Έξι χρόνια πριν, γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Αυτή η φωτογραφία που βλέπετε δεν είναι fake news (παραπληροφόρηση) αλλά πραγματικότητα. Η φωτογραφία έχει ημερομηνία 27 Ιουνίου 2015 και ώρα 6.55 μ.μ. έξω από την Εθνική Τράπεζα στη Λεωφόρο Ειρήνης 46 στην Πεύκη. Την τράβηξα προσωπικά και την διατηρώ στο αρχείο μου. Όπως θα καταλάβατε είναι η ουρά του κόσμου που περιμένει να πάρει τα 60 ευρώ λόγω των Capital Controls που επιβλήθηκαν με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου την Κυριακή 28 Ιουνίου 2015, ενώ τα μέτρα ξεκίνησαν στις 26 Ιουνίου.

Στις 27 Ιουνίου η κυβέρνηση αποφάσισε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, το οποίο έγινε στις 5 Ιουλίου με το ερώτημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ επί ενός σχεδίου συμφωνίας που κανένας πολίτης δεν γνώριζε το περιεχόμενό της. Παρά την ασάφεια και άγνοια ως προς το ερώτημα το δημοψήφισμα πήρε 61,31% ΟΧΙ, αλλά ξεδιάντροπα έγινε παραβίαση της τότε θέλησης του λαού και έγινε ΝΑΙ. Είναι πρώτη φορά στα χρονικά της Ευρωπαϊκής ιστορίας που τα αποτελέσματα ενός δημοψηφίσματος ανατρέπονται από μια κυβέρνηση που πρεσβεύει ότι είναι η δημοκρατικότερη κυβέρνηση της Ελλάδας μετά από αυτήν της «κυβέρνησης του βουνού». Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν είδα σε κανένα ΜΜΕ έστω και μια μικρή υπενθύμιση για τα τότε γεγονότα που λίγο έλλειψε να μας παρασύρουν σε μια καταστροφική πορεία χωρίς επιστροφή.
Εκείνο όμως που με στενοχωρεί είναι ότι δεν ακούσαμε ως λαός τον …Μπαρουφάκη, ο οποίος είχε πει ότι θα κάναμε συναλλαγές με Bitcoin και όντως ήταν μεγάλο λάθος του Τσίπρα να του ανατρέψει τα σχέδια, γιατί αν είχε ο καθένας μας διαθέσει τότε, το 2015 που είχε 250 ευρώ το ένα bitcoin, δύο χιλιάδες ευρώ, τώρα θα είχαμε 540.000 ευρώ. Χαχαχα….
Χωρίς υπερβολές, άνω του 90% των ψηφισάντων σε εκείνο το δημοψήφισμα δεν είχαν καμιά ιδέα τι προέβλεπε «το Σχέδιο Συμφωνίας», αλλά ψήφισαν βάσει του θυμικού τους και τις πεποιθήσεις που είχαν διαμορφώσει κατά την τριετή σύγκρουση με τα δύο προηγηθέντα μνημόνια.
Θα θυμάστε ότι το πρώτο μνημόνιο υπογράφτηκε το 2010 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου και υπήρξαν σοβαρότατες αντιδράσεις από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το συνδικαλιστικό κίνημα. Η ιστορία θα γράψει πόσο δίκιο είχε ο Παπανδρέου και πόσο άδικα κατηγορήθηκε. Ήταν η εποχή που οι Έλληνες προσγειώθηκαν απότομα στην πραγματικότητα του δημοσιονομικού προβλήματος που αντιμετώπιζε η χώρα, την οποία έφερε σε αυτή την κατάσταση η σπάταλη πολιτική των Καραμανλή- Αλογοσκούφη. Αν τότε είχε υπάρξει συνεργασία, όπως έγινε αργότερα με την κυβέρνηση Παπαδήμου και την μετέπειτα τριμερή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, δεν θα είχαμε ούτε δεύτερο μνημόνιο ούτε ακόμη περισσότερες περικοπές σε μισθούς συντάξεις και στα δημοσιονομικά γενικότερα.
Όλη η ιστορία χτίστηκε με το «κίνημα των αγανακτισμένων» στην Πλατεία Συντάγματος. Για το κίνημα αυτό, πολλοί λένε ότι ήταν αντιγραφή του αντίστοιχου Ισπανικού κινήματος γιατί και η Ισπανία και η Πορτογαλία είχαν ανάλογα με τα δικά μας προβλήματα. Το θέμα είναι ότι αυτές οι χώρες έχουν στην πολιτική τους ένα αυξημένο επίπεδο ευθύνης και συναίνεσης, το οποίο δυστυχώς δεν διαθέτουμε. Επειδή η δουλειά μου είναι στην Πλ. Συντάγματος κάθε μέρα, όταν σχόλαγα, πήγαινα στην πλατεία και εκεί έβλεπα από πρώτο χέρι τι γινόταν. Ο κόσμος από αντίδραση στην κυβέρνηση που είχε ψηφίσει πριν ενάμιση χρόνο ήταν διατεθειμένος να δεχτεί κάθε ψέμα και κάθε fake news που του σέρβιραν διάφοροι που έπαιρναν δήθεν πρωτοβουλίες. Πίστευαν ακράδαντα ότι είχαν πεθάνει 1,5 εκατομμύρια Έλληνες από την πείνα, πίστεψαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο μοναδικός ένοχος και πολλοί περισσότεροι ότι πρέπει να βγούμε από αυτή.
Καθοριστικό ρόλο στις συγκεντρώσεις αυτές έπαιξαν τα μετέπειτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Βαρουφάκης, Λαμπαβίτσας, Κατρούγκαλος και διάφοροι άλλοι. Προσπάθησαν και πέτυχαν με τα fake news και τις ανερμάτιστες προτάσεις για λύση του προβλήματος να παρασύρουν πολύ κόσμο προς τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως από την δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ, επειδή αυτοί αισθάνονταν προδομένοι από την κυβέρνηση τους. Όλο το 2011 πέρασε με διαδηλώσεις στην Αθήνα κυρίως, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις με κύριο σύνθημα όχι στα μνημόνια, αλλά κανένας δεν έλεγε πώς θα λυθεί το πρόβλημα. Η μεγαλύτερη υπονόμευση της κυβέρνησης Παπανδρέου προήλθε από τον Σαμαρά με τα Ζάππεια 1 και 2, αν θυμάστε. Θα σκίσω τα μνημόνια έλεγε ο Σαμαράς, αλλά ανέχθηκε την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Τον Ιούνιο του 2012 που έγινε πρωθυπουργός δεν έσκισε κανένα μνημόνιο και κυβερνούσε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, 25 τον αριθμό έβγαλε. Έφεραν και το «χαράτσι» για τα ακίνητα και θυμάμαι τον ΣΥΡΙΖΑ στις λαϊκές να το καταγγέλλει μοιράζοντας υποσχέσεις ότι θα το καταργήσει. Είδατε κάτι τέτοιο; Η ειρωνεία είναι ότι κατάγγελλαν το χαράτσι και στο βάθος φαινόταν η Εκάλη με τις βίλες και δεν καταλάβαιναν ότι αυτός ο φόρος είναι σοσιαλιστικός. Και είναι στην πραγματικότητα γιατί αυτοί που έχουν μεγάλη περιουσία πληρώνουν πολύ περισσότερο φόρο έναντι των φτωχότερων.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καρδάμωσε από την ένεση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ άρχισε να πιέζει με τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης και εκεί που λέγαμε ότι πήραμε απάνω μας ήρθε στην εξουσία τον Γενάρη του 2015 αφού παραιτήθηκε ο Σαμαράς. Παρεμπιπτόντως να σημειώσω ότι ο Σαμαράς αποδείχτηκε ο μοιραίος άνθρωπος για την Ελλάδα από το 1990 με την λάθος πολιτική του για άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία χωρίς κανέναν όρο, με την ανατροπή του Μητσοτάκη που θα είχε από τότε λύσει το Μακεδονικό και αυτός το εκμεταλλεύτηκε για να φτιάξει το κόμμα του την Πολιτική Άνοιξη και τέλος με την πολιτική του απέναντι στην Κυβέρνηση Παπανδρέου και στο πρώτο μνημόνιο και την πρόωρη παραίτησή του που έφερε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος έχει κάνει μεγάλη ζημιά και θέλει να φτιάξει και Ίδρυμα Αντώνη Σαμαρά όπως του Καραμανλή…
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την συνεργασία των ΑΝΕΛ φτιάχνουν μια επαμφοτερίζουσα κυβέρνηση τον Γενάρη του 2015 και μας οδηγούν στο τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, το οποίο υπογράφτηκε ακριβώς πριν 6 χρόνια στις 13 Ιουλίου 2015. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα γεγονότα του Ιουνίου και του Ιουλίου 2015 γιατί είναι μια μελανή σελίδα στην νεότερη ιστορία της χώρας. Είναι παγκόσμιο παράδειγμα κατάλυσης της δημοκρατίας με ανατροπή της απόφασης του Ελληνικού λαού μέσω δημοψηφίσματος όπως προανέφερα. Είναι παροιμιώδη τα διάφορα επιχειρήματα και δικαιολογίες, αλλά σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ζωή Κωνσταντοπούλου το κατήγγειλε άλλη μια φορά κατηγορηματικά σε ραδιοφωνική της συνέντευξη λέγοντας ότι πρέπει να δικαστεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Θέλω να κλείσω το άρθρο τονίζοντας ότι η Ελλάδα και το πολιτικό της σύστημα ζούσαν σε μια εικονική πραγματικότητα που χάλασε με το πρώτο μνημόνιο. Αντί λοιπόν να κάτσουν όλοι κάτω και να δουν τι γίνεται και πώς θα αντιδράσουν, άρχισαν ο ένας να υπονομεύει τον άλλον με σκοπό την εξουσία μοιράζοντας φρούδες ελπίδες. Το λάθος, αλλά και η αδυναμία των Ελλήνων είναι ότι πίστεψαν σε προγράμματα μη εφαρμόσιμα. Κανείς δεν διάβασε προγραμματικές δηλώσεις κομμάτων και από όσους διάβασαν κανείς δεν αναρωτήθηκε πώς θα πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις. Η λυδία λίθος σε κάθε πολιτικό πρόγραμμα είναι να γίνει αναφορά στο πώς θα υλοποιηθεί και στο κόστος του. Αν δεν τα ερευνούμε αυτά τα δύο πάντα θα παρασυρόμαστε από το συναίσθημα και στο πώς θα παρουσιάζει ο καθένας τα πράγματα.
Με αυτή την λογική παρουσιάζει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ το δικό του πρόγραμμα «δίκαιης ανάπτυξης» και με αυτή την λογική κατηγορείται η αστυνομία συλλήβδην για καταστολή ή ότι είναι διεφθαρμένη εξ αιτίας του περιστατικού της αιχμαλωσίας της κοπέλας από την Ηλιούπολη από αστυνομικό που ήταν σε διαθεσιμότητα. Η υπόθεση σε χρόνο μηδέν πήρε τον δρόμο της δικαιοσύνης μεν, αλλά τα αρχικά δημοσιεύματα μένουν στο θυμικό του αναγνώστη.