Ο Ίκαρος Πετρόπουλος απαντά στον Νέστορα Χατζούδη

Προς ΠΑΛΜΟ:

Κύριε Διευθυντά,
Ο, έχων πολλά προσφέρει στην πόλη, αρθρογράφος σας, Νέστορας Χατζούδης, με εμπεριστατωμένη παρουσίαση στον ΠΑΛΜΟ της 25/3/21, περιγράφει τις χαμένες ευκαιρίες για να γίνει λειτουργική η πόλη μας και ταυτόχρονα υποδεικνύει στην Δημοτική αρχή τον σχεδιασμό που οφείλει να ακολουθήσει για να μην χαθούν και οι τελευταίες ευκαιρίες.

Προβλέπει (σωστά) ότι τα προγραμματισμένα έργα: επέκταση της λεωφόρου Κύμης προς την εθνική οδό και η γραμμή 4 του Μετρό θα δημιουργήσουν «κατάσταση συνθηκών λειτουργίας στο Δήμο μας εφιαλτική». Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Ν. Χατζούδης δεν έρχεται ως μετά Χριστό προφήτης, δεν επικαλείται, τώρα, τις χαμένες ευκαιρίες. Ο ίδιος, ως επικεφαλής της «Δημοκρατικής ενότητας», με συγκεντρώσεις, με παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο και με αρθρογραφία στον τοπικό τύπο, στον χρόνο που έπρεπε, πρόβαλε προτάσεις και πάλεψε γι’αυτές, όπως τις περιγράφει στο άρθρο του (Αστικό Άλσος, υπογειοποίηση Παλαιού Τέρματος και κεντρική πλατεία, Αττική οδός, περιφερειακή κυκλοφοριακή οδός, Μεσογειακοί και Ολυμπιακοί αγώνες – ΠΑΛΑΙ…).
Επίσης, αντιλαμβανόμενος ότι ο χρόνος δεν περιμένει, με ηχηρές παρεμβάσεις, επίμονα ζητούσε από την Δημοτική αρχή να μην υποκύψει στο πολιτικό κόστος και να σχεδιάσει και να διεκδικήσει υπαρκτούς πολιτιστικούς χώρους, πριν τα κατασκευαστικά συμφέροντα κινηθούν και δημιουργήσουν αμετακίνητες καταστάσεις (π.χ. κινηματογράφοι «Αλέξανδρος», «Ζαΐρα»…).
Όμως, η αυτάρεσκη τότε Δημοτική αρχή (1975 -2003), αναπαυμένη στα μεγάλα ποσοστά της (οπωσδήποτε κατώτερα του 62%!) και στην κομματική ισχύ της, ήξερε ότι οι προτάσεις της Δημοκρατικής Ενότητας και των μειοψηφικών μεν, ζωντανών δε, δυνάμεων της πόλης, αν εφαρμόζονταν, θα έφερναν την ρήξη με τοπικά συμφέροντα και προφανώς πολιτικο-δημοτικό κόστος (μόνιμη αρρώστια της κοινωνία μας). Αλήθεια είναι ότι ο αείμνηστος Β. Παπαδιονυσίου, συγκριτικά ισχυρή προσωπικότητα, δεν ήταν Δήμαρχος του «ναι σε όλα». Κυβέρνησε, όμως, εντελώς προσωπικά – συγκεντρωτικά και σε αυτό το είδος Διοίκησης δεν χωράνε οράματα και ρήξεις!
Παρότι, τότε, το κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ μιλούσε για «κύτταρο Δημοκρατίας» και «συμμετοχή του πολίτη στις αποφάσεις που τον αφορούν», ο Παπαδιονυσίου κυβέρνησε αυταρχικά, δεν αναζήτησε, ούτε ανέχτηκε δίπλα του (εκτός εξαίρεσης) ανθρώπους με γνώση και εμπειρία, δεν στηρίχτηκε στις ζωντανές δυνάμεις του Δήμου του. Τον απασχολούσε κι αυτόν η επόμενη εκλογική αναμέτρηση!

Το άρθρο του Νέστορα Χατζούδη είναι πρόσφατο και βατό. Παρέλκει η επανάληψή του. Περιορίζομαι, απλά, σε δύο συμπληρώσεις:
1. Αναφορικά με την δημιουργία του «Αστικού Άλσους 2.000 στρεμμάτων» που εισηγείται, προσθέτω την «μελέτη περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και δασικής αναψυχής» που έχει εκπονηθεί από την «Διεύθυνση Αναδασώσεων Αττικής» με μέριμνα των ενεργών οικολογικών δυνάμεων της πόλης (Μούκας, Καλεσάκης, ΔΡΑΣΗ…). Η μελέτη πήρε τον δρόμο της χρηματοδότησης μέσω ΕΣΠΑ και εγκαταλείφθηκε στην τύχη της, λόγω του …ενδιαφέροντος της Δημοτικής Αρχής!! Κάλυπτε μία μικρότερη, βέβαια, περιοχή εκατοντάδων, όμως, στρεμμάτων, μετά τα σχολεία της Δρυόπιδος και Λόφο Κόκκου και περιλάμβανε Κιόσκια, βρύσες, παγκάκια, διαδρόμους, τουαλέτες,….
2. Τα «Υιοθετημένα» της ΔΡΑΣΗΣ
Οι συνήθεις επισκέπτες που το ενδιαφέρον τους εξαντλείται σε γιορτές στην πλατεία των Υιοθετημένων, νομίζουν ότι στον χώρο αυτό, κάποιοι πολίτες απλά περνάνε την ώρα τους. Συμβαίνει και αυτό!
Όμως, οι πολίτες αυτοί έχουν μία ιδιότυπη, ερωτική θα έλεγα σχέση, με την φύση. Τούτο σημαίνει ευρηματικές δράσεις και ενέργεια με την οποία έχουν αναμορφώσει την περιοχή. Μόνο μέσα από μία τέτοια καταλυτική σχέση θα είχε παραχθεί τέτοιο έργο (διαμόρφωση δασικών δρόμων, αποψίλωση, κλάδεμα- περιποίηση των δένδρων, γνωριμία των φυτών – φυτεύσεις , κατασκευή τραπεζιών – πάγκων από ανακυκλώσιμα υλικά, κομποστοποίηση, πάρκο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης). Πριν την πανδημία ορισμένοι, ασυμβίβαστοι με την ρηχή καθημερινότητα, καθηγήτριες – καθηγητές, οδήγησαν τους μαθητές τους στον χώρο και μετέφεραν στο σχολείο τους γνώση και οικολογικές εμπειρίες. Τούτο μπορούσε να γενικευτεί. Κι όμως, αυτό το έργο που συντελείται μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το κέντρο, δεν έχει τύχει της προσοχής των «φύσει και θέσει» αρμόδιων.

Συμπέρασμα
Α. Αττικό μετρό.
Μία ακόμη ευκαιρία για την ανοχύρωτη πόλη μας περνάει χαμένη. Γι’ αυτό το τεράστιο έργο, που για την κατασκευή του δεν χωράει εναντίωση, η κατόπιν εορτής παρέμβαση του Δήμου, μοιάζει σκέτο άλλοθι. Άλλοι Δήμοι, όταν η Αττικό Μετρό εκπονούσε τις μελέτες για την περιοχή τους, φρόντισαν να παρέμβουν και να επιβάλλουν την ένταξη σε αυτές την απόκτηση κεντρικών πλατειών. Τώρα, στην πόλη μας, οι «πρόδρομες εργασίες» που έχουν ανατεθεί σε εργολάβο (αναγγελθείσα έναρξη Μάιο) και το κανονικό έργο που θα ακολουθήσει, θα προκαλέσουν, μεταξύ άλλων, τεράστια αναστάτωση στην, χωρίς διεξόδους, πόλη μας. Ας αρκεστούμε, τουλάχιστον, πριν την έναρξη των έργων, στην ενημέρωση γύρω από την κυκλοφοριακή μελέτη (πρέπει να έχει συνταχθεί) μήπως και περιοριστεί η δυσφορία των πολιτών από την αναμενόμενη ταλαιπωρία.
Β. Δημοτική πολιτική.
Για να μην επαναληφθεί το προηγούμενο των χαμένων δεκαετιών, το Γαλάτσι με τα τόσα ανεπίλυτα δομικά προβλήματα, οφείλει, τουλάχιστον τώρα, να υιοθετήσει την υποδεικνυόμενη, από τον Νέστορα, οραματική πολιτική.
Καλούνται, συνεπώς, οι ηγήτορες της πόλης, να προβληματιστούν με το προηγούμενο της Διοίκησης Παπαδιονυσίου, να αρθούν υπεράνω πολιτικού – δημοτικού κόστους, να ανοιχτούν στην κοινωνία, να στηριχτούν στην δύναμη των πολιτών και να ασκήσουν πολιτική με ορίζοντα πέραν της δικής τους θητείας.
Γαλάτσι 31/3/21
ΙΚΑΡΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