Έχεις φτερά, καλό θα ήταν να μάθεις να πετάς!, του Θανάση Καμπισιούλη

Διανύουμε ημέρες και εβδομάδες που οι σκέψεις και απόψεις μας έχουν την ανάγκη των αντίθετων συνδέσμων. Πολύ συχνά μιλάμε αναφέροντας τους μεν και τους δε. Χωρίς να στείλουμε μήνυμα, μπορούμε πλέον να βγούμε από το σπίτι μας, δεν κλείνουμε ραντεβού για να πάμε σε ένα κατάστημα αλλά δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε χωρίς τη μάσκα, ούτε πολύ αργά το βράδυ. Οι εμβολιασμοί αυξάνονται κάθε μέρα με γοργούς ρυθμούς και αισιοδοξούμε ότι θα περάσουμε ένα υπέροχο Καλοκαίρι, αλλά δεν είναι λίγες οι φωνές που βλέπουν το οριστικό τέλος της πανδημίας ύστερα από ένα χρόνο. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι έχουμε κάνει μεγάλα βήματα για την καταπολέμηση του ιού, αλλά ο Μπιλ Γκέιτς βλέπει την επιστροφή στην κανονικότητα στα τέλη του επόμενου έτους. Όπως δήλωσε, «δεν θα έχουμε εξαλείψει εντελώς τη νόσο, αλλά θα έχουμε καταφέρει να την περιορίσουμε σε πολύ μικρά νούμερα μέχρι τα τέλη του 2022».

Θα έχουμε ζήσει ένα μεγάλο διάστημα, περίπου 2,5 χρόνων που η πανδημία επηρέασε και καθόρισε τις ζωές μας. Τις επηρέασε, τις άλλαξε και μας έμαθε να ζούμε διαφορετικά. Διότι αυτό που οφείλαμε να κάνουμε ήταν να προσαρμοστούμε και να προσαρμοζόμαστε στις νέες απαιτήσεις. Με τέτοιο τρόπο που να μην επιτρέψουμε στον ιό να μας πλησιάσει και να απειλήσει τη ζωή μας. Μπορεί κάποιες φορές αυτό που μας ζητούσαν να φάνταζε δύσκολο και απίθανο, αλλά η επιστημονική κοινότητα ήταν δίπλα μας για να μας καθοδηγήσει.
Είναι αλήθεια όμως πως δίπλα μας δεν ήταν μόνο οι γιατροί και οι επιστήμονες. Ήταν και μερικοί τυχοδιώκτες, τσαρλατάνοι και ανεύθυνοι άνθρωποι από τους οποίους ακούσαμε κάθε τι. Αρκεί να έμοιαζε λογικό και να μας ευχαριστούσε την συγκεκριμένη στιγμή. Προσπάθησαν να παίξουν με το μυαλό μας με σκοπό να επηρεάσουν τη ζωή μας. Να μας προτείνουν να ακολουθήσουμε την εύκολη λύση, δίχως να νοιάζονται πραγματικά για τις επιπτώσεις στην υγεία μας. Όλο αυτό το διάστημα πήραν την δημοσιότητα που τους ευχαρίστησε, έκαναν πολύ θόρυβο αλλά σύντομα εξαφανίστηκαν.
Όταν όμως οι αποφάσεις σου έχουν να κάνουν με τη δική σου τη ζωή, μόνο εσύ ξέρεις το δικό σου καλό και τί πραγματικά επιθυμείς από τη ζωή σου. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να λαμβάνεις υπόψη σου ανθρώπους που ξέρεις ή εμπιστεύεσαι. Το ότι ο οποιασδήποτε μπορεί να πει κάτι που θα φτάσει σε εσένα, δεν σημαίνει ότι πρέπει να του δώσεις μεγαλύτερη σημασία από αυτή που του αναλογεί. Να μην ξεχάσεις ποτέ το νόημα της ζωής σου, τον σκοπό για τον οποίο υπάρχεις. Τότε θα διαπιστώσεις ότι μόνο κάποιοι δικοί σου άνθρωποι μπορούν να σε βοηθήσουν πραγματικά. Μόνο όσοι σε αγαπούν μπορούν να σε συμβουλέψουν για την πορεία της ζωής σου. Όλοι οι υπόλοιποι απλά κάνουν θόρυβο που σε εμποδίζει να μείνεις πιστός και δεσμευμένος με το δικό σου όνειρο.

Σε μια παρόμοια ιστορία ένα σπουργιτάκι μεγάλωνε σε δύσκολες συνθήκες, αλλά ο πατέρας του φρόντιζε να του θυμίζει το σκοπό της ζωής του. Όταν μεγάλωσε λίγο το σπουργιτάκι, ο μπαμπάς του του είπε:
– Γιε μου, δεν γεννιούνται όλοι με φτερά. Εσύ όμως έχεις. Και, παρόλο που δεν είναι υποχρεωτικό να μάθεις να τα χρησιμοποιείς, νομίζω πως θα ήταν πολύ καλό να προχωράς από δω και πέρα πετώντας.
– Μα, δεν ξέρω!
– Έλα μαζί μου!
Ο μπαμπάς τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στο βουνό. Στάθηκαν μπροστά σε μια μικρή χαράδρα και τότε ο μπαμπάς τού είπε:
– Ορίστε, όποτε θελήσεις μπορείς να πετάξεις. Δεν είναι δύσκολο. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κάνεις βήματα στο κενό. Μετά ο άνεμος θα δώσει ορμή στα φτερά σου.
– Κι αν πέσω;
– Δεν θα πάθεις κάτι τρομερό. Μερικές γρατσουνιές μόνο, που θα σου δώσουν δύναμη στην επόμενη προσπάθεια.
Ο μικρός γύρισε στο χωριό και πήγε και βρήκε τους συμμαθητές, τους φίλους του, όλους αυτούς που παρέα βάδιζαν μέχρι τότε στη ζωή. Οι άλλοι μικροί τού είπαν:
– Είσαι τρελός; Μια χαρά δεν περπατάμε; Ποιος ο λόγος να πετάξεις;
– Αν θέλεις να πας ψηλά, ανέβα σε καμιά σκάλα! Ή σκαρφάλωσε σε κανένα από αυτά εδώ τα δέντρα!
Το σπουργιτάκι τους άκουσε όλους. Ανέβηκε στο δέντρο και όταν βρέθηκε στην κορυφή του πήδηξε. Προσπάθησε να ανοίξει τα φτερά του και να πάει ψηλά, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να πέσει στο χώμα. Με ένα σημαδάκι στο μέτωπο, έτρεξε στον μπαμπά του και του φώναξε:
– Ψέματα μου είπες! Δεν μπορώ να πετάξω! Κοίτα πώς τσακίστηκα! Δεν είμαι σαν εσένα! Για στολίδι τα έχω μόνο τα φτερά!
– Γιε μου, του είπε ο μπαμπάς, για να πετάξεις θα πρέπει να οργανώσεις τον κατάλληλο χώρο, έναν χώρο ανοικτό, γεμάτο καθαρό αέρα που θα σου επιτρέψει να ανοίξεις τα φτερά σου. Και θα πρέπει να ρισκάρεις να πηδήξεις στο άγνωστο. Αν δεν το κάνεις αυτό, τότε καλύτερα παραιτήσου και συνέχισε να περπατάς στη γη.
O Βίκτορ Φράνκλ* αναζήτησε το νόημα της ζωής και της ελευθερίας μέσα στις φρικτές συνθήκες ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Γιατί η ζωή δεν παύει να έχει νόημα ακόμα και κάτω από συνθήκες φόβου, ταλαιπωρίας, πανδημίας ακόμη και θανάτου.
Πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες. Όλοι έχουν να αντιμετωπίσουν δυσκολίες στη ζωή τους. Προετοιμάσου κατάλληλα, πίστεψε ότι μπορείς να τα καταφέρεις, «απομόνωσε τους θορύβους» και πάρε το ρίσκο σου.
Δεν είναι διακοσμητικά τα φτερά που έχεις.
Άνοιξέ τα και πέτα.
* Ο Βίκτωρ Φρανκλ ήταν ένας επιζών του Ολοκαυτώματος που οι γονείς του, ο αδελφός του και η έγκυος γυναίκα του πέθαναν όλοι στα στρατόπεδα. Αυτό που αποκόμισε από την αφάνταστη εκείνη φρίκη έγινε η βάση για το βιβλίο του «Η Αναζήτηση του Ανθρώπου για Νόημα».

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com