Να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας

H οικονομική κρίση στη χώρα μας δεν εκδηλώθηκε μετά την υπογραφή των Μνημονίων. Προϋπήρχε και το γνώριζαν οι πολιτικοί μας. Χρόνια υπόβοσκε και το Πολιτικό μας Σύστημα τη συντηρούσε και την τροφοδοτούσε για να αναπαράγει την εξουσία του. Τα δανεικά απέτρεπαν την εκδήλωση των συμπτωμάτων της και έσκασε ξαφνικά μόλις η δανειστική στρόφιγγα άρχισε να σφίγγει, με τα πρώτα σημάδια της κρίσης στην παγκόσμια  οικονομία. Επειδή, όμως, ως χώρα προηγηθήκαμε από τις άλλες, στην αδυναμία μας να συνεχίσουμε την άντληση δανεικών, αυτομάτως αποτελέσαμε τον αδύνατο κρίκο της Ευρωζώνης. Κι ενώ η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, αντί ως χώρα να πάρουμε μέτρα – ανάχωμα στην καταστροφική πορεία, ακολουθήσαμε πρακτικές που την επιτάχυναν.

Η κυβέρνηση δέσμια των προεκλογικών εξαγγελιών της και έμφοβη μπροστά στην κακομαθημένη εκλογική της πελατεία, εξασφάλιζε δανεικά υπογράφοντας Μνημόνια που χωρίς να βελτιώνουν τα δημοσιονομική καχεξία, εξαντλούσαν τους εργαζόμενους αρχίζοντας από τα πιο ευάλωτα στρώματα. Η αντιπολίτευση αρνούμενη τις διαστάσεις, τα πραγματικά χαρακτηριστικά, ακόμα και την ύπαρξη της κρίσης, μιλούσε για συνομωσία Κυβέρνησης – Τρόικας και για εκστρατεία τρομοκράτησης των εργαζομένων, προκειμένου να παραιτηθούν από κατακτήσεις και δικαιώματα και να υποταχθούν αμαχητί στο Κεφάλαιο. Υπέθαλπε έτσι αδιακρίτως κάθε διαμαρτυρία και παράλογο αίτημα για εξασφάλιση και διατήρηση προνομίων. Το συνεχές συγκρουσιακό κλίμα που διαμορφώθηκε σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο δεν άφηνε κανένα περιθώριο επικοινωνίας μεταξύ των Κομμάτων. Έτσι δεν έγινε καμιά προσπάθεια, από καμιά πλευρά, για συνεννόηση και σύγκλιση πάνω σε μέτρα αναγκαστικά δυσάρεστα αλλά απαραίτητα για να αντιμετωπιστεί η κρίση συντεταγμένα, χωρίς να εξαντληθούν τα χαμηλά εισοδήματα, να διαλυθούν οι κοινωνικές Υπηρεσίες και να τρωθεί το κύρος και η αξιοπιστία της χώρας· μέτρα, που αναμφίβολα θα εύρισκαν κοινωνική στήριξη και ανοχή.

Έτσι, μετά δυόμισι χρόνια πρωτοφανούς ασυνεννοησίας και φαγωμάρας, το χρέος πολλαπλασιάστηκε, το εισόδημα των εργαζομένων λεηλατήθηκε, οι εργασιακές κατακτήσεις ανατράπηκαν, η ανεργία γιγαντώθηκε, η οικονομία βάλτωσε, τα έσοδα του κράτους κατακρημνίστηκαν, οι καταχραστές δημόσιου πλούτου ζουν και βασιλεύουν, οι φοροκλέφτες και εισφοροκλέφτες δεν ξέχασαν το χούι τους, η ανομία βασιλεύει, η απειλή να μας πετάξουν από την Ευρωζώνη πάει κι έρχεται, η αξιοπιστία της χώρας στο ναδίρ κλπ., κλπ. και το Πολιτικό μας Σύστημα «παίζει το πορδόμυλο» που λένε και οι «Αξιώτες», διορίζοντας Υπουργούς ιδιοκτήτες Οφ-σορ εταιρειών και ερίζοντας για τα έδρανα της Βουλής.

Γιατί τα γράφω αυτά τα χιλιοειπωμένα! Γιατί διάβασα ότι ο Ισλανδός Υπουργός Οικονομικών μιλώντας πριν λίγες μέρες στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, αναφερόμενος στη σταθερότητα που επιτεύχθηκε στην οικονομία της χώρας του, δήλωσε: «Δεν μας έσωσε το ΔΝΤ, εμείς σώσαμε τον εαυτό μας. Εμείς εκτελούμε τα προγράμματα, εμείς κάνουμε το δύσκολο έργο. Πήραμε μέτρα ώστε να σταθεροποιηθεί η οικονομία. Διατηρήσαμε, όμως, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης σύμφωνα με το μοντέλο των σκανδιναβικών χωρών. Παράλληλα με τα μέτρα λιτότητας και την περικοπή δαπανών, αυξήσαμε τη φορολογία των επιχειρήσεων, φορολογήσαμε το κεφάλαιο, τα υψηλά εισοδήματα, το αλκοόλ και τον καπνό. Πήραμε δύσκολες αλλά σοφές αποφάσεις, διατηρώντας τα εισοδήματα των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων και υλοποιώντας προγράμματα για τους νέους και σεμινάρια κατάρτισης».

Η παραπάνω δήλωση δεν σημαίνει ότι οι Ισλανδοί έπαψαν να έχουν οικονομικά προβλήματα. Όμως, ξέφυγαν από το αδιέξοδο της δικής μας στασιμότητας και παραίτησης. «Υπάρχει πάντα φως στο βάθος του τούνελ» τόνισε, κλείνοντας την παρέμβασή του ο Ισλανδός Υπουργός. Κι αυτό  είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Γιατί ξαναβρήκαν την αισιοδοξία, την αυτοπεποίθηση και την ελπίδα τους για το αύριο. Οι άνθρωποι έβαλαν τα πράγματα κάτω, μέτρησαν τα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας τους, πήραν μέτρα λιτότητας που οι ίδιοι έκριναν απαραίτητα και ταιριαστά για τη περίπτωσή τους και τα συνόδευσαν με σοφές αποφάσεις ώστε το κόστος της κρίσης να επιμεριστεί αναλογικά, δίνοντας προτεραιότητα στην προστασία των ευάλωτων στρωμάτων της κοινωνίας τους. Δεν περίμεναν δηλαδή να τους τα επιβάλλουν οι δανειστές. Κατανόησαν ότι τα χρειάζονταν για να σωθούν. Για να αποφύγουν τα χειρότερα.

Στο ίδιο πνεύμα, με τις ιδιαιτερότητες των χωρών τους, αντιμετωπίζουν την κρίση και τα Πολιτικά Συστήματα σε Ιταλία και Ισπανία. Δεν στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στο πρόβλημά τους. Δεν περίμεναν να τους τα επιβάλουν τα μέτρα λιτότητας για να λένε στους ψηφοφόρους η «Τρόικα φταίει!». Γνωρίζουν ότι χωρίς μέτρα που να οδηγούν στη σταθεροποίηση των οικονομιών τους και να εξασφαλίζουν το δανειστή (Τρόικα), δανεικά με ευνοϊκό επιτόκιο δεν πρόκειται να βρουν και οι «αγορές» καραδοκούν να τους κατασπαράξουν.

Εμείς αντίθετα, αφού ό,τι ξορκίζαμε το καταφέραμε ως τραγική πραγματικότητα για τη Χώρα και το Λαό μας, εξακολουθούμε να φαντασιωνόμαστε τους ανεύθυνους για το χάλι στο οποίο έχουμε περιέλθει και παριστάνουμε το θύμα. Έτσι ούτε και μετά τις τελευταίες εξελίξεις που αφήνουν μια χαραμάδα ελπίδας, δεν φαίνεται να αντιλαμβανόμαστε την τραγική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και κάνουμε πως δεν βλέπουμε τον κίνδυνο, για να καθίσουμε και να αποφασίσαμε επιτέλους να σωθούμε μόνοι μας. Να συμμαζέψουμε δηλαδή τα του Οίκου μας. Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας.