Το προνόμιο της ζωής, του Θανάση Καμπισιούλη

Το 451 π.Χ. η Εκκλησία του Δήμου στην Αθήνα ενέκρινε ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκτηση της ιδιότητας του πολίτη ήταν η καταγωγή από γονείς που ήταν μεν ελεύθεροι αλλά έπρεπε να είναι και οι δύο Αθηναίοι πολίτες. Η θέση των γυναικών στην κλασική Αθήνα ήταν εμφανώς κατώτερη από αυτή των αντρών. Τα κορίτσια τα εκτιμούσαν λιγότερο από τα αγόρια. Τα αγόρια ήταν η συνέχεια της οικογένειας, ήταν οι κληρονόμοι. Υπήρχε διάκριση από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Υπάρχουν ελάχιστες περιπτώσεις όπου τα κορίτσια μορφώνονταν. Οι γυναίκες θεωρούνταν πνευματικά κατώτερες αφού οι άνδρες ήταν πιο ικανοί απ’ αυτές.

Την ίδια στιγμή στην Σπάρτη, ως Σπαρτιάτης πολίτης νοείτο όποιος είχε γεννηθεί αρτιμελής και υγιής, από Σπαρτιάτες γονείς. Στην αρχαία Σπάρτη τα κορίτσια αναθρέφονταν από μικρά με σκοπό μεγαλώνοντας να γεννήσουν γερούς άνδρες και άξιους πολεμιστές για την πόλη τους. Διδάσκονταν όσο ήταν μικρές μουσική, γραφή και ανάγνωση. Οι γυναίκες δεν μπορούσαν να γίνουν στρατιώτες αλλά να γεννήσουν τους στρατιώτες της επόμενης γενιάς. Η έννοια του πολίτη αλλά και το φύλο του Αθηναίου ή του Σπαρτιάτη δεν ήταν καθόλου επουσιώδες. Καθόριζαν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Τα προνόμια, δηλαδή, που θα μπορούσε να έχει αυτός και τα παιδιά του.
Με την έναρξη των εμβολιασμών όλοι, χωρίς καμιά εξαίρεση, κάνουμε το ίδιο εμβόλιο, στα ίδια εμβολιαστικά κέντρα! Η δυνατότητα να αυξήσει κάποιος την ελευθερία του, αλλά κυρίως για να αποκτήσει το προνόμιο της ζωής, δεν κάνει καμία διάκριση! Γι’ αυτό είναι παράξενο να συζητούμε για «τα προνόμια των εμβολιασμένων», συνδέοντάς τα με θέματα όπως η επίσκεψη σε ένα εστιατόριο, η παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης, μιας συναυλίας… Έχουμε, δηλαδή, με τον εμβολιασμό μας πάρα πολύ αυξημένες πιθανότητες να μην νοσήσουμε με κορωνοϊό ή αν νοσήσουμε, να μην πάμε καν σε ένα Νοσοκομείο και εμείς συζητούμε αν ένας εμβολιασμένος μπορεί να πάει σε ένα θερινό σινεμά; Πώς φτάσαμε να βάζουμε στην ίδια ζυγαριά το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, την υγεία και την ζωή, με την διασκέδαση σε μια ταβέρνα ή σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα;
Aς μην γελιόμαστε, σπάνια θα βρούμε κάποιον που να εκτιμά τόσο πολύ τη ζωή και την υγεία, όσο ο άνθρωπος που περνά μια δυσκολία, ή πάσχει από κάτι. Να συναντήσουμε, δηλαδή, κάποιον που νιώθει ευγνωμοσύνη για την υγεία του, χωρίς να νοσεί ο ίδιος ή ένας δικός του άνθρωπος. Έναν άνθρωπο που να εκτιμά την αρτιμέλεια του, χωρίς να έχει νιώσει την απειλή ακρωτηριασμού μετά από ένα ατύχημα. Ένας γνωστός μου, που ύστερα από ένα ατύχημα τραυματίστηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο και ακόμη προσπαθεί να επανέλθει, έγραψε στο Facebook: «Μου λείπει το περπάτημα, το κολύμπι, το τρέξιμο, το ποδήλατο, ο μη πόνος, η χαρά, οι βόλτες με τα παιδιά, τα ταξίδια, το σκι, η εξερεύνηση βουνού, οι καταδύσεις, να κάτσω έξω, να γελάσω με την ψυχή μου, να μεθύσω, να μη σκέφτομαι, να μην ανησυχώ, να δουλεύω, να επισκευάζω, να κουβαλάω, να κατασκευάζω, να αγοράζω.» Από τα λόγια αυτά, αλλά και από τα σχόλια που ακολούθησαν την ανάρτηση του, διαπιστώνουμε πως αυτοί που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο, μπορούν να τον καταλάβουν περισσότερο. Όλοι βέβαια, αν και ξέρουμε πόσο σημαντικές είναι αυτές οι καθημερινές μικρές χαρές, πολύ συχνά τις αφήνουμε να περάσουν απαρατήρητες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τη μοναδικότητα της ζωής ακόμη κι αν πιστέψουμε αυτούς που λένε πως ο κάθε άνθρωπος έχει δυο ζωές. Γιατί η αληθινή ζωή ξεκινά όταν διαπιστώσεις πως η ζωή είναι μόνο μία. Γιατί σημασία δεν έχει πόσο μακριά είναι το τέλος της ζωής μας, αλλά πόσο γρήγορα θα ξεκινήσουμε να ζούμε και να απολαμβάνουμε. Η αξία της ζωής μετριέται με την ωραιότητά της και όχι με το μήκος της, έγραφε ο Πλούταρχος ενώ ο Ρωμαίος αυτοκράτορας με πάθος υποστήριζε πως η τέχνη της ζωής μοιάζει περισσότερο με πάλη παρά με χορό, με την έννοια ότι πρέπει να είσαι έτοιμος και ακλόνητος σ’ αυτά που συμβαίνουν απροειδοποίητα.
Είτε λοιπόν το ονομάσουμε δικαίωμα, είτε υποχρέωση αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να εμβολιαστούμε. Με τον εμβολιασμό γίνεται δικό μας το προνόμιο της ζωής. Όχι το προνόμιο να πάμε στο θέατρο και σε ένα νησί χωρίς τεστ. Για να μπορέσουμε να αγωνιζόμαστε και να κερδίζουμε στις καθημερινές μας μάχες πρέπει να ιεραρχούμε σωστά και πάντα να δίνουμε προτεραιότητα στα σημαντικά. Η προστασία της ζωής μας με κάθε τρόπο πρέπει να αποτελεί μονόδρομο και την βασική προτεραιότητα όλων μας. Δεν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε κανέναν, ούτε και τους πολύ δικούς μας ανθρώπους, αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι καλά.

Λίγο μετά τον τελικό του Roland Garros και αφού ενημερώθηκε για την απώλεια της γιαγιάς του, ο Στέφανος Τσιτσιπάς δήλωσε: «Η ζωή δεν είναι μόνο νίκη ή ήττα. Είναι το να απολαμβάνεις κάθε στιγμή στην ζωή είτε μόνος ή με άλλους. Είναι, το να ζεις μια ζωή γεμάτη νόημα χωρίς μιζέρια και απόρριψη. Το να σηκώνεις τρόπαια και να γιορτάζεις είναι κάτι αλλά δεν είναι το παν. Πέντε λεπτά προτού μπω στο γήπεδο, η αγαπημένη μου γιαγιά έχασε την μάχη για την ζωή. Μία σοφή γυναίκα που είχε πίστη στην ζωή και θέληση να παρέχει που δεν μπορεί να συγκριθεί με οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον έχω γνωρίσει. Είναι σημαντικό να έχουμε ανθρώπους σαν και αυτήν σε αυτόν τον κόσμο. Και αυτό γιατί άνθρωποι σαν και αυτήν σε κάνουν να νοιώθεις ζωντανός. Σε κάνουν να ονειρεύεσαι».
Αυτό το σημαντικό προνόμιο που προσφέρει το εμβόλιο, το προνόμιο της ζωής, το παρέχει σε όλους η επιστήμη και το κράτος μας. Χωρίς καμία διάκριση σε άνδρες ή γυναίκες, σε πλούσιους ή φτωχούς, σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες…

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com