«Η επιτυχία απαιτεί θέληση, τύχη, πολλή δουλειά και πίστη», Σόνια Θεοδωρίδου – Σοπράνο

Η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου γεννήθηκε στη Βέροια. Σπούδασε τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών στην τάξη της κας Παπαλεξοπούλου απ’ όπου απεφοίτησε με Αριστα παμψηφεί και Αριστείο εξαιρετικής επίδοσης. Της απενεμήθη το βραβείο των υποτροφιών «Μαρία Κάλλας» και ως υπότροφος συνέχισε τις σπουδές της στην Ανωτάτη Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας και στο Λονδίνο με την Vera Rosza. Έχει εμφανιστεί στα σπουδαιότερα λυρικά θέατρα της Ευρώπης όπως: Frankfurt Oper, Berlin Staatsoper unten den Linden, Deutsche Opera Berlin, Staatsoper Hamburg, National Theater Muenich, Stuttgart, Theatre Royal de la Monnaie-Bruxelles, Theatre Chatelet de Paris, Teatro Communale di Firenze, Theatre Basel, Opera de Lyon, Opera de Montpellier, Festspiele Schwetzingen, Maifestspiele Wiesbaden, Amsterdam, Rotterdam, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, κ.α.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

Ως σολίστ έχει τραγουδήσει στην Κολωνία (Koelner Philharmonie), Βουδαπέστη (Franz Liszt Academy), Ιταλία (Reggio Emilia), Λισσαβώνα (Colosseum), Τόκυο, Φρανκφούρτη (Alte Oper) και έχει συνεργαστεί με μαέστρους όπως: Wolfgang Sawallisch, Zubin Mehta, Antonio Pappano, Rene Jacobs, Christoph von Dohnanyi, Gerd Albrecht, Garry Bertini, Ivan Fischer, Marcello Viotti κ.α. Το ρεπερτόριό της περιλαμβάνει τους σημαντικότερους ρόλους της όπερας όπως: Fiordiligi (Cosi fan tutte), Elvira (Don Giovanni), Pamina (Zauberfloete), Alcina (Alcina), Violetta (La Traviata), Gilda (Il Rigoletto), Angelica (Suor Angelica), Mimi (La Boheme), Salud (La vida breve), Fiorilla (Il Turco in Italia), Corinna (Il viaggio a Reims), Giulietta (I Capuletti e i Montecchi), Maria Stuarda (Maria Stuarda), Cleopatra (Giulio Cesare) κ.α. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν τρία CD της καλλιτέχνιδος «La Calisto» (Harmonia Mundi), «Η Σόνια Θεοδωρίδου συναντά τον Μάνο Χατζιδάκι» (Σείριος) και το «Recital» (Σείριος).

«ΠΑΛΜΟΣ»: Αναπολείτε τα παιδικά σας χρόνια στη Βέροια;
ΣΟΝΙΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ: Δεν θα έλεγα ότι αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια στην Βέροια. Ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή για μένα… Ίσως να αναπολώ ένα κομμάτι της ξεγνοιασιάς και του ανέμελου παιχνιδιού.

«Π»: Ευφυής, βαθιά συναισθηματική, λαϊκή, ανεπιτήδευτη, είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που σας αποδίδονται. Τί έχει μεγαλύτερη σημασία για εσάς;
Σ.Θ.: Μεγαλύτερη σημασία για μένα έχει η ανθρωπιά, η ζεστασιά του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο, όταν προστρέχει κάποιος για να βοηθήσει κάποιον άλλον που έχει ανάγκη. Εάν αυτό χαρακτηρίζεται λαϊκό ή ζεστό, ο χαρακτηρισμός ανήκει σε μένα.

«Π»: Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος για τη σοπράνο διεθνούς φήμης όπως εσείς;
Σ.Θ.: Κάθε δρόμος είναι δύσκολος είτε έχει διεθνή καριέρα είτε όχι. Είτε είσαι μανάβης είτε ο,τιδήποτε στην επαγγελματική ζωή σου, έχει δυσκολία να καταξιωθείς διότι για να υλοποιήσεις αυτό τον δρόμο, χρειάζεται θέληση, τύχη, πολλή δουλειά και αταλάντευτη πίστη στο όνειρό σου.

«Π»: Έχετε εμφανιστεί στα σπουδαιότερα Λυρικά Θέατρα του κόσμου. Πώς ξεκίνησαν όλα;
Σ.Θ.: Ξεκίνησαν όταν μικρή, τελείως τυχαία, άκουσα στο ραδιόφωνο την Μαρία Κάλλας να τραγουδά. Άλλαξε για πάντα τη ζωή μου κι αυτός έγινε ο στόχος μου: να φτάσω ψηλά! Πιστεύω ότι έχω έρθει στη ζωή με αυτό τον προορισμό, για να τραγουδάω, να κάνω τον εαυτό μου έτσι ευτυχισμένο και μέσα από αυτό και τους άλλους.
Βέβαια, όταν πήγα στο εξωτερικό με το βραβείο των υποψηφίων Μαρία Κάλλας, μου δώθηκε η ευκαιρία να τραγουδήσω στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης, η αρχή μου ήταν πάρα πολύ όμορφη και θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη.

«Π»: Τί σας έδωσε την ώθηση να κάνετε τα όνειρά σας πραγματικότητα;
Σ.Θ.: Ήμουν ένα κορίτσι από την επαρχία, σε μια οικογένεια με πολύ στενά οικονομικά. Ενοιωθα πως δεν είχα βοήθεια από κανέναν. Αυτή μου η …απελπισία νομίζω πως με δυνάμωσε ανέλπιστα, μου έδωσε θέληση και είπα πως πρέπει να τα καταφέρω και θα τα καταφέρω! Εξάλλου είχα μεγάλο πάθος και ταλέντο για τη μουσική.

«Π»: Η εγγύτητά σας, η ζεστή σας παρουσία, σας κάνει προσιτή στον κόσμο. Πώς σας δείχνουν την αγάπη τους οι θαυμαστές σας, το κοινό σας;
Σ.Θ.: Οι άνθρωποι εκδηλώνουν την αγάπη τους με αγάπη! Με ζεστές λέξεις, με αγκαλιές. Σε ένα κοντσέρτο, την θέλω την αγάπη του κόσμου, την έχω ανάγκη. Κάποιοι μου στέλνουν γράμματα, κάποιοι άλλοι δώρα κι αυτό είναι πάρα πολύ συγκινητικό και μάλιστα δεν το θεωρώ καθόλου αυτονόητο.

«Π»: Τί σημαίνει για εσάς λαϊκός άνθρωπος;
Σ.Θ.: Λαϊκός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που έχει στραμμένο το βλέμμα του στον συνάνθρωπό του. Εκείνος που ταυτίζεται με τον πόνο και τη χαρά του άλλου. Λαϊκός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που σε κοιτάζει στα μάτια και νοιώθει αυτό που νοιώθεις. Λαϊκός άνθρωπος είναι ο καθένας μας που πιστεύει στην αγάπη για το καλό του συνανθρώπου του.

«Π»: Ταυτίζεστε με τους ρόλους που έχετε ερμηνεύσει;
Σ.Θ.: Ταυτίζομαι με τους ρόλους την ώρα που τους ερμηνεύω. Όταν τελειώνει αυτό και βγάζω το κοστούμι μου, τότε απομακρύνομαι πάρα πολύ από αυτό που κάνω για να μπορώ να είμαι η αληθινή Σόνια στη ζωή και όχι η Τραβιάτα ή η Μαργαρίτα ή οποιαδήποτε άλλη.

«Π»: Ποιό έργο θεωρείτε μεγάλης δυσκολίας από αυτά που έχετε ερμηνεύσει;
Σ.Θ.: Όλα τα έργα που έχω ερμηνεύσει τα θεωρώ δύσκολα. Μερικά γιατί έχουν μεγάλη διάρκεια, άλλα γιατί έχουν τεράστιες απαιτήσεις κι άλλα γιατί είναι γραμμένα δύσκολα, όπως για παράδειγμα τα έργα του 20ου αιώνα. Τη στιγμή που τα τραγουδάω, όλα μου φαίνονται βουνό κι όταν κοιτάζω πίσω μου, στην κάθε ερμηνεία μου, λέω «τί ωραία που τα ξεπέρασα». Υπάρχουν όμως και έργα που είναι αντικειμενικά δύσκολα, όπως τα έργα του περασμένου αιώνα.

«Π»: Τί είναι τέχνη για εσάς;
Σ.Θ.: Η τέχνη για εμένα είναι το πώς μπορεί να δει κανείς τη ζωή με πιο πνευματικά μάτια. Όμως η τέχνη είναι για μένα κάτι που υπάρχει στη φύση κι εμείς απλά το αναπαράγουμε με τον τρόπο που μας χάρισε ο Θεός τη δυνατότητα να μιμηθούμε το μεγαλείο Του.

«Π»: Οι καλλιτέχνες παραγκωνίζονται λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού; Τί πήγε στραβά σ’αυτό το κομμάτι;
Σ.Θ.: Δυστυχώς, αυτό που πήγε στραβά στο κομμάτι του πολιτισμού την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού είναι ότι απεδείχθη ότι …δεν υπάρχει πολιτισμός στην ουσία. Κι αυτό το είδαμε στο πώς η Πολιτεία ενδιαφέρθηκε και διαχειρίστηκε το θέμα. Επίσης το είδαμε σε όλα τα διαδικτυακά κοντσέρτα και στις τηλεοράσεις μας όπου παρουσιάστηκε ένα μέρος λαϊκό έως, επιτρέψτε μου, σκυλάδικο κι εμείς – ο δικός μας ο χώρος – δεν υπήρχε πουθενά, ποτέ. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για τους μουσικούς με βραβεία και διπλώματα που πεινούσαν στο σπίτι τους.

«Π»: Πώς βλέπετε τη μετά κορωνοϊό εποχή σε όλους τους τομείς;
Σ.Θ.: Η εποχή που έρχεται είναι μια καινούργια εποχή, πρωτόγνωρη για όλους μας και κυρίως για τις δικές μας γενιές, που έχουμε μάθει αλλιώς, και φυσικά για τις νεότερες. Πιστεύω ότι θα έρθει κάτι που δεν το γνωρίζουμε μέχρι τώρα και θα βιώσουμε πολλά καινούργια πράγματα. Προσωπικά, έχω μεγάλη ανάγκη να αγκαλιάσω τους ανθρώπους μου, έχω ανάγκη να ξανακάνω τραπέζι σπίτι μου, να χωθώ στα χέρια άλλων ανθρώπων, να φιλήσω και να απελευθερώσω το στόμα μου γιατί για εμένα το στόμα μου πέρα από το τραγούδι, είναι και η έκφρασή μου.

«Π»: Η Ελλάδα έχει τη δυναμική και τους ανθρώπους που μπορούν να την αλλάξουν και να συνεισφέρει την πολιτιστική κληρονομιά της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι;
Σ.Θ.: Ναι, η Ελλάδα έχει τη δυναμική. Έχει πάρα πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους, γνωστούς αλλά κι ακόμα περισσότερους άγνωστους. Αρκεί να τους προσφέρει την ευκαιρία χωρίς κομματικοποιημένες καταστάσεις, χωρίς να χρειάζεται να έχεις μέσον για να φανείς κάπου αλλά με αξιοκρατία. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε θα θριαμβεύσουμε.

«Π»: Με ποιό κριτήριο επιλέχτηκε η σοπράνο Αναστασία Ζαννή για την ερμηνεία του Εθνικού μας Ύμνου για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση;
Σ.Θ.: Κατ’αρχάς η κα Ζαννή δεν είναι σοπράνο. Δεύτερον, πιστεύω ότι το κριτήρι με το οποίο επιλέχθηκε ήταν το μέσο. Επιπλέον εγώ δεν είμαι αυτή που θα την κρίνει αλλά ο κόσμος, το κοινό. Ωστόσο εγώ, ως σοπράνο που είμαι, αυτό που άκουσα το θεωρώ απαράδεκτο.

«Π»: Τί αγαπάτε;
Σ.Θ.: Αγαπώ τους ανθρώπους, την όμορφη ζωή κοντά στη φύση, τους φίλους μου, την ειλικρίνεια και τις ωραίες αρετές των προγόνων μας.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Σ.Θ.: Ελπίζω ότι όλα όσα έχω στο νου μου να πραγματοποιηθούν. Ξέρετε υπάρχει το απροσδόκητο, δεν ξέρουμε πια τί μας ξημερώνει… Ελπίζω να έχω κονσέρτα, ότι θα συνεχίσω να διδάσκω και ότι θα μπορώ να ταξιδέψω πάλι.