«Τα έργα πρέπει να φεύγουν από εμάς κι εμείς να δημιουργούμε συνεχώς καινούργια», Έφη Φουνκ – Εικαστικός

Η Έφη Φουνκ γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει κάνει σπουδές ζωγραφικής, κεραμικής, γλυπτικής και μικρογλυπτικής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (University of Hong Kong, Department of Fine Arts, Maximilian University of Munich, Germany).
Έχει επτά (7) ατομικές εκθέσεις στο ενεργητικό της και συμμετοχές σε πάνω από 150 ομαδικών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όπως στη Γερμανία, την Ιταλία, την Κύπρο, τις Ινδίες. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, μέλος των Κεραμιστών Ελλάδος με πολλές διακρίσεις σε διαγωνισμούς και εκθέσεις. Έχει διδάξει σε πολλά μέρη της Ελλάδος και έχει μεγάλη πείρα στο να μεταδίδει τις γνώσεις της και να εμπνέει τος μαθητές της, πιστεύοντας ότι «όλοι έχουμε μέσα μας το δυναμικό της δημιουργίας». Έχει επίσης δημιουργήσει σκηνικά και κουστούμια σε θεατρικές παραστάσεις στην Κρήτη και τον Μάιο του 2014 στο Θέατρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης».
Το στοιχείο που την χαρακτηρίζει είναι η πολυπλοκότητα των υλικών και της τεχνοτροπίας. Την δουλειά της στα εικαστικά και την φωτογραφία χαρακτηρίζει η αγάπη και η ευαισθησία για τον Άνθρωπο και την Φύση.
Η φωτογραφία είναι κάτι παραπάνω από χόμπι: είναι αγάπη και πάθος με σταθερή και μακροχρόνια ενασχόληση.
Έχει διοργανώσει ατομική έκθεση φωτογραφίας στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ερυθραίας.
Έχει επίσης εκδόσει βιβλίο – λεύκωμα με φωτογραφικό υλικό με τίτλο «Η Γυναίκα στον Κόσμο».
Μιλά πέντε (5) γλώσσες: Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και Ισπανικά.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΕΦΗ ΦΟΥΝΚ: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, σε ένα μεσοαστικό περιβάλλον με μάνα Μανιάτισσα σκληρή και δυνατή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, χωρίς παιχνίδια αλλά με πολλά βιβλία και λεξικά. Την ευγνωμονώ τη μάνα γιατί βγήκα στον κόσμο στα 18 μου και μιλούσα ήδη τρεις γλώσσες.
Όμως δεν ήταν εύκολα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Δεν μας έλειψε τίποτα αλλά από τότε, θυμάμαι, δυσανασχετούσα με την αδικία κι αυτά που έβλεπα γύρω μου.

«Π»: Τί σας ώθησε στις εικαστικές τέχνες;
Ε.Φ.: Στην οικογένειά μου δεν είχαμε καλλιτέχνες. Όμως εγώ φαίνεται πως με ένα μολυβάκι που σκάλιζα μουτζούρες στο χαρτί, τα χέρια μου δεν σταματούσαν. Πάλι η Μανιάτισσα μάνα έμπαινε στη μέση. Είδε ότι το παιδί έχει ταλέντο και με έβαλε 13 ετών στο Εργαστήρι του ζωγράφου Πουλιανού. Αυτή μου πήρε τα πρώτα πινέλα στου Κατσαχνιά.

«Π»: Αυτή η μαθητεία σας δίπλα στους ζωγράφους Πουλιανό και Σεραφιανό, τί σήμαινε για εσάς και την πορεία σας;
Ε.Φ.: Στο Εργαστήρι αυτό έπλενα τα πινέλα του ζωγράφου, μου έδειχνε τα χρώματα και μου έβαζε μήλα για να ζωγραφίζω νεκρές φύσεις. Καθόμουν και ως μοντέλο. Ακόμα θυμάμαι τη διαδρομή με το τραμ Παγκράτι – Κυψέλη, στην οδό Ιθάκης όπου είχε το εργαστήρι του.
Μετά από λίγα χρόνια, στην ίδια γειτονιά, με δάσκαλο τον Σεραφιανό, μάθαμε σχέδιο. Ατέλειωτες ώρες με τα καρβουνάκια μας πάνω στα τελάρα που το χαρτί το κολλάγαμε με αλευρόκολλα. Σχεδιάζαμε προτομές, τον Ερμή και τον όμορφο έφηβο που είναι στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Τί να πει κανείς γι’αυτούς τους σημαντικούς σταθμούς για την εξέλιξη ενός καλλιτέχνη…
Πολύ γρήγορα αφού είχα πάρει μαθήματα σχεδίου – κάτι που θεωρώ το πιο σημαντικό στην παιδεία ενός καλλιτέχνη – με συνεπήρε το τρισδιάστατο, ήθελα να ξεφύγω από το περιορισμό του τελάρου. Το μάρμαρο, η πέτρα, ο πηλός, όλα διαφορετικά μεταξύ τους αλλά υπέροχα υλικά. Άλλα εργαλεία τώρα, κομπρεζέρ, καλέμια, σφυριά, καμίνια για το ψήσιμο του πηλού… Αξέχαστες καθοριστικές εμπειρίες…

«Π»: Τί σας εμπνέει στην κεραμική και στις τέχνες γενικότερα;
Ε.Φ.: Τί να απαντήσω…; Εδώ μπαίνει η αγάπη για την περιπέτεια. Ό,τι βλέπω γύρω, ένα κομμάτι πέτρα, μάρμαρο και τα οξειδωμένα σίδερα που βρίσκω, όλα γίνονται τέχνη. Σίδερα από παραλίες, βουνά που τα έχει δουλέψει η βροχή, το κύμα, η φωτιά… κι εγώ κάνω τη δική μου τελευταία παρέμβαση.

«Π»: Πού οφείλεται η ευκολία σας να δουλεύετε όλα τα υλικά;
Ε.Φ.: Μου αρέσει να δουλεύω διάφορα υλικά. Η τέχνη δεν περιορίζεται σε ένα τελάρο. Χρησιμοποιώ το μουσαμά, το ύφασμα, τα χρώματα, τον πηλό, το μάρμαρο, την πέτρα και το ξύλο για την χαρακτική.
Οι εκφραστικοί δρόμοι δεν επιδέχονται περιορισμούς.

«Π»: Ταξιδευμένη στην Ευρώπη και σε πολλά άλλα μακρινά μέρη της Ασίας, καταγράψατε με τον φακό και τα πινέλα σας, τα ήθη και τα έθιμα των λαών. Τί σας εντυπωσίασε σε αυτούς τους πολιτισμούς;
Ε.Φ.: Από τα πιο ωραία πράγματα που έχω κάνει είναι τα ταξίδια μου τα μακρινά. Έχω εκδόσει ένα φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο «Η γυναίκα στον κόσμο». Εκεί γράφω σε κάποιο σημείο, «μόνο αν αναοιχτούμε σε διαφορετικές κουλτούρες, σε διαφορετικούς ανθρώπους, θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τον κόσμο που υπάρχει έξω από το παράθυρό μας».
Από τους ανθρώπους αυτούς πήρα μαθήματα ζωής, έμαθα να αφουγκράζομαι, να αισθάνομαι, να δέχομαι το διαφορετικό. Εδώ ακριβώς μπαίνει και η αγάπη μου για τη φωτογραφία.

«Π»: Στο Μόναχο σπουδάσατε Φιλολογία και Τέχνη. Τί είναι η Τέχνη για εσάς;
Ε.Φ.: Σπούδασα στην Ελλάδα, στη Γερμανία και την Κίνα. Η τέχνη για μένα βέβαια είναι πολύ σημαντική. Αλλά τέχνη κι ομορφιά βλέπω παντού γύρω μου, μπαίνει μέσα μου και κάποια στιγμή γίνεται υπαρκτή και χειροπιαστή με κάποιο υλικό που προανέφερα.

«Π»: Έχετε λάβει μέρος σε πάνω από 120 εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τί απαιτεί αυτό και τί απήχηση έχει στο κοινό; Επίσης τί άλλαξε τώρα με την πανδημία του κορωνοϊού στο ενδιαφέρον του κοινού;
Ε.Φ.: Όπως είπατε, έχω λάβει μέρος σε πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, ακόμα και στην Ινδία. Είναι σημαντικό να βγαίνει προς τα έξω αυτό που δουλεύεις βδομάδες, ακόμα και μήνες στο εργαστήριο. Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι μοναχική.
Τί απήχηση έχει στο κοινό; Δεν ξέρω. Ακούω καλά λόγια κι αυτό σου δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσεις κυρίως τώρα που τα πράγματα είναι πιο δύσκολα λόγω κορωνοϊού.

«Π»: Ποιά η θεματική των ατομικών σας εκθέσεων;
Ε.Φ.: Θα έλεγα ότι η τέχνη μου είναι κυρίως ανθρωποκεντρική. Ό,τι βλέπω γύρω μου με εμπνέει, κυρίως η φύση και ο άνθρωπος.
Σκοπός μου είναι να βγει το συναίσθημα, η χαρά, η λύπη μέσα από το έργο. Τα δέντρα, τα πουλιά, τα ψάρια… όλα μα όλα είναι μέσα στη θεματική μου παλέτα.

«Π»: Διδάσκετε ζωγραφική σε σχολεία, είστε μέλος του Εικαστικού Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, μέλος των Κεραμιστών. Πώς τα καταφέρνετε με όλα αυτά; Τί χαρακτηρίζει την προσωπικότητά σας;
Ε.Φ.: Για το τί χαρακτηρίζει την προσωπικότητά μου, κατάλληλοι είναι να το πουν οι φίλοι μου. Αρκετή θετική ενέργεια νομίζω, μια στάση ζωής αισιόδοξη, χαρά για ό,τι και σε ό,τι κάνω και δουλειά, πολλή πολλή δουλειά. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη και η έμπνευση δεν είναι ουρανοκατέβατη. Έρχεται μέσα από την δουλειά.

«Π»: Το έργο σας «Στεφάνι Ελιάς», δώρο στη Βουλή των Ελλήνων προς τους ξένους ηγέτες, από τί υλικό είναι φτιαγμένο; Μιλήστε μας λίγο γι’αυτό.
Ε.Φ.: Το «Στεφάνι της Ελιάς». Όλοι οι Έλληνες αγαπάμε αυτό το δέντρο. Είναι όμορφο, αιωνόβιο, με ψυχή! Μας δίνει απλόχερα τόσα πολλά. Το Στεφάνι μου αυτό, της Ελιάς, γίνεται φιλαράκι από stone ware, μετά ψήνεται στο καμίνι στους 900 βαθμούς, βγαίνει από το καμίνι και ξαναμπαίνει με υάλωμα στο χρώμα το πράσινο, αυτό της ελιάς, για να ψηθεί πάλι στους 1.250 βαθμούς. Είναι χαρά και μεγάλη ικανοποίηση να ξέρω ότι είναι σε σπίτια Ελλήνων και ξένων ως το ελληνικό σύμβολο.

«Π»: Τί αγαπάτε στην ελληνική φύση;
Ε.Φ.: Η φύση στην Ελλάδα είναι τόσο γενναιόδωρη. Η θάλασσα, τα βράχια, τα βουνά της… όλα με συναρπάζουν. Είναι ο λόγος που φεύγω από τη χώρα και θέλω να ξαναγυρίσω σ’αυτή.

«Π»: Φτιάχνετε κοστούμια και σκηνικά για το θέατρο. Τί σας βοηθά σ’αυτή σας την ευρηματικότητα;
Ε.Φ.: Έτυχε να μου ζητήσουν σε δύο παραστάσεις να κάνω τα σκηνικά και τα κοστούμια, ένα στην Κρήτη κι ένα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Τί εμπειρία! Δημιουργική πρόκληση. Το θέατρο είναι ζωντανό και κάτι μαγικό.

«Π»: Υπάρχει κάποιο έργο σας που δεν αποχωρίζεστε;
Ε.Φ.: Όλα τα έργα για έναν καλλιτέχνη είναι σαν τα παιδιά του. Δεν τα ξεχωρίζει. Φυσικά και υπάρχουν έργα που δυσκολεύομαι να αποχωριστώ. Όμως τα έργα πρέπει να φεύγουν από εμάς και να δημιουργούμε συνεχώς καινούργια.

«Π»: Ποιούς ζωγράφους και γλύπτες θαυμάζετε;
Ε.Φ.: Τον Vincent Van Gogh. Ίσως ο σημαντικότερος όσον αφορά την ενόραση. Ήταν διορατικός και πολύ μπροστά από την εποχή του. Επίσης μπροστά από την εποχή του ο Rembrandt, εκ των κορυφαίων. Από γλύπτες ο Henry Moore για τις ανθρώπινες φιγούρες του και ο Ιταλός Marino Marini για τον ίδιο λόγο.

«Π»: Πώς βρίσκετε το προσωπικό σας στυλ;
Ε.Φ.: Είναι σημαντικό να βρεις το στίγμα σου. Είναι σημαντικό να ξέρεις ποιός είσαι στη δουλειά σου. Με τη δουλειά, λοιπόν, και την εξέλιξη, το βρίσκεις. Εγώ το έχω βρει στη φωτογραφία και ελπίζω να φαίνεται και στην υπόλοιπη εικαστική μου δουλειά. Το χαρακτηρίζει η αγάπη για τον άνθρωπο και τη φύση.

«Π»: Ποιό είναι το όραμά σας;
Ε.Φ.: Όλοι έχουμε ένα όραμα για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς διακρίσεις, με ελευθερία και αγάπη. Χιλιοειπωμένο μεν αλλά σταθερό στην αξία του, όπως και να το δείτε. Και πρέπει να μένουμε προσηλωμένοι στο όραμά μας, να πιστεύουμε σε αυτό.
Επίσης, αγαπώ την ομορφιά. Η ομορφιά είναι αυτή που μας δίνει δύναμη, όπως το νεράκι και η τροφή. Πώς να ζήσεις χωρίς ομορφιά, πνευματική και υλική. Υπάρχει παντού, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας διάπλατα. Είναι στο χέρι μας να την απολαύσουμε – όπως και τα υπόλοιπα στη ζωή.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Ε.Φ.: Πάντα δουλεύω και όταν υπάρχει έκθεση κάνω μια γύρα στο εργαστήρι και βρίσκω συνήθως το κατάλληλο έργο. Και τώρα, αυτή την περίοδο ετοιμάζω πολλά… θα τα δείτε στις επόμενες εκθέσεις.