Το ποτήρι και η λίμνη για τις δυσκολίες μας, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Οι δυσκολίες και τα προβλήματα έχουν μια τάση να εγκλωβίζουν όλη μας την ενέργεια, την σκέψη και το μυαλό μας. Όταν κάτι άσχημο συμβαίνει, σκεφτόμαστε μόνο αυτό! Όταν κάτι δεν πάει καλά, όλη μας η ζωή – πιστεύουμε – δεν πάει καλά. Ξεχνάμε τί πάει καλά, τί έχουμε και μας κάνει χαρούμενους, τί είναι δικό μας και μας χαρίζει απόλαυση και η σκέψη περικλείνεται μόνο στο αρνητικό, στη δυσκολία. Ξεχνάμε, εντελώς, πόσες φορές αντιμετωπίσαμε με επιτυχία κάθε δυσκολία στο παρελθόν και πόσο δυνατοί είμαστε για να αντιμετωπίσουμε και την καινούργια δυσκολία.

Φορτωμένος με προβλήματα και άγχος, με πολλά ανοικτά θέματα στη ζώνη αβεβαιότητας, περιτριγυρισμένος από εμπόδια και δυσκολίες, τόσο δικά μου, όσο και στους κοντινούς μου ανθρώπους, αποφάσισα να επισκεφθώ το χωριό μου. Ο στόχος ήταν όλα αυτά να τα αφήσω στην Αθήνα και να μην τα πάρω μαζί μου… Δύσκολο! Σαν να με πέρασε ακτινογραφία ο γέρο Φώτης που πίναμε μαζί το καφεδάκι στην πλατεία του χωριού μου. Ύστερα από 10 λεπτά, μάλλον κατάλαβε ακριβώς τί με απασχολούσε και τι ήθελα να βγάλω από το μυαλό μου. Έτσι, άρχισε να με «εξετάζει», δικαιολογημένα, αφού στα νιάτα του ήταν δάσκαλος. Οι ερωτήσεις του, ήταν στο μάθημα της Φυσικής, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος…
Ας πούμε ότι έχεις στη χούφτα σου αλάτι, μου είπε. Αν σου πω να το ρίξεις στο ποτήρι με το νερό και μετά σου ζητήσω να πιείς, τί γεύση πιστεύεις ότι θα έχει το νερό;
«Πικρή», του απάντησα.
Σου ζητάω τώρα να πάρεις άλλη μια χούφτα αλάτι και να πας να την ρίξεις στην λίμνη. Αν τώρα δοκιμάσεις πίνοντας από το νερό της λίμνης τι γεύση θα έχει το νερό;
«Γεύση φρεσκάδας», του απάντησα.
«Το αλάτι το ένιωσες καθόλου;» με ρώτησε ο δάσκαλος.
«Όχι» του απάντησα.

Στο σημείο αυτό ο γέρο Φώτης μου έπιασε τα χέρια, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:
«Ο πόνος στη ζωή μας είναι σαν το καθαρό αλάτι. Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια. Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο. Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις είναι να διευρύνεις την όρασή σου. Να τα βλέπεις όλα και όχι μόνο αυτό που σε πονά και σε δυσκολεύει. Να μην είσαι σαν αυτό το ποτήρι. Να γίνεσαι σαν τη λίμνη!»

Πόσο δίκιο είχε ο γέροντας. Πολύ συχνά μια δυσκολία, ένα εμπόδιο που εμφανίζεται στη ζωή μας δεν είναι τόσο μεγάλο όσο πιστεύουμε. Εμείς του δίνουμε μεγάλες διαστάσεις καθώς την ίδια στιγμή συσσωρεύουμε μαζί του πολλές αρνητικές σκέψεις. Μια βυζαντινή παροιμία έλεγε πως όταν ένας τυφλός έπεσε σε εμπόδιο είπε: μέχρις εδώ φτάνει ο κόσμος! Σταματά όλη η ζωή μας και γίνεται ταυτόσημη με το θέμα που αντιμετωπίζουμε. Ακόμη κι αν παρόμοια θέματα έχουμε αντιμετωπίσει με επιτυχία στο παρελθόν το μυαλό μας θολώνει, γίνεται αδύναμο και πραγματικά πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Αν όμως γίνουμε η «λίμνη» και πετάξουμε εκεί όλες τις αρνητικές σκέψεις, κάποιες θα διαλυθούν ή θα χαθούν και κάποιες θα μας βοηθήσουν να επιπλεύσουμε και να δούμε καθαρά την πραγματικότητα.
Επίσης, νιώθουμε πως τα προβλήματα συμβαίνουν μόνο σε εμάς, μόνο εμείς αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και μόνο για εμάς έχει εφευρεθεί ο πόνος. Δυστυχώς, είναι στη φύση μας και στην ανθρώπινη κατασκευή να σκεφτόμαστε καθ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι όμως κάνουμε κακό στον εαυτό μας αφού όσο σκεφτόμαστε έτσι, τόσο οι αρνητικές σκέψεις μεγαλώνουν μέσα στη ψυχή και το μυαλό μας. Είναι σαν να ταΐζουμε τον πόνο μας και αυτός όλο και μεγαλώνει, μας δυσκολεύει την εστίαση στο πραγματικό πρόβλημα και μας κάνει να αισθανόμαστε μικροί και αδύναμοι. Νιώθουμε πως δεν θα καταφέρουμε τίποτα, όσο κι αν προσπαθήσουμε.
Το θέμα βέβαια είναι πως ακόμη κι αν μπούμε μέσα σε ένα ποτήρι, τουλάχιστον να μείνουμε λίγο χρόνο μέσα σε αυτό. Σιγά σιγά να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε όλη την πραγματικότητα, να δούμε μέσα μας για να ξαναθυμηθούμε πόσο δυνατοί είμαστε και να ξεκινήσουμε τον αγώνα. Να ξαναβρούμε, δηλαδή, τον έλεγχο και την ισορροπία μας. Είναι αδύνατο να εξαλείψουμε τα προβλήματα. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τον τρόπο που τα βλέπουμε, τα ερμηνεύουμε και τα διαχειριζόμαστε. Να μικρύνουμε την διάρκεια χρόνου που αφιερώνουμε στο να πονάμε, βασανιζόμαστε και παραπονιόμαστε για αυτά.
Αρκετές φορές το θέμα δεν είναι ούτε καν να λύσεις τα προβλήματα και να ξεπεράσεις τις δυσκολίες. Μερικές φορές αρκεί να τα προσπεράσεις και να πας παρακάτω. Να τα αφήσεις πιο πέρα και εσύ να συνεχίσεις το δρόμο σου. Να αποδεχθείς ότι μερικά πράγματα δεν θα αλλάξουν και να σταματήσεις να νιώθεις εγκλωβισμένος. Δημιούργησε το δικό σου δρόμο, γκρέμισε τους τοίχους που σε ενοχλούν αλλά χτίσε και τις δικές σου γέφυρες. Γίνε καλύτερος, αποτελεσματικότερος, χρήσιμος. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και δεν πρέπει να είσαι μίζερος και στεναχωρημένος. Να είσαι αναζωογονημένος, φρέσκος και ετοιμοπόλεμος. Έχεις χρόνο, χώρο και ορίζοντες για να δημιουργήσεις. Έχε τον οπλισμό σου πανέτοιμο!
Όσο «αλάτι» κι αν σου δίνει η ζωή, μην παραπονιέσαι. Είναι δικό σου αλλά δεν είναι υποχρεωμένος κάθε φορά που στο δίνει να μην το βάζεις στο «ποτήρι». Πάρτε το και σκορπίστε το σε μια λίμνη, σε ένα πέλαγος. Μην το αφήνεις στο ποτήρι γιατί σου πικραίνει τη ζωή, σου μικραίνει τους ορίζοντες και την διάθεση για μάχη. Ρίξε το αλάτι στο φαγητό για να γίνει πιο νόστιμο. Βάλε στο ποτήρι το κρασί και τσουγκρίστε τα ποτήρια με την παρέα σας. Για τις δυσκολίες, που μοιάζουν με το αλάτι, να θυμάστε τη λίμνη σας!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com