Πάσχα καλοσύνης, έργων και σκέψεων, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Ύστερα από δυο χρόνια απαγορεύσεων, λόγω πανδημίας, ζήσαμε όλοι ένα «κανονικό» Πάσχα. Οι πολυήμερες προσπάθειες των «ενημερωτικών» εκπομπών δεν έπεισαν. Ακριβά τα καύσιμα, αλλά οι περισσότεροι έφυγαν από την Αθήνα, ακριβά τα εισιτήρια και τα καταλύματα, αλλά τα καράβια και τα ξενοδοχεία γεμάτα, ακριβό και το αρνί, άλλα όλοι το …τίμησαν. Αν όμως ήταν να ξεχωρίσω κάτι για αυτό το Πάσχα, θα έλεγα ότι ήταν ένα Πάσχα καλοσύνης. Ένα Πάσχα που είχε μόνο καλοσυνάτους ανθρώπους και αγνές πράξεις γεμάτες αγάπη, ομόνοια, φιλία και καλοσύνη.

Ένας Γάλλος αριστοκράτης έλεγε πως «κανείς δεν αξίζει να επαινεθεί για την καλοσύνη του αν δεν έχει τη δύναμη να είναι κακός. Κάθε άλλη καλοσύνη είναι συνήθως οκνηρία και αδύναμη θέληση.» Ο Γάλλος πρίγκηπας ήθελε να τονίσει πως η ζωή μας, η κάθε ημέρα μας είναι απλά ένα πλέγμα αποφάσεων. Συναναστρεφόμαστε με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε ένα είναι καλοί ή κακοί. Αν έχουν σκοπό να μας βοηθήσουν ή να μας βλάψουν. Τόσο αυτοί, όσο και εμείς με τις αποφάσεις μας, με την στάση και τις επιλογές μας θα δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα που μπορεί να έχει θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο σε έναν ή περισσότερους ανθρώπους.
Όσον αφορά την καλοσύνη, λοιπόν, ας εκτιμούμε και ας επαινούμε αυτούς που επιλέγουν να τηρούν μια σωστή στάση στη ζωή τους, αυτούς που επιλέγουν να βοηθούν τους άλλους, αυτούς που επιλέγουν να είναι «καλοί» όταν βρίσκονται ενώπιον κρίσιμων αποφάσεων ενώ θα μπορούσαν να μην είναι. Ανθρώπους που «κάνουν το καλό και το ρίχνουν στο γιαλό» και ανθρώπους που μόνο καλοσύνη δείχνουν οι πράξεις τους. Ανεξάρτητα αν τους βλέπουν κάποιοι ή απλά είναι μόνοι τους. Ανθρώπους που έχουν πειστεί από τα λόγια του Σωκράτη πως «ο καλός άνθρωπος δεν παθαίνει τίποτα κακό, ούτε ζωντανός ούτε και νεκρός».

Ένας καλοστεκούμενος κύριος αναζητούσε έναν με κάρο για να τον μεταφέρει στην πρωτεύουσα του διπλανού Νομού. Επέλεξε τελικά το νεαρό με τα όμορφα και δυνατά άλογα. Συμφώνησαν στην τιμή και ξεκίνησαν το ταξίδι. Η εκτίμηση ήταν ότι θα έφταναν στην πόλη μετά από δυο ημέρες. Ο νεαρός ήταν λιγομίλητος, αλλά ευγενικός με τον κύριο. Παρατήρησε όμως ότι τόσο κατά την διαδρομή, όσο και σε κάθε στάση, ο κύριος πρόσεχε ιδιαίτερα και δεν αποχωριζόταν ποτέ ένα μικρό τσαντάκι που είχε μαζί του. Από τις συζητήσεις κατάλαβε ότι ο κύριος πήγαινε στην πόλη για να κάνει μια αγορά, οπότε συμπέρανε πως η τσάντα είχε το χρηματικό ποσό που χρειαζόταν.
Το σούρουπο κι ενώ ταξίδευαν μέσα στο δάσος το μυαλό του νεαρού έκανε περίεργες σκέψεις. Χωρίς να μπορεί να το ελέγξει, αποφάσισε να σκοτώσει τον κύριο για να πάρει τα χρήματά του. Έτσι, δεν δίστασε μετά από λίγο να προφασιστεί ότι τραυματίστηκε το άλογο και καθώς κατέβηκαν να δουν τι συμβαίνει, χτύπησε και σκότωσε τον κύριο. Για να μην τον καταλάβουν βεβαιώθηκε πως δεν τον είδε κανείς και τον πέταξε στον γκρεμό. Πήρε το δρόμο του γυρισμού με την γεμάτη χρήματα τσάντα του κυρίου. Ήταν σίγουρος πως καθώς δεν τον είδε κανένας δεν θα έχει συνέπειες η πράξη του.
Ο καιρός περνούσε και μετά από δέκα περίπου χρόνια ο νέος μας έμαθε πως ο άρχοντας της περιοχής του ήθελε να παντρέψει την κόρη του. Διάφοροι νέοι προτάθηκαν και το ίδιο αποφάσισε να κάνει και ο νέος μας. Παρουσιάστηκε στον άρχοντα, του είπε τα προσόντα του και όταν τον ρώτησε για την οικονομική του κατάσταση, για να σιγουρευτεί πως δεν θα κακοπέσει η κόρη του, του εξήγησε ότι έχει αρκετά χρήματα για να περάσει μια όμορφη ζωή η θυγατέρα του. Του άρχοντα όμως δεν του έφτανε αυτό. Ζήτησε να μάθει και την προέλευση των χρήματων…
Ο νέος δεν ήθελε να κρυφτεί από τον μελλοντικό του πεθερό και πιστεύοντας ότι το αδίκημα έχει …παραγραφεί, εξήγησε όλη την ιστορία με λεπτομέρειες. Ο άρχοντας θυμήθηκε την εξαφάνιση του κυρίου που δεν διαλευκάνθηκε ποτέ και κατάλαβε τι ακριβώς είχε συμβεί. Δεν ήταν ευχάριστη η εξέλιξη αυτή, αλλά θέλησε να δώσει ένα μάθημα στον νεαρό. Του είπε λοιπόν, πως θα πρέπει να ξαναπάει στον τόπο του εγκλήματος, την ίδια ώρα που συνέβη το έγκλημα. Εκεί, πρέπει να μετρήσει δυνατά από το 1 έως το 5 και να προσέξει αν μετά από κάθε αριθμό παρατηρήσει κάτι περίεργο.
Ο νέος έκανε αυτό ακριβώς που του είπε ο άρχοντας. Έτσι γύρισε την επόμενη ημέρα να του πει τι συνέβη. Ο νέος, του είπε, πως όταν φώναξε το τρία, άρχισε να φυσάει και να ακούγονται περίεργοι θόρυβοι. Ο άρχοντας κατάλαβε αυτό που ήθελε και εξήγησε στον νέο ότι το κακό δεν μένει ατιμώρητο ποτέ. Ακόμη κι αν δεν σε έχει δει κανένας όταν το κάνεις. Ακόμη κι αν νομίζουμε πως έχει ξεχαστεί επειδή πέρασαν αρκετά χρόνια. Τότε ο νέος αντιλήφθηκε το λάθος του. Ζήτησε μετανιωμένος, να μάθει τι ακριβώς ήταν όλα αυτά που συνέβησαν όταν φώναξε το τρία. Ο άρχοντας του εξήγησε πως όταν κάνουμε ένα κακό πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε έξυπνοι και καταφερτζήδες καθώς δεν βιώνουμε άμεσα τις επιπτώσεις της πράξης μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πληρώσουμε ποτέ. Άσε που μερικές φορές δεν θα πληρώσουμε οι ίδιοι. Έτσι, στην δική σου περίπτωση δεν θα πληρώσεις ούτε εσύ, ούτε τα παιδιά σου. Τα εγγόνια σου όμως, που είναι η 3η γενιά θα πληρώσουν για αυτό που έκανες εσύ εκείνο το βράδυ…
Ο νέος έβαλε τα κλάματα και έφυγε από το παλάτι… Μακάρι κάποιος να του τα είχε εξηγήσει όλα αυτά πολλά χρόνια πριν. Μακάρι να του είχε πει τα λόγια του Κινέζου Δασκάλου: «Η καλοσύνη, όταν μιλάς, δημιουργεί εμπιστοσύνη, όταν σκέφτεσαι δημιουργεί βάθος και όταν δίνεις, δημιουργεί αγάπη».

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com