Επιστολή – απάντηση περί Ολυμπιακών Αγώνων και Κεντρικής Πλατείας

Κύριε Γιαννακόπουλε,
Επιτρέψτε μου μια σύντομη απάντηση στο συνδημότη, φίλο και διαχρονικά διακριτό παράγοντα του τοπικού κοινωνικού κινήματος Ίκαρο Πετρόπουλο.

Φίλε Ίκαρε,
Μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι δεν αντιλήφθηκες το πνεύμα του άρθρου μου «Κομματικές μεταλλάξεις» (ΠΑΛΜΟΣ Φ.761, 4-2-22). Καθώς μάλιστα η κριτική σου στεγάστηκε κάτω από τον τίτλο «ΠΕΡΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ…» μένει η εντύπωση ότι υιοθετώ τα όσα περιγράφεις για την ανεύθυνη και σπάταλη διαχείριση των μέσων που απαιτήθηκαν για την προετοιμασία της ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ και για όσα ακολούθησαν σχετικά με την μεταολυμπιακή χρήση των αγωνιστικών χώρων.
Πολύ σύντομα λοιπόν.
Τα όσα αρνητικά περιγράφεις και πολλά άλλα, ως προκλήσεις αναφέρονται στο άρθρο μου – οφείλονται, κατά τη γνώμη μου, στο γεγονός ότι το πολιτικό μας σύστημα – βασική συνισταμένη του οποίου αποτελεί και η κοινωνία των πολιτών με τους φορείς και τις οργανώσεις τους – δεν προσπάθησε ή δεν κατάφερε, καλύτερα δεν θέλησε ποτέ να συνεννοηθεί και να συγκλίνει σε μια από κοινού προσπάθεια να τεθούν σε τροχιά αντιμετώπισης. Τα πώς και τα γιατί γνωστά…

Παρ’ όλ’ αυτά, ένα είδος σύμπνοιας ή αν θέλεις απουσία των συνηθισμένων μεταπολιτευτικά γνωστών, ανούσιων επικοινωνιακών ή και διχαστικών κομματικών αντιπαραθέσεων και ασύμμετρα ακραίων αντιδράσεων κοινωνικών ομάδων, χαρακτήρισε δύο ξεχωριστά γεγονότα:
α. Τη διαδικασία μετάβασης στο ευρώ και
β. Πιο εμφαντικά, τη διαχείριση των προβλημάτων που προκαλούσαν οι παρεμβάσεις – ρυθμίσεις στον αστικό χώρο και την καθημερινότητά μας, αναγκαίες για την απρόσκοπτη ροή του αγωνιστικού προγράμματος της Ολυμπιάδας. Κι αυτό παρά τις γνωστές διαφορές και έντονες αντιρρήσεις –αντιδράσεις κομμάτων κοινωνικών και επιστημονικών φορέων σχετικά με την ανάληψη των αγώνων, τις αρνητικές οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις, τις αυθαίρετες χωροθετήσεις αγωνιστικών χώρων κλπ. κλπ.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, ως πολιτικό σύστημα αποφεύγουμε να επεξεργαστούμε από κοινού λύσεις για τα βασικά μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αποδεκτά από όλους μας προβλήματα. Αυτά που διαιωνίζονται, μας ταλαιπωρούν, μας εξαντλούν οικονομικά, μας εκθέτουν σε σοβαρούς κινδύνους και μας καθηλώνουν στο παρελθόν.
Σημειώνω ότι από τις αλληλοκατηγορίες μεταξύ των κομμάτων, που άσκησαν διακυβέρνηση, προκύπτει η εκ μέρους τους παραδοχή ότι πολλά μπορούσαν να λυθούν ή να βελτιωθούν. Αυτό είναι που τελευταία ενεργοποιεί το διαφέρον των πολιτών για την πολιτική και ως συνέπεια την ανάγκη στα κόμματα για μεταλλάξεις. Θετικό σημάδι, αρκεί να μην περιοριστούν στις ταμπέλες…

Και για την πλατεία στο Παλιό Τέρμα. Ενδεχόμενη απώλεια του χώρου ισοδυναμεί με ανήκεστη πολεοδομική, εσαεί, αναπηρία του Γαλατσίου. Τα αποθέματα αστικής γης, που εδώ και δεκαετίες προβάλαμε την αναγκαιότητά τους και λοιδορούμασταν, εξαντλούνται επικίνδυνα. Η πόλη θάβεται κάτω από τις πολυκατοικίες και κινδυνεύει από ασφυξία. «Τι είναι το Γαλάτσι! Ένας σταυρός είναι: Γαλατσίου Πρωτοπαπαδάκη – Αγ. Γλυκερίας – Βεΐκου». Έτσι χαρακτήρισε το δημιούργημά του, περί το τέλος του αυτοδιοικητικού βίου του, ο επί 30 χρόνια δήμαρχος – …αυθεντία. Κι όμως, σείοντας το μπαμπούλα του χρέους επέμενε και κατάφερε να γίνει ο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» από θερινό σινεμά πολυκατοικία…!
Ευχαριστώ,
ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΧΑΤΖΟΥΔΗΣ