Ένα τσίμπημα, του Βαγγέλη Ντάλη

– Δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας;
– Δεξιόχειρας.
– Ε, τότε καλύτερα στο αριστερό μπράτσο.
– Ναι αυτό προτιμούν και οι συνάδελφοί σας στις αιμοδοσίες.
– Μην φοβηθείτε, ένα τσίμπημα είναι μόνο.
– Να πάρω βαθιά ανάσα;
-Μπα, περισσότερο είναι το άγχος που προκαλεί η ανάσα, παρά βοηθάει.
– Ρωτάω γιατί το έχω συνηθίσει από τις αιμοληψίες.
-Σωστά, αλλά εδώ ένα τσίμπημα είναι μόνο!

Ένα τσίμπημα. Μόνο ένα τσίμπημα. Ήταν όπως το είπε η νοσηλεύτρια στο μεγάλο εμβολιαστικό κέντρο. Τσίμπημα μιας ανάσας. Μιας ανάσας για τον εμβολιασμένο, πολλές για την υπόλοιπη κοινωνία, πολλές ακόμα και για τον ίδιο. Για την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους του. Αλλά και για το σύστημα υγείας. Που έχει φρακάρει και πρέπει κι αυτό να πάρει ανάσες.
Γιατί αυτό το σύστημα δεν είναι απρόσωπο. Κυρίως είναι τα πρόσωπα. Οι νοσηλευτές, οι γιατροί του κι όλο το υπόλοιπο προσωπικό που κρατάει όρθιο ένα σύστημα που με άλλους ανθρώπους θα είχε καταρρεύσει. Είναι το πρώτο που πρέπει να αναγνωρίσει κάποιος στο δημόσιο σύστημα υγείας. Είναι άνθρωποι. Δεν γνωρίζω τι κάνει καθένας/καθεμία τους στην προσωπική του ζωή αλλά εκεί που εργάζονται είναι ανθρώπινοι. Νιώθουν. Αυτό που τους αξίζει δεν είναι ένα τυπικό χειροκρότημα ή ένα χειροκρότημα ευγένειας. Είναι πρώτα το «ευχαριστώ» που πρέπει να τους λέει ο καθένας μας κι ας μην το έχουν ανάγκη οι ίδιοι. Και στους αχάριστους και στους αγενείς και στους «παράξενους» με την ίδια ευγένεια θα απαντήσουν κι εξίσου επαγγελματική συμπεριφορά θα δείξουν.
Αυτό που τους αξίζει όμως πολύ περισσότερο είναι ο σεβασμός από την πολιτεία. Στις συνθήκες δουλειάς τους, στις αποδοχές τους, στην επαγγελματική τους αβεβαιότητα που το αδιάφορο κράτος προκαλεί. Να θυμόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ξεκουραστεί ένα χρόνο τώρα κι αν δεν γίνουν πολλές ακόμα προσλήψεις θα κάνουν υπερωρίες και μετά το τέλος της πανδημίας !
– «Ελάτε στο 13» μου φώναξε η νοσηλεύτρια μόλις με είδε να στρίβω από τη γωνία του διαδρόμου στο εμβολιαστικό κέντρο. Περίμενε έξω από το «δικό της» δωματιάκι όρθια και δεν ήθελε να χαθεί λεπτό. Δεν περίμενε να την αναζητήσω εγώ. Δεν ήθελε να αποφύγει τη «δουλειά». Το συνωστισμό και τις ουρές των εμβολιαζόμενων ήθελε να αποτρέψει. Ήξερε ότι αν ο καθένας έκανε αυτό που έπρεπε, στο χρόνο που έπρεπε, δεν θα υπήρχε ταλαιπωρία για κανέναν. Όπως και δεν υπήρχε. 15 λεπτά αφότου εισήρθα στο κέντρο, είχα εμβολιαστεί!
Η οργάνωση του εμβολιαστικού κέντρου ήταν άψογη. Έλεγχος ουσιαστικός αλλά χωρίς καθυστερήσεις στην είσοδο, προσωπικό υποδοχής ευγενέστατο κι εξυπηρετικότατο, γραμματεία αποτελεσματική και γιατροί έμπειροι και άνετοι. Τα καλά πρέπει να τα λέμε. Δεν εντυπωσιάστηκα γιατί δεν είχα ξαναδεί τέτοια οργάνωση. Είχα ξαναδεί. Κατά σύμπτωση, στον ίδιο χώρο, έγινε πρόπερσι η διανομή αθλητικού υλικού στους δρομείς του Μαραθωνίου. Σε δύο ημέρες πέρασαν από εκεί και παρέλαβαν το αθλητικό υλικό του αγώνα περισσότεροι από 20.000 δρομείς και κατάφεραν να τους εξυπηρετήσουν χωρίς ουρές. Με εντυπωσίασε ότι ο διοργανωτής ήταν κρατικός φορέας. Μετά από χρόνια «εμπειρίας» σε ΙΚΑ, νοσοκομεία κλπ και με χιλιάδες κόσμο να εμβολιάζονται καθημερινά, μια καθυστέρηση την περίμενα. Καμία!
