«Πάνω σε κάποιο κλαρί κρέμεται μια ελπίδα…», γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
«Πάνω σε κάποιο κλαρί κρέμεται μια ελπίδα…», γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Βρίσκεσαι στα 100.000 πόδια και πετάς. Πέφτεις και διαπιστώνεις ότι το αλεξίπτωτο δεν ανοίγει! Όσες φορές κι αν δοκιμάσεις. Είσαι στο σπίτι σου και διαπιστώνεις ότι έχει ξεσπάσει φωτιά που σε έχει περικυκλώσει. Όχι μόνο δεν μπορείς να περισώσεις τίποτα αλλά κινδυνεύεις και ο ίδιος. Είσαι στην Καραϊβική και κάνεις βόλτα με ένα σκάφος όταν ξαφνικά ξεσπάει θαλασσοταραχή. Νιώθεις πως έφτασε το τέλος, αφού είσαι πολύ αδύναμος να αντιμετωπίσεις τα πελώρια κύματα. Τα παραπάνω είναι τα πιο συνηθισμένα όνειρα ανθρώπων που επισκέπτονται ψυχολόγους.

Το βασικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων αυτών, είναι η αδυναμία να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση με αποτέλεσμα να οδηγούνται στην απελπισία, καθώς η ελπίδα τους έχει εξαφανιστεί. Πολύ χαρακτηριστικά περιγράφει την κατάσταση απελπισίας του μπάρμπα Γιαννιού, ο Παπαδιαμάντης. «Xειμών βαρύς, οικία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη. Mοναξία, ανία, κόσμος βαρύς, κακός, ανάλγητος. Υγεία κατεστραμμένη. Σώμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικά λυωμένα. Δεν ημπορούσε πλέον να ζήση, να αισθανθή, να χαρή. Δεν ημπορούσε να εύρη παρηγορίαν, να ζεσταθή. Έπιε διά να σταθή, έπιε διά να πατήση, έπιε διά να γλιστρήση. Δεν επάτει πλέον ασφαλώς το έδαφος».
Σχεδόν κανένας μας δεν ζει στην πραγματικότητα αυτά που περιγράφουν τα όνειρα των απελπισμένων συνανθρώπων μας. Ούτε η ζωή μας, ευτυχώς, έχει σχέση με την ζωή του μπάρμπα Γιαννιού, τον χειμώνα του 1895. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα προβλήματα που ζει ο καθένας δεν του φαίνονται …βουνό. Δεν του δημιουργούν το συναίσθημα πως είναι μικρός για να τα αντιμετωπίσει. Ότι τα «καύσιμά» του μάλλον τελείωσαν και δεν μπορεί άλλο. Πως δεν είναι ευχαριστημένος με την δική του πραγματικότητα, πως επιθυμεί να αλλάξει πράγματα στη ζωή του, αλλά αρκεί η πρώτη δυσκολία για να τα παρατήσει και να συμβιβαστεί για ακόμη μια φορά.
Αυτό που δυσκολεύει την κατάσταση είναι η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής. Μπορεί ο Μανώλης Δουκίδης να λέει «το καλό σε μια κατάσταση όπου έχουμε χάσει κάθε ελπίδα είναι ότι δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να αγχωνόμαστε», αλλά μάλλον δεν μας βοηθά όταν ήδη βρισκόμαστε σε παρόμοια κατάσταση. Το άγχος εξακολουθεί να μας κατακλύζει, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δούμε τα πράγματα ξεκάθαρα. Να είναι απαραίτητη η βοήθεια κάποιου ειδικού ή φίλου. Ακόμη κι ενός αγνώστου που θα συναντήσουμε τυχαία. Όλοι μας μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον και από όλους μπορούμε να πάρουμε μια βοήθεια.

Το ποσό σημαντικό και καθοριστικό ρόλο παίζει η ελπίδα στη ζωή μας, το δείχνει και μια σκληρή αλλά αποκαλυπτική μελέτη που έγινε, όπως λένε, πριν 70 χρόνια στο Χάρβαρντ. Ο Βιολόγος και Γενετιστής Curt Richter τοποθέτησε αρουραίους σε μια λίμνη νερού για να ελέγξει πόσο καιρό μπορούσαν να επιπλεύσουν στο νερό. Οι αρουραίοι προσπάθησαν αρκετά, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο δεν τα κατάφεραν. Μετά από λίγα λεπτά, τα παρατούσαν και βυθίζονταν. Σε μισή ώρα δεν έβρισκες κανέναν αρουραίο να επιπλέει. Ο καθηγητής ύστερα έκανε το ίδιο πείραμα με άλλους αρουραίους, αλλά με μια διαφορά. Ακριβώς πριν τα παρατήσουν λόγω εξάντλησης, ο καθηγητής με την ομάδα …έσωζαν τους αρουραίους. Τους έβγαζαν, τους στέγνωναν, τους άφηναν να ξεκουραστούν για λίγο και τους ξαναέβαζαν στο βάζο με το νερό.
Σε αυτή τη δεύτερη προσπάθεια οι αρουραίοι άντεξαν πολύ περισσότερο. Παρέμειναν στην επιφάνεια του νερού για ώρες! Τι άλλαξε; Ξαφνικά ένιωσαν ότι μπορούν και ότι δεν είναι καταδικασμένοι να πνιγούν. Πίστεψαν ότι υπάρχει ελπίδα! Πως αξίζει να προσπαθήσουν περισσότερο και να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Πως οι δυσκολίες τελειώνουν σε λίγο και αξίζει να αγωνιστούν. Πως κακώς πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να τα καταφέρουν. Πως είναι λάθος να σκέφτονται με πυξίδα την απελπισία. Πως το σωστό είναι να βλέπουν την ελπίδα και να νιώθουν την αισιοδοξία.

Η απελπισία, η έλλειψη ή και απουσία ελπίδας δεν μας βοηθά. Ο καθένας, σαν τον μπάρμπα Γιαννιό, βιώνοντας μία επώδυνη και δυσχερή κατάσταση, αδυνατεί να βρει λύση στο αδιέξοδο που βιώνει και σταδιακά νιώθει να διακατέχεται και να κατακλύζεται από φόβο, αγωνία, θλίψη επειδή φοβάται την αρνητική έκβαση της εκάστοτε κατάστασης. Αυτές τις στιγμές ας μην παγιδεύουμε τον εαυτό μας σε τέτοιες αρνητικές σκέψεις, ούτε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Ας βρούμε λίγο χρόνο και ας επιστρέψουμε στην παιδική μας ηλικία. Τότε που κάναμε όνειρα για το μέλλον μας και ας αναρωτηθούμε: Το μικρό αυτό παιδάκι θέλει να τα παρατήσουμε, να συμβιβαστούμε ή να σηκωθούμε για ακόμη μια φορά και να κυνηγήσουμε τη ζωή μας και τα όνειρα μας… Η επιλογή είναι δική μας!
Αν η ελπίδα μπορεί να κάνει τους εξαντλημένους αρουραίους να κολυμπήσουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, τι θα μπορούσε να κάνει σε όλους εμάς η πίστη στον εαυτό μας και στις ικανότητές μας; Μπορεί να νιώθουμε κουρασμένοι, αλλά έτσι νιώθαμε κάθε φορά που τα καταφέραμε. Μπορεί να νιώθουμε πως έχουμε φτάσει στα όριά μας, αλλά είμαστε εδώ για να συνεχίσουμε και να τα ξεπεράσουμε. «Όταν πεθαίνουν οι ελπίδες, τις θάβεις μέσα σου και τις ποτίζεις, να ξανανθίσουν», μας λέει ο ποιητής. Οι αρουραίοι ζουν έως τρία χρόνια αλλά προσπαθούν, επιμένουν. Ξεκουράζονται, ελπίζουν και συνεχίζουν να …«κολυμπούν»! Τις στιγμές που κι εμείς νιώθουμε ότι είμαστε «μέσα στο βάζο με το νερό», εξαντλημένοι, έχοντας δώσει τα πάντα, πρέπει να σηκωνόμαστε με ακόμα περισσότερο πείσμα και εγωισμό γιατί τα αδύνατα, γίνονται δυνατά. Γιατί υπάρχει ελπίδα! Και όταν ελπίζεις, ακόμη και το ανέλπιστο, θα συμβεί!

Και καθώς δεν ζούμε μόνοι μας, αν δούμε κάπου εκεί δίπλα μας, κάποιον σαν τον μπάρμπα Γιαννιό, ας του πούμε μια κουβέντα, ας του δώσουμε λίγη από την αισιοδοξία μας. Ίσως, τον βοηθήσουμε να δει την ζωή αλλιώς. Σίγουρα όμως, θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας, αφού όταν βοηθάς, εσύ κερδίζεις περισσότερο. Ας θυμόμαστε τα λόγια του Κυρίου Ιησού, ο οποίος είπε: «Μεγαλύτερη ευτυχία νιώθει κάποιος όταν δίνει παρά όταν λαβαίνει».

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή