«Με θλίβει η μοναξιά που ακούσια καλλιεργούμε λόγω του υποχρεωτικού εγκλεισμού», Δημήτρης Δακτυλάς, Σκηνοθέτης – Ηθοποιός

Ο Δημήτρης Δακτυλάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε με υποτροφία από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν το 1989. Το 1990-1992 παρακολούθησε το Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος του Λευτέρη Βογιατζή, με τους Σπύρο Σακκά, Δημήτρη Μαρωνίτη, Μίρκα Γεμεντζάκη, Ζουζού Νικολούδη κ.α. Ζει και εργάζεται στον Βόλο από το 1993. Είναι υπεύθυνος του Θεατρικού Εργαστηρίου του Δ.Ο.Ε.ΠΑ.Π – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου όπου διδάσκει υποκριτική και θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Από τότε έως σήμερα έχει σκηνοθετήσει όλες τις παραστάσεις του Εργαστηρίου.
Από το 1993 έως το 2002 ανέλαβε την δημιουργία και τον συντονισμό θεατρικής ομάδας ατόμων με κινητικές δυσκολίες στα πλαίσια του Δημοτικού Οργανισμού Υγείας και Κοινωνικών Θεμάτων του Δήμου Βόλου (Δ.Ο.Υ.Κ), όπου επί σειρά ετών δίδαξε και σκηνοθέτησε τις ακόλουθες παραστάσεις: «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη(1994), «Παντρολογήματα» του Ν.Γκόγκολ (1997), «Δεσποινίς ετών 39…» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου (1999) και «Μπακαλόγατος» του Ντίνου Κατσουρίδη (2002). Οι παραστάσεις αυτές εκτός από το Δημοτικό Θέατρο Βόλου, όπου πρωτοπαρουσιάστηκαν, περιόδευσαν και στην Θεσσαλονίκη και την Ορεστιάδα.
Διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δ.Ο.Ε.ΠΑ.Π – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου το διάστημα 2014-2015.
Έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός με σκηνοθέτες όπως ο Κάρολος Κουν, Γιώργος Λαζάνης, Μίμης Κουγιουμτζής, Λευτέρης Βογιατζής, Κώστας Τσιάνος, Δημήτρης Οικονόμου, Λυδία Κονιόρδου, Siegfried Schöenbohm, Θέμης Μουμουλίδης και με μαέστρους όπως ο Συμεών Κόγκαν και ο Γιώργος Χατζηνίκος.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

Συνεργάστηκε ως σκηνοθέτης με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με τα Δη.Πε.Θε. Βόλου, Πάτρας, με το Κέντρο Μουσικού Θεάτρου Βόλου, το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ν. Αγγελίνη- Π. Χατζηνίκου, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, την Ομάδα Τέχνης «Λόγος και Σιγή», την Ομάδα Bar Theater Company και την Θεατρική Ομάδα Βόλου Ανά(με)σα.
Έχει διδάξει υποκριτική και θεατρικό αυτοσχεδιασμό στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Καλλιτεχνικού Οργανισμού του Δήμου Βόλου, σε πλήθος σεμιναρίων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και σε Σεμινάρια Θεάτρου και Αρχαίου Δράματος.
Σκηνοθέτησε ανάμεσα σε πολλές άλλες και τις ακόλουθες παραστάσεις:
2018: «Ο… από μηχανής Θνητός» Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (Μουσείο Τσαλαπάτα)
2017: «Η Νοσταλγός» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Μουσείο – Σπίτι Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Σκιάθος
2016: «Όχι Εγώ-Πράξη Χωρίς Λόγια» του Σάμιουελ Μπέκετ, Δ.Ο.Ε.ΠΑ.Π-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου
«Inside Out: Η δική μου Αλήθεια» , Santorini Biennale 2016-3rd Edition
2014: «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς. Δ.Ο.Ε.ΠΑ.Π-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου.
«Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ. Δ.Ο.Ε.ΠΑ.Π-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου
2012: «Η Φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Όργουελ, Καλλιτεχνικός Οργασνιμός – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου
2011: «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, Καλλιτεχνικός Οργασνιμός ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου
2009: «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου (Θ.Ε.)
2002: «Μελτεμάκι» του Παντελή Χόρν, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου (Θ.Ε.)
1999: «Τρωάδες» του Ευριπίδη. Παρουσιάστηκαν στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στο πλαίσιο του 20ου Συνεδρίου της Διεθνούς Εταιρίας Δερματοχειρουργικής.
Συνεργάστηκε ως ηθοποιός, μεταξύ πολλών άλλων συνεργασιών του:
Κινηματόγραφος
2012: «Auftakt» Σκηνοθεσία: Tsilidou Y. μικρού μήκους Ρωσοκυπριακή παραγωγή.
Θέατρο
2018: «Ο… από μηχανής Θνητός» Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (Μουσείο Τσαλαπάτα)
2017: «Το νησί» του Βασίλη Παπαδόπουλου, Δημοτικό Ωδείο Βόλου, Φεστιβάλ Χειμωνοανθός
2014: «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ. Δ.Ο.Ε.ΠΑ.Π-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου
2012: «Terre des Hommes – Cité des Oiseaux»της Ειρήνης Χαλκιά, Scarabaeus, Espace Theatral
2010: Μουσική Παράσταση «Εγώ… η άλλη», Bar Theater Company
2008: «Η Μελωδία της Ευτυχίας» των Howard Lindsay & Russel Crouse. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου
1993: «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη (Ορέστης), Θεσσαλικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου.
1989: «Θείος Βάνιας» του Αντ. Τσέχωφ, Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε και πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΚΤΥΛΑΣ: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, η καταγωγή της μητέρας μου είναι από την Πελοπόννησο και του πατέρα μου η Αθήνα.
Θεωρώ τον εαυτόν μου ένα από εκείνα τα τυχερά παιδιά που μεγάλωσαν σε μια γειτονιά, σε σπίτια με αυλές, με λιγοστά αυτοκίνητα και με τους γείτονες να βγάζουν τα απογεύματα τις καρέκλες τους στο δρόμο, να μαζεύονται για να επικοινωνήσουν με τον τρόπο τους. Ήταν μια μικρή κοινωνία που την αισθανόσουν, ως παιδί, σαν μια μεγάλη οικογένεια.

«Π»: Τί σας ώθησε στην υποκριτική τέχνη και το θέατρο;
Δ.Δ.: Ως έφηβος έψαχνα και εγώ να βρω την επαγγελματική μου ταυτότητα. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα μέχρι να αποφασίσω τι «θα ήθελα να γίνω» όταν μεγαλώσω. Έβρισκα διέξοδο στις προσωπικές μου ανησυχίες στην Τέχνη, μου άρεσε να ζωγραφίζω, να παίζω μουσική, να διαβάζω να αισθάνομαι ελεύθερος.

«Π»: Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στη σκέψη;
Δ.Δ.: Έδωσα εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν και αποφοίτησα το 1989, στη συνέχεια συνέχισα τις σπουδές μου στο Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος του Λευτέρη Βογιατζή για δύο χρόνια με πολύ σημαντικούς δασκάλους, που με βοήθησαν να αντιληφθώ σημαντικά πράγματα για τον εαυτό μου και τη μετέπειτα πορεία μου στον χώρο του θεάτρου.

«Π»: Σκηνοθέτης, ηθοποιός. Οι δύο ιδιότητές σας πώς αλληλεπιδρούν;
Δ.Δ.: Σκηνοθέτης – Ηθοποιός, είναι σαν το ανθρώπινο σώμα, διαφορετικά μέλη, με διαφορετικές λειτουργίες, που όμως αποτελούν ένα ενιαίο και ολοκληρωμένο σύνολο για να λειτουργήσουν.

«Π»: Τί είναι το θέατρο για εσάς;
Δ.Δ.: Το θέατρο για μένα είναι η τέχνη που δημιουργήθηκε για τις θεραπευτικές της ιδιότητες. Η ψυχή μας, εάν πιστεύουμε σε αυτήν, μπορεί να βρει παρηγοριά και δύναμη στην τέχνη. Από την αρχαιότητα το θέατρο είχε παιδαγωγικό ρόλο, δεν ήταν μόνο για να διασκεδάσει τον θεατή αντίθετα, ήταν για να τον ψυχαγωγήσει, να τον προβληματίσει και να τον κάνει να αντιληφθεί την ανθρώπινη ψυχή και τις αδυναμίες της.

«Π»: Αποφοιτήσατε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, το 1989. Μιλήστεμας για την εμπειρία σας από αυτή.
Δ.Δ.: Η Σχολή του Κάρολου Κουν, δεν ήταν για μένα μια απλή σχολή. Ήταν μια ιδέα, ένας δρόμος για να αντιληφθώ πόσο σημαντικό είναι το θέατρο, όταν έχει σαν βάση την επικοινωνία.

«Π»: Ως υπεύθυνος του Θεατρικού Εργαστηρίου του ΔΟΕΑΠ ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, διδάσκετε υποκριτική και θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Ξεχωρίσατε ταλέντα ανάμεσα στους μαθητές σας; Υπάρχουν μαθητές σας που ακολούθησαν το επάγγελμα του ηθοποιού;
Δ.Δ.: Από το 1993 που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση, καταλαβαίνετε ότι έχει περάσει ένας μεγάλος αριθμός μαθητών. Ναι, κάποιοι ξεχώρισαν και μάλιστα αρκετά νέα παιδιά το επέλεξαν και ως κύριο επάγγελμα τους και για αυτό το λόγο συνέχισαν σε αντίστοιχες θεατρικές σχολές.

«Π»: Έχετε σκηνοθετήσει όλες τις παραστάσεις αυτού του Εργαστηρίου. Πώς είναι όταν τελειώνει μια παράσταση;
Δ.Δ.: Όπως προανέφερα, για εμένα η βάση του θεάτρου είναι η ανάγκη της επικοινωνίας, να μοιράζεσαι αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που νιώθεις. Όταν, λοιπόν, επιτυγχάνεται αυτή η διαδικασία, τότε αισθάνεσαι ότι η ζωή αποκτάει ουσιαστικό νόημα.

«Π»: Για μια δεκαετία περίπου, δημιουργήσατε θεατρική ομάδα ατόμων με κινητικές δυσκολίες.
Δ.Δ.: Η εμπειρία μου με την συγκεκριμένη ομάδα με βοήθησε να δω, με ένα ουσιαστικό τρόπο, τί μπορεί να σημαίνει η ζωή. Με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που είχα συνηθίσει να βλέπω. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που είχα αυτήν την εμπειρία.

«Π»: «Βεγγέρα», Ηλ. Καπετανάκη 1994, «Παντρολογήματα» Ν. Γκογκόλ 1997, «Δεσποινίς ετών 39» Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου 1999, «Μπακαλόγατος» Ντ. Κατσουρίδη 2002, παρουσιάστηκαν στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου, περιόδευσαν Θεσσαλονίκη και Ορεστιάδα, σε δική σας σκηνοθεσία. Πώς τα υποδέχτηκε το κοινό;
Δ.Δ.: Όλες οι παραστάσεις μας είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό και αυτό γινόταν άμεσα αντιληπτό από την αγάπη και τη συνεργασία που μας έδειχναν όλοι οι τοπικοί φορείς πριν και κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Είναι λυπηρό που τέτοιες προσπάθειες δεν πραγματοποιούνται εδώ και αρκετό καιρό, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Όμως ελπίζω να επιστρέψουμε σε αυτές.

«Π»: Έχετε σημαντικότατο έργο ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΟΕΑΠΑ ΔΗΠΕΘΕ Βόλου 2014 – 2015. Ποιές δυσκολίες συναντήσατε και ποιές ευκαιρίες σας δόθηκαν;
Δ.Δ.: Το μόνο που θέλω να πω και μάλιστα να τονίσω ιδιαίτερα είναι πως τα ΔΗΠΕΘΕ είναι πραγματικά κοιτώνας πολιτισμού. Γίνεται εξαιρετική δουλειά, παράγεται πολιτισμός. Γι’αυτό και χρειάζονται την υποστήριξη και των τοπικών φορέων και φυσικά του κοινού.

«Π»: Τις ημέρες αυτές μας ταλανίζει η προσπάθεια κάθαρσης εντός του θεάτρου και απ’ ό,τι αρχίζει να φαίνεται και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους.
Δ.Δ.: Δυστυχώς αυτό είναι ένα χρόνιο απόστημα που έπρεπε να σπάσει για να καθαρίσει ο χώρος του θεάτρου. Ο κάθε νέος, η κάθε νέα ηθοποιός που ξεκινάει τώρα καριέρα, με όνειρα όπως ο οποιοσδήποτε νέος, όπως όλοι μας, θα πρέπει να ξεκινάει τη σταδιοδρομία του με υγιείς βάσεις και όχι κάτω από την απειλή, τον εκφοβισμό ή τη χειραγώγηση κάποιου. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει σε κανέναν επαγγελματικό χώρο. Δεν πρέπει να συμβαίνει πουθενά, σε καμία πτυχή της προσωπικής, επαγγελματικής, κοινωνικής μας ζωής.

«Π»: Ως ηθοποιός συνεργαστήκατε με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες. Τί άνθρωποι ήταν εκτός της θεατρικής σκηνής;
Δ.Δ.: Με τους περισσότερους είχα μια πολύ εποικοδομητική συνεργασία και δεν αντιμετώπισα κάποια προβλήματα εντός και εκτός σκηνής.

«Π»: Ξεχωρίζετε κάποιο έργο από αυτά που έχετε σκηνοθετήσει;
Δ.Δ.: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα έργο. Κάθε παράσταση μου προσέφερε μια διαφορετική εμπειρία. Βιώνεις την εμπειρία με αφορμή ένα θεατρικό έργο.

«Π»: Πώς βλέπετε τη μετα-κορωνοϊό εποχή;
Δ.Δ.: Η γενιά η δικιά μου και αυτή των παιδιών μας σήμερα, ζούμε προσαρμοσμένοι στο να αφομοιώνουμε ταχύτατες αλλαγές. Σκεφτείτε τον κόσμο πριν 30 χρόνια, πώς ήταν χωρίς κινητά και υπολογιστές, χωρίς διαδίκτυο. Με θλίβει που βλέπω την εύκολη προσαρμογή και στον κορωνοϊό, όπως με στενοχωρεί να βλέπω τις ανθρώπινες σχέσεις να διαταράσσονται. Να φοβάσαι να δώσεις το χέρι σου στον συνάνθρωπό σου να τον χαιρετήσεις. Την μοναξιά που ακούσια καλλιεργούμε λόγω του υποχρεωτικού εγκλεισμού. Την κατάθλιψη που βλέπω στα μάτια των ανθρώπων γύρω μου.

«Π»: Ποιά ήταν η βασική σας συμβουλή στους μαθητές σας;
Δ.Δ.: Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές. Σημαντικό για εμένα είναι να κάνω αυτό που αγαπώ γιατί με αυτόν τον τρόπο μετριάζονται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω.

«Π»: Τί δεν έχετε κάνει στο θέατρο;
Δ.Δ.: Αφήνω την χρόνο να κυλίσει και προσπαθώ να ζήσω την στιγμή. Ξέρετε, οι προσδοκίες πολλές φορές με έχουν αποπροσανατολίσει στη ζωή μου. Αυτό θέλω να κάνω στο Θέατρο και στην ζωή μου, να αφήνω τον χρόνο να κυλάει και να ζω!

«Π»: Τί αγαπάτε;
Δ.Δ.: Τη ζωή, τη φύση, τα ταξίδια, την ανθρώπινη επαφή.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Δ.Δ.: Τι θα ήθελα να ετοιμάσω; Μάλλον αυτή θα ήταν η …σωστή ερώτηση γιατί με την υπάρχουσα κατάσταση υπάρχουν πολλές τεχνικές δυσκολίες για την οποιαδήποτε υλοποίηση.