Κάθε ημέρα άνοιξε το δώρο σου και απόλαυσέ το!, του Θανάση Καμπισιούλη

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν το πρώτο «ελεύθερο» Σαββατοκύριακο από τον περασμένο Νοέμβριο! Χωρίς περιοριστικά μέτρα, έπειτα από έξι μήνες αυστηρών απαγορεύσεων και επαναλαμβανόμενων lockdown, η ζωή μας άρχισε να θυμίζει κάτι από την καθημερινότητα προ κορωνοϊού, με το τέλος των SMS και την άρση των περιορισμών στις διαπεριφερειακές μετακινήσεις.

Την περίοδο αυτή πληθαίνουν σιγά σιγά οι μετακινήσεις, οι συναντήσεις και οι συζητήσεις με ανθρώπους που τα μέτρα μας είχαν απομακρύνει. Διαπιστώνουμε τον τρόπο αντίδρασης του καθένα σε όλα όσα μας συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα. Διαπιστώνουμε πόσο διαφορετικά ερμήνευσαν, πόσο διαφορετικά αντέδρασαν στα παρόμοια γεγονότα που είχαμε όλοι να αντιμετωπίσουμε. Άλλες φορές πλησιάζουν τον δικό μας τρόπο, αλλά άλλες είναι πολύ μακριά. Άλλες νιώθεις καλά με τον εαυτό σου διότι σωστά αντέδρασες και άλλες παίρνεις μαθήματα για να βελτιώσεις την συμπεριφορά σου στο μέλλον. Γεγονότα που εσύ ξεχώρισες, κάποιοι ούτε καν αντιλήφθηκαν πόσο σημαντικά ήταν. Συμπεριφορές που σου έδωσαν δύναμη και γενναιότητα κάποιοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πόση ευγνωμοσύνη έκρυβαν.
Αυτή λοιπόν η περίοδος θυμίζει την περίοδο των επαναλήψεων των μαθητών πριν τις τελικές εξετάσεις. Διότι πρέπει να ξαναθυμηθούμε τι ακριβώς διδαχθήκαμε, να δώσουμε σημασία στα σημαντικά χωρίς να χάσουμε τις βασικές λεπτομέρειες για να είμαστε πανέτοιμοι την περίοδο των εξετάσεων. Διότι δεν αρκεί να λέμε ότι δυναμώσαμε και γίναμε καλύτεροι την περίοδο της καραντίνας αν δεν το αποδείξουμε. Δεν αρκεί η διαβεβαίωση της Ελ. Γλύκατζη Αρβελέρ πως μετά από κάθε πανδημία πάντα κάτι καλό ακολουθούσε αν δεν προσπαθήσουμε για αυτό.
Σε ένα Ινδικό παραμύθι ζούσε ένας βασιλιάς που ήταν πολύ πλούσιος και πολύ καλός. Κάθε πρωί πήγαινε στην μεγάλη αίθουσα του παλατιού του και άκουγε με προσοχή και συγκατάβαση τα προβλήματα των υπηκόων του. Οι περισσότεροι από αυτούς του προσέφεραν και ένα δώρο, ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Ακριβώς πίσω από τον θρόνο του βασιλιά στεκόταν όρθιος ο θησαυροφύλακας, στον οποίο παρέδιδε ο βασιλιάς το δώρο που του προσφερόταν, και αυτός το μετέφερε στο θησαυροφυλάκιο.
Κάθε πρωί περνούσε μπροστά από τον βασιλιά και ένας ταπεινός άνθρωπος, ο οποίος όμως δεν ζητούσε τίποτε, μόνο προσέφερε στο βασιλιά ως δώρο ένα μήλο. Ο βασιλιάς αδιάφορος για το ευτελές δώρο, το παρέδιδε στον θησαυροφύλακά του και αυτός περιφρονητικά το πετούσε μέσα από ένα φεγγίτη στο υπόγειο. Ο ταπεινός ανθρωπάκος έκανε αυτή τη δουλειά κάθε μέρα επί πολλά χρόνια, χωρίς να του δώσει κανείς σημασία. Επάνω στο δέκατο χρόνο, ένα παρόμοιο πρωινό ακροάσεων, παρουσιάστηκε έξαφνα μπροστά στο θρόνο του βασιλιά ο πίθηκός του. Είχε ξεφύγει από τα πίσω διαμερίσματα του παλατιού.
Διέκρινε αμέσως το βασιλιά μέσα από το πλήθος των υπηκόων, έτρεξε προς αυτόν και κάθισε στο βραχίονα του θρόνου του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή περνούσε ο ταπεινός μας άνθρωπος και παρέδιδε στον άρχοντα του τόπου το καθιερωμένο μήλο και αμέσως εξαφανίστηκε μέσα στο πλήθος.
Προτού ο βασιλιάς προλάβει να δώσει το ευτελές δώρο στον θησαυροφύλακά του, το αρπάζει ο πίθηκος και το δαγκώνει για να το φάει. Όμως τα δόντια του προσέκρουσαν σε σκληρό αντικείμενο.
Το αντελήφθη ο βασιλιάς, παίρνει το μήλο από το στόμα του πιθήκου και με τα χέρια του το ανοίγει στα δυο. Και τι να δει! Στο κέντρο υπήρχε ένα θαυμάσιο διαμάντι! Ρωτάει αμέσως το θησαυροφύλακα, πού έριχνε τα προηγούμενα μήλα. Ο θησαυροφύλακας του είπε στο υπόγειο και τρέχουν και οι δύο προς τα εκεί. Και τι να δουν! Ένας μεγάλος σωρός από αστραφτερά διαμάντια ανάμεσα σε σαπισμένα μήλα.
Τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής μας έρχονται με ταπεινοφροσύνη, χωρίς φανταχτερό περιτύλιγμα. Μας δίνονται γενναιόδωρα αλλά κι εμείς πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας και να απλώσουμε τα χέρια μας για να τα αγκαλιάσουμε. Αν αδιαφορήσουμε και τα αφήσουμε να φύγουν, ίσως κάποια στιγμή να μας λείπουν και να μην είναι κοντά μας. Η κάθε ημέρα της ζωής μας έρχεται προς εμάς κάθε πρωί αθόρυβη και σεμνή χωρίς να μας ζητήσει τίποτε. Τις περισσότερες φορές αυτό το πολύτιμο δώρο το αντιμετωπίζουμε σαν ένα ευτελές δώρο και το παραμερίζουμε ή το απορρίπτουμε. Είμαστε τόσο σίγουροι που δεν περνάει καν από το μυαλό μας ότι μπορεί να κάνουμε λάθος.
Πρέπει να εκτιμούμε σωστά τα δώρα που μας δίνουν. Αν θέλεις να δεις τι σημαίνει Κορωνοϊός, ρώτησε κάποιον που αναμένει αποτελέσματα ενός μοριακού τεστ. Ρώτησε κάποιον που νόσησε ή έχασε ένα δικό του άνθρωπο. Αν θέλεις να δεις πόσο σημαντικός είναι ο εμβολιασμός, ρώτησε κάποιον που προσπαθεί να κλείσει το συντομότερο ραντεβού ή κάποιον που λόγω μιας ίωσης πρέπει να αναβάλει για λίγες ημέρες το ραντεβού του. Αν θέλεις να δεις πόσο σημαντικό είναι το δώρο της Υγείας, ρώτησε κάποιον που τώρα είναι σε Νοσοκομείο και αν θέλεις να δεις πόσο ανεκτίμητο είναι το δώρο της Ζωής ρώτησε κάποιον που λόγω μιας ανίατης ασθένειας οι γιατροί του έχουν δώσει συγκεκριμένο χρόνο ζωής.
Κάθε ημέρα της ζωής μας είναι ένα διαμάντι. Κάθε ημέρα που ξυπνάμε και έχουμε υγεία είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε κάποιος να μας χαρίσει. Το ζητούμενο είναι να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το δώρο με την πραγματική αξία που έχει. Να έχουμε την ωριμότητα να αντιλαμβανόμαστε την αξία κάποιων αγαθών όταν τα έχουμε και όχι όταν μας λείπουν. Να καταλάβουμε ότι είμαστε τόσο πλούσιοι που το θησαυροφυλάκιο μας είναι γεμάτο με τόσο πολύτιμα δώρα.
Κάθε ημέρα, με περιοριστικά μέτρα ή χωρίς, με πανδημία ή όχι ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Επίκουρου: «Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος». Κάθε ημέρα άνοιξε το δώρο σου και απόλαυσέ το!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com