος τι έγινε; Μισθόδουλος (μισθωτός).

Αυτό το αρχικό συνταρακτικό, νέο ποιοτικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού ήταν καταδικασμένο από την ίδια την φύση του καπιταλισμού. Η περίφημη τάση συγκεντροποίησης κατέστρεψε τον ελεύθερο συναγωνισμό. Η γέννηση του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Του ιμπεριαλισμού. Τώρα πια ο καπιταλιστής εκτός από το να εκμεταλλεύεται τον εργάτη, τις πρώτες ύλες και την τεχνική για την εξασφάλιση του κέρδους, έχει αποκτήσει και ένα νέο «καθήκον»!!! Κάθε τόσο να «κόβει» το κεφάλι του κάθε επίδοξου νέου ανταγωνιστή, του κάθε επίδοξου νέου καπιταλιστή. Η βασική αντίθεση του καπιταλισμού (κεφάλαιο – εργασία) αρχίζει να αποκτά «παράγωγα» μέσα στην ίδια την τάξη των καπιταλιστών. Κυκλικές κρίσεις, κύκλοι κρίσης – ανάπτυξης. 

Σε κάθε εξελικτική διαδικασία δεν επαναλαμβάνονται ποτέ αλλεπάλληλοι κύκλοι στο ίδιο επίπεδο. Κάθε κύκλος νομοτελειακά θα προσθέτει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά, που ουσιαστικά «απαγορεύουν» στον επόμενο παρόμοιο κύκλο να συμβεί στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο. Η εξελικτική διαδικασία πάντα έχει την μορφή ενός σπιράλ. Το ζητούμενο είναι εάν το σπιράλ είναι ένα σπιράλ ανόδου ή καθόδου. Στον προμονοπωλιακό καπιταλισμό, η εξελικτική κατάσταση είχε εκρηκτικά χαρακτηριστικά. Ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνικής, ραγδαία επέκταση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ραγδαία πολιτική και μορφωτική πρόοδος, πέρασμα του εκμεταλλευόμενου από τη θέση του δουλοπάροικου, στη θέση του μισθωτού. 

Προσοχή εδώ!!! Απόκτηση του δικαιώματος ιδιοκτησίας από τον κάθε έναν. Τεράστια άλματα του βιοτικού επιπέδου των μαζών σε σχέση, βέβαια, με την προηγούμενη κατάσταση. Ήταν ένα εκρηκτικό σπιράλ ανόδου. Πολύ πριν διατυπωθούν από τον Μάρξ οι μαρξιστικές νομοτέλειες του νέου συστήματος έκαναν την δουλειά τους. Τα χαρακτηριστικά του μονοπωλιακού καπιταλισμού πρόλαβε να τα εντοπίσει και να τα περιγράψει η οξυδέρκεια του Μάρξ και να τα αναλύσει η ευφυία του Λένιν. Ο Ιμπεριαλισμός. Οι κυκλικές κρίσεις του προηγούμενου ανοδικού σπιράλ αντιμετωπίζονταν με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίων σε μικρότατη κλίμακα που δεν εμπόδιζε σοβαρά την ανοδική πορεία του σπιράλ. Σε τέτοια κλίμακα που επέβαλε η αργή ποσοτικά και ποιοτικά όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων.

Στη νέα φάση του ιμπεριαλισμού ή κλίμακα καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων για να υπερνικηθεί η κυκλική κρίση αποκτά τερατώδεις διαστάσεις. Η τάση συγκεντροποίησης  που συνοδεύει την λύση της κάθε κυκλικής κρίσης  αποκτά θηριώδη ισχύ. Άρχισαν όλοι να καταλαβαίνουν πως όσο η καπιταλιστική ανάπτυξη που ακολουθεί την κρίση επεκτείνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη τόσο θα αυξάνονται με ιλιγγιώδεις γεωμετρικούς ρυθμούς οι θυσίες που θα απαιτηθούν για το ξεπέρασμα της επόμενης κρίσης. Το ποσοτικό αυτό γεγονός από μόνο του αρχίζει να δίνει στο σπιράλ ποιοτικά χαρακτηριστικά καθόδου. Τόσο πολλά θύματα για όλο και πιο λίγους εκμεταλλευτές. Και δεν είναι μόνο αυτό. 

Αν εξετάσει κανείς συγκριτικά την εξέλιξη του βιοτικού επιπέδου των μαζών σε σχέση με τα τεχνολογικά άλματα της κάθε εποχής στην προμονοπωλιακή και στην μονοπωλιακή φάση του καπιταλισμού, δεν έχει παρά να διαπιστώσει πως η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου είναι δυσανάλογα μικρή σε σχέση με τις κατακτημένες τεχνικές και επιστημονικές δυνατότητες της μονοπωλιακής φάσης. Αυτό αποτελεί ένα άλλο χαρακτηριστικό του σπιράλ της καθόδου, που επιβεβαιώνει και με έναν άλλο τρόπο την ακατανίκητη τάση συγκεντροποίησης. Μέσα στην ίδια κοινωνία όλο και λιγότεροι εκμεταλλεύονται όλο και περισσότερους. Ενα άλλο ποιοτικό χαρακτηριστικό  που πρόσθεσε ο ιμπεριαλισμός στην παγκόσμια κοινωνία είναι το τεράστιο άνοιγμα της ψαλίδας  ανάμεσα στις κορφές του σημερινού κόσμου της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας και στην βάση της. Οι περιούσιοι «λαοί» ζουν την ματωμένη ευημερία τους. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός είναι ένα σπιράλ καθόδου τόσο ακραίο όσο και η όξυνση της αντίφασης του ίδιου του καπιταλισμού.

Αυτή η αντίφαση ΔΕΝ μπορεί να μην επιλυθεί. Θα επιλυθεί.

Πώς; Θα συνεχίσουμε την άλλη βδομάδα.

Υ.Γ. Μια οπτική για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα εδώ και 6 χρόνια είναι ότι «είναι όλοι προδότες». Εμένα με ενδιαφέρει να ρωτήσω: Μπορεί η ελληνική αστική τάξη να κρατήσει την πολιτικο-οικονομική εξουσία της χωρίς το δανεισμό και άρα τα Μνημόνια; 

Για να συζητάμε και τίποτε ουσιαστικό, όχι αν χέζουν οι αρκούδες στο δάσος, ήτοι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα πολιτικός απατεώνας. 

Έχει τη δυνατότητα, ρε παιδί μου, η άρχουσα τάξη της Ελλάδας να παραμείνει άρχουσα χωρίς να κάνει αυτά που απαιτεί η ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Γιατί ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα πολιτικά της κόμματα προτίμησαν διαχρονικά να απαξιωθούν παρά να βγάλουν την Ελλάδα απ’ το Μνημόνιο; Επειδή αποτελούνται από «προδότες»; Ή επειδή χωρίς Μνημόνιο, δηλαδή δανεισμό, πάπαλα η επιβίωση του ελληνικού κεφαλαίου;