«Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός όπως και η ανθρώπινη ζωή και αλληλοεξαρτώνται», Ναταλία Ηλία – Συγγραφέας

H Ναταλία Ηλία είναι Κοινωνιολόγος με μεταπτυχιακό στην Εγκληματολογία. Είναι συγγραφέας και μουσικός με πανελλήνιες και διεθνείς βραβεύσεις σε λογοτεχνικούς και θεατρικούς διαγωνισμούς. Έχει ήδη κυκλοφορήσει το βιβλίο της «Άνθρωποι της Διπλανής Πόρτας», εκδόσεις Οσελότος, 2010.
Έχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικούς δίσκους με το συγκρότημα ΕΝΕΔΡΑ (Είμαι Αυτός – 2013, Σύρματα – 2016) ενώ έχει συμμετοχή σε δισκογραφικές συλλογές καλλιτεχνών από την ροκ μουσική σκηνή καθώς και σύμπραξη επί σκηνής.
Έχει γράψει το σενάριο και πρωταγωνιστούσε στο musical «Τα Φαντάσματα» (ΕΚΣΤΑΝ – 2017) και συγγραφή σεναρίου, βιβλιογραφική έρευνα και πρωταγωνιστική συμμετοχή στο musical «Ζαν Ντ’Άρκ The Musical».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε και πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΝΑΤΑΛΙΑ ΗΛΙΑ: Μεγάλωσα σε ένα αστικό περιβάλλον στα Κάτω Πατήσια την εποχή των μεγάλων αλλαγών τους. Πήγα σχολείο στην Γκράβα και από εκεί σπούδασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνιολογία, ενώ συνέχισα λαμβάνοντας το μεταπτυχιακό μου στην Εγκληματολογία. Είχα πάντα στο πλάι μου δύο υπέροχους γονείς που από νωρίς σεβάστηκαν τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και με ώθησαν ακόμα περισσότερο προς αυτές.

«Π»: Ποιά τα ακούσματά σας;
Ν.ΗΛ.: Τα ακούσματά μου ποικίλλουν όπως οφείλουν… Από το ροκ και το χιπ χοπ μέχρι την dance μουσική και το λάτιν. Όντας μουσικός δεν θα μπορούσα να κλειστώ σε ένα είδος, ωστόσο παραδέχομαι την αγάπη μου στα ‘70s!

«Π»: Τί σας ώθησε στη μουσική;
Ν.ΗΛ.: Στη μουσική με ώθησε η ελευθερία της σκέψης που προκαλεί κάθε νότα και κάθε μελωδική γραμμή. Η ελευθερία που προσφέρει η δημιουργία μουσικής. Οι σπουδές μου ξεκίνησαν κλασικότροπα με πιάνο και κλασικό τραγούδι, στην πορεία όμως πήραν άλλο δρόμο πιο παραγωγικό και ελεύθερο σε σχέση με την ανάγνωση και αναπαραγωγή μιας παρτιτούρας ενός κλασικού κομματιού.

«Π»: Τί είναι για εσάς η μουσική;
Ν.ΗΛ.: Για μένα μουσική σημαίνει ελευθερία απάντων συναισθημάτων. Μέσω της μουσικής εγώ προσωπικά έφτιαξα οικογένεια, παντρεύτηκα τον άνθρωπο που αγαπώ και απέκτησα δύο υπέροχα πλασματάκια. Χωρίς την μουσική η ζωή μου θα είχε πάρει σίγουρα διαφορετική ροή.

«Π»: Ως μουσικός έχετε δύο προσωπικούς δίσκους, «Είμαι Αυτός» (2013) και «Σύρματα» (2016). Ποιά η απήχησή τους στο κοινό; Τί περιλαμβάνουν;
Ν.ΗΛ.: Και οι δύο δίσκοι που βγάλαμε με τον Αλέξανδρο Πενταρά (δημιουργό και ενορχηστρωτή των κομματιών) αφορούν κοινωνικές καταστάσεις και πραγματώσεις συγκεκριμένων ανθρωποκεντρικών στιγμών. Επειδή επρόκειτο για αυτοεκδόσεις όπως οι περισσότεροι ροκ δίσκοι της τελευταίας 15ετίας, η απήχηση στο ευρύ κοινό δεν ήταν ικανοποιητική. Παρ’ ολ’ αυτά, εμείς ως δημιουργοί είμαστε ικανοποιημένοι διότι πήραμε τα εύσημα και για τους δύο, από ανθρώπους που εμπιστευόμαστε μουσικά και από ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια έχουν αγαπήσει και σεβαστεί την δουλειά μας.

