«Ο μήνας έχει εννιά» ή μήπως όχι;, του Θανάση Καμπισιούλη

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
«Ο μήνας έχει εννιά» ή μήπως όχι;, του Θανάση Καμπισιούλη

Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η Πρωταπριλιά. Με τους μαθητές στα σπίτια και όχι στα σχολεία καθώς και την πλειοψηφία των εργαζομένων με τηλεργασία, τα ψέματα δεν είχαν την τιμητική τους. Πώς να βρεις όρεξη να πειράξεις τον φίλο σου με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Σήμερα βέβαια ο μήνας έχει εννιά και μάλλον θα …εορταστεί δεόντως. Η φράση «ο μήνας έχει εννιά» χρησιμοποιείται κυρίως για να εκφράσει ανεμελιά και ξεγνοιασιά. Ειδικά σήμερα αυτή η ξενοιασιά έρχεται σαν αποτέλεσμα ενός δύσκολου και κουραστικού χειμώνα. Αναζητούμε την ανεμελιά για να μπορέσουμε να πάρουμε ανάσες είτε κάτω από τη μάσκα, είτε χωρίς αυτήν.

Η επικρατέστερη εκδοχή της φράσης «ο μήνας έχει εννιά», πάει περίπου διακόσια χρόνια πριν. Προέρχεται από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους, όταν οι πρώτοι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνονταν την ένατη ημέρα κάθε μήνα. Η μέρα μισθοδοσίας, όπως ήταν φυσικό, προκαλούσε αισθήματα χαράς στους εργαζόμενους. Σε εποχές μεγάλης φτώχιας, ήταν σημαντικό για κάποιους να έχουν εξασφαλίσει σταθερή μισθοδοσία, όσο παρέμεναν δημόσιοι υπάλληλοι.
Από την άλλη βέβαια ο πρώτος Κυβερνήτης, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είχε αποφασίσει να ζήσει φτωχικά. «Εργαζόταν νυχθημερόν, κοιμόταν ελάχιστα, 2 έως 3 ώρες την ημέρα, έχοντας για κρεβάτι του ένα ράντζο». Ξύπναγε πολύ νωρίς για να πάει στην Εκκλησία, έτρωγε λίγο, και δεν ήθελε να εισπράξει μισθό, που του αναλογούσε ως αρχηγός κράτους αν και είχε εγκριθεί δύο φορές από τη Βουλή των Ελλήνων και τη Γερουσία, αφού πίστευε – και αυτό είπε στην Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους – ότι υπό τις παρούσες συνθήκες «όσοι ασκούσαν δημόσιο λειτούργημα έπρεπε να προσφέρουν και όχι να λαμβάνουν από το πάμπτωχο κράτος».
Η δεύτερη εκδοχή μας πάει πάρα πολλά χρόνια πριν. Λίγο πριν από τη μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ., οι Αθηναίοι έστειλαν αγγελιοφόρο στους Σπαρτιάτες και τους ζήτησαν να τους βοηθήσουν στον πόλεμο εναντίον των Περσών. Οι Σπαρτιάτες ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν, αλλά ένας νόμος τους απαγόρευε να πολεμήσουν πριν από τη γέμιση του φεγγαριού. Απάντησαν λοιπόν: «Είναι εννέα του μηνός και το φεγγάρι δεν είναι γιομάτο». Η φράση «και ο μήνας έχει εννιά», δήλωσε πλέον την αποχή, την ασφάλεια, την καλοπέραση. Παρόλο που δείχνει αναβλητικότητα και τεμπελιά κατά βάθος έχει να κάνει με την ωρίμαση των συνθήκων, ώστε να είσαι έτοιμος να κάνεις αυτό που θέλεις. Να μην βιαστείς, ούτε να ξεκινήσεις κάτι για το οποίο δεν νιώθεις σίγουρος και αποφασισμένος. Γι’ αυτό και οι Σπαρτιάτες έστειλαν τελικά στρατό, μετά την πανσέληνο, αλλά η μάχη είχε ήδη τελειώσει με τη θριαμβευτική νίκη των ελληνικών δυνάμεων.
Επειδή οι δυο αυτές εκδοχές δεν είναι αρκετές για μια ημέρα ανεμελιάς υπάρχουν και άλλες. Μια από αυτές έχει να κάνει με την αριθμολαγνεία. Ο αριθμός εννιά είναι τρεις φορές ο μαγικός και με θρησκευτικό περίβλημα αριθμός τρία που προστατεύει τους ανθρώπους από όλα τα δεινά. Μυθολογικά, εννιά ήταν οι μούσες (η Καλλιόπη, η Ευτέρπη, η Κλειώ, η Ερατώ, η Μελπομένη, η Πολύμνια, η Τερψιχόρη, η Θάλεια και η Ουρανία), ενώ ιστορικά τα Μεγάλα Μυστήρια που εορτάζονταν κάθε δεκαπέντε του μήνα Βοηδρομιώνα διαρκούσαν εννιά μέρες. Το εννέα σαν αριθμός αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση, το τέλος, την συμπόνια αλλά και την προσφορά με μια πιο ευρεία έννοια. Λέγεται μάλιστα ότι συμβολίζει το αποκορύφωμα των νοητικών και πνευματικών επιτευγμάτων και δεν είναι καθόλου τυχαίο που το συναντάμε στις εννέα Μούσες, στους εννέα μήνες που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί μια ζωή και να γεννηθεί ένα μωρό.

Από φιλοσοφικής σκοπιάς, ο αριθμός εννιά σύμφωνα με τους Πυθαγορείους συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Επίσης, οι Πυραμίδες έχουν 9 σκαλιά, ενώ το εννέα είναι ο πιο σημαντικός αριθμός στο Φενγκ Σούι. Το εννέα λοιπόν, δείχνει να είναι ένας αριθμός που τα περιλαμβάνει όλα. Ένας αριθμός που ο καθένας μας μπορεί να επιλέξει ποια από όλες τις ερμηνείες του ταιριάζει και πως θα επιλέξει να ζήσει την σημερινή ημέρα.
Όποια ερμηνεία κι αν πιστέψουμε, σημασία έχει ότι είναι μια ακόμη ημέρα που μας έχει δοθεί για να την ζήσουμε και να την απολαύσουμε. Είτε επιλέξουμε την ανεμελιά και την ξενοιασιά, είτε την σκέψη και την δράση. Στο χέρι μας κρατάμε τον προβολέα και από εμάς εξαρτάται αν και τι θα επιλέξουμε να φωτίσουμε. Όπως έχουν γράψει, «αυτός που το πρόσωπό του δεν φωτίζει, δεν θα γίνει ποτέ αστέρι». Κι αν με την ερμηνεία του αριθμού ανακαλύπτουμε αντιφατικές εκδοχές, σκεφτείτε τι θα μπορούσαμε να πούμε όταν Ινδοί γκουρού μας προτείνουν να ζήσουμε τη ζωή μας στηριζόμενοι σε δύο αρχές: «Πρώτον, να ζούμε σαν να ήταν σήμερα η τελευταία μας μέρα σ’ αυτήν τη γη. Δεύτερον, να ζούμε σήμερα σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα».
Η Ζωή είναι μικρές στιγμές, χορτάτες ώρες, υπέροχες ημέρες, απολαυστικές εβδομάδες και γεμάτοι μήνες. Είναι τα απλά πράγματα που βιώνουμε τώρα, σήμερα. Το χτες έφυγε και το αύριο μπορεί να μην έρθει. Βγάλε από τη ζωή σου ανούσια και επουσιώδη πράγματα. Ζήσε την κάθε ημέρα σου όπως εσύ κάνεις κέφι. Αν φτάσεις στο τέρμα έχει μεγάλη σημασία να ξέρεις ότι την έζησες όπως ήθελες εσύ και όχι όπως ήθελαν οι άλλοι! Όλες οι στιγμές και όλες οι ημέρες μαζί είναι η ζωή σου. Μην τις σπαταλάς. Μια λεξούλα είναι η ζωή, με μόλις τρία γράμματα, που έχει στη μέση το ωμέγα για να σου θυμίζει ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει. Σου επιτρέπει όμως να πιάσεις το ωμέγα από τις δυο άκρες του, να το τεντώσεις όσο θέλεις και να την χορτάσεις τη ζωή σου.

Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: «Πού πάμε; Μη ρωτάς! Ανέβαινε, κατέβαινε. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα, και τη χαίρουμαι όλη.»

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή