Στις «ανατροπές του αιώνα» μία μπορεί να είναι η απάντηση: Η αντεπίθεση!

Και να που, 135 χρόνια μετά την εργατική εξέγερση του Σικάγο για το 8ωρο και 101 χρόνια μετά την κατάκτησή του για τη χώρα μας, με το νομοσχέδιο που έφερε προς ψήφιση η κυβέρνηση της ΝΔ, βρισκόμαστε ξανά να «συζητάμε» και να «διαπραγματευόμαστε» για τον ημερήσιο , και εβδομαδιαίο, εργάσιμο χρόνο. Βεβαίως, σε αυτή τη «συζήτηση» περισσότερο μιλάει η μία μεριά, δηλαδή η κυβέρνηση και τα κάθε λογής παπαγαλάκια της, που μανιωδώς προσπαθούν να μας πείσουν ότι το νομοσχέδιο αποτελεί «εκσυγχρονισμό» της εργασιακής νομοθεσίας, «δύναμη στον εργαζόμενο» και «προστασία της εργασίας». Γιατί αλήθεια να χρειάζεται να μας πείσουν για κάτι τόσο «προοδευτικό», για κάτι που είναι «προς όφελος του εργαζόμενου»…;

Βαφτίζοντας το σκοτάδι… φως!
Η αλήθεια είναι ότι για αυτό τον «εκσυγχρονισμό» που έρχεται να γκρεμίσει όσα εργασιακά δικαιώματα στέκονται ακόμα όρθια, δουλεύουν ακούραστα -ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία- όλες οι κυβερνήσεις, η καθεμία συνεχίζοντας το έργο της, από το σημείο που το άφησε η προηγούμενη, σε πλήρη συνεργασία!
Ας δούμε όμως πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, και οι λοιποί πρόθυμοι, τον εκσυγχρονισμό:

• Με τη διάταξη για τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», θεσμοθετεί τη 10ωρη εργασία, χωρίς πρόσθετη αμοιβή αλλά και την επέκταση της κυριακάτικης εργασίας σε δεκάδες κλάδους.
Η «διευθέτηση» φυσικά θα γίνεται μετά από… αίτημα του εργαζόμενου και θα απαγορεύεται η απόλυση όποιου αρνηθεί… προφανώς το ίδιο του το αίτημα!!! Το διάλειμμα δεν θα λογίζεται στον εργάσιμο χρόνο, οι υπερωρίες , από 96 στις βιομηχανίες και 120 στις υπηρεσίες, αυξάνονται στις 150 ώρες, και μάλιστα με μείωση της προσαύξησης μισθού, από 60% σε 40%. Αυτό θα πει ξεζούμισμα και με το «νόμο».
Λένε, ότι είναι «δικαίωμα» του εργαζόμενου να «διευθετήσει» το χρόνο εργασίας του, ώστε να μαζέψει τις ελιές του (!) , να φροντίσει τα παιδιά του, να διαβάσει για τις εξετάσεις στη σχολή του. Δεν μας λένε όμως, τι φταίει που ο εργαζόμενος δεν μπορεί να αρκεστεί στο μισθό του και αναγκάζεται να μαζέψει τις ελιές, που είναι ευθύνη του ατομική να φροντίσει τα παιδιά και τους ηλικιωμένους του, που πρέπει να δουλεύει για να συντηρήσει τον εαυτό του, ενώ σπουδάζει προκειμένου να προσφέρει αργότερα στην κοινωνία.
Από την άλλη, μονιμοποιεί και επεκτείνει την τηλεργασία, χρησιμοποιώντας ως προκάλυμμα το «δικαίωμα στην αποσύνδεση», για να κρύψει την εντατικοποίηση της εργασίας που φέρνει η νέα αυτή μορφή «ευελιξίας» , όπως δείχνει και η πλούσια πείρα από το lockdown: μαύρη και απλήρωτη τηλεργασία-υπερεργασία, ακόμα και από διαφορετικούς servers, εργασία χωρίς σύνδεση (offline) κλπ. Επιπλέον ο εργαζόμενος έχει το «δικαίωμα» να αναλάβει και το κόστος εξοπλισμού για την τηλεργασία, αφού όπως προβλέπει το νομοσχέδιο «ο εργοδότης αναλαμβάνει το κόστος, εκτός εάν συμφωνηθεί να γίνεται χρήση εξοπλισμού του εργαζόμενου…».

• Μπαίνουν επιπλέον εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, με την εφαρμογή εξ αποστάσεως ψηφοφορίας και υποχρεωτικής συμμετοχής σε αυτήν του 50% +1 των οικονομικά ενεργών μελών, προκειμένου να πάρει απόφαση για απεργία ένα πρωτοβάθμιο σωματείο (μέτρο που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2018). Με τη διεύρυνση του προσωπικού ασφαλείας σε όλους τους κλάδους κοινής ωφέλειας, σε μέρα απεργίας, προωθείται η μετατροπή της απεργίας, σε μια συμβολική πράξη. Επιπλέον παρέχεται η δυνατότητα στον εργοδότη να αιτηθεί αποζημίωσης από απεργούς και συνδικάτα, αν αυτή κριθεί παράνομη, καταχρηστική, ή και τα δύο (τα δικαστήρια κρίνουν 9 στις 10 απεργίες παράνομες ή/ και καταχρηστικές) κάτι που συνεπάγεται την οικονομική εξόντωση των σωματείων.
Με διατάξεις του νομοσχεδίου, υποχρεώνονται τα συνδικάτα να παραδώσουν στο υπουργείο Εργασίας τα μητρώα των μελών τους, ως προϋπόθεση για την υπογραφή ΣΣΕ, πράγμα που σημαίνει ότι τα μητρώα θα είναι διαθέσιμα για κάθε εργοδότη, τη στιγμή που απολύονται καθημερινά εργαζόμενοι, για τη συνδικαλιστική τους δράση.
Μεγάλος ο καημός τους να «εξυγιάνουν» τα σωματεία και τη συνδικαλιστική δράση, τον τρόπο που οι εργαζόμενοι αποφασίζουν την απεργία, από τη στιγμή μάλιστα που όπως λένε αποτελεί μια «ξεπερασμένη μορφή πάλης», που κανείς δεν ασχολείται με τα σωματεία γιατί είναι το μακρύ χέρι του ΚΚΕ…

• Η διάταξη για την «προστασία από τις απολύσεις», αποτελεί ένα επιπλέον όπλο των εργοδοτών, αφού τους δίνει το δικαίωμα της μη επαναπρόσληψης εργαζομένων, ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που μια απόλυση κριθεί άκυρη!
Επιπλέον διευκολύνει την απόλυση των προστατευόμενων συνδικαλιστικών στελεχών, ή τη μετάθεσή τους που πλέον μπορεί να επιβάλλεται μονομερώς από τον εργοδότη… Άρα και με το νόμο θα ξεφορτώνονται αυτούς που τους δημιουργούν πρόβλημα, αυτούς δηλαδή που εκλέγονται για να μπαίνουν μπροστά στις διεκδικήσεις.

Στο ίδιο έργο θεατές…δεν θα μείνουμε
Αυτές είναι μόνο ορισμένες πλευρές από τη νέα, σαρωτική επίθεση που επιχειρούν η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό απέναντι στους εργαζόμενους και το λαό. Μας «φλόμωσαν» με τα πολλά «δικαιώματα» που μας εξασφαλίζει το νομοσχέδιο. Οι εργαζόμενοι και ο λαός ξέρουν καλύτερα ποια είναι τα δικαιώματα τους, ποιες είναι οι ανάγκες τους. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν είναι οι μισθοί πείνας και η απλήρωτη και εξοντωτική – ήλιο με ήλιο – εργασία, δεν είναι η εργασιακή ανασφάλεια, δεν είναι το φίμωμα όποιου μιλά και αγωνίζεται! Δικαίωμά μας είναι η μόνιμη, σταθερή δουλειά με μισθούς ικανούς να καλύπτουν τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες, η ξεκούραση, η πρόσβαση σε δωρεάν και σύγχρονες υπηρεσίες υγείας, στη μόρφωση, στον ελεύθερο χρόνο, στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Εν έτη 2021, που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό, που δίνουν όλες τις δυνατότητες για να καλυφτούν και με το παραπάνω οι εργατικές – λαϊκές ανάγκες, το μόνο εμπόδιο είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής που έχει κριτήριο και θεό το κέρδος των λίγων έναντι των αναγκών και των δικαιωμάτων των πολλών. Το κέρδος τους κοιτάνε όταν κάνουν επίθεση στους μισθούς και τα δικαιώματά μας, το κέρδος τους κοιτάνε και όταν… παίρνουν τα εργοστάσιά τους και φεύγουν για να τα εγκαταστήσουν σε άλλες χώρες, όπου θα έχουν μικρότερη χασούρα λόγω φορολογίας, μισθού κλπ., ή τα κλείνουν για να επενδύσουν σε άλλους, πιο κερδοφόρους κλάδους. Και βέβαια υπάρχουν και τα ακόμη πιο πρόσφατα παραδείγματα της Scneider, της PIPELIFE, της «Πίτσος», που αποδεικνύουν ότι δεν κλείνουν οι απεργίες τα εργοστάσια, αφού ακόμη και σε αυτά που «δεν άνοιγε ρουθούνι» το λουκέτο μπήκε όταν κρίθηκε απαραίτητο για την κερδοφορία των καπιταλιστών. Όπως τα κέρδη τους κοιτάνε και οι Έλληνες εφοπλιστές, όταν στέλνουν τα καράβια τους στην Κίνα για επιδιόρθωση και αφήνουν τα ελληνικά ναυπηγεία να μαραζώνουν. Ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ο σφοδρός ανταγωνισμός που τον διέπει, ευθύνεται λοιπόν που κλείνουν τα εργοστάσια, και όχι οι εργάτες και οι απεργίες.
Η μοναδική ελπιδοφόρα διέξοδος για να λυθούν όλες αυτές οι αντιφάσεις, για να απολαμβάνει σήμερα το σύνολο της κοινωνίας, όλες τις δυνατότητες που απορρέουν από την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, είναι να διεκδικήσει να πάρει τον πλούτο και τα δικαιώματα που αξίζει και μπορεί να έχει.

Όσες Όπερες της… Πεντάρας λοιπόν και αν επιστρατεύσουν, δεν θα μας πείσουν… Δεν θα μείνουμε θεατές στην εξόντωσή μας. Καλούμε τους εργαζόμενους και το λαό της περιοχής, να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας, να μην περάσει το νομοσχέδιο – έκτρωμα. Συμμετέχουμε στην οργάνωση νέας απεργιακής απάντησης μέσα από τις ζωντανές διαδικασίες των σωματείων μας , των μαζικών φορέων που ανήκουμε. Δίνουμε τη μάχη μαζί με το ΚΚΕ για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, για την οικοδόμηση μιας ανώτερης κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση, με ανθρώπινη ζωή που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες μας.

Δώρα Τζογάνη
Μέλος της Τομεακής Επιτροπής Βορειοδυτικής Αθήνας του ΚΚΕ