«Ο Χορός των Λυγμών», το βιβλίο της Καίτης Λιανού – Ιωαννίδου

«Ο Χορός των Λυγμών», εκδόσεις Αγγελάκη, είναι το νέο βιβλίο της Καίτης Λιανού – Ιωαννίδου.
Η δολοφονία της Γιολάντα Παρίση, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και σύζυγος μεγαλοδικηγόρου της Αθήνας η οποία ζει μόνιμα στο εξωτερικό, ενώ το άψυχο σώμα της βρέθηκε σε μια ερημική παραλία του Βόλου, συγκλόνισε το Πανελλήνιο. Ποιοι εμπλέκονται σε αυτό το έγκλημα; Μια σειρά από συγκλονιστικές μαρτυρίες και απρόβλεπτα γεγονότα συνθέτουν την συνταρακτική ιστορία μιας οικογένειας που παγιδεύεται μέσα σε ένα τρίγωνο θανάτου.

Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

….Τώρα που βρέθηκε εδώ, όλα ξεκίνησαν τόσο απότομα να διαγράφουν μέσα στο μυαλό της την πορεία τους. Ο χρόνος σταμάτησε ξαφνικά. Ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε που έφερε μαζί του ψιχάλες και ύστερα βροχή, σαν τότε, εκείνη την ημέρα που άλλαξε την ζωή όλων. Έφυγε το σήμερα, σαν να ξέχασε γιατί επέστρεψε στο Βόλο. Οι νοσταλγικές μέρες κύλησαν τόσο γρήγορα από μπροστά της που δεν πρόφτασε να τις χαρεί, να τις νοιώσει ξανά, κι ας προσπάθησε.
Πέταξε τη γόπα του τσιγάρου έξω απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου και συνέχισε για το σπίτι της γιαγιάς της, εκεί που μεγάλωσε, στην γειτονιά που έζησε τόσες ποικίλες καταστάσεις.

Όσο πλησίαζε η καρδιά της άρχισε να κτυπά τρελά, τα χέρια της να τρέμουν χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει. Τα συναισθήματα της ήταν τόσο ανάμικτα.

Σταμάτησε μπροστά στην καγκελόπορτα. Κοίταξε επίμονα το σπίτι, φαινόταν χλωμό κάτω από το αμυδρό φως της λάμπας του δρόμου. Άναψε κι άλλο τσιγάρο. Δεν έπρεπε να έρθω βράδυ είπε από μέσα της, αλλά μια άλλη φωνή που έμοιαζε να βγαίνει απ’ τα σωθικά της, την πίεζε να μπει μέσα. Βγήκε απ’ το αμάξι και προχώρησε. Έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά του λουκέτου και το γύρισε, δυσκολεύτηκε αλλά στο τέλος άνοιξε.

Η πόρτα έτρυξε κάτω στον πλακόστρωτο διάδρομο. Η Νάνση προχώρησε. Κλαδιά γερμένα από τα δένδρα του κήπου και τους θάμνους που πλαισίωναν τον διάδρομο έπεφταν πάνω του κι έφραζαν την δίοδο. Δεν προχώρησε άλλο. Δεν θέλησε να προχωρήσει. Έκανε μεταβολή και χωρίς να γυρίσει καθόλου το κεφάλι της προς τα πίσω μπήκε στο αυτοκίνητό της τρομαγμένη. Μάνα γιατί άραγε; είπε και άρχισε να κλαίει. Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια ένοιωσε τόσο έντονα την απώλεια και, λύγισε. Έμεινε αρκετή ώρα με τα μάτια στυλωμένα στο σπίτι και τα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα της. Σκηνές που νόμιζε πως είχε ξεχάσει ήρθαν να την τυλίξουν και να την παρασύρουν στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής της. Έπρεπε να φύγει από κει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Πόσα χρόνια πριν, πόσα πολλά έμοιαζαν και ξαφνικά έγιναν χθες, έγιναν εκείνη τη στιγμή και θυμόταν….

Ήταν ξημερώματα. Έξω έβρεχε. Το κουδούνι χτύπησε. Η Νάνση κοίταξε απ’ το παράθυρο κι έτρεξε στην κουζίνα. Στην γιαγιά της.
“Γιαγιά ένα αστυνομικό αυτοκίνητο είναι και δυο αστυνόμοι κοιτάζουν το σπίτι”.
“Θα ανοίξω εγώ. Εσύ ανέβα επάνω”
“Οικία κυρίου Λεωνίδα Παρίση;”
“Μάλιστα”.
“Μπορούμε να τον δούμε;”
“Δεν είναι εδώ”.
“Ξέρετε που μπορούμε να τον βρούμε;”
“Είναι στην Αθήνα”.
Ο Λεωνίδας Παρίσης ήρθε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Η Γιολάντα Παρίση βρέθηκε δολοφονημένη. Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε πως είχαν περάσει ήδη πέντε ώρες από τη στιγμή της δολοφονίας της. Και άρχισαν οι ανακρίσεις. Η αγκαλιά της Νάνση έγινε για τον Άγη, τον αδελφό της, η μόνη σιγουριά της ζωής του, αφού από τότε ξεκίνησε ένας συνεχής κατήφορος για την οικογένεια….