Όλα ξεκίνησαν βέβαια από το καταπληκτικό ηλεκτρονικό σύστημα κλεισίματος ραντεβού. Απλό στη χρήση για τον εξοικειωμένο, φιλικό για τον αρχάριο και ευέλικτο για ακυρώσεις, αναβολές επιλογές εμβολίων και εμβολιαστικών κέντρων. Αποδείχτηκε ότι τελικά δεν ήταν τα μέσα που μας έλειπε αλλά το ενδιαφέρον των κρατούντων να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Η σπουδή όσων διοικούν τα υπουργεία να οργανώσουν γρήγορα και αποτελεσματικά μια πολύπλοκη κατάσταση. Αλλά… «ανάγκα και Θεοί πείθονται» (σοφοί άνθρωποι οι αρχαίοι μας πρόγονοι!). Τα βραδυκίνητα υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες έγιναν πύραυλοι μπροστά στον κίνδυνο των νεκρών έξω από τις ΜΕΘ.
Είναι από τα καλά της πανδημίας. Από αυτά που χρειάστηκε μόνο ένα «τσίμπημα» για να «τρέξουν». Από την πανδημία χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, δουλειές αλλά και περιουσίες, χάθηκαν εργατοώρες, ώρες εκπαίδευσης, ώρες και μέρες ζωής. Μας έμειναν όμως, ως κοινωνία, και κάποιες παρακαταθήκες. Ως πρώτη πρέπει να αξιολογήσουμε την αναθεώρηση του τρόπου που αντιμετωπίστηκε το δημόσιο σύστημα υγείας αυτούς τους νεοφιλελεύθερους καιρούς της θεοποίησης της «αγοράς». Ας ελπίσουμε ότι το τέλος της δεν θα εγκαταλειφθεί και πάλι στο βωμό των ιδιωτικοποιήσεων. Αν ξανασυμβεί, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Έχουμε ξαναγράψει ότι οι πανδημίες δεν είναι ατυχία, δεν εμφανίζεται κάποιος ιός από το πουθενά και «πω, πω τί κακό μας βρήκε». Είναι αποτέλεσμα του τρόπου ζωής, του κοινωνικού μοντέλου που έχουμε επιλέξει, της σχέσης που καλλιεργούμε με τη φύση και όλου του μοντέλου ανάπτυξης που προωθείται.
Θα την πω την αμαρτία μου. Δεν αισθάνομαι ασφαλής με το εμβόλιο. Θα συνεχίσω να κυκλοφορώ με μάσκα και μετά τη δεύτερη δόση. Θα πλένω τα χέρια μου σχολαστικά και θα αποφεύγω το συνωστισμό. Γιατί οι μεταλλάξεις του ιού προηγούνται της ικανότητας οποιουδήποτε εμβολίου. Αισθάνομαι περήφανος όμως. Που έκανα μια πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης. Που βοήθησα κι εγώ μαζί με τόσα εκατομμύρια άλλους στο να χτιστεί σιγά-σιγά το απαραίτητο τείχος ανοσίας. Που εμπιστεύτηκα την επιστήμη. Την επιστήμη που δεν είναι αλάνθαστη αλλά ακόμα κι αν αποδειχτώ ένα ακόμα πειραματόζωό της, με την πράξη μου θα την βοηθήσω να σώσει πολλούς περισσότερους στο άμεσο μέλλον.
Δεν είμαι ούτε ανυποψίαστος ούτε ρομαντικός. Τα εμβόλια είναι προϊόν φαρμακευτικών πολυεθνικών, των Big Pharma. Από τα οποία αποκομίζουν τεράστια κέρδη και γι’ αυτό αρνούνται να απελευθερώσουν την πατέντα. Εάν της Astra Zeneca παρουσίασε 35 θρομβώσεις ανά 100.000 ενώ της Pfizer μόνο 5, αυτό δεν κάνει καμία διαφορά. Τη διαφορά την κάνουν τα εκατομμύρια ανθρώπων που θα σωθούν. Η πρώτη όμως είναι βρετανική και από την αρχή δέχεται πόλεμο, λόγω Brexit, από την ανταγωνιστική δεύτερη που είναι γερμανική και ευνοούμενη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχω κουραστεί όμως να διαβάζω αναλύσεις για τσιπάκια, αλλαγές στο DNA και ιατρικές απόψεις ανθρώπων που δεν ξέρουν ορθογραφία !
Επίσης δεν με απασχολεί τώρα ότι η επιστήμη δεν είναι κοινωνικά ουδέτερη. Καθοδηγείται και προσανατολίζεται προς τα συμφέροντα πολυεθνικών και τις απαιτήσεις κυβερνήσεων. Αυτή η συζήτηση είναι πολύ παλιά και έχει πολύ μέλλον. Όπως όμως δεν το σκέφτηκα όταν έκανα εμβόλια στα παιδιά μου, όταν έκανα ο ίδιος στο στρατό αλλά και όποτε χρειάστηκα άλλη φαρμακευτική αγωγή, δεν το σκέφτηκα και όταν έκανα το εμβόλιο.
Δεν είναι τρόπος αντίστασης το να μείνει κάποιος χωρίς φαρμακευτική αγωγή. Αλλιώς γίνεται αυτό αλλά … δεν είναι η ώρα για τέτοιες συζητήσεις. Τώρα είναι η ώρα να σώσουμε ζωές. Τις δικές μας και των παιδιών μας. Μετά θα έχουμε χρόνο να τα συζητήσουμε όλα αυτά. Αλλά… αν ζήσουμε, αν γλιτώσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας. Κι «άμα γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»!