Το πρόβλημα της πολιτικής

Kάπως έτσι, ενώ μέχρι και την Κυριακή το μεσημέρι προσπαθούσα να τακτοποιήσω τα πολιτικά δεδομένα στο μυαλό μου, μήπως τάχα προκύψει κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, το οποίο δεν είχα καταφέρει μέχρι στιγμής να εντοπίσω, και που θα ήταν εκείνο το κατηγορηματικό στοιχείο, το οποίο θα όριζε το δρόμο για την προσωπική μου ψήφο, λίγες μόνο ώρες μετά, επεδίωκα με κάθε τρόπο, να συζητώ για τα φλέγοντα συμπεράσματα της κάλπης. Σα να μην ήξερα από την αρχή, πως δεν υφίσταται κανένα μυστικό συστατικό στα λόγια, στις υποσχέσεις, στις τρανταχτές ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, σα να μη γνώριζα εκ των προτέρων, πως οποιαδήποτε εκλογική κατάληξη, θα μας βύθιζε ξανά σε μια τεχνητή λίμνη διαπραγματεύσεων, συγκρούσεων και κομματικών συμφερόντων, που τόσο πεισματικά και επίπονα, ορισμένοι προσπαθούν ανελλιπώς να συγκαλύψουν, υπό τη λέξη «εθνικά».  

Στις προηγούμενες εκλογές, πραγματοποίησα ειλικρινή αγώνα να αντιμετωπίσω σοβαρά τους εμπλεκόμενούς τους, τους στενότερους ή ευρύτερους, να ακολουθήσω τη ροή των διερευνητικών εντολών, να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι τελικά να βρεθεί η άκρη στο ελληνικό κουβάρι, χωρίς την αναγκαστική παρέμβαση της Χρυσής Αυγής, που μάλλον θα το αντιμετώπιζε όπως ο Μέγας Αλέξανδρος το γόρδιο δεσμό. Η αφοσίωσή μου, όμως, προδόθηκε, μιας και οι εγωκεντρικές σβούρες ήταν ατέρμονες, είτε ο κύριος άξονάς τους λεγόταν Νέα Δημοκρατία, είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Αριστερά, ή ΚΚΕ. Τώρα συνειδητοποιώ ωστόσο, πως αν και κάποτε υποστήριζα με σθένος, ότι τα πάντα στη ζωή είναι μαθηματικά, υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται με αξιοσημείωτη δύναμη, σε μια τάση που γενικότερα πιστεύω πως είμαστε δημιουργημένοι να τηρούμε, αυτή της λογικής. Ως άμεση συνέπεια της θυσίας της λογικής, στο βωμό των μικροκομματικών και πελατειακών σχέσεων, καταργήθηκαν οι νόμοι που θεωρούσα δεδομένους, αχρηστεύοντας τα μαθηματικά μου όπλα, που με παρηγορούσαν, στηρίζοντας την άποψη ότι ένας δοσμένος αριθμός σχετικών δεδομένων, οφείλει να αποδώσει ένα, ακόμα και αν δεν είναι το ζητούμενο, αποτέλεσμα.  

Είναι αλήθεια, πως ακόμα μου αρέσει να πρεσβεύω την ιδέα πως κάθε τι γύρω μας είναι μαθηματικά. Τα εμπόδια, άλλωστε, χρησιμεύουν στο να τα αξιοποιούμε, με σκοπό να εντοπίσουμε ενδεχόμενα λάθη μας, παραλείψεις, ασάφειες, ή να παραλλάξουμε το αρχικό μας πρόβλημα, ώστε να δέχεται τελικά τη λύση που επιθυμούμε. Με τις σκέψεις αυτές, καταλήγω στο να αναζητήσω έναν επιπλέον παράγοντα, που μοιάζει να επηρέασε όποια πολιτική πράξη και κατάσταση διαδέχτηκε τις εκλογές της 6 Μαΐου, έχοντας την αίσθηση πως μόνο αυτός θα με απεγκλωβίσει αυτή τη φορά, από έναν ακόμα φαύλο κύκλο ελπίδων – απογοητεύσεων. Χρειάζομαι, όμως, να ανακαλύψω ένα συντελεστή τόσο ισχυρό, ώστε να σταθεί άξιος την ώρα της αναγκαίας αναμέτρησης με τη λογική. Πρέπει για χάρη του οι άνθρωποι να φέρονται παράλογα, δίχως την έννοια του παρελθόντος και του μέλλοντος, δίχως το αίσθημα της συλλογικότητας, δίχως τη σπουδαιότητα της τιμής των λόγων τους, δίχως γνώση του ΑΡΚΕΤΑ! 

Ευτυχώς, ενώ στις περισσότερες επιστημονικές μελέτες μια παρόμοια έρευνα θα μπορούσε να διαρκέσει από πολλές εβδομάδες, έως και μήνες ή χρόνια, το συγκεκριμένο θέμα που μας απασχολεί, θα αποσαφηνιστεί πολύ ευκολότερα, μόλις εμφανιστεί στα δεδομένα του, η εξουσία. 

Τώρα, μάλιστα. Δεν προκύπτει πλέον καμιά αντίφαση στο συλλογισμό μου. Η εξουσία όχι μόνο ξεπερνάει τη λογική, αλλά τη σκεπάζει, τη μειώνει, και σταδιακά την εξοντώνει. Οι πολιτικοί μας αρχηγοί, δεν είναι ότι δε θέλουν το καλό της χώρας μας, την εθνική σωτηρία, όπως τόσο συχνά ακούω τελευταία. Είναι ότι δεν μπορούν να δουν καθαρά, σαν πλάσματα άβουλα, εξαρτημένα, τυφλωμένα από την αντανάκλαση πάνω τους, ενός πιθανού μεριδίου εξουσίας. Τώρα, μάλιστα. Καταλαβαίνω πως το πρόβλημα διερεύνησης των συμπεριφορών των ανθρώπων αυτών, ίσως να ανήκει στην κατηγορία των άλυτων. 

Άλυτα προβλήματα. Μαθαίναμε κάποτε πως ορίζονται ως τα προβλήματα που έχει αποδειχθεί ότι δεν επιδέχονται λύση. Προσωπικά, θα τα όριζα ως τα προβλήματα που ταλαιπωρούν και θα ταλαιπωρούν αιωνίως, όποιον αποφασίσει να ασχοληθεί με κάποιο από αυτά, και δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί ότι πραγματικά δεν υπάρχει λύση. 

Τελικά, αφού διατύπωσα συνολικότερα το πρόβλημα της πολιτικής, το επόμενο βήμα είναι να πιστέψω πως είναι άλυτο. Αυτό όμως σημαίνει παραίτηση… Τι θα έκανε στη θέση μου ένας γνήσιος μαθηματικός; Τι θα κάνεις εσύ;