«Π»: Τί είναι το τραγούδι για εσάς;
Ν.ΗΛ.: Το τραγούδι για εμένα είναι μονόδρομος. Ήταν από την αρχή κι έτσι θα παραμείνει μέχρι τέλους. Αν και όλα αυτά τα χρόνια έχω απλωθεί σε διάφορες μορφές τεχνών, το τραγούδι παραμένει για μένα πρώτιστη ανάγκη.

«Π»: Πότε αρχίσατε να γράφετε; Έχετε αγαπημένους συγγραφείς;
Ν.ΗΛ.: Ξεκίνησα να συγγράφω το 2008 κι ενώ βρισκόμουν κατά την διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών.
Δεν μπορώ να πω πως τείνω προς μια συγγραφική κατεύθυνση ώστε να ξεχωρίσω αγαπημένους συγγραφείς και μη. Αναντίρρητα όμως θα έλεγα πως τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στους παλαιούς θεατρικούς συγγραφείς, θεωρώντας τα έργα των περισσοτέρων μεγάλων διαχρονικά και παγκόσμια.

«Π»: Μιλήστε μας για το βιβλίο σας «Άνθρωποι της Διπλανής Πόρτας». Τί πραγματεύεται;
Ν.ΗΛ.: Το βιβλίο αυτό προέκυψε από την διδακτορική μου διατριβή πάνω στους δολοφόνους κατά συρροή ανά τα χρόνια και τον κόσμο, η οποία δεν έγινε αποδεκτή από τους υπευθύνους του τότε διδακτορικού προγράμματος με την πρόφαση πως δεν θα μπορούσε να διδαχθεί στην Ελλάδα ένα τέτοιο θέμα, από την στιγμή που δεν αντιμετωπίζουμε αντίστοιχες περιπτώσεις στον βαθμό που εμφανίζονται σε χώρες του εξωτερικού. Χωρίς να πτοηθώ έκανα μια αυτοέκδοση με τον εκδοτικό οίκο Οσελότο και την Ελένη Παντοπούλου και ύστερα από τόσα χρόνια, το βιβλίο είναι ακόμα περιζήτητο στην βιβλιοθήκη της Παντείου, ενώ πουλιούνται αντίτυπα και σε βιβλιοπωλεία του εξωτερικού.

«Π»: Δικό σας το σενάριο και πρωταγωνιστείτε στο μιούσικαλ «Τα Φαντάσματα» (ΕΚΣΤΑΝ). Πείτε μας για αυτή τη δουλειά; Πώς προέκυψε;
Ν.ΗΛ.: Το μιούζικαλ «Τα Φαντάσματα» προέκυψε από ανάγκη δική μου και του Αλέξανδρου να ανακαλύψουμε νέα για εμάς είδη μουσικής δημιουργίας, καθώς και να παντρέψουμε την δική μου σεναριογραφή με την δική του μουσική και στιχουργική δημιουργία. Ήταν ένα έργο που είχε πολύ μεγάλη απήχηση στο κοινό και που αγαπήθηκε παρά το πρωτόλειο στοιχείο του. Με πολλές αγαπημένες συνεργασίες και διδάγματα που θα μας μείνουν για μια ζωή.

«Π»: Τί δυσκολίες αντιμετωπίσατε στη συγγραφή του «Ζαν Ντ’Αρκ, The Musical»;
Ν.ΗΛ.: Είναι αλήθεια πως δυσκολευτήκαμε αρκετά λόγω της κατάστασης με τον Covid για την πραγμάτωση του «Ζαν Ντ’Αρκ, The Musical». Ωστόσο στο τέλος με σύμμαχο την αφοσίωσή μας στο έργο και την σκληρή δουλειά όλης της ομάδας, μηδενός εξαιρουμένου, καταφέραμε να φέρουμε εις πέρας όλο τον αριθμό παραστάσεων, ενώ επιφυλασσόμεθα για το μέλλον και για περαιτέρω παραστάσεις επί σκηνής.

«Π»: Ποιά τα παιδικά σας όνειρα; Νοιώθετε ότι πραγματώθηκαν;
Ν.ΗΛ.: Τα παιδικά μου όνειρα δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Αλίμονο αν τα είχα καταφέρει από τώρα. Πραγματοποιώ μικρούς στόχους κάθε φορά με τον άντρα μου, τα παιδιά μου και τους αγαπημένους μου στο πλάι μου.

«Π»: Τί σας δίνει η συγγραφή;
Ν.ΗΛ.: Η συγγραφή με γεμίζει ανάγκη για περισσότερη συγγραφή και πάει λέγοντας. Δεν νομίζω πως έχει σταματημό αυτός ο δρόμος άπαξ και τον πάρει κανείς…

«Π»: Πώς δημιουργείται το στυλ του σεναριογράφου;
Ν.ΗΛ.: Το στυλ του σεναριογράφου θεωρώ πως δημιουργείται από τις προσωπικές εμπειρίες του καθενός καθώς και από εξωγενείς παράγοντες και προσλαμβάνουσες που δέχεται ο καθένας.

«Π»: Γιατί πρωταγωνιστείτε στα έργα που γράφετε;
Ν.ΗΛ.: Δεν έχω ιδέα ειλικρινά! Νομίζω πως βγάζω το ψώνιο μου πάνω στη σκηνή. Ωστόσο παλεύω με νύχια και με δόντια κάθε φορά για αυτό το ψώνιο.

«Π»: Τί είναι το θέατρο για τη ζωή;
Ν.ΗΛ.: Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός όπως ακριβώς και η ανθρώπινη ζωή. Δεν νοείται το ένα ξέχωρα από το άλλο. Αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοεξαρτώνται.

«Π»: Τί νοιώθετε στο τέλος της παράστασης;
Ν.ΗΛ.: Δεν θέλω να έρχεται το τέλος. Σιχαίνομαι την στιγμή που τελειώνει κάθε παράσταση ή που κατεβάζει αυλαία ένα έργο. Αισθάνομαι ότι κατευθείαν πρέπει να ετοιμαστεί το επόμενο έργο ή να φτάσει η μέρα της επόμενης παράστασης.

«Π»: Μιλήστε μας για τις πρόβες και το χρόνο που αφιερώνετε σ’αυτές.
Ν.ΗΛ.: Συνήθως και επειδή δουλεύουμε με τον προσωπικό χρόνο ανθρώπων που αγαπούν την μουσική και το θέατρο αλλά δεν ζουν από αυτό (οικονομικά μιλώντας) χρειαζόμαστε περί τον μισό χρόνο ώστε να φτάσουμε στο σημείο να πούμε ότι είμαστε έτοιμοι να παρουσιάσουμε το έργο μας στο κοινό.

«Π»: Πώς βιώνετε το σήμερα, με όλα αυτά που έχουν βρει τον τόπο μας κι εμάς τον καθένα ξεχωριστά;
Ν.ΗΛ.: Η αλήθεια είναι πως η θετική αντιμετώπιση της πραγματικότητας ηχεί κάπως γελοία στα αυτιά μου τον τελευταίο καιρό. Παρ’ ολ’ αυτά, ως ενεργό μέλος της κοινωνίας, ως μητέρα, ως σύζυγος και ως γυναίκα οφείλω στον εαυτό μου και τους γύρω μου να φωνάζω «Τα Καλύτερα Έρχονται».

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Ν.ΗΛ.: Σειρά για εμένα και τον Αλέξανδρο αυτή την στιγμή έχει το τρίτο μας μιούζικαλ που αφορά ένα πραγματικό γεγονός της σύγχρονης ιστορίας. Πρόκειται για ένα πολύ απαιτητικό έργο από πλευράς ηθοποιίας, χορού και μουσικής. Η συνέχεια επί σκηνής…