«Μακάρι ο χώρος του θεάτρου να είναι η έναρξη για μια ευρύτερη κοινωνική εξυγίανση», Μαρία Ζάχαρη – Ηθοποιός

Η Μαρία Ζάχαρη είναι Πτυχιούχος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών και Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη. Εργάστηκε με τα θεατρικά σχήματα: Εθνικό Θέατρο, Αμφιθέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου, Θέατρο Τέχνης, Θεατρική Έξοδος, Μικρό Θέατρο, ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, Θέατρο Καισαριανής, Σμαρούλα, Αμιράλ, Απλό Θέατρο, Αττική Σκηνή.
Συνεργάστηκε στο θέατρο με τους σκηνοθέτες Γιώργο Σεβαστήκογλου, Σπύρο Ευαγγελάτο, Κώστα Μπάκα, Σταύρο Ντουφεξή, Μανούσο Μανουσάκη, Τάσο Μπαντή, Άντώνη Αντύπα, Θανάση Θεολόγη, Κωστή Καπελώνη, Ηλία Λογοθέτη, σε έργα συγγραφέων Τσέχωφ, Σαίξπηρ, Μπράιαν Φρίελ, Αισχύλο, Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Μένανδρο, Βιζυηνό, όπως «Επέτειος», «Τρωάδες», «Ορέστης», «Επιτρέποντες», «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», «Ειρήνη», «Χοηφόρες», «Αλίμονο και μερικά αχ!», «Πλούτος», «Ξεριζωμός», «Βάτραχοι», «Νεφέλες», «Το αμάρτημα της μητρός μου». Συμμετείχε στις τηλεοπτικές σειρές: «Το μινόρε της αυγής», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Οδός Ιπποκράτους», «Δικηγόροι της Αθήνας», «Ανατομία ενός εγκλήματος», «Υπεράνω όλων η πατρίς», «Πέρα από τον ορίζοντα», «Νυχτερινοί ακροβάτες», «Γελοίον του πράγματος», «Ο μάγος με τα χρώματα», «Νυχτερινό μελό», «Βοήθεια γειτόνοι», «Πρίγκιπας», «Απόστολος και μόνος», «Αγγελίνα», «Καρυωτάκης» με σκηνοθέτες τους Φώτη Μεσθεναίο, Τάσο Ψαρρά, Κώστα Κουτσομύτη, Γιάννη Διαμαντόπουλο, Αντώνη Τέμπο, Γιώργο Μιχαλακόπουλο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΜΑΡΙΑ ