Η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της Ανάστασης. Άλλον δεν έχει!, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Στην εμπόλεμη κατάσταση στην Ουκρανία, καταδικάζοντας τη βαρβαρότητα, αναφέρθηκε στο μήνυμά του ο Πάπας Φραγκίσκος την Κυριακή 17 Απριλίου που ήταν το Πάσχα των Καθολικών. Μιλώντας μετά τη λειτουργία της Αναστάσεως, καταδίκασε το σκοτάδι και τη βαρβαρότητα. Απευθυνόμενος στο δήμαρχο της κατεχόμενης Μελιτόπολης και σε τρία μέλη του ουκρανικού κοινοβουλίου που βρίσκονταν μέσα στη βασιλική του Αγίου Πέτρου, τους διαβεβαίωσε ότι προσεύχεται για αυτούς και τους ευχήθηκε «Χριστός Ανέστη» στα ουκρανικά.

Οι πανδημίες αποτελούν σύμπτωμα της ανθρώπινης θνητότητας, που εισήλθε στην ιστορία όταν διακόψαμε τη σχέση μας με τον Θεό και κάναμε κέντρο της ζωής μας τον εαυτό μας. Έκτοτε, επικεντρωνόμαστε μονομερώς στην ανακούφιση των εκάστοτε προβλημάτων και μας διαφεύγει το ουσιώδες: ακόμη και εάν αυτός ο ιός νικηθεί, αργότερα άλλος θα εμφανισθεί, όπως συμβαίνει πάντοτε στην ανθρώπινη ιστορία. Αλλά και πέρα από αυτό υπάρχει ο μόνιμος «ιός», ο «έσχατος εχθρός» ο θάνατος. Η αιτία των ανθρωπίνων προβλημάτων είναι πνευματική: είναι η ανθρώπινη φιλαυτία.» Αυτό ήταν το μήνυμα του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου το περυσινό Πάσχα.

«Το ανοιξιάτικο Πάσχα, λοιπόν, προμηνύει ένα πιο ελεύθερο καλοκαίρι. Το Θείο Φως γίνεται ήλιος αισιοδοξίας για την έξοδο από την παγκόσμια περιπέτεια της πανδημίας. Και το αναστάσιμο μήνυμα διαπερνά την επικαιρότητα, δικαιώνοντας τη λυτρωτική του διάσταση. Οι ημέρες που έρχονται μπορούν να είναι αληθινά καλύτερες. Ώστε οι επόμενοι μήνες να γίνουν παραγωγικότεροι. Και τα αμέσως επόμενα χρόνια, χρόνια μεγαλύτερης ευημερίας για την Ελλάδα και όλους τους Έλληνες.» Ήταν τα λογία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Πασχαλινό του μήνυμα ένα χρόνο πριν.

Μήνυμα αισιοδοξίας ότι ο ελληνικός λαός θα βγει νικητής από την κρίση έστειλε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με δήλωσή του μετά την Ανάσταση, 8 χρόνια πριν. «Η παράδοση θέλει το λαό μας να ονομάζει την Ανάσταση “Λαμπρή”. Γιατί έχει μέσα στην ψυχή του ο λαός μας το φως, την αισιοδοξία και τη δύναμη. Και είναι αυτό το φως που μας κρατάει όρθιους. Και είναι αυτό το φως που θα βγάλει όλους τους Έλληνες νικητές. Χριστός Ανέστη σε όλους».

Από τα παραπάνω μηνύματα αντιλαμβανόμαστε πως κάθε χρονιά έχει τα δικά της μεγάλα προβλήματα να λύσει, τους δικούς της προβληματισμούς να σκεφθεί, στα δικά της σοβαρά διλήμματα να αποφασίσει. Η σκέψη πως αν ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση, καταπολεμήσουμε την πανδημία ή τελειώσει ο πόλεμος, η ζωή μας θα γίνει αυτόματα ένας ανέμελος περίπατος στην εξοχή, δεν πατάει στην πραγματικότητα. Οι δυσκολίες πάντα θα μας επισκέπτονται και για να είμαστε στο πνεύμα των ημέρων ο καθένας θα «κουβαλάει το σταυρό του». Άλλοι έχουν βαρύ και μεγάλο και άλλοι μικρότερο και πιο ελαφρύ. Άλλοι ανεβαίνουν τον γεμάτο βράχια Γολγοθά και άλλοι μικρότερους, πιο προσιτούς λόφους. Οι περισσότεροι κάνουν το πρώτο βήμα και στο δεύτερο λαχανιάζουν, πέφτουν κάτω και δε φτάνουν ποτέ στην κορυφή του Γολγοθά. Δεν θα ολοκληρώσουν το χρέος τους που μετά την σταύρωση θα αναστηθούν και θα σώσουν την ψυχή τους.
Τρεις γυναίκες βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση μετά την Σταύρωση του Κυρίου. Όπως μας περιγράφει όμως ο Ευαγγελιστής Μάρκος στο Ευαγγέλιο της Ανάστασης, δεν έμειναν με «σταυρωμένα τα χέρια». Παρά την θλίψη τους, ανέλαβαν δράση. Όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη, αγόρασαν αρώματα για να πάνε να αλείψουν το σώμα του Ιησού. Ήρθαν στο μνήμα πολύ πρωί την επομένη του Σαββάτου, μόλις ανέτειλε ο ήλιος. Και έλεγαν μεταξύ τους: «Ποιος θα μας κυλίσει την πέτρα από την είσοδο του μνήματος;» Γιατί ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Μόλις όμως κοίταξαν προς τα εκεί, παρατήρησαν ότι η πέτρα είχε κυλίσει από τον τόπο της. Μόλις μπήκαν στο μνήμα, είδαν έναν νεαρό με λευκή στολή στα δεξιά, και τρόμαξαν. Αυτός όμως τους είπε: «Μην τρομάζετε. Ψάχνετε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, το σταυρωμένο. Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ. Να το μέρος όπου τον είχαν βάλει. Πηγαίνετε τώρα και πείτε στους μαθητές και τον Πέτρο, πηγαίνει πριν από σας στη Γαλιλαία και σας περιμένει, εκεί θα τον δείτε, όπως σας το είπε».
Όσο μεγάλη κι αν φαντάζει η «πέτρα» που πρέπει να μετακινήσουμε, όσο δύσβατος κι αν είναι ο δρόμος προς τον Γολγοθά μας, να μην φοβηθούμε αλλά να ξεκινήσουμε. Να μην καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά να πάρουμε την απόφαση και να κάνουμε το πρώτο βήμα. Σύμφωνα με τη γλώσσα του σώματος, το σταύρωμα των χεριών σημαίνει φραγμός, άμυνα, ανάγκη αυτοπροστασίας, αδιαφορία, αβεβαιότητα, νευρικότητα. Με τα χέρια σταυρωμένα στο ύψος του στήθους κλείνουμε ουσιαστικά κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τον συνομιλητή μας και φράζουμε ή προστατεύουμε την καρδιά μας από έμμεσα χτυπήματα. Με τα χέρια στο στήθος η αδράνεια και η απάθεια θα μας κρατήσουν στη στασιμότητα, αγκαλιά με το πρόβλημα και τη δυσκολία.
Το μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού, δεν περιορίζεται μόνο στην πίστη και την προσδοκία μας για την ανάσταση των νεκρών και την αιώνια ζωή. Καλούμαστε να το ερμηνεύσουμε διαφορετικά ώστε να βρούμε τι θα σήμαινε Ανάσταση για τη δική μας ζωή; Εάν η Ανάσταση ισοδυναμεί με το φως και με την ήττα του σκότους, τότε εμείς οι ίδιοι καλούμαστε να διώξουμε τα σκοτάδια από μέσα μας, προκειμένου να πλημμυρίσει η ψυχή μας με φως και να βιώσουμε την προσωπική μας Ανάσταση. Διότι όλοι μας παλεύουμε με τη σκοτεινή πλευρά και τα γκρίζα κομμάτια μας. Όλοι μας έχουμε καταστάσεις που μας πονάνε, τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί, προβλήματα και σκέψεις που μας βασανίζουν… Αυτή τη μάχη πρέπει να δώσουμε. Αυτή την Ανάσταση και Αναγέννηση χρειαζόμαστε!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com