Την Ανάσταση, πάντα θα την περιμένουμε, του Γιώργου Πένταρη

Το περασμένο Πάσχα, που ήταν νωρίτερα από το φετινό, το περάσαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας με καραντίνα και διαξιφισμούς μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας για το άνοιγμα των ναών. Η μεν πολιτεία ήθελε το καλό των σωμάτων μας, αδιαφορώντας για την σωτηρία της ψυχής μας, η δε Εκκλησία ακριβώς το αντίθετο. Τελικά επικράτησε η πολιτεία και οι ναοί φυτοζωούν αφού απαγορεύεται η μαζική παρουσία των πιστών. Το φετινό Πάσχα για την εκκλησία τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα αλλά πάλι δεν θα μας δοθεί η αίσθηση των Αγίων Παθών και της Ανάστασης.

Βέβαια θα μου πει κάποιος είναι ανάγκη να πάμε στην εκκλησία για να γιορτάσουμε; Δεν μπορούμε από μόνοι μας; Είναι μια εύλογη απορία και θα ήθελα να πω δυο λόγια επ’ αυτού. Κατ’ αρχήν όταν λέμε γιορτή σημαίνει ότι μαζεύονται σε ένα μέρος πολλοί άνθρωποι για ένα συγκεκριμένο σκοπό που είναι η τιμή σε ένα γεγονός που γίνεται εκείνη τη στιγμή όπως π.χ. ένας γάμος ή η τιμή σε κάποιο παρελθοντικό γεγονός. Στην προκειμένη περίπτωση, η γιορτή είναι για υπενθύμιση και τιμή των Παθών και της Ανάστασης του Χριστού, που όπως γνωρίζουμε θυσιάστηκε για την σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου. Αυτό είναι ένα γεγονός πίστης που πηγάζει από την βασική πεποίθηση του ανθρώπου όσον αφορά την ύπαρξη της ψυχής.
Για αυτόν που δεν πιστεύει στην ύπαρξη της ψυχής, η θυσία και η Ανάσταση του Χριστού, ακόμη και αν ήταν γεγονός ιστορικά αποδεδειγμένο, θα ήταν ένα γεγονός όπως όλες οι θυσίες του ανθρώπου στην ιστορική του διαδρομή. Από την άλλη πλευρά για αυτόν που πιστεύει στην ύπαρξη της ψυχής, η θυσία και η Ανάσταση είναι θεμελιώδους σημασίας για την ανθρώπινη υπόσταση και για αυτούς είναι το θεμέλιο ύπαρξης του Θεού. Στην πραγματικότητα η ύπαρξη του Θεού είναι γεγονός ανεξάρτητο από το τί πιστεύει ο καθένας και όπως η καταιγίδα έρχεται «επί δικαίοις και αδίκοις» έτσι και η επίδραση Αυτού αφορά όλους.
Τούτων δοθέντων, η συγκέντρωση στην εκκλησία είναι μια έκφραση της κοινής πίστης όλων στην ύπαρξη της ψυχής που ως αιώνια έχει μεγαλύτερη σημασία η σωτηρία αυτής από την σωτηρία του σώματος μέσα στο οποίο κατοικεί προσωρινά. Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν, λόγω των μέτρων κορωνοϊού, επικρατεί η άποψη ότι κυρίως ενδιαφερόμαστε για την σωτηρία του σώματος παρά της ψυχής και αυτό βέβαια είναι αληθές από πολλές πλευρές. Όπως καταλαβαίνουμε, οι άνθρωποι κατά κάποιο τρόπο είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες: σε αυτούς που πιστεύουν στην ψυχή και στους αρνητές της. Αυτό ισχύει όχι μόνο στον Χριστιανισμό, αλλά και σε όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου. Για κάθε άνθρωπο και κάθε κοινωνία είτε είναι από τη μια ή την άλλη πλευρά, πάντα υπάρχει το ζήτημα της Ανάστασης. Είναι η πίστη μας στην αλλαγή και στην ανύψωσή μας ως άτομα ή κοινωνίες από μια ενδεχόμενη πτώση αξιών, σχέσεων διαπροσωπικών ή κοινωνικών, ψυχολογικών καταστάσεων και γιατί όχι και οικονομικών.
Είναι πρωτοφανές για την ιστορία του Ανθρωπίνου γένους η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί με την εισβολή στην καθημερινότητά μας του αόρατου εχθρού και των συνεπειών του. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τον εγκλεισμό, την απαγόρευση των μετακινήσεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ψυχολογία μας και στην οικονομία. Είμαστε σε μια κατάσταση όπου ένας απειροελάχιστος οργανισμός, ο κορωνοϊός, έχει φέρει τα πάνω κάτω αλλάζοντας οικονομίες, κοινωνίες, σχέσεις, ελπίδες, πιστεύω και αντίληψη για το μέλλον.
Αν το δούμε αυτό από την πλευρά της δημιουργίας, που είναι και η ουσία του Θεού, τότε θα πρέπει να καταγράψουμε τον κορωνοϊό ως ένα απλό γεγονός στην αέναη πάλη του ανθρώπου με την Φύση. Από τη μια μεριά ο άνθρωπος τη μιμείται προς όφελός του και από την άλλη την αλλάζει και πολλές φορές την καταστρέφει. Τώρα λοιπόν με τον κορωνοϊό. είμαστε σε μια κατάσταση πάλης όπου θα επιβιώσει ο δυνατότερος και όπως φαίνεται η νίκη γέρνει υπέρ του ανθρώπου. Αυτό γίνεται γιατί ο άνθρωπος έχει την ικανότητα της Λογικής σκέψης πάνω στην οποία στηρίζεται η επιστήμη, η οποία με την σειρά της είναι το μεγάλο του όπλο στην αέναη μάχη του.
Ο κορωνοϊός και κάθε ασθένεια είναι το αποτέλεσμα της αέναης δημιουργίας και είναι ισοδύναμο αυτό το γεγονός με την απεραντοσύνη του σύμπαντος, την έκρηξη υπερκαινοφανών αστέρων ή την κατάρρευσή τους σε αστέρες νετρονίων. Όλα είναι αποτελέσματα της δημιουργίας και στην μέση υπάρχει η Λογική. Αυτή τη Λογική έχει ο άνθρωπος και με την αναλυτική της δύναμη αγωνίζεται να φέρει στο είδος του την Ανάσταση ή διάφορες Αναστάσεις.
Μια τέτοια ανάσταση είναι τώρα η ανακάλυψη των εμβολίων που θα δώσουν πίσω τις ζωές των ανθρώπων. Στην προκειμένη περίπτωση η Ανάσταση που αναφέρομαι είναι η νίκη του ανθρώπου απέναντι σε ένα άλλο είδος της δημιουργίας, όπως και η Ανάσταση του Χριστού είναι νίκη απέναντι στις δυνάμεις του σκότους γιατί και οι δυνάμεις του σκότους είναι και αυτές αποτελέσματα της δημιουργίας. Ένα ερώτημα που έρχεται τώρα αβίαστα είναι το εξής: Είναι σωστό μέσα στο πλαίσιο της δημιουργίας ένα είδος να καταστρέφει ολοσχερώς ένα άλλο; Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία όπως συνήθως γίνεται και στην Φύση. Ακόμη και στην εποχή των μεγάλων κατακλυσμιαίων καταστροφών υπήρξε μια ισορροπία.
Αυτή την ισορροπία την έχει διαταράξει ο άνθρωπος γιατί ναι μεν έχει την Λογική, όπως είπαμε, αλλά κυριαρχείται και από άλλες αντίθετες αρχές και δυνάμεις. Είναι οι δυνάμεις της απληστίας, του εγωκεντρισμού, της αλαζονείας απέναντι στα άλλα δημιουργήματα και πολλές φορές η Λογική υπηρετεί αυτές τις δυνάμεις εις βάρος της δημιουργίας.
Ο κορωνοϊός, λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο από την διαταραχή της ισορροπίας στην Φύση που επήλθε από την παρέμβαση του όντος που έχει την Λογική, δηλαδή του εγωιστικού ανθρώπου. Ακόμη και αν καταστρέψουμε εντελώς τον κορωνοϊό, στο μέλλον θα ενσκήψει κάτι ανάλογο ίσως και χειρότερο που θα απειλήσει τον άνθρωπο. Τότε πάλι η Λογική θα κληθεί να δώσει τη λύση.
Το θέμα είναι τι λύση θα είναι αυτή; Θα είναι λύση καταστροφής ή ισορροπίας; Εδώ λοιπόν είναι το ζητούμενο. Ο άνθρωπος θα πρέπει να ζήσει μια Ανάσταση που στη θέση της αλαζονείας του να επικρατήσει η ταπεινότητα, στην θέση της απληστίας να επικρατήσει η ισότητα και στην θέση του εγώ το εμείς, όπου εμείς είναι όλη η Φύση και όχι μόνο οι άνθρωποι. Όταν επικρατήσουν όλα αυτά θα μπορούμε να μιλάμε για Ανάσταση, η οποία θα έχει ουσία και για αυτούς που πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής και στους αρνητές της.
Με αυτά τα λόγια, λοιπόν, θέλω να ευχηθώ σε όλους τους φίλους του ΠΑΛΜΟΥ καλή Ανάσταση, υγεία και ό,τι καλό επιθυμούν.