Αυτοπεποίθηση, του Γιώργου Πένταρη

Κατ’ αρχάς, εύχομαι στους φίλους του «ΠΑΛΜΟΥ» Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά στους Γιώργαρους που είναι καλά παιδιά. Οδεύουμε σε μια ολική ανατροπή της «ποτοαπαγόρευσης» ή lockdown επί το ελληνικότερον. Την λέξη «ποτοαπαγόρευση» δεν την έβαλα τυχαία γιατί αυτό το μακροχρόνιο απαγορευτικό έμοιαζε τελικά με την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Τότε, στην εποχή του Αλ Καπόνε, σε κανένα μαγαζί δεν σέρβιραν ποτά, αλλά όλοι μπορούσαν να βρουν διάφορες «μπόμπες» ή λαθραία ουίσκι κατ’ ευθείαν από την Σκωτία. Ανάλογα λοιπόν και στο δικό μας απαγορευτικό κανείς δεν επιτρεπόταν να βγαίνει, αλλά όλοι έξω ήταν και είναι ένας από τους λόγους της καθυστερημένης άρσης των μέτρων. Σε μερικές μέρες λοιπόν θα έχουμε ολική άρση και η αυτοπεποίθηση επανάκαμψε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη γιατί δεν έχει, βλέπετε, και καμιά σοβαρή αντιπολίτευση…

Πριν «αλέκτωρ φωνήσαι», δηλαδή πριν να γίνει πλήρης άρση των μέτρων, η κυβέρνηση βγήκε στην γύρα (= αγορά ομολόγων) για δανεισμό τριών δισ. ευρώ με επιτόκιο 0,2% για πέντε χρόνια. Δεν είναι δανεικά κι αγύριστα, δηλαδή σε πέντε χρόνια θα πρέπει να τα δώσουμε πίσω τρία δισ. συν δέκα εκατομμύρια. Υπήρξε υπερκάλυψη του δανεισμού από διάφορες προσφορές ενδιαφερομένων και αυτό δίνει ακόμη μια νότα αυτοπεποίθησης στην κυβέρνηση.
Γενικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει καταφέρει, και θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε, να μην χάσει ποσοστά στις δημοσκοπήσεις παρά τα οποιαδήποτε προβλήματα που παρουσιάστηκαν. Η μεγάλη αυτοπεποίθηση της κυβέρνησης φαίνεται κυρίως από τον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής και σε αυτό το θέμα θα αφιερώσω το υπόλοιπο του άρθρου μου.
Η πολιτική του ΥΠΕΞ έχει ξεφύγει από τα γνωστά μοτίβα να μην ενοχλούμε την Τουρκία και να μην προβαίνουμε σε ενέργειες που θα την έκαναν να αυξήσει την επιθετικότητά της. Αυτό το είδαμε πριν ένα χρόνο όπου ακόμη δεν είχε ξεδιπλωθεί όλη η αλλαγή πολιτικής της κυβέρνησης. Τότε φτάσαμε στο κατώφλι του πολέμου και δεν το ξεπεράσαμε χάρις στην ψυχραιμία μας που υπαγορεύτηκε και από την αδυναμία μας. Και πολύ σωστά έκανε η κυβέρνηση και αγόρασε χρόνο χτίζοντας συμμαχίες και εξοπλίζοντας τις Ένοπλες Δυνάμεις. Κάθε φορά που η χώρα μας έκανε μια κίνηση είτε για εξοπλισμούς, όπως τα Rafalle, ή κάποια ανάπτυξη συμμαχίας π.χ. με ΗΑΕ, η άσκηση ΗΝΙΟΧΟΣ κτλ, η Τουρκία του Ερντογάν έκανε δηλώσεις με πάγιο μοτίβο ότι η Ελλάδα προκαλεί ή ότι η Ελλάδα να μην προστρέχει στους άλλους για βοήθεια, αλλά αν κοτάμε να τα βρούμε στο πεδίο, δηλαδή να εμπλακούμε σε πόλεμο. Η αυτοπεποίθηση που έχει η κυβέρνηση, έκανε τον Δένδια να μιλήσει έξω από τα δόντια και να θέσει επί των σωστών βάσεων κάθε αιτίαση και διεκδίκηση της Τουρκίας.
Από τότε που έγινε το περιστατικό με την Φον Ντερ Λάιεν και την αντίδραση της ΕΕ, καθώς και οι φάπες που έχει φάει από την Αμερική του Μπάιντεν ώστε να επιστρέψει στο μαντρί, τον έχουν κάνει να δείχνει υποχωρητικότητα, η οποία όμως είναι ύπουλη. Οι δυνάμεις που κυβερνούν την Τουρκία δεν έχουν να κάνουν με τον λαό, παρά του ότι ο λαός τους ψηφίζει, αλλά με το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που κυριαρχεί και λυμαίνεται τα τελευταία είκοσι χρόνια την Τουρκία. Ως «εκλεγμένος» δικτάτορας ο Ερντογάν ασκεί στο εσωτερικό της χώρας μια ανορθόδοξη οικονομική πολιτική, αδιαφορώντας για τα αρνητικά της αποτελέσματα στο λαό και τη χώρα και παράλληλα τροφοδοτεί οικονομικά την πολεμική της βιομηχανία με σκοπό την εισαγωγή συναλλάγματος από τις πωλήσεις όπλων σε χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Μέσα και σε αυτό το πλαίσιο υπαγορεύεται και η πολιτική των παρεμβάσεων όπως Λιβύη, Αίγυπτο παλιότερα, Αρμενία, Συρία κτλ. Πιστεύει και σχεδιάζει να έχει πολιτική επιρροή σε αυτές τις χώρες ώστε να μπορεί εκτός των άλλων να προωθεί την παραγωγή των συνεργατών του που όπως είπαμε είναι και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Ο Ερντογάν αυτή τη στιγμή αισθάνεται μια πίεση όσον αφορά την Λιβύη για την απόσυρση των Τούρκων μισθοφόρων, όπως ζήτησε ο Αμερικάνος ΥΠΕΞ Άντονι Τζον Μπλίνκεν. Το ίδιο ζήτησε μπροστά στον Τσαβούσογλου και η προσωρινή ΥΠΕΞ της Λιβύης. Αν δεν είχε βλέψεις στην Λιβύη η Τουρκία, οι δηλώσεις του Τσαβούσογλου θα ήταν διαφορετικές και όχι όπως αυτές που έκανε ότι ηΤουρκία πρόσφερε στην κυβέρνηση και ότι θα πρέπει να παραμείνουν τα στρατεύματα. Αγνοεί ότι ο μισός πληθυσμός της Λιβύης δεν θέλει την Τουρκία και εις βάρος της ομαλής πορείας της χώρας προς τις εκλογές επιμένει να παραμένει με τους μισθοφόρους ως νεοαποικιοκράτης.
Όπως είπαμε, ο Ερντογάν ως δικτάτορας έβαλε χέρι και στα αποθέματα της κεντρικής τράπεζας για να στηρίξει την τουρκική λίρα. Έτσι βγήκε η αντιπολίτευση να λέει «πού πήγαν τα 128 δισ.» προκαλώντας την μήνιν του Ερντογάν. Είναι γνωστό ότι οι δικτάτορες δεν ανέχονται την κριτική, αλλά αυτός έχει ξεπεράσει τα όρια του γελοίου. Φυλακίζει ένα παιδί 14 χρονών που αναδημοσίευσε ένα σχόλιο εναντίον του στα social media και διώκει και τον δήμαρχο Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου γιατί πριν από ένα χρόνο ήταν έξω από το μνημείο του Μωάμεθ του Πορθητή και είχε σταυρωμένα πίσω τα χέρια του. Φαντάζεστε να έπαιζε και κανένα κομπολόγι; Θα ήταν τώρα φυλακή για κάτι που είναι συνήθεια όλων των Τούρκων και έχει σκοπό βέβαια την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων.
Όταν ο Δένδιας τα είπε έξω από τα δόντια στον Τσαβούσογλου, πολλοί νόμισαν ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή προκλήσεων. Όμως έγινε το αντίθετο. Τώρα που το θέμα των 128 ή κατά άλλους 136 δισ. έχει πάρει διαστάσεις, ο Ερντογάν άρχισε πάλι τις προκλήσεις. Άρχισε πάλι παραβιάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου και δηλώσεις όπως του Ακάρ ότι η Ελλάδα κάνει προβοκάτσιες στο Αιγαίο με παράνομες NAVTEX, οι οποίες όμως ήταν και είναι νομιμότατες, αλλά η Τουρκία με τον χαρακτηρισμό τους ως παράνομες θέτει θεμέλια μελλοντικής διεκδίκησης. Γι’ αυτό το λόγο δεν πρέπει να οπισθοχωρούμε εκεί όπου είμαστε νόμιμοι μέσα στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου. Στην ίδια λογική και ο Τούρκος ΥΠΕΞ που μίλησε για παράνομες πρακτικές σε βάρος προσφύγων και πήρε μια πολύ σωστή απάντηση από τον Υπ. Εξωτερικών. Οι προκλήσεις συνεχίζονται από τον υφυπουργό εξωτερικών της Τουρκίας Γιαβούζ Σελίμ Κιράν που εμπιστεύτηκε την Θεσσαλονίκη και έκανε λόγο για «τουρκική κοινότητα» στην πόλη Ξάνθη, προσθέτοντας ότι «πιέσεις και περιορισμοί στην ελευθερία της γλώσσας, της θρησκείας και της λατρείας κατά της κοινότητας δεν γίνονται δεκτοί».

