Μα είναι ασχημούλα! Μα είναι χοντρή!, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Μα είναι ασχημούλα! Μα είναι χοντρή!, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Κάποια πράγματα είναι τόσο απλά που απορείς πώς σε μια τόσο εξελιγμένη κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα καταλαβαίνουν. Άνθρωποι που δυσκολεύουν τους συνανθρώπους τους και δημιουργούν προβληματικές καταστάσεις. Δεν περιορίζονται στις γνωστές ή «επώνυμες» περιπτώσεις, αλλά, δυστυχώς, υπάρχουν σε κάθε παρέα και σε κάθε μικρή ή μεγάλη ομάδα. Τέτοια απλά θέματα δεν χρειάζονται βαθιές αναλύσεις. Αρκεί το παρακάτω παραμύθι που περιγράφει με σαφήνεια το θέμα που μας απασχόλησε. Το θέμα του ρατσισμού και του bullying που βασανίζει την κοινωνία μας.

Σ’ ένα παλιό, ερειπωμένο σπίτι, ζούσε μια αραχνούλα μαζί με ολόκληρη την οικογένεια της. Κανείς δεν τους ενοχλούσε και κανέναν δεν ενοχλούσαν. Έπλεκαν τους ιστούς τους και προσπαθούσαν να περνάει ευχάριστα η ζωή για όλους. Μόνο μια αραχνούλα μας φερόταν κάπως περίεργα. Πολύ συχνά αντί να πλέκει, καθόταν στο παράθυρο και κοίταζε το δρόμο και τα διπλανά σπίτια. Όποιον και να ρωτούσε της έλεγε πως οι άνθρωποι είναι κακοί και επικίνδυνοι και δεν πρέπει να τους πλησιάζει. Κανένας όμως δεν της εξηγούσε γιατί έχουν αυτή την άποψη. Η αραχνούλα κοίταζε ένα κοριτσάκι στο παράθυρο του απέναντι σπιτιού και σκέφτοταν «δε μου φαίνεται κακό, ούτε επικίνδυνο αυτό το κοριτσάκι»…

Ένα πρωί, αποφασισμένη, ξεκίνησε το ταξίδι της. Ύστερα από λίγη ώρα βρέθηκε ψηλά στο παράθυρο που έβλεπε το κοριτσάκι και μπόρεσε να τρυπώσει πάνω στη ντουλάπα. Σε λίγο, μπήκε στο δωμάτιο το κοριτσάκι και άρχισε να ζωγραφίζει. Η αραχνούλα την πλησίασε και ακούμπησε απαλά πάνω στη ζωγραφιά. Μόλις την είδε το κοριτσάκι, πετάχτηκε επάνω κι άρχισε να τσιρίζει. Ήρθε η μαμά της αλαφιασμένη να δει τι συμβαίνει. Το κοριτσάκι της έδειξε κλαίγοντας την αραχνούλα που κι αυτή με τη σειρά της έτρεμε κοκκαλωμένη από το φόβο. Η μαμά βλέποντας την αραχνούλα ανάσανε ανακουφισμένη. Αγκάλιασε το κοριτσάκι της και προσπάθησε να το ηρεμήσει.
– «Αυτή η αραχνούλα σε τρόμαξε καρδούλα μου;» της είπε στοργικά.
– «…Ννναι» είπε το κοριτσάκι. «Ήρθε, πάνω μου την ώρα που ζωγράφιζα».
– «Δεν ήρθε επάνω σου, ήρθε δίπλα σου» την διόρθωσε η μαμά. «Μα είναι τόσο μικρή που δεν μπορεί να σου κάνει κακό».
Το κοριτσάκι κοίταξε την αραχνούλα καλύτερα και πρόσθεσε: «Ναι αλλά είναι άσχημη και δεν τη θέλω δίπλα μου».
– «Άρα λοιπόν δεν τη φοβάσαι, αφού εσύ είσαι πιο μεγάλη και πιο δυνατή από εκείνη. Μάλλον εκείνη σε φοβάται. Κι αν είναι άσχημη δεν είναι λόγος να χαλάς τον κόσμο και να τρομάζεις και την αραχνούλα;»
– «Τρόμαξε; Αλήθεια;»
– «Εσύ δεν θα τρόμαζες αν έβλεπες ξαφνικά κάποιον που είναι πολύ πιο μεγάλος από εσένα να ουρλιάζει και να χοροπηδάει δίπλα σου;» της απάντησε. Το κοριτσάκι έβαλε τα γέλια και είδε την αραχνούλα με άλλα μάτια.
Η μαμά της την αγκάλιασε και της είπε: «H αραχνούλα πόσο θα ήθελε να έχει κι αυτή εδώ τη μαμά της να την αγκαλιάσει και να της πει να μη φοβάται».
– «Έχει κι αυτή μαμά όπως εγώ; Πού είναι;» ρώτησε η μικρή.
– «Δεν ξέρω που είναι αλλά σίγουρα την αγαπάει πολύ και δεν θέλει ένα κοριτσάκι να τρομάζει το παιδάκι της με τσιρίδες. Έτσι δεν είναι;» και της έπιασε παιχνιδιάρικα τη μυτούλα.
– «Όμως είναι ασχημούλα».
Η μαμά της γέλασε και παίρνοντας την στην αγκαλιά της, της είπε:
– «Ασχημούλα τη βλέπεις εσύ, όμως μπορεί ανάμεσα στις άλλες αραχνούλες να είναι η πιο όμορφη. Ποιος είναι όμορφος και ποιος άσχημος είναι διαφορετικό για τον καθένα και σίγουρα δεν είναι αυτό που θα μας κάνει ν’ αποφασίσουμε αν κάποιος είναι καλός ή κακός και αν τον θέλουμε για φίλο μας ή όχι. Θα πρέπει να τον γνωρίσουμε πρώτα. Να φέρω τον υπολογιστή μου να μάθουμε για τις αράχνες;»

Μαμά και κόρη, βρήκαν ένα σωρό πληροφορίες για τις αράχνες κάθε είδους. Διάβασαν πως είναι πάρα πολλά είδη και τρώνε πολλά έντομα βλαβερά για εμάς», είπε η μαμά.
– «Τρώνε έντομα; Αηδία!» έκανε η μικρή.
– «Ακριβώς! Αηδία για μας, λιχουδιά γι’ αυτές. Κι αν δεν υπήρχαν οι αράχνες θα έπρεπε να βρούμε τρόπο ν’ αντιμετωπίσουμε μόνοι μας όλα αυτά τα έντομα. Το ίδιο κάνει και στο δωμάτιό σου για αυτό θα πρέπει να τη θεωρείς φίλη σου κι όχι να τη φοβάσαι».
Το κοριτσάκι τα σκέφτηκε όλα αυτά για λίγο και βεβαίωσε τη μαμά της ότι στο εξής δεν θα τη φοβάται και θα την έχει φίλη, όπως έχει την Άννα».
– «Σύμφωνοι», είπε γελώντας η μαμά «δεν θα είναι φίλη σου όπως η Άννα, αλλά αρκεί να την αφήνεις στην ησυχία της να κάνει τη δουλειά της και να μη χαλάς τον κόσμο όταν την βλέπεις».
Ύστερα, το κοριτσάκι γύρισε, κοίταξε την αραχνούλα που τόση ώρα δεν είχε κουνηθεί απ’ τη θέση της και της είπε:
– «Είσαι λίγο ασχημούλα αλλά από δω και πέρα δεν θα σε φοβάμαι ούτε θα σε τρομάζω».
Ασφαλής και ήρεμη η αραχνούλα μας σκέφτηκε όλα όσα είχαν γίνει σήμερα και κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, όπως της έλεγαν. Διαφορετικοί σίγουρα αλλά όχι κακοί. Ίσως βέβαια να υπάρχουν και κακοί άνθρωποι, όπως υπάρχουν και κακές αράχνες, αλλά δεν είναι όλοι το ίδιο. Αυτό θα έλεγε και στην οικογένειά της. Τελικά έκανα πολύ καλά που ήρθα να διαπιστώσω μόνη μου τι συμβαίνει, και αυτή τη συμβουλή θα δώσω και στους φίλους μου. Να μη δέχονται και να μη μεταδίδουν και στους άλλους ότι τους λένε χωρίς να το εξετάσουν πρώτα.
Είναι κρίμα να πιστεύουμε πως οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, πως διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, είτε από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία, τα κιλά κτλ. Ας γνωρίσουμε κάποιον καλύτερα πριν τον χαρακτηρίσουμε ή τον χλευάσουμε! Ακόμη και οι αράχνες το ξέρουν αυτό τώρα πια!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή