Πού είναι κρυμμένο το καλοκαίρι σου;, του Θανάση Καμπισιούλη

Πολύ καλά κάνουμε που περιμένουμε με ανυπομονησία αυτό το καλοκαίρι. Όλα δείχνουν πως ακόμη περισσότερα από τα αυστηρά μέτρα θα αρχίζουν να χαλαρώνουν, δεδομένου ότι θα έχει επιτευχθεί ένα τείχος ανοσίας με τους εμβολιασμούς. Επιστρέφει και η μουσική σε καφετέριες και εστιατόρια για να πάρει σειρά προς τα μέσα του μήνα το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας στις 00:30 που ισχύει σήμερα. Αν τα νούμερα εξακολουθήσουν να έχουν πτωτική πορεία και κρούσματα και διασωληνωμένοι συνεχίσουν να μειώνονται, τότε δεν αποκλείεται να δούμε την άρση της απαγόρευσης ακόμα πιο γρήγορα.

Με την ιδία ανυπομονησία περίμενε και ο Διονύσης Σαββόπουλος το Καλοκαίρι του 1989. Τον Μάιο κυκλοφόρησε τον δίσκο του «Το κούρεμα» σε μια Ελλάδα που κυριαρχούσαν τα πολιτικά σκάνδαλα και η γενικότερη εθνική σήψη. Τάραξε πάλι τα νερά ο Νιόνιος με τον δίσκο του αυτό αλλά ένα από τα τραγούδια που ξεχώρισε ήταν το τρυφερό, νοσταλγικό και ρομαντικό τραγούδι για το Καλοκαίρι. Για το καλοκαίρι που ερχόταν. Διότι ότι κι αν συμβαίνει γύρω μας, όσο δύσκολος κι αν είναι ο χειμώνας, μια τρυφερή ματιά πολλές φορές είναι η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που ανακύπτουν.
Τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία, σε μια συνέντευξη του, ο Σαββόπουλος δήλωνε για αυτό το τραγούδι. «Όταν έγραψα τα άλλα τραγούδια, σα να βγήκε από μέσα μου μια πίεση και χαλάρωσα. Έχει τέσσερα μέρη το τραγούδι αυτό. Και το κάθε μέρος έχει δικό του φωτισμό. Στο πρώτο μέρος, το φως είναι κάπως δοξαστικό. Η προκυμαία, οι τέντες, το ανοιχτό πουκαμισάκι, η βανίλια και ένα άγαλμα μέσα στο παρτέρι. Παραπέμπει στην παιδική ηλικία. Το δεύτερο μέρος τώρα, έχει ένα φως πιο ρομαντικό. Μέσα απ’ τις γρίλιες του παραθύρου. Με μισολιωμένα φιλιά… Αυτό ταιριάζει πιο πολύ με τα νεανικά χρόνια. Στο τρίτο μέρος, μαυρίζει… Μιλάει για τη μέση ηλικία. Έχει πάλι φως, αλλά τι φως… Πάνω σε μια άσφαλτο όλο κατράμι, έρχεται μια μοτοσυκλέτα με αναμμένο το φως ενώ είναι μεσημέρι. Το τέταρτο μέρος του τραγουδιού… είναι σαν επίλογος. Σα να ισορροπούν όλα αυτά. Μιλάει για το τέλος του καλοκαιριού, αλλά και για τον θάνατο. Γιατί πέφτοντας προσφέρει. Το λέει και στην Καινή Διαθήκη. Πρέπει να πέσει νεκρό το στάχυ για να φυτρώσει ο σπόρος. Δε φυτρώνει αλλιώς. Ο θάνατος είναι η προϋπόθεση για να έρθει το καινούργιο. Γι’ αυτό τελειώνει το τραγούδι με μια βεβαιότητα, ότι «μες τα κόκκινα της Δύσης του, ανατέλλει».

Δεν θεωρώ ότι το Καλοκαίρι που μόλις ξεκίνησε έχει ομοιότητες με το Καλοκαίρι του 1989. Πιστεύω όμως ότι ακόμη και ένα Καλοκαίρι που έρχεται ύστερα από μια πολύμηνη καραντίνα, με την πανδημία να μην έχει τελειώσει, απαιτεί μια τρυφερή και ρομαντική προσέγγιση. Όσο μπερδεμένοι και ανυπόμονοι να είμαστε, τελικά οι μικρές και απλές χαρές του Καλοκαιριού είναι αυτές που θα μας δώσουν την γαλήνη και την ανεμελιά που όλοι αναζητούμε. Τα καρεκλάκια και οι πετονιές μέσα το πανέρι, οι τέντες και οι μισόκλειστες γρίλιες που θα μας χαρίσουν τον ήλιο όταν τον χρειαζόμαστε, αλλά θα μας τον κρύψουν όταν αρχίζει να μας ενοχλεί. Με μια φέτα καρπούζι στο χέρι να χαζεύουμε τα …καθρεφτάκια της θάλασσας… Με τους ανεμιστήρες και τα air condition να δροσίζουν τα μεσημέρια μας.
Το καλοκαίρι, όπως λένε και οι στίχοι, είναι μια εποχή που τα έχει όλα. Μια εποχή που έχει αναμνήσεις, δράσεις και χαρές για όλες τις ηλικίες. Έχει γέννηση, έχει και θάνατο αφού μόνο αν πεθάνει το παλιό θα βρει χώρο το νέο να ανθίσει. Δεν είναι ικανές δικαιολογίες ούτε οι πολιτικές συνθήκες, ούτε η πανδημία για να μας στερήσουν την απόλαυσή του. Αρκεί να εντοπίσουμε όλα όσα μας χαροποιούν και να τα απολαύσουμε στο μέγιστο βαθμό. Η χαρά και η απόλαυση θέλει αναμάσημα και μηρυκασμό. Για να μπορέσουμε να την γευτούμε με ηρεμία και πάθος.

Ο καθένας ας προσπαθήσει να κρατήσει ζωντανές τις τέσσερις φάσεις που συνυπάρχουν στο τραγούδι. Αλλά και όλες τις λέξεις και τις στιγμές που περιγράφονται. Να αφήσουμε έννοιες, έγνοιες και σκέψεις που καθημερινά μας απασχολούσαν και χρησιμοποιούσαμε το προηγούμενο διάστημα της καραντίνας. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε πίσω μας τον σκληρό και δύσκολο χειμώνα και ας θυμηθούμε τα νεανικά καλοκαιριά μας. Ελληνικά καλοκαίρια με ξενοιασιά, βόλτες, θερινά σινεμά και συναυλίες. Βραδιές με παρέες γεμάτες κουβέντες, φιλοσοφίες, σχέδια και γέλια. Ας κρατήσουμε τη βεβαιότητα του δημιουργού πως κάτι καινούργιο γεννιέται.
Ο παππούς από την Κρακοβία έβλεπε κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Κάτω από μια γέφυρα στην Πράγα υπήρχε ένας θησαυρός. Μάλιστα στο όνειρο έβλεπε με κάθε λεπτομέρεια, το πώς θα πάει, πού ακριβώς είναι και πώς θα μπορέσει να τον βρει. Ύστερα από έξι μήνες κι αφού κάθε βράδυ έβλεπε το ίδιο όνειρο, αποφάσισε να ετοιμάσει το άλογό του και να πάει μέχρι την γέφυρα του θησαυρού. Πράγματι έφτασε και τα βρήκε όλα όπως ήταν στο όνειρό του. Όλα εκτός από μια λεπτομέρεια. Εκεί δίπλα στη γέφυρα ήταν ένας στρατιώτης – φρουρός. Δεν άντεξε ο παππούς και εξήγησε στον στρατιώτη τον λόγο που πήγε εκεί. Ο φρουρός γέλασε και του είπε πως όλα αυτά είναι ανοησίες. Τον ρώτησε μάλιστα πως επειδή κι αυτός βλέπει ένα όνειρο πως στην κουζίνα ενός γέρου στην Κρακοβία υπάρχει ένας θησαυρός πρέπει να πάει εκεί να τον ψάξει;
Ο παππούς τον ευχαρίστησε και επέστρεψε στο σπίτι του. Πήγε στην κουζίνα του, έσκαψε και βρήκε τον θησαυρό που πάντα εκεί ήταν κρυμμένος.
Ο καθένας μας έχει το δικό του υπέροχο Καλοκαίρι κάπου δίπλα του κρυμμένο. Ψάξτο κι εσύ! Βρες το και απόλαυσέ το!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com