Απευθυνόμενος στο θυμικό του ανθρώπου, γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε ο άσπονδος αναγνώστης μου κ. Ιωάννης Κατσώνης, ο οποίος έχει βαλθεί να αποδείξει ότι η χώρα βαίνει προς τον αυταρχισμό και την καταστολή (ποιού;) και την αστυνομοκρατία. Ο κ. Κατσώνης λοιπόν μου έστειλε ένα άρθρο από την ιστοσελίδα «Το κουτί της Πανδώρας», το οποίο υπογράφει ο κ. Νίκος Παπαδογιάννης και έχει τίτλο «Η τζαμαρία και η ταπετσαρία». Στο τέλος θα σας παραθέσω και τον υπερσύνδεσμο να το διαβάσετε και εσείς αν θέλετε.

Γενικά το άρθρο, σε λογοτεχνικό στυλ, προσπαθεί να χτυπήσει στο θυμικό του ανθρώπου και να τον παρασύρει σε συμπεράσματα, τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και την λογική. Μας λέει ο αρθρογράφος ότι παρκάρει το αυτοκίνητό του σε θέση εφαπτομένη με το κτίριο που μένει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και έφαγε κλήση. Ισχυρίζεται ότι έφαγε άδικα την κλήση γιατί κάποιος «μεγαλόσχημος τροχαίος δεν μπορούσε να στρίψει την περιπολική μαούνα του». Το αν έφαγε κλήση είναι θέμα σημάτων απαγόρευσης στάθμευσης που εκεί σίγουρα θα υπάρχουν λόγω της κατοικίας της Προέδρου. Το ότι όμως μας λέει ότι κάποιος μεγαλόσχημος τροχαίος κλπ. κλπ. είναι καθαρά στόχευση στο θυμικό του ανθρώπου.
Φαντάζεται ο αναγνώστης κάποιον κορδωμένο αγέρωχο τύπο με μαύρο γυαλί να οδηγεί κάποιο θηριώδες κρατικό/αστυνομικό αυτοκίνητο και να μοιράζει κλήσεις απ’ εδώ κι απ΄ εκεί. Αυτή η αίσθηση που δημιουργείται στον αναγνώστη αντανακλάται σε όλη την αστυνομία γιατί μέσα στο μυαλό μας συνδέουμε φανταστικά στην ουσία γεγονότα με την πραγματικότητα, που είναι εντελώς διαφορετική.
Και συνεχίζει ο αρθρογράφος λέγοντας ότι παρά την φύλαξη του χώρου, είδε σπασμένο αυτοκίνητο κάτω από το μπαλκόνι της Κατερίνας, διευκρινίζοντας ότι είναι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πρώτον αναφέρεται στην Πρόεδρο με ειρωνικό και απαξιωτικό τρόπο που δεν αρμόζει στον θεσμό που εκπροσωπεί και δεύτερον θέλει να δείξει ότι η αστυνομία δεν κάνει σωστά την δουλειά της αφού σπάνε αυτοκίνητα κάτω από το σπίτι της Προέδρου γιατί αυτός είναι τελικά ο αντικειμενικός σκοπός του αρθρογράφου. Αυτό φαίνεται και με την λογοτεχνική παράθεση (γρήγορες ερωτήσεις με απάντηση το όχι) διαφόρων περιστατικών εγκληματικών πράξεων που έχουν συμβεί στην Ελλάδα.
Διαβάζοντας κάποιος αυτά τα περιστατικά και αν είναι συναισθηματικά φορτισμένος για κάποιο απ’ αυτά, αυτόματα στο μυαλό του δημιουργείται η πεποίθηση ότι η χώρα είναι «εμπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικό μη δίνετε». Ψέγει την Πρόεδρο της Δημοκρατίας γιατί πήγε στον «απάνθρωπο φράχτη του Έβρου» και φωτογραφήθηκε. Προσέξτε το επίθετο «απάνθρωπο». Είναι ένα δυνατό συναισθηματικά επίθετο που αυτόματα σου δημιουργεί μίσος, αντίδραση εναντίον αυτού που έκανε αυτή την απάνθρωπη πράξη. Και στην προκειμένη περίπτωση η απάνθρωπη πράξη είναι ο φράχτης που εμποδίζει τους παράνομους μετανάστες (όχι πρόσφυγες) να μπουν στην χώρα. Αν δεν ήταν ο φράχτης και αν δεν ήταν ο Μητσοτάκης (τον οποίο δεν ψήφισα, ούτε θα ψηφίσω), τότε θα είχαμε το «εμπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικό μη δίνετε». Αν θέλουν κάποιοι να έρθουν ελεύθερα οι παράνομοι μετανάστες στην Ελλάδα, τους οποίους εμπορεύεται η Τουρκία, υπάρχουν περισσότεροι που δεν θέλουν.
Σε όλες τις παραπάνω παρατηρήσεις, αν ο αναγνώστης δεν κάτσει να σκεφτεί λογικά και διαβάσει μόνο εν τάχει το άρθρο όπως συνήθως γίνεται, τότε στο μυαλό του κυριαρχεί το θυμικό, το οποίο όμως μεταφράζεται σε πεποίθηση που με την σειρά της σε λανθασμένες αποφάσεις. Είναι κάτι ανάλογο με την πολιτική του Γκέμπελς, την οποία χειρίζονται πολύ καλά τα μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αρθρογράφος συνεχίζει με αφορμή όπως είπαμε την κλήση που έφαγε, να μας πει ότι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι «μια συμμορία που λυμαίνεται τον τόπο και τα ταμεία του» και ότι «με την δεξιά πολιτική του θα μας πάει πίσω στον Μεσαίωνα». Το πώς λυμαίνεται η συμμορία τα ταμεία και το πώς μας πάει στον Μεσαίωνα δεν μας δίνει καμιά εξήγηση. Πάλι χτυπά στο θυμικό του αναγνώστη, ο οποίος αν δεν κάτσει να δει παραδείγματα πράξεων της κυβέρνησης τότε όντως μέσα του σχηματίζει την αντίληψη που θέλει, με αριστοτεχνικό τρόπο, να πείσει τον αναγνώστη ότι η κυβέρνηση είναι μια συμμορία και δεν είναι εκλεγμένη από τον λαό. Και κλείνει το άρθρο του παρομοιάζοντας την Πρόεδρο ως Κατίνα στην άσκηση των καθηκόντων της που υποτροπιάζει γιατί αφήνει «να ασχημονεί μπροστά της η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου».
Το άρθρο τελειώνει και εμείς τα πιστέψαμε. Αποσιωπά ο αρθρογράφος ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Ο αναγνώστης όμως μένει με την αντίληψη ότι η Πρόεδρος είναι λάθος γιατί δεν επεμβαίνει. Δεύτερον ο αρθρογράφος μας λέει ότι είναι η χειρότερη κυβέρνηση και δεν μας δίνει ένα παράδειγμα. Εγώ όμως λέω ότι είναι η καλύτερη γιατί και τους παράνομους μετανάστες αντιμετώπισε, την παιδεία προσπαθεί να φέρει στα ίσια, την Εθνική Άμυνα ενισχύει, την εξωτερική πολιτική ενδυνάμωσε, τον εργασιακό νόμο έφερε που υποστηρίζει τον εργαζόμενο και πολλοί τον έχουν πει και σοβιετικό νόμο, και την πανδημία χειρίστηκε καλά και την εισαγωγή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης έφερε για την εξυπηρέτηση του πολίτη και αυτά που θα φέρει για τα επικουρικά ταμεία και την υγεία και το άριστο πρόγραμμα ανάπτυξης που παρουσίασε στην ΕΕ. Πρόγραμμα ανάπτυξης δηλαδή, με ρεαλιστικούς αναπτυξιακούς στόχους και όχι «Δίκαιη Ανάπτυξη» που μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι είναι όμως η δίκαιη ανάπτυξη; Κανείς δεν γνωρίζει.
Η λέξει «Δίκαιη» χτυπά όπως καταλαβαίνετε στο θυμικό του ανθρώπου. Μένει στο μυαλό μας το δίκαιο. Τι είναι όμως η δίκαιη ανάπτυξη και πώς θα γίνει ουδείς γνωρίζει. Βγαίνουμε λοιπόν με ένα ωραίο σύνθημα «Δίκαιη Ανάπτυξη», αλλά είναι κενό περιεχομένου. Είναι άλλο ένα παράδειγμα στόχευσης στο θυμικό του αναγνώστη.
Μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences («Κ», 23/6), επιβεβαιώνει την εξής εμπειρική παρατήρηση: «Τα αρνητικά σχόλια έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι της δημοφιλίας και να γίνουν viral». Στη μελέτη επιβεβαιώνεται επιστημονικά ότι ο αρνητισμός, η επιθετικότητα και η χλεύη κερδίζουν την πολιτική αντιπαράθεση στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι επικερδέστερο να εμφανιστεί κάποιος μέσω σχολίων του επικριτικός, ειρωνικός και απαξιωτικός παρά να εισφέρει κάτι θετικό σε μια πολιτική αντιπαράθεση. Οι επιστήμονες ανέλυσαν 2,7 εκατ. αναρτήσεις σε Twitter και Facebook. Όπως διαπίστωσαν, τα αρνητικά, χλευαστικά ή υποτιμητικά σχόλια κατά πολιτικών αντιπάλων ή απόψεων ήταν δημοφιλέστερα συγκριτικά με τα θετικά. Προσέξτε τώρα το ύφος των άρθρων στα ΜΜΕ και των αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα που υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτό που αναλύσαμε και θα δείτε πόσο σωστή είναι η μελέτη. Αν διαβάσετε και εσείς το άρθρο θα δείτε ότι είναι επικριτικό, ειρωνικό και απαξιωτικό, ακριβώς η τέλεια συνταγή επιτυχίας λες και ο αρθρογράφος είχε υπ’ όψη του την μελέτη…
Ο υπερσύνδεσμος για το άρθρο είναι ο εξής: https://www.koutipandoras.gr/article/i-tzamaria-kai-i-tapetsaria