Ο ηθοποίος&ραδιοφωνικός παραγωγός Τάσος Φόης στον ΠΑΛΜΟ:Είμαστε Περήφανοι για τον πολιτισμό των προγόνων μας.Οι απόγονοι μας θα είναι για μας ;

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

 Σε ποιό
περιβάλλον µεγαλώσατε;

Γεννήθηκα και µεγάλωσα στην Αθήνα.
Στον Περισσό συγκεκριµένα, όπου επέστρεψα ξανά µετά από αρκετά χρόνια απουσίας από
τα µέρη αυτά. Μεγάλωσα λοιπόν µε δύο γονείς που όσο δύσκολα και αν τα έβγαζαν
πέρα, προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο για εµάς και να έχουµε εγώ και ο αδερφός
µου όσα χρειαζόµασταν. Σαν παιδί µου λένε ότι ήµουν ήσυχος, µέσα στο σπίτι
τουλάχιστον. Θυµάµαι παιδικά χρόνια παίζοντας στις αλάνες και στους δρόµους
χωρίς φόβο και χωρίς έναν υπολογιστή να µου είναι απαραίτητος. Χαίροµαι που το
πρόλαβα αυτό.

 Ποιά θεωρείτε ότι είναι τα δυνατά σας σηµεία;

 Τα δυνατά µου σηµεία ε; ∆ύσκολη ερώτηση.
Νοµίζω πως όσον αφορά τις ερµηνείες µου, δυνατό µου σηµείο θα έλεγα πως είναι η
εκφραστικότητα του προσώπου µου και των µατιών µου. Το ότι µπορώ εύκολα να
δείχνω ακόµα και χωρίς λόγο αυτό που ο ήρωας που ενσαρκώνω ανά πάσα στιγµή
νιώθει και σκέφτεται.

Τί προσέχετε στην ερµηνεία σας;

Προσέχω πολύ τον λόγο µου και την
άρθρωσή µου. Στην ζωή µου οι περισσότεροι φίλοι µου µου λένε πως µιλάω σαν να
βαριέµαι να µιλήσω, αλλά όταν είµαι πάνω στην σκηνή δεν υπάρχει αυτό, ο λόγος
µου θέλω να είναι κατανοητός και καθαρός και αυτό ευτυχώς γίνεται χωρίς
ιδιαίτερη προσπάθεια, πλέον τουλάχιστον. Προσπαθώ να γνωρίσω τον ρόλο όσο
καλύτερα και βαθύτερα µπορώ, να σκεφτώ πώς θα ήταν και πέρα από αυτην την µιά-
µιση ώρα που µας παρουσιάζεται πάνω στην σκηνή. Πώς θα ήταν έξω µε τους φίλους,
για παράδειγµα, ή όταν είναι στο σπίτι µόνος. Προ- σπαθώ να φέρω κινησιολογικά
το σώµα µου έτσι όπως πιστεύω ότι αυτός ο ήρωας θα κινούταν ή θα περπατούσε.

Είναι µεγάλη κουβέντα αυτή. Θα
µπορούσαµε να αφιερώσουµε µία ολόκληρη συνέντευξη µιλώντας µόνο γι’αυτό. Είναι
δύσκολα τα πράγµατα και άγρια θα έλεγα. Πάντα ήταν σε αυτόν τον χώρο, πόσο
µάλιστα τώρα µε την κρίση. Νοµίζω πως µε την κρίση βγήκε στην επιφάνεια και το
πραγµατικό πρόσωπο κάποιων. Συνεχίζονται να γίνονται παραγωγές καλές και
µεγάλες, µε ρίσκο βέβαια γιατί ο κόσµος πλέον είναι αρκετά επιλεκτικός µε το
πού θα δώσει τα λεφτά του  και καλά κάνει φυσικά – οπότε υπάρχουν παραστάσεις
που µπορεί να πατώσουν εισπρακτικά τουλάχιστον. Από όλη αυτήν την ιστορία µε
την κρίση στο θέατρο ο ηθοποιός συνεχίζει να είναι ο πιο αδι- κηµένος και
κακοπληρωµένος. Παρόλο που αυτός ρίχνει την περισσότερη δουλειά, ψυχικά και σωµατικά,
και αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο, είναι αυτός που θα πάρει και τα λιγότερα
χρήµατα. Και πολύ σπάνια θα πάρει και ένσηµα. Υπάρχει πολύς κόσµος που δηλώνει
παραγωγός ή σκηνοθέτης ή δεν ξέρω τι άλλο και πατάει στην επιθυµία και ανάγκη
του ηθοποιού να παίξει και να εκφραστεί και το εκµεταλεύονται αυτό. Ναι, η
ερµηνεία είναι µία αποζηµίωση για εµάς αλλά δεν καλύπτει αυτό το νοίκι µας, το
φαγητό µας και τα έξοδα της καθηµερινότητας µας. Και φυσικά είναι πολύ εύκολο
µιας και υπάρχουν τόσοι πολλοί εκεί έξω που περιµένουν να σε αντικαταστήσουν αν
τολµήσεις να ζήτησεις κάτι που σε άλλες χώρες θεωρείται δεδοµένο. Το να
πληρωθείς, δηλαδή, όπως σε έναν ηθοποιό αξίζει. Όσον αφορά το θέαµα, όπως είπα
παραπάνω, ο κόσµος είναι πολύ επιλεκτικός πλέον και δεν θα ρισκάρει να πάει σε
µια παράσταση που δεν ξέρει, θα πάει σε αυτό που θεωρεί σίγουρο και ας µην
«αξίζει» σαν δουλειά. Και αυτό είναι άδικο.

 Ποιά εµπειρία σας καλή ή κακή, θέλετε να
µοιραστείτε;