Εύχομαι να βρούμε όλοι τον Βασίλη μας, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Εύχομαι να βρούμε όλοι τον Βασίλη μας, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Μια δύσκολη χρονιά φτάνει στο τέλος της. Ήρθαν αυτές οι γιορτινές ημέρες, των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, να …ανεβάσουν την ψυχολογία μας και να αισθανθούμε για λίγο παιδιά! Να περάσουμε όμορφα, να χαμογελάσουμε, να δημιουργήσουμε και να προσθέσουμε στην καθημερινότητά μας γιορτινά χρώματα. Να προσφέρουμε αγάπη και να νιώσουμε περισσότερο άνθρωποι. Να συναντηθούν τα βλέμματα και οι καρδιές με τον διπλανό μας και να αισθανθούμε πως η καρδιά μας είναι τόσο μικρή να χωρέσει όλα αυτά τα συναισθήματα της αγάπης και της συμπόνοιας. Μια ιστορία γεμάτη προσφορά και αγάπη θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας με το κλείσιμο του έτους. Διότι μόνο με αγάπη και προσφορά η δύσκολη χρονιά λυγίζει και γίνεται πιο εύκολη. Μόνο με αγάπη και πίστη δυναμώνουν και επιτυγχάνουν οι άνθρωποι.

Την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς, η κυρία Αμαλία συστήθηκε στα παιδιά της πέμπτης τάξης του Δημοτικού. Τους κοίταξε και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο. Ήξερε ότι δεν ήταν αλήθεια καθώς στην μπροστινή σειρά, καθόταν ο μικρός Βασίλης. Η κυρία Αμαλία από την προηγούμενη χρονιά δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα διότι δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη και τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα. Ο Βασίλης ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και σχεδόν απολάμβανε τις στιγμές που επισήμανε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.
Αυτή τη χρονιά η δασκάλα αποφάσισε να ψάξει τα αρχεία του σχολείου για τον Βασίλη και εκεί την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.
Ο δάσκαλος που είχε τον Βασίλη στην πρώτη τάξη έγραφε: «Ο Βασίλης είναι ένα υπέροχο παιδί όλο χαμόγελο. Οργανωτικός, μελετηρός, με καλούς τρόπους. Είναι μια έμπνευση για τα όλα τα παιδιά!»
Η δασκάλα που είχε τον Βασίλη στην Δευτέρα έγραφε: «Εξαιρετικός μαθητής, τον συμπαθούν οι συμμαθητές του αλλά ο ίδιος μοιάζει πολύ προβληματισμένος επειδή η μητέρα του πάσχει από μια ανίατη ασθένεια.»
Η δασκάλα που τον δίδαξε στην Τρίτη έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχισε πολύ. Ο ίδιος προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Η άσχημη κατάσταση στο σπίτι θα τον επηρεάσει πολύ σύντομα, αν δεν αλλάξει γρήγορα κάτι.»
Ο δάσκαλος του Βασίλη στην Τετάρτη έγραφε: «Ο Βασίλης έχει παραιτηθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη.»
Η δασκάλα συνειδητοποίησε το πρόβλημα και ένιωσε ντροπή για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν όλοι οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με αστραφτερά περιτυλίγματα και όμορφες κορδέλες, εκτός από τον Βασίλη. Το δώρο του ήταν αδέξια τυλιγμένο σε ένα καφέ χαρτί από σακούλα παντοπωλείου. Η κυρία Αμαλία δυσκολεύτηκε να το ανοίξει. Τα περισσότερα παιδιά γέλασαν όταν έβγαλε από μέσα ένα βραχιόλι που είχε φτιάξει ο ίδιος με σπάγκο και πέτρες αλλά και ένα ανοιχτό, μισογεμάτο μπουκάλι με άρωμα. Σηκώθηκε από τη θέση της και σταμάτησε απότομα των γέλιο των παιδιών όταν φώναξε δυνατά πόσο πολύ της άρεσε το δώρο του. Στη συνέχεια φόρεσε το βραχιόλι και έριξε λίγο από το άρωμα στο χέρι της.
Ο Βασίλης, βγαίνοντας τελευταίος εκείνη τη μέρα, γύρισε προς τη δασκάλα του και της είπε με θλιμμένη φωνή: «Σήμερα κυρία μυρίζετε σαν τη μαμά μου!» Η δασκάλα έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα. Από τότε σταμάτησε να μαθαίνει τα παιδιά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Αντ’ αυτού, άρχισε να τα διδάσκει. Αγαπούσε όλα τα παιδιά, αλλά έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον μικρό Βασίλη. Κάθε φορά που τον βοηθούσε στα μαθήματα του, το μυαλό του έμοιαζε να ζωντανεύει. Όσο περισσότερο τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα απαντούσε στις ερωτήσεις της. Μέχρι το τέλος του έτους, ο Βασίλης είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης.

Την επόμενη χρονιά, η κυρία Αμαλία έβλεπε τον Βασίλη μόνο στα διαλείμματα. Στο τέλος του έτους, βρήκε στο σπίτι της ένα σημείωμα. Έγραφε: «Είσαστε ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου! Βασίλης». Έξι χρόνια μετά η κυρία Αμαλία έλαβε άλλο ένα σημείωμα. Ήταν πάλι ο Βασίλης και της έγραφε ότι είχε τελειώσει τρίτος σε βαθμό το Λύκειο, αλλά εκείνη ήταν ακόμη η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Τέσσερα χρόνια μετά, πήρε άλλη μια επιστολή από τον Βασίλη που της έγραφε ότι είναι δύσκολα στο Πανεπιστήμιο αλλά σύντομα θα έπαιρνε το πτυχίο του. Τέλειωσε το γράμμα του γράφοντας ότι ακόμη εκείνη είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη του δασκάλα που είχε ποτέ.
Στο επόμενο γράμμα της έγραφε ότι είχε βρει μια κοπέλα και επρόκειτο να την παντρευτεί. Της έγραφε ότι είχε χάσει πρόσφατα τον πάτερα του και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε εκείνη, να καθίσει στη θέση που κάθεται η μητέρα του γαμπρού. Φυσικά η κυρία Αμαλία το έκανε. Πήγε στο γάμο φορώντας στο χέρι εκείνο το βραχιόλι από πέτρες που της είχε κάνει δώρο ο Βασίλης και φορώντας το άρωμα που του θύμιζε τη μητέρα του. Ο Βασίλης την αγκάλιασε και της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ, κυρία Αμαλία, γιατί πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε πως μπορώ να κάνω τη διαφορά».
Η δασκάλα με δάκρυα στα μάτια του απάντησε: «Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Εσύ είσαι αυτός που μου έμαθε ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πώς να διδάξω τους μαθητές μου μέχρι που σε γνώρισα.»
Σας εύχομαι Καλή χρονιά και ελπίζω μέσα στο 2022 να βρούμε όλοι έναν Βασίλη. Να του δώσουμε αυτό που θέλουμε και μπορούμε. Για να καταφέρει να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και να γίνει αυτό που αξίζει! Για να γίνουμε κι εμείς αληθινοί άνθρωποι!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή