Η μικρή Λυδία θα παιδευτεί αλλά θα μάθει, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Πριν λίγες ημέρες και ύστερα από την απόφαση του δικαστηρίου, δόθηκε στην οικογένεια της Καρολάιν η επιμέλεια της μικρής Λυδίας. Η γονική μέριμνα της Λυδίας αφαιρείται προσωρινά από τον πατέρα της και κατ’ ομολογίαν δολοφόνο της μητέρας της Καρολάιν και η επιμέλεια της ανατέθηκε προσωρινά στην οικογένεια του θύματος. Η Εισαγγελία Ανηλίκων Αθήνας έλαβε αυτή την απόφαση έχοντας ως γνώμονα την ομαλή σωματική και ψυχική διάπλαση του παιδιού. Η οικογένεια του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, βάσει της εισαγγελικής διάταξης, θα έχει τη δυνατότητα να βλέπει το μωρό 5 ημέρες τον μήνα, 10 το πρωί με 2 το μεσημέρι, στην Αλόννησο και μόνο.

Για το συγκεκριμένο παιδάκι έχουμε μάθει υπερβολικές λεπτομέρειες αλλά ευτυχώς τις τελευταίες ημέρες τα τηλεοπτικά κανάλια αποσύρθηκαν σιγά σιγά… Δεν είναι το μοναδικό παιδί που θα στερηθεί τους γονείς του. Αρκετά παιδάκια, δυστυχώς, μεγαλώνουν χωρίς τον ένα ή και τους δυο γονείς του. Είναι αναπόφευκτο καθώς ο θάνατος δεν ακολουθεί ηλικιακά χαρακτηριστικά και παραμένει ένα αναπάντεχο γεγονός. Εκτός από το θάνατο, το ίδιο δυσάρεστο αποτέλεσμα μπορεί να υπάρξει και από άλλες αιτίες. Μια βεβαιότητα για πολλούς, το να μεγαλώνεις τα παιδιά σου μέχρι μια μεγάλη ηλικία, για κάποιους αποτελεί το πιο πονεμένο κομμάτι της ζωής τους.
Μιλούσα με ένα φίλο μου, που τελευταία είχε κάποιες δυσκολίες με την υγεία του και μου εκμυστηρεύθηκε πως όταν πέρασε από το μυαλό του πως τα πράγματα μπορεί να έχουν άσχημη τροπή, ίσως την πιο άσχημη, η πρώτη σκέψη του ήταν τι θα ήθελε να δώσει, να πει στα παιδιά του και δεν θα πρόλαβε να το πει. Παρόμοιες ιστορίες έχουμε ακούσει με γονείς που έχουν γράψει επιστολές, για να τις διαβάζουν τα παιδιά τους στα επόμενα γενέθλιά τους, όταν αυτοί δεν θα είναι μαζί τους. Ψάχνοντας βρήκα και συγγραφείς που έχουν γράψει βιβλία για να πουν στα παιδιά τους αυτά που ίσως δεν πρόλαβαν να τους πουν.
Ακόμη και ταινίες έχουν γυριστεί για να περιγράψουν αυτό το ευαίσθητο θέμα, τονίζοντας τις περισσότερες πτυχές. Είναι ένα οδυνηρό γεγονός που κανένας δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση είναι το γεγονός πως «οι οδηγίες» ή «οι συμβουλές», ουσιαστικά προτρέπουν τα παιδιά να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς να επηρεάζονται από τους άλλους. Να ακούν μόνο τον εαυτό τους και να ζήσουν τη ζωή τους όπως ευχαριστεί τους ίδιους. Δηλαδή, την ίδια στιγμή που συμβουλεύουν τα παιδιά τους, τους προτρέπουν να μην ακούν τις συμβουλές κανενός.
Πραγματικά δεν ξέρω τι νόημα έχει να πεις σε ένα παιδί πως πρέπει να ζήσει τη ζωή του με θάρρος, αυτοπεποίθηση και περιέργεια. Ύστερα από λίγο όμως να του λες ότι δεν υπάρχουν οδηγίες για να ζήσεις, μόνος σου πρέπει να τις ανακαλύψεις! Να λες σε ένα παιδί πόσο δυνατός είναι και πόσα πολλά μπορεί να καταφέρει και την ίδια στιγμή να προσπαθείς να επηρεάσεις και καθορίσεις τις επιλογές του. Δεν χρειάζεται καμία καθοδήγηση ένα παιδί για να κάνει όνειρα, να προσπαθήσει, να κάνει λάθη, να αποτύχει αλλά αμέσως μετά να ξαναπροσπαθήσει και να συνεχίσει τη ζωή του. Όσο κι αν εντυπωσιαζόμαστε με όλα αυτά, φτάνει η στιγμή που, θέλεις δεν θέλεις, θα τα βρεις μπροστά σου και θα πάρεις το μάθημά σου. Πιστέψτε με αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να τα κατανοήσεις σε όλο το βάθος τους και να διδαχθείς.

Καμία οδηγία, επίσης, δεν χρειάζεται ένα παιδί για να μάθει να επιλέγει. Ούτε το τέλος του κόσμου θα έρθει με μια λανθασμένη επιλογή. Αλλωστε δεν είναι λίγοι που υποστηρίζουν το αντίθετο. Δηλαδή ότι και οι μεγάλοι πρέπει να ζουν, να σκέφτονται και να επιλέγουν όπως το κάνουν τα παιδιά. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο λάθος είναι να αναγκάσουμε τα παιδιά να σκεφτούν όπως σκεφτόμαστε εμείς. Αρκεί να μετρήσουμε πόσες λάθος επιλογές έχουμε κάνει. Εμείς που είμαστε μεγάλοι, έμπειροι, έξυπνοι και όχι μικρά παιδιά… Να προσπαθούμε να πείσουμε τα παιδιά που δεν φοβούνται τίποτα πως πρέπει να βγάλουν από το λεξιλόγιο τους τον φόβο και να μην φοβούνται τίποτα στη ζωή τους… Μάλλον θέλουμε να δίνουμε συμβουλές στα παιδιά για να τις υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας!
Έτσι, όσο χρόνο μπορείς να είσαι δίπλα στα παιδιά, δώσε χρόνο να μάθουν, χώρο να νιώσουν ελεύθερα και αγάπη για να αντιμετωπίσουν καθετί που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους! Ο χρόνος κυλάει σαν νερό, δεν είναι ατελείωτος! Όσο αντέχεις, μείνε δίπλα στο παιδί σου. Αν τα κατάφερες και έγινες η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, ίσως έκανες ότι καλύτερο μπορούσες να προσφέρεις στα παιδιά σου. Αν σε είδαν να μιλάς με ειλικρίνεια, να αποφεύγεις το ψέμα, να δείχνεις έμπρακτα τον σεβασμό στους άλλους, ήσουν εκεί και άκουγες χωρίς να αδιαφορείς για τα συναισθήματα των άλλων, ήδη έχεις κάνει πολλά!
Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι η σιγουριά πως αν μας χρειαστούν θα είμαστε εκεί, με την αγκαλιά μας, στη συμφωνία και στη διαφωνία, στην επιτυχία και στην αποτυχία. Όπως λένε, δώστε στα παιδιά φτερά να πετάξουν, ρίζες για να γυρίσουν πίσω και λόγους για να μείνουν. Αν δημιουργήσουμε παιδιά ανεξάρτητα, θα καταφέρουν να ζήσουν μία ζωή γεμάτη και έντιμη. Ας μην επικεντρωνόμαστε στις ρίζες, αλλά στα φτερά τους! Όταν μιλάμε στα παιδιά, ας μην επικεντρωνόμαστε σε εμάς αλλά στα παιδιά! «Το πιο σημαντικό πράγμα που οι γονείς μπορούν να μάθουν στα παιδιά τους είναι πώς να τα βγάζουν πέρα χωρίς αυτούς».
Για τη μικρή Λυδία έχω αρχίσει να πιστεύω αυτό που είπε ο ιερέας στον επικήδειο μιας φίλης μου, μητέρας δυο μικρών παιδιών: «Μπορεί να τους λείψει η αγκαλιά και οι συμβουλές της μάνας καθώς μεγαλώνουν, σίγουρα θα τους λείψουν, αλλά με ένα μαγικό τρόπο θα βρουν την αγάπη και την στοργή από εκεί που δεν το περιμένουν».

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com