Ένα εργασιακό Νομοσχέδιο δεν θα σου πει πώς να πετύχεις, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Ένα εργασιακό Νομοσχέδιο δεν θα σου πει πώς να πετύχεις, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Νόμο του Κράτους αποτελεί πλέον το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που υπερψηφίστηκε πριν λίγες ημέρες. Η θεσμοθέτηση της τετραήμερης, δεκάωρης απασχόλησης, με αίτημα του εργαζόμενου, η αύξηση των υπερωριών, το αυστηρότερο πλαίσιο κήρυξης και πραγματοποίησης των απεργιών και οι αλλαγές στο πλαίσιο των απολύσεων είναι οι κύριες μεταρρυθμίσεις που επιφέρει στις εργασιακές σχέσεις το νομοσχέδιο. Παράλληλα, ενσωματώνονται οι θετικές διατάξεις για την ισορροπία επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής, καθώς και των ειδικών αδειών, όπως της γονικής. Οροθετείται η διαδικασία της τηλεργασίας, μπαίνει σε εφαρμογή η Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας και η Επιθεώρηση Εργασίας θα μετατραπεί σε Ανεξάρτητη Αρχή.

Με αφορμή λοιπόν τις αλλαγές στον εργασιακό χώρο, θυμήθηκα τρεις αληθινές ιστορίες που είδα ή μου είπαν τα χρόνια που εργάζομαι. Ιστορίες που φρόντισα να μην ξεχάσω. Προφανώς δεν είναι υποχρεωτικό να σας αρέσουν, ούτε βέβαια να συμφωνήσετε ή να αποδεχθείτε τα συμπεράσματα τους αν δεν σας εκφράζουν. Ο καθένας αφού τις αξιολογήσει, με τα δικά του κριτήρια και αντιλήψεις, θα δει αν μπορεί να βρει κάτι χρήσιμο.

Η πρώτη ιστορία αφορά τον Γιάννη. Ο Γιάννης μετά τις σπουδές του, βρήκε μια εργασία που θα την ζήλευαν πολλοί συμφοιτητές του. Εκτός από την καλή θέση και η εταιρεία που εργαζόταν ήταν από τις γνωστότερες στην ελληνική αγορά. Ο Γιάννης παρόλα αυτά, μετά από 3 χρόνια, ξεκίνησε να ψάχνει για το επόμενο βήμα επειδή δεν του αρέσαν κάποια θέματα νοοτροπίας και καθημερινής αντιμετώπισης. Ήταν πολύ εργατικός, όλοι ήταν ευχαριστημένοι, αλλά ο Γιάννης ήθελε ένα πιο χαλαρό και ελεύθερο εργασιακό περιβάλλον. Δεν δυσκολεύτηκε να βρει τον επόμενο σταθμό της ζωής του. Ξεκίνησε την εργασία του στην νέα εταιρεία και ακόμη θυμάται το πρώτο Σάββατο που έπρεπε να εργαστούν υπερωρία για να ολοκληρώσουν τις εργασίες κλεισίματος μήνα. Συνηθισμένη διαδικασία για όσους εργάζονται σε Λογιστήρια και Οικονομικές υπηρεσίες.
Την Παρασκευή ο Γιάννης ρώτησε τον προϊστάμενο του τί ώρα να πάει στο γραφείο το Σάββατο το πρωί. Ο προϊστάμενος απάντησε στον Γιάννη: «Eλα όποτε θέλεις. Εσύ ξέρεις πόση δουλειά έχεις και πόσες ώρες πρέπει να εργαστείς». Ο Γιάννης δεν πίστευε στα αυτιά του. Στην προηγούμενη εταιρεία, ο προϊστάμενος ενημέρωνε ποιοί και ποίες ώρες θα εργαστούν το Σάββατο. Εργάστηκε το Σάββατο, τις ίδιες ώρες που θα εργαζόταν και στην προηγούμενη εταιρεία, αλλά ήταν σαν να μην εργάστηκε καθόλου. Πόσα διαφορετικά συναισθήματα μπορείς να νιώσεις για το ίδιο πράγμα… Πως ο τρόπος, δυο κουβέντες, ένα νεύμα, μπορεί να το κάνει να δείχνει διαφορετικό. Η συμπεριφορά, η εκτίμηση, η αναγνώριση και ο τρόπος έκφρασης είναι πολύ σημαντικοί παράμετροι για έναν εργαζόμενο. Ας μην είναι το ίδιο μετρήσιμα όπως ο μισθός και οι ώρες εργασίας ή υπερωρίας.

Η δεύτερη ιστορία αφορά τον Αντώνη. Ο Αντώνης κατάφερε να γίνει Οικονομικός Διευθυντής σε μια μεγάλη εταιρεία. Γνώριζε καλά το αντικείμενο, ήταν εργατικός, αλλά το βασικό του χαρακτηριστικό ήταν άλλο: προσπαθούσε σε ό,τι συνέβαινε στην εταιρεία, είτε αφορούσε το Οικονομικό Τμήμα για το οποίο ήταν υπεύθυνος, είτε όχι, να δει πώς αυτός μπορούσε να συνεισφέρει, τί λύση μπορούσε να προτείνει. Δεν απέρριπτε τίποτα από ό,τι συνέβαινε και μάλιστα το ερμήνευε με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να φανεί χρήσιμος ο ίδιος ή το τμήμα του.
Μην βάζεις όρια λοιπόν, μην κρύβεσαι και μην θεωρείς ότι κάτι δεν σε αφορά. Μην περιορίζεις τις δυνατότητές σου και μην εγκλωβίζεσαι στα «συγκεκριμένα καθήκοντα» που σου έχουν αναθέσει. Το κάτι παραπάνω είναι που θα σε ξεχωρίσει και αυτό περιμένει κάθε εταιρεία από τους υπάλληλους της. Να νιώθεις ότι η εταιρεία είναι δική σου και εσύ πρέπει να ασχοληθείς και να δώσεις λύση. Ο Αντώνης ένιωθε ότι δεν ήταν μόνο Οικονομικός Διευθυντής και πράγματι ύστερα από λίγα χρόνια έγινε Γενικός Διευθυντής. Σκέψου το μεγαλύτερο, προσπάθησε για αυτό και κάποια στιγμή θα το κατακτήσεις.

Η τρίτη ιστορία αφορά την Ελένη και τον Γιώργο. Ήταν συνάδελφοι σε παρόμοιες θέσεις και παρόμοιες αμοιβές. Ίσως το μεγαλύτερο μέρος της εργασία της Ελένης ήταν πιο βαρετό και εύκολο αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να συμφωνήσουν και να ζητήσουν να αλλάξουν θέσεις. Το πρότειναν λοιπόν στον προϊστάμενό τους ο οποίος τους εξήγησε τις ιδιαιτερότητες, το αποδέχτηκε. Έγινε η αντίστοιχη ενημέρωση για ένα μήνα και ξεκίνησαν να εργάζονται στις νέες τους θέσεις. Η Ελένη είναι αλήθεια πως πιέστηκε το πρώτο διάστημα, αλλά με τη βοήθεια του Γιώργου τα κατάφερε μια χαρά.
Ο Γιώργος θαρρείς πως είχε στο μυαλό του το ευέλικτο ωράριο, που πρότεινε ο Χατζηδάκης ξεκινούσε το βαρετό κομμάτι της εργασίας του δυο και τρεις ώρες πιο νωρίς από το συνηθισμένο ωράριο. Πήγαινε πρωί πρωί μόνος στο γραφείο και μέχρι να έρθουν οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, είχε τελειώσει το μεγάλο μέρος της εργασίας του. Έτσι, κάθε ημέρα έβρισκε χρόνο για να αναλύσει, να βγάλει συμπεράσματα και να προτείνει λύσεις που αφορούσαν την εργασία του. Αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό, ούτε απαραίτητο για την συγκεκριμένη θέση. Το πίστεψε και το έκανε! Έδωσε περισσότερα από αυτά που περίμεναν, ήταν πιο χρήσιμος από αυτό που απαιτούσε η θέση του. Πέντε χρόνια αργότερα η Ελένη συνέχιζε να κάνει καλά την ίδια εργασία, ενώ ο Γιώργος επιλέχθηκε για τη θέση του προϊσταμένου του.
Επειδή ένα εργασιακό Νομοσχέδιο δεν προσδιορίζει τί ακριβώς πρέπει να κάνει ένας εργαζόμενος, ας μην ξεχνάμε πως πάντα πρέπει να αναζητάμε το καλύτερο. Ακόμη κι αν κάπου είμαστε «καλά», ίσως υπάρχει το καλύτερο. Πολλές φορές το καλύτερο προκύπτει από μη μετρήσιμα χαρακτηριστικά, γιατί αυτό που πραγματικά μετράει δεν μετριέται! Να κάνουμε περισσότερα από αυτά που μας ζητούν, ακόμη κι αν θεωρούμε ότι αφορά κάποιον άλλον. Τέλος, αν κάποια στιγμή χρειαστεί να κάνουμε λίγα βήματα πίσω, ας το κάνουμε με θάρρος. Με το στόχο πάντα στο μυαλό μας, απλά θα πάρουμε φόρα και σύντομα θα προχωρήσουμε πολλά βήματα μπροστά!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή