Ουκρανία: Aποικίες στην Ευρώπη τον 21ο Αιώνα;;;, γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Τα όσα διαδραματίζονται στις μέρες μας με τον παραλογισμό του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία και να προσπαθεί να υποτάξει και να επιβάλει τη θέλησή του στο λαό της, προσομοιάζουν με ανάλογη συμπεριφορά του Χίτλερ και της ναζιστικής Γερμανίας προς το τέλος της δεκαετίας του 1930 που οδήγησαν στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Με μια διαφορά: τότε ο Χίτλερ καβαλούσε το κύμα της αγανάκτησης του γερμανικού λαού για τις άθλιες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που βίωνε ως συνέπεια της βαριάς ήττας της Γερμανίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αγανάκτηση και μίσος που, υποδαυλιζόμενα από τον άκρατο γκεμπελικό λαϊκισμό του ναζιστικού κόμματος, στοίχιζαν μαζικά τους Γερμανούς πίσω από τον Χίτλερ με κατάληξη τις γνωστές γενοκτονίες και το σφαγείο των πολεμικών συρράξεων που ακολούθησαν.

Στη σημερινή Ρωσία, μπορεί το βιοτικό επίπεδο του λαού της να υστερεί έναντι του αντίστοιχου των χωρών της Ε.Ε. αλλά εξαθλίωση δεν υπάρχει. Ούτε βέβαια πρόβλημα «Ζωτικού Χώρου» (το ναζιστικό «Lebens Raum») που επικαλούταν η χιτλερική Γερμανία, δεν εγείρεται. Αιτήματα και διαδηλώσεις του ρωσικού λαού για τέτοια θέματα δεν καταγράφονται. Ούτε εκδηλώσεις λαϊκής στήριξης και συμπαράστασης στην επιθετική ενέργεια κατά της Ουκρανίας έχουν αναφερθεί. Συνεπώς, αβίαστα προκύπτει ότι η στρατιωτική επίθεση κατά της ανεξαρτησίας και ακεραιότητας της χώρας αυτής είναι απόφαση του Πούτιν και μιας μικρής περί αυτόν πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Πιθανώς ένα τμήμα της πολιτικής τάξης της Ρωσίας να αισθάνεται ότι ο ρόλος της χώρας τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό υστερεί έναντι των άλλων γνωστών παικτών – χωρών και δεν ανταποκρίνεται στο ιστορικό αυτοκρατορικό μεγαλείο της. Μπορεί και να βιώνει τραυματικά την απώλεια της αίγλης και της συμπάθειας που απολάμβανε η χώρα τους τον 20ο αιώνα ως το κέντρο και η ηγέτιδα της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης.

Σήμερα όμως πολλά έχουν αλλάξει και άλλη είναι η πραγματικότητα. Αλλιώς κτίζονται και διαφορετικά νοούνται οι αυτοκρατορίες. Διαφορετικές και οι «επαναστάσεις» που δελεάζουν τους ανθρώπους. Σε κάθε περίπτωση, αυτοκρατορίες με βίαιες εδαφικές κατακτήσεις – προσαρτήσεις και υποταγή άλλων λαών ούτε εύκολα στήνονται ούτε στεριώνουν. Έχει ξεπεραστεί αμετάκλητα αυτός ο τρόπος. «Επαναστάσεις» βέβαια βρίσκονται σε εξέλιξη και αφορούν στο χώρο της γνώσης, της επιστήμης, της τεχνολογίας και με αυτές οικοδομούνται αναίμακτα ανεξέλεγκτες παγκόσμιες οικονομικές, πολιτισμικές κλπ. αυτοκρατορίες. Η σχετική υστέρηση της Ρωσίας σ΄ αυτό το τομέα είναι το πρόβλημα του Πούτιν και η κατάκτηση της Ουκρανίας δεν θα το θεραπεύσει, αν δεν το επιδεινώσει.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, ο ρωσικός λαός γνωρίζει ότι ο κύκλος των παραδοσιακών αυτοκρατοριών έχει κλείσει. Δεν δελεάζεται, δεν παθιάζεται και αρνείται το ρόλο του κατακτητή – αποικιοκράτη που του επιφυλάσσει ο ηγέτης της χώρας του. Από την άλλη μεριά, οι Ουκρανοί αρνούνται το ρόλο του κατακτημένου και υποταγμένου που θέλουν να τους επιβάλλουν. Ο συσχετισμός δυνάμεων βέβαια προδικάζει το αποτέλεσμα και αν ο Πούτιν επιμείνει, οι ρόλοι θα μοιραστούν κατά πώς τους σχεδίασε…! Ποιά θα είναι όμως η συνέχεια; Άσβεστο, ανακυκλούμενο μίσος μεταξύ των δύο λαών και μάλιστα συγγενών και ομόθρησκων, εξοπλισμοί, ασύμμετρες συγκρούσεις, σκοτωμοί, συνεχείς υλικές καταστροφές που θα προσθέτονται στις ήδη τρομαχτικές που προκλήθηκαν κατά την εισβολή. Τεράστιο κόστος που θα φορτώνονται και θα το πληρώνουν οι ακούσιοι κατακτητές και κατακτημένοι Ρώσοι και Ουκρανοί ένθεν και ένθεν της «φοβικής» διαχωριστικής γραμμής που τράβηξε ο Πούτιν. Το αποτέλεσμα περισσότερο και από βέβαιο. Η Ρωσία θα χωλαίνει συνεχώς και θα μένει πίσω στο παγκόσμιο ανταγωνισμό με τοαίσθημα της …αυτοκρατορικής μειονεξίας να σέρνεται και να τη βαραίνει.

Από την εκδήλωση των απειλητικών προθέσεων του Πούτιν ακόμα, και πιο επιτακτικά από την έναρξη της επίθεσης, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιός και πώς μπορεί να βάλει τέρμα στον παραλογισμό που βρίσκεται σε εξέλιξη; Κατά τη γνώμη μου μόνο ο ρωσικός λαός.
– Ο ρωσικός λαός που η ηγεσία της χώρας του επιτέθηκε με τον τρομακτικό σε ισχύ στρατιωτικό μηχανισμό της για να κατακτήσει μια μικρή ανεξάρτητη γειτονική χώρα.
– Ο ρωσικός λαός που η πατρίδα του βίωσε τραγικά την εμπειρία της επέλασης των ναζιστικών στρατιών που οι ερπύστριες τους άλεσαν στη κυριολεξία το σώμα της και προκάλεσαν εκατομμύρια νεκρούς.
– Ο ρωσικός λαός που αντιστάθηκε και νίκησε το χιτλερικό στρατό στη κόλαση του Στάλινγκραντ και σάλπισε την ελπίδα της νίκης των συμμάχων.
– Μόνο ο ρωσικός λαός, των ανυπολόγιστων υλικών καταστροφών και του ανείπωτου ανθρώπινου πόνου του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου.
Δεν είναι δυνατόν! Είναι αδιανόητο για το γόητρο και την ευρεία συμπάθεια που απολάμβανε η Ρωσία. Ο Πούτιν μπορεί να προβάλει πληθώρα αιτιολογήσεων, ο επιθετικός καταστροφικός παραλογισμός του όμως στερείται παντελώς στοιχειώδους πειστικής δικαιολόγησης. Προσωπικά πίστευα και περίμενα και εξακολουθώ να ελπίζω πως ο ρωσικός λαός θα κατακλύσει τις δημοσιές της Μόσχας και των άλλων μεγάλων πόλεων με ένα πρωτοφανές σε μαζικότητα ειρηνικό ξέσπασμα και θα βάλει φραγμό στο αδιανόητο έγκλημα που εξελίσσεται στην Ουκρανία. Μόνο οι Ρώσοι μπορούν, πριν είναι αργά και για τους ίδιους, να σταματήσουν τον πόλεμο, να αποκαταστήσουν το γόητρο και τη συμπάθεια του κόσμου στη μεγάλη πατρίδα τους και να αποτρέψουν την απομόνωσή της.
Κι εμείς! Εμείς μπορούμε, δείχνοντας τη συμπάθεια μας προς το ρωσικό λαό να τον βοηθήσουμε να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του, να βγει μαζικά στους δρόμους και τις πλατείες, να απομονώσει τη μεγαλομανή ηγεσία της χώρας του και να σταματήσει το κατήφορο που πήρε για το φρενοκομείο… Κυρίως όμως προσφέροντας όποια βοήθεια ηθική και υλική είναι αναγκαία στον ουκρανικό λαό για να συνεχίσει να αντιστέκεται και για να απαλύνει, κατά το δυνατό, το πόνο του… Εξυπακούεται χωρίς τα μίζερα «ναι μεν αλλά» και τις συνήθεις υπεκφυγές «και με το χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ»….!

8-3-2022