Τα ανάφερα αυτά για να δείξω ότι η Τουρκία του δικτάτορα χειρίζεται τις εξωτερικές της σχέσεις ανάλογα με τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Όσο στριμώχνεται στο εσωτερικό τόσο εξάγει την κρίση στη γειτονιά του. Αυτή η τακτική του εθνικισμού έχει χτίσει μια ιδεολογία στο τούρκικο κατεστημένο που ισοδυναμεί με την δική μας Μεγάλη Ιδέα και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε.
Στην προκειμένη περίπτωση θα σας αναφέρω ένα περιστατικό από την ζωή του Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1807 ως Γραμματέας της Ιονίου Πολιτείας εστάλη στην Λευκάδα να οργανώσει την οχύρωσή της από την σχεδιαζόμενη επίθεση του Αλή Πασά. Ήταν τέτοια η οχύρωση και η οργάνωση ώστε ο Αλή Πασάς έκρινε ότι δεν τον συμφέρει μια επίθεση και υποχώρησε. Θέλω να πω δηλαδή ότι θα χτίζουμε όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση αν έχουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και συμπαγές κοινωνικό φρόνημα. Με όλα τα παραπάνω δεν κατηγορώ τον φτωχό Τουρκικό λαό, αλλά το καθεστώς που φυλακίζει κάθε αντίθετη φωνή και δηλητηριάζει τις σχέσεις των δύο λαών.

Κοιτάξτε αυτή την όμορφη κοπέλα στην φωτογραφία, η οποία είναι Τουρκάλα. Την λένε Ντενίζ Καφτάν και μας λέει ότι τα καλοκαίρια φορά πάντα αυτή την μπλούζα με την Ελληνική σημαία γιατί αγαπά την Ελλάδα και ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται αν φορά μπλούζα με Ελληνική Σημαία.