«Η Garage rock n’roll είναι η ίδια μας η ζωή», Αλέξανδρος Πέρρος – The Lone Stars Band

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
«Η Garage rock n’roll είναι η ίδια μας η ζωή», Αλέξανδρος Πέρρος – The Lone Stars Band

Alexandros Perros and the Lone Stars – Still alive and drivin’ faster! Η μεγαλύτερη ροκ εντ ρολ μπάντα της Ελλάδας ξανά στους δρόμους! Μετά από 10 χρόνια απουσίας, με τη γνωστή σύνθεση: Ο Αλέξανδρος Πέρρος στην κιθάρα και φωνή, ο Κώστας Χασιώτης, μπάσο – φωνητικά, ο Τάσος Οικονόμουστα τύμπανα.
Μετά από πυρετώδεις πρόβες, έτοιμοι να παρουσιάσουν το ξεχωριστό show τους στο οποίο μας έχουν συνηθίσει εδώ και χρόνια. Μια ιστορική μπάντα, με παρουσία στο χώρο και μεγάλη δισκογραφία, από το μακρινό 1987 μέχρι και σήμερα!
Rockabilly boogie – 1988 (polygram), Border line – 1990 (polygram), Aligator Walk – 1992 (cactus records), Blue night – 1993 (cactus records), A shot in the dark – 1995 (warner music), Already gone – 1998 (Ανω Κατω records), Surfin’ SKG – 2002 (Ανω Κατω records), Cruisin’ mean – 2006 (on stage records), Still alive and drivin faster (on – 2019(on stage records), Jungle Drum-2022 (on stage records).
Στην καριέρα τους έχουν συμμετάσχει ως support σε πολλές συναυλίες, ανοίγοντας για μεγάλα ονόματα όπως: Godfathers, Dr Feelgood, Stranglers Chumbawamba, Robert Gordon and Chris Spedding, Crazy Cavan.
Τώρα κυκλοφορούν το 10ο κατά σειρά άλμπουμ τους, γραμμένο όπως πάντα αναλογικά με 11 καινούργια τραγούδια τους, όλα συνθέσεις του Αλέξανδρου Πέρρου, ο οποίος έκανε και την παραγωγή. Πάντα με τη συμπαράσταση του Κώστα Ρεκουνιώτη ενώ το artwork έκανε ο Πέτρος Αθανασιάδης και φυσικά πάντα με την υποστήριξη της Άντας Ιλιοπούλου.
Αυτή την περίοδο στη μπάντα στα τύμπανα βρίσκουμε τον Βασίλη Κοκώνη.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ


«ΠΑΛΜΟΣ»: Πώς δημιουργήθηκε η μπάντα The Lone Stars;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΕΡΡΟΣ: Η πρώτη μπάντα έγινε στην τύχη με πολύ μεράκι και σημείωσε μεγάλη επιτυχία σε μια περίοδο που όλη η πόλη έκανε μπάντες και έπαιζαν rock n’roll που τότε κυριαρχούσε στους νέους.
Το 1987 με μέλη εμένα στην κιθάρα και τη φωνή, τον Κώστα Χασιώτη στο μπάσο και τον Γιώτη Παγκαλά στα τύμπανα, ζήσαμε θρυλικές στιγμές!

«Π»: Έχετε μεγάλη παρουσία στη δισκογραφία από το 1987 μέχρι σήμερα. Πώς βλέπετε τώρα τα πράγματα στον χώρο;
Α.Π.: Βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν χάλια! Ίσως φταίνει οι υπολογιστές όπου όλοι κατεβάζουν ό,τι θέλουν με συνέπεια να μη σέβονται τις μουσικές ή και να το ακούνε λάθος γιατί στους υπολογιστές λείπουν συχνότητες. Έτσι δεν έχουν σωστή αντίληψη του ήχου, όπως και νά’χει, κι αυτό μας θλίβει πολύ – ειδικά για την άποψη που διαμορφώνουν τελικά οι νέοι για τη μουσικοί.

«Π»: Τί περιλαμβάνει το τελευταίο άλμπουμ σας;
Α.Π.: Το δέκατο άλμπουμ μας περιέχει το στυλ που δημιουργήσαμε μέσα στα χρόνια και μας χαρακτηρίζει. Δηλαδή καθαρόαιμο garage rock n’roll. Ο τίτλος του είναι Jungle Drum. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για όσα ζήσαμε. Εξάλλου η Άντα Ιλιοπούλου γράφει ένα βιβλίο για τη ζωή μου όπου θα διαβάσετε πολλές από τις περιπέτειες που πέρασα. Και μην ξεχνάμε τον Κώστα Ρεκουνιώτη που μας ανακάλυψε και μέχρι σήμερα είναι ο executive producer του γκρουπ. Θέλω να αναφερθώ και στον Robert Gordon που παίξαμε μαζί όταν πήγα για να τον πάρω από το ξενοδοχείο και είχαμε μια στιχομυθία για τα αυτοκίνητα με αφορμή την 911 που οδηγούσα… Πολλές όμορφες αναμνήσεις…

«Π»: Το βασικό μουσικό όργανο που παίζετε είναι η κιθάρα;
Α.Π.: Ναι, παίζω κιθάρα και είναι τρόπος ζωής για μένα. Είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ γιατί πάντα μαθαίνω και κάτι καινούργιο. Η κιθάρα είναι μια προέκταση του χεριού μου πια μετά από τόσα χρόνια. Υπάρχουν διαστήματα που παίζω 9 με 10 ώρες την ημέρα, κυρίως όταν συνθέτω ή όταν μελετάω κάτι καινούργιο. Κάπως έτσι και χωρίς να το καταλάβω πέρασε και το lockdown.
Ξεκίνησα να παίζω με μια Epiphone Riviera του ‘70, ακολούθησε μια άσπρη Fender Stratocaster του ‘83, μετά μια Stratocaster Vintage του ΄62, μια Fender Telecaster Vintage του ‘52, μια Gibson 335 και δύο Gretsch, την 6120 και την White Falcon. Σύνολο 7 κιθάρες. Από ενισχυτές ξεχωρίζω τους Super Reverp του ‘65, Bassman Vintage του ‘59 και δύο της Fender, ένα Vox AC30 και ένα χειροποίητο Soltano, όλα με λυχνίες.

«Π»: Έχετε κάνει μουσικές σπουδές;
Α.Π.: Όχι, έμαθα κιθάρα στα παγκάκια της Πλατείας Ναυαρίνου. Φυσικά και θα ήθελα να έχω σπουδάσει. Μεγάλωσα παίζοντας τα τραγούδια των Dr Feelgood και του Robert Gordon και των Stranglers, με τα δερμάτινα μπουφάνω της Shot όπως ο Μάρλον Μπράντο και φυσικά τα Dr Martens και τις μπότες Wermacht… ανεμελιά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στη φιλοσοφική. Το αστείο είναι ότι τότε μαθαίναμε κιθάρα, στην πλ. Ναυαρίνου, με κάτι κιθάρες ελεινές, τόξα τις λέγαμε, και κάτι ενισχυτές «σόμπες» αλλά ήταν ωραία αξέχαστα χρόνια!

«Π»: Η Βρετανική Nervous Records εξέδωσε δύο διαδοχικές συλλογές σας, τα κομμάτια Alcohol και Strars are Bright. Ποιά τα συναισθήματά σας;
Α.Π.: Τί άλλο να αισθανθεί κανείς πέρα από τη δικαίωση; Ικανοποίηση για την επιτυχία αυτή που γνώρισα εδώ και στο εξωτερικό.

«Π»: Τί ιδιαίτερο έχει το Alcohol γιατί και η Σουηδική Sunlay Records το κυκλοφόρησε.
Α.Π.: Το κομμάτι αυτό έγινε επιτυχία γιατί το ρεφρέν του όπως και ο τίτλος του αποτελούν σύνθημα.

«Π»: Τί στάθηκε αφορμή για την επανεκκίνηση του συγκροτήματος;
Α.Π.: Όταν ξεβαρέθηκα και άρχισαν να παίζω με το βαρύ βιογραφικό που έχει η μπάντα, αυτό σήμανε το comeback. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Έπρεπε να βρούμε κάποιο λόγο γιατί πλέον δεν είμαστε πιτσιρικάδες για να κάνουμε την πλάκα μας. Έτσι ηχογραφήσαμε το ‘19 το Still Alive and Driving Faster και για να προωθήσουμε το δίσκο, βγήκαμε ξανά στους δρόμους!

«Π»: Πώς σας εκφράζει το ιδίωμα του garage rock n’ roll;
Α.Π.: Είναι τρόπος ζωής. Η Garage rock n’roll με στοιχεία από blues surf rockabilly εκφράζει την ίδια μας τη ζωή.

«Π»: Στις περιοδείες σας βρίσκετε ένθερμο κοινό;
Α.Π.: Στη Γαλλία πραγματικά κάναμε πάταγο! Δίναμε αυτόγραφα στους δρόμους!

«Π»: Έχετε κάνει συνεργασίες και support σε πολλά συγκροτήματα. Σας έχει μείνει κάποια αξέχαστη;
Α.Π.: Ήταν όλες οι συνεργασίες μας εξαιρετικές, όπου κι αν βρεθήκαμε ζήσαμε μοναδικές στιγμές! Όμως με τους Dr Feelgood όπου ο frontman μου είπε πως δεν περίμενε να βρει στην Ελλάδα ένα τόσο χαρισματικό καλλιτέχνη, η παρουσία του οποίου γέμιζε τη σκηνή τόσο πολύ, αυτό ήταν ξεχωριστό.

«Π»: Τί είναι το rock n’roll και το dresscode που το ακολουθεί;
Α.Π.: Το rock n’roll εκτός από τρόπος ζωής, έχει όντως και το dresscode του ανάλογα με το είδος που ακολουθεί ο καθένας. Punk rockabilly, heavy metal jazz, electronica και στο φινάλε… ό,τι ακούει ο καθένας. Για μένα, το rock n’roll κυλάει στις φλέβες μου!

«Π»: Πώς βιώνετε την πανδημία του κορωνοϊού στη Θεσσαλονίκη;
Α.Π.: Ο κορωνοϊός δεν μας φοβίζει πια. Άλλωστε είμαστε όλοι τριπλοεμβολιασμένοι! Απλά στέκεται εμπόδιο στα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, όπως για παράδειγμα συναυλίες. Η Θεσσαλονίκη πάντα εμπνέει με τη μεγάλη παραλία σε συνδυασμό με τον Βαρδάρη και την Άνω Πόλη με τα κάστρα της, φρεσκάρει το μυαλό και σου έρχονται νέες ιδέες. Εν ολίγοις ανανεώνεσαι!

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Α.Π.: Το τί ετοιμάζουμε είναι δύσκολο να το προγραμματίσουμε με όλη αυτή την κατάσταση γύρω μας. Το σίγουρο είναι ότι θα γιορτάσουμε κάποια στιγμή τα 35 χρόνια της μπάντας και μάλλον θα γράψουμε κάποιο δίσκο, για να μην βαριόμαστε!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή