ΠΑΛΑΙ: Ο ιδρυτικός κοινωνικός σκοπός & η υπονόμευσή του, του Νέστορα Χατζούδη

Πολύχρονη, αδιαφανής και πονεμένη η ιστορία του Ολυμπιακού Γυμναστηρίου Ρυθμικής Γυμναστικής και Αντισφαίρισης (Πινγκ-Πονγκ), του γνωστού στο καθημερινό λεξιλόγιο μας ΠΑΛΑΙ. Με ιδιαίτερα απογοητευτική κατάληξη για τον επί τρεις δεκαετίες δήμαρχο Βασίλη Παπαδιονυσίου, που η πολυετής προσπάθειά του να χρισθεί Δήμαρχος Ολυμπιακού Δήμου δεν ευοδώθηκε καθώς λίγο πριν τους αγώνες, στις δημοτικές εκλογές, το 2002, ηττήθηκε από τον άλλοτε δημοτικό σύμβουλο της παράταξής του Θ. Τούντα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 έγιναν χωρίς τον ίδιο στο «θρόνο» του Ολυμπιακού Δημάρχου Γαλατσίου.

Μετά τους Αγώνες, το Μέγαρο Αθλητισμού Γαλατσίου θα χρησιμοποιηθεί ως κέντρο προπόνησης και αθλητικών συναντήσεων και για κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις της τοπικής κοινωνίας. (Μνημόνιο Ολυμπιακής Επιτροπής – Κυβέρνησης (Κεφάλαιο 10.21.6 Μεταολυμπιακή χρήση)*

Ιδιαίτερα πονεμένη όμως και για το Γαλάτσι η ιστορία του ΠΑΛΑΙ που, άλλοι από αφέλεια και άλλοι από επικοινωνιακή σκοπιμότητα, το παρουσίαζαν ως «κατάκτηση» και «στολίδι» για τη πόλη μας που, μετά τους αγώνες, θα παραδιδόταν στα χιλιάδες παιδιά της περιοχής για άθληση. Πονεμένη γιατί μόλις έπεσαν τα ολυμπιακά φώτα, άρχισαν οι κουβέντες για το ξεπούλημά του σε ιδιώτες επιχειρηματίες (εμπορευματοποίηση το λέγαμε), που ευτυχώς, διάφορα προβλήματα στη μελέτη, επιχειρηματικοί ανταγωνισμοί και η οικονομική κρίση που ακολούθησε, απέτρεψαν. Στη συνέχεια, για περισσότερα από δέκα χρόνια αφέθηκε να αραχνιάζει και να φθείρεται για να συμπεριληφθεί τελικά στο γνωστό Υπερταμείο – ενέχυρο για το χρέος του αντιμνημονιακού παραλογισμού.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
1978. Η προσπάθεια της τότε κυβέρνησης και του οικονομικού κατεστημένου της χώρας για την ανάθεση στην Αθήνα της Ολυμπιάδας του 1996, επετειακή εκατονταετερίδα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, σε πλήρη εξέλιξη. Κρίσιμο στοιχείο για την ανάθεση η δυνατότητα – οικονομική, διοικητική, κοινωνική – και η ετοιμότητα της χώρας να ανταποκριθεί στις προδιαγραφές της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) και φυσικά στις επιδιώξεις – ισορροπίες του παγκόσμιου αθλητικο-πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου.
Τότε, με πλήρη μυστικότητα, ο δήμαρχος Β. Παπαδιονυσίου, προφανώς μετά από επαφές με στελέχη της Επιτροπής για την προετοιμασία του φακέλου που θα συνόδευε την αίτησή μας στη ΔΟΕ, υπέδειξε έκταση του Κτήματος Βέικου για την ανέγερση του Ολυμπιακού Χωριού στο χώρο όπου σήμερα βρίσκεται το ΠΑΛΑΙ. Σημειώνεται ότι το σύνολο της έκτασης του Κτήματος είναι χαρακτηρισμένη και αντιμετωπίζεται ως δασική – αναδασωτέα από τις αρχές του 20ου αιώνα και μόλις ένα χρόνο πριν, το 1987, το Ανώτατο Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων (ΑΓΣΔΚ), μετά από τετραετή έρευνα, είχε κρίνει ότι είναι προϊόν καταπάτησης. Το γεγονός αυτό ευαισθητοποίησε έντονα κοινωνικές και πολιτικές ομάδες της περιοχής για την προστασία της ακεραιότητας και του δασικού χαρακτήρα της έκτασης αυτής παράλληλα με αιτήματα για την αναδάσωσή της. Είναι βέβαιο, ότι ο δήμαρχος, προκειμένου να αποφύγει πιθανές κοινωνικές αντιδράσεις, επέλεξε να κινηθεί μυστικά. Απέφυγε να ενημερώσει, ως όφειλε, το Δημοτικό Συμβούλιο για ένα τόσο σοβαρό θέμα και να ζητήσει την έγκρισή του. Έτσι οι όποιες σχετικές πληροφορίες προέρχονταν από διαρροές στον Τύπο. Η επιδίωξη προφανής. Δημιουργία τετελεσμένων όπως επιχείρησε αργότερα με την «εν κρυπτώ» προώθηση κυκλοφοριακής αερογέφυρας στη διασταύρωση του Παλιού Τέρματος.
Το θέμα αυτό, μετά την απώλεια της διοργάνωσης της Ολυμπιάδας του 1996 πάγωσε για ένα χρονικό διάστημα και το ενδιαφέρον του Δημάρχου αναζωπυρώθηκε με την έναρξη των συζητήσεων για τη διεκδίκηση από την Αθήνα της Ολυμπιάδας του 2004. Όμως, για άγνωστους λόγους, το Ολυμπιακό Χωριό χωροθετήθηκε σε άλλη περιοχή του Λεκανοπεδίου και το Γαλάτσι κινδύνευε να χάσει το τίτλο του «Ολυμπιακού Δήμου» και ο Β. Παπαδιονυσίου του «Ολυμπιακού Δημάρχου» με τα προνόμια που φαντασιωνόταν ότι θα τον συνόδευαν. Έτσι κινήθηκε δραστήρια προκειμένου ο χώρος που είχε προτείνει για Ολυμπιακό Χωριό να φιλοξενήσει οπωσδήποτε ένα ολυμπιακό άθλημα. Κάποιοι (;) του υπέδειξαν να τον προτείνει για τα γήπεδα τένις. Ακολούθησαν συσκέψεις με εκπροσώπους της Επιτροπής, επισκέψεις και συζητήσεις επί τόπου και πιέσεις βεβαίως, αλλά χωρίς αποτέλεσμα διότι τα ισχυρά ρεύματα του Βοριά που πνέουν στη συγκεκριμένη περιοχή κρίθηκαν απαγορευτικά για το συγκεκριμένο άθλημα. Και αυτή η πρόταση απορρίφθηκε. Πλην όμως δεν ήταν εύκολο να παρακαμφθούν και να αγνοηθούν διάφορα συμπίπτοντα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και επιδιώξεις ως προς την αξιοποίηση της έκτασης αυτής, όπως :
α. Των κληρονόμων του Κτήματος Βέικου διότι εκτός από το αντίτιμο των πλέον των 7 δισ. δραχμών η συναλλαγή με το Δημόσιο σήμαινε και αναγνώρισή τους ως νόμιμους ιδιοκτήτες.
β. Των μεγάλων κατασκευαστικών Εταιριών που προωθούσαν την κατασκευή φαραωνικών έργων, όπως το ΠΑΛΑΙ δεκάδων δισ. δραχμών έναντι άλλου μικρού οικονομικού ενδιαφέροντος, π.χ. μελέτη – πρόταση του ΕΜΠ για το Ρουφ.
γ. Με τα παραπάνω κούμπωναν οι εγωιστικές επιδιώξεις του Δημάρχου Β. Παπαδιονυσίου που επηρέαζε κομβικούς κομματικούς – κυβερνητικούς μοχλούς.
Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τη χωροθέτηση του κέντρου Ρυθμικής Γυμναστικής και Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης (ΠΙΝΓΚ-ΠΟΝΓΚ). Μόνο που την τελευταία στιγμή εντοπίστηκε ένα «αγκάθι» που έπρεπε να …βγει. Διαπιστώθηκε ότι μέρος της έκτασης, που θα καταλάμβανε η Ολυμπιακή Εγκατάσταση, εκτεινόταν και μέσα στα όρια της Ν. Ιωνίας, οπότε ο «ολυμπιακός» τίτλος θα συνόδευε και θα «λάμπρυνε» και το δικό της Δήμο και Δήμαρχο. Περίπτωση βέβαια να μοιραστεί μια τέτοια διάκριση ο Β. Παπαδιονυσίου και μάλιστα με έναν γείτονα φανατικά αντίθετο σε κάθε επέμβαση μέσα στη δασική έκταση, δεν υπήρχε. Το «αγκάθι» φυσικά το αφαίρεσε εύκολα… Έτσι με τη κατασκευή του ΠΑΛΑΙ σε εξέλιξη και απόλυτα βέβαιος για τον Ολυμπιακό Τίτλο, τα προνόμια και τις διακρίσεις που φαντασιωνόταν ότι συνοδεύουν έναν Δήμαρχο Ολυμπιακού Δήμου, πλην ανίκανος να αντιληφθεί τις αλλαγές που είχαν συντελεστεί στην τοπική κοινωνία όδευε, το φθινόπωρα του 2002, προς το εκλογικό του Βατερλό.
Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, όπως είδαμε, η πονεμένη ιστορία του ΠΑΛΑΙ, η μη τήρηση δηλαδή, από τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, του ιδρυτικού όρου για κοινωνική μεταολυμπιακή χρήση των εγκαταστάσεων, συνεχίστηκε.
Όμως, το 2016, με το ΠΑΛΑΙ σχεδόν εγκαταλειμμένο, ο Δήμαρχος Γ. Μαρκόπουλος, εν γνώσει των αντιδράσεων που θα προκαλούσε, συμφώνησε με το Διαχειριστή του να παραχωρηθεί στο Δήμο, υπό όρους, η χρήση μέρους των αθλητικών εγκαταστάσεων. Πρόσφατα μάλιστα υπήρξε βελτίωση της συμφωνίας ως προς τους χώρους και τη χρονική διάρκεια.
Έτσι μετά την επί σειρά ετών ουσιαστική εγκατάλειψη των αθλητικών εγκαταστάσεων, την αγνόηση του Δήμου και την ανυπαρξία υπολογίσιμου διεκδικητικού Κινήματος, η παρουσία του Δήμου μέσα στο ΠΑΛΑΙ αποδεικνύεται παραγωγικότερη από το ρόλο τού άπραγου παρατηρητή. Και γνωρίζοντας πώς κινούνται τα πράγματα στη χώρα μας, μήπως τελικά η κίνηση του Δημάρχου το 2016 «να βάλει πόδι» ο Δήμος ήταν αναγκαία;
Το κατά πόσο βέβαια η παρουσία του θα εδραιωθεί, θα επεκταθεί, θα βελτιωθεί, και θα τείνει σε κάποιας μορφής ουσιαστικής ανταπόδοσης, εναπόκειται στους χειρισμούς της Διοίκησης, τις πρωτοβουλίες του Δ.Σ. και βέβαια την ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας και την οργανωμένη παρέμβαση της.

*Δυστυχώς, ο Δήμαρχος Β. Παπαδιονυσίου δεν αξιοποίησε αυτόν τον όρο για να διασφαλίσει το δικαίωμα χρήσης των εγκαταστάσεων από τη τοπική κοινωνία και μάλιστα δεν ενημέρωσε ούτε το Δ.Σ. για την ύπαρξή του. Λεπτομέρειες και γραπτά στοιχεία στον υπό έκδοση Β΄ Τόμο του Βιβλίου «Το Γαλάτσι και οι Γαλατσιώτες τον 20ο Αίώνα».

Μουτσούνα, 26/5/2021