Στον καιρό της ειρήνης εσύ να πολεμάς, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Σε καιρό ειρήνης και όταν ευημερεί ο κόσμος και οι πολιτείες, οι άνθρωποι είναι ήρεμοι γιατί δεν τους πιέζουν ανάγκες φοβερές. Αλλά όταν έρθει ο πόλεμος που φέρνει στους ανθρώπους την καθημερινή στέρηση, γίνεται δάσκαλος της βίας κι ερεθίζει τα πνεύματα του πλήθους σύμφωνα με τις καταστάσεις που δημιουργεί. Με τις δυο αυτές προτάσεις περιγράφει ο Θουκυδίδης την συμπεριφορά του ανθρώπου σε περίοδο ειρήνης, αλλά και κατά τη διάρκεια ενός πολέμου. Ο πόλεμος είναι μια κατάσταση που κανένας δεν θέλει να ζήσει. Δεν είναι κάτι που επιλέγεις και μάλλον η συμπεριφορά σου πρέπει να ευθυγραμμιστεί με αυτό που αναφέρει ο Αρχαίος Ιστορικός μας. Κατά την περίοδο της Ειρήνης όμως είναι σίγουρο ότι καταφέρνουμε να διαιρούμε την ηρεμία μας και δεν επιτρέπουμε στις ανάγκες να μας πιέζουν;

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θεωρεί τον πόλεμο σαν μια ακραία κατάσταση, ίσως την πιο ακραία, αφού ξέρεις πως πρέπει να αγωνιστείς με κίνδυνο την ίδια σου τη ζωή. «Όποιος έχει δει τα μάτια ενός στρατιώτη ετοιμοθάνατου στο πεδίο της μάχης, θα το καλοσκεφτεί πριν ξεκινήσει έναν πόλεμο» έλεγε ένας Γερμανός Καγκελάριος πριν 200 χρόνια. Αποφασισμένος να αγωνιστείς για ένα μεγάλο ιδανικό ή υποχρεωμένος να δώσεις μάχες που αποφάσισαν ξεμωραμένοι ηγέτες και καταπατητές του Διεθνούς Δικαίου, ανακαλύπτεις ότι μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα από όσα πίστευες. Να ζήσεις χωρίς τις ανέσεις που είχες στην καθημερινότητά σου και να αντέξεις τόσα πολλά που ούτε καν περνούσαν από το μυαλό σου. Κι επειδή ο πόλεμος είναι δάσκαλος της βίας δυστυχώς αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολα μπορείς να κάνεις ενέργειες που πονούν τον συνάνθρωπο σου.
Η δύναμη που σου δίνει ο αγώνας για ένα υψηλό ιδανικό είναι κάτι που είδαμε στην περίπτωση των Ουκρανών. Μια μάχη που ήταν εκ των προτέρων χαμένη, με βάση την δυναμικότατα των δυο χωρών, δεν δίστασαν όχι μόνο να την δώσουν, αλλά και να δυσκολέψουν τον αντίπαλο που θεωρούσε εύκολη λεία την κατάκτησή τους. Μέσα από το διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ήταν εύκολο να δούμε εικόνες, βίντεο με ιστορίες απλών ανθρώπων που η δύναμη, το πάθος και η αυταπάρνηση είχε ξεπεράσει κάθε ανθρώπινο όριο. Όχι μόνο από την πολιτική ή στρατιωτική τους ηγεσία, αλλά ακόμη και από απλούς ανθρώπους. Καταλαβαίνεις την αστείρευτη δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του και πόσο λυπηρό είναι που πρέπει να βρεθεί σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις για να την εκδηλώσει.
Το μόνο θετικό που πρέπει να κρατήσουμε από τον Πόλεμο είναι ότι αξίζει να αγωνιζόμαστε. Αξίζει για ένα μεγάλο στόχο να δώσουμε τα πάντα, ακόμη και τη ζωή μας. Να πιστέψουμε ότι δεν είμαστε αδύναμοι. Κρύβουμε απίστευτη δύναμη και πάθος. Από εμάς εξαρτάται πότε θα νιώσουμε έτοιμοι να επιτρέψουμε σε αυτή τη δύναμη να αγωνιστεί για τους στόχους μας. Στο χέρι μας είναι κάνουμε ηρωικές πράξεις ακόμη και σε περίοδο ειρήνης. Όταν αγωνίζεσαι για τους δικούς σου στόχους, χωρίς να είσαι αναγκασμένος να πυροβολείς και να σκοτώνεις άλλους ανθρώπους, μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλη τη δύναμη και το πάθος που έχεις για να δημιουργείς. Ο Μένανδρος έλεγε χαρακτηριστικά, «η ειρήνη δίνει ψωμί στον γεωργό, ακόμα κι αν βρίσκεται ανάμεσα στα βράχια, αντίθετα ο πόλεμος του φέρνει δυστυχία κι αν ακόμα βρίσκεται στον πιο πλούσιο κάμπο».

Από την άλλη πόσοι από εμάς απολαμβάνουμε την ηρεμία σε περίοδο ειρήνης; Πόσοι νιώθουμε ότι έχουμε τιθασεύσει τις ανάγκες μας ώστε να μην μας πιέζουν; Είμαστε ευχαριστημένοι με την καθημερινότητα και θεωρούμε πως είμαστε τυχεροί για αυτά που έχουμε και για αυτά που πετυχαίνουμε καθημερινά; Αισθανόμαστε την ηρεμία που αναφέρει ο Θουκυδίδης ή ζούμε μέσα σε ένα πανικό; Το ξυπνητήρι ηχεί στα αυτιά μας σαν μια υπέροχη μουσική για να απολαύσουμε και να δημιουργήσουμε ή σαν μια σειρήνα που μας τρομάζει για όλα όσα έχουμε στο μυαλό μας και πρέπει να τρέξουμε στο καταφύγιο πριν ξεκινήσουν οι ανελέητοι βομβαρδισμοί; Μήπως ντυνόμαστε και νιώθουμε ότι φοράμε πανοπλία για την καθημερινή μας μάχη; Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στην εργασία μας και νομίζουμε ότι οδηγούμε τανκς που κατευθύνεται προς το εχθρικό μέτωπο; Αυτά είναι σημάδια ότι δεν έχουμε ειρήνη και δεν απολαμβάνουμε την ηρεμία.
Αν συμβαίνει αυτό για πολλές ημέρες σημαίνει, όπως έλεγε ο Steve Jobs, ότι κάτι πρέπει να αλλάξεις! Δεν πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να ζει τέτοιες ημέρες με άγχος και πίεση. Μέρες που σου προκαλούν πόνο χωρίς να έχουν τη χαρά της δημιουργίας και την απόλαυση της επίτευξης στόχων. Πρέπει να αλλάξεις διότι έχεις εμπλακεί σε έναν εμφύλιο πόλεμο που δεν έχει τέλος, ούτε νικητή. Έχεις επιτρέψει σε κάποιον ή κάποιούς να σου συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο. Άφησες το τιμόνι της ζωής σου να το κρατούν άλλοι που σε οδηγούν στην συντριβή και την καταστροφή σου. Η στασιμότητα είναι θάνατος και οφείλεις να αντιδράσεις. Χρησιμοποίησε τη δύναμη που έχεις και ξαναρώτησε γερά το τιμόνι της ζωής σου.
Ρώτησαν τον Ζελένσκι πώς είναι η ζωή του τώρα που έχει πόλεμο η χώρα του και απάντησε πως έχει αλλάξει η καθημερινότητά του αλλά νιώθει …τυχερός! «Νιώθω ότι ζω κάθε λεπτό της ημέρας, ότι αγωνίζομαι για ένα σημαντικό σκοπό και καταλαβαίνω ότι είμαι χρήσιμος για τους συμπατριώτες μου», απάντησε. Ας μπούμε για λίγο στη θέση του, όχι για να καταλάβουμε πώς περνά την ημέρα του όταν η χώρα του είναι σε πόλεμο. Να μπούμε στη θέση του για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να ζούμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή της ημέρας. Να αντιληφθούμε πόσο εύκολη είναι η ζωή μας όταν τις δώσουμε ένα νόημα. Να καταλάβουμε πόσο ωραίο είναι να αγωνιζόμαστε για το σκοπό της ζωής μας και πόσο υπέροχα και ήρεμα ζούμε όταν η κάθε ενέργειά μας βοηθάει όχι μόνο εμάς αλλά και τους συνανθρώπους μας.

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com