«Βρε, τους μ…κες τι μας λέγανε!», γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Όλοι γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε πως ως μέλη μιας Κοινότητας, του ελληνικού λαού στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε συγκεκριμένες υποχρεώσεις και βέβαια διάφορα ατομικά δικαιώματα (ορίζονται από το Σύνταγμα). Η επιβίωση, η συνέχιση της ύπαρξης και η ομαλή λειτουργία αυτής της Κοινότητας – του λαού – εξαρτώνται από την ανταπόκριση των μελών της, από εμάς τους πολίτες δηλαδή, στις βασικές μας υποχρεώσεις. Η συνθήκη αυτή αποτελεί και απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να διασφαλίζεται η δυνατότητα άσκησης των δικαιωμάτων μας.

Είναι σαφές ότι μόνο στο πλαίσιο της συλλογικής ζωής, της κοινωνικής λειτουργίας με άλλα λόγια, αναδεικνύεται η κρίσιμη σημασία των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Πρωταρχικό, μεταξύ αυτών, το δικαίωμα στη ζωή και στην ελευθερία ανεμπόδιστης πρόσβασης στα εκάστοτε διαθέσιμα κοινωνικά αγαθά. Στο πλαίσιο βέβαια του πολιτικού μας συστήματος, του εκάστοτε επιπέδου ανάπτυξης της χώρας και των γνωστών κοινωνικών προβλημάτων, ανισοτήτων, ταξικών διαφορών, προσωπικών δυσαρεσκειών, κλπ, κλπ.
Τα παραπάνω αυτονόητα θεωρούνται αποδεκτά από την πλειοψηφία των πολιτών αφού, με τα όποια προβλήματα, καταφέρνουμε στο πλαίσιο αυτό να συμβιώνουμε, προσπαθώντας ο καθένας μας, σύμφωνα με τις προσωπικές ικανότητες και επιδιώξεις, τα πιστεύω και τις φιλοδοξίες του να βελτιώσει τη ζωή του. Συνεπώς είναι να απορεί κανείς με τους «νεοδικαιωματιστές» που, με την άρνησή τους να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις τους προς το σύνολο, θέτουν σε κίνδυνο τη Δημόσια Υγεία, την ακεραιότητα ακόμα και την επιβίωση της Κοινότητας, και με τις συμπεριφορές τους υπονομεύουν τη συνοχή της. Αυτή την περίοδο ιδιαίτερα με τους αντιεμβολιαστές, το πλήθος, τη συχνότητα και την ένταση των ομαδικών διαμαρτυριών τους, τις μεθοδεύσεις που μετέρχονται για να αποφύγουν να εμβολιαστούν ή να τρομοκρατήσουν τους θεσμικά εντεταλμένους για την εφαρμογή των σχετικών προστατευτικών μέτρων για την προστασία από τον κίνδυνο της πανδημίας και βέβαια για τη βοήθεια που τους προσφέρεται από τρίτους είτε «ομοϊδεάτες» τους είτε με το αζημίωτο για την επιτυχία των επιδιώξεων τους.
Το φαινόμενο αυτό βέβαια δεν προέκυψε ξαφνικά και ουρανοκατέβατα. Έχει ρίζες στη κοινωνία μας. Στο πρόσφατο παρελθόν το γνωστό «δεν πληρώνω» (φορολογικές και άλλες οικονομικής φύσεως υποχρεώσεις) με ιδιαίτερο ιδιοτελές αλλά και πολιτικό φορτίο, αξιοποιήθηκε ως ατομικό δικαίωμα και αναδείχθηκε σε πολιτικό σύνθημα. Αν το Πολιτικό Σύστημα δεν κατάφερνε τελικά να προσγειωθεί στα δεδομένα της πραγματικότητας και το «δικαίωμα» αυτό γενικευόταν, θα έπαιρνε χαρακτήρα ευθείας υπονόμευσης της κρατικής υπόστασης με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Χωρίς μάλιστα να υπάρχει και να δρα ένας πολιτικός Φορέας με σχέδιο, γνώση και θέληση, προετοιμασμένος και ικανός να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει το χάος που θα προκαλούταν, η ανθρωπιστική καταστροφή θα ήταν αναπόφευκτη και η πολιτική εκτροπή αναπότρεπτη. Επακόλουθο! υπό αίρεση οι πολιτικές ελευθερίες (βασικό δικαίωμα) και θύματα της οικονομικής κατάρρευσης τα πλέον ευάλωτα κοινωνικά στρώματα που υποτίθεται ότι το «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» θα ευνοούσε.
(Απορία: σε περίπτωση που η Χώρα δεχόταν επίθεση από ξένη δύναμη, ποιό ατομικό δικαίωμα θα εφεύρισκαν οι «δικαιωματιστές», που αναμφίβολα θα ξεφυτρώσουν στο κοινωνικό χωράφι, για να αποφύγουν τη συμμετοχή τους στη συλλογική άμυνα του λαού!)
Τότε, κατά το δεύτερο μισό της περασμένης δεκαετίας, όταν η πολιτική λειτουργία στη χώρα άρχισε να ισορροπεί και η αμείλικτη πραγματικότητα ανάγκαζε τους παρασυρμένους «δικαιωματιστές» του «δεν πληρώνω» να επισκέπτονται τα γκισέ της Εφορίας και λοιπών εισπρακτικών Φορέων για τα «αγωνιστικά χρεωστούμενα», συνάντησα γνωστό μου, υπέρμαχο του συνθήματος, περίλυπο, να βαδίζει σκυφτός και σκεπτικός και τον ρώτησα τί του συμβαίνει. «Τι να συμβαίνει! Από την Εφορία έρχομαι…! Πήγα και πλήρωσα τα “δεν πληρώνω”!». Και απομακρύνθηκε μονολογώντας: “Βρε τους μ@λ@κες τι μας λέγανε και τους πιστεύαμε!”».
Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η κοινωνία μας με την έξαρση του δικαιωματικού αντιεμβολιαστικού παραλογισμού, μου θύμισε το περιστατικό που περιέγραψα πιο πάνω και όχι χωρίς συμπάθεια προς τους παρασυρμένους από άγνοια, ευκολοπιστία, φοβίες κλπ. σκέφτομαι: καλά, στους περισσότερους από αυτούς ο κορωνοϊός είναι βέβαιο θα κάνει τη χάρη και θα τους δώσει την ευκαιρία, δρασκελώντας το κατώφλι του Νοσοκομείου προς την έξοδο να μονολογήσουν αυτοσαρκαζόμενοι, πλην περιχαρείς: «Βρε τους μ@λ@κες τι μας λέγανε!». Όμως, σε έναν απροσδιόριστο αριθμό από το πλήθος των αφελών και αθώων αντιεμβολιαστών, ο COVID δεν θα χαριστεί και δεν θα ζήσουν να χαρούν την έξοδό τους από τις ΜΕΘ μονολογώντας αυτοσαρκαζόμενοι: Βρε, τι μας λέγανε… και οι μ@λ@κες τους πιστέψαμε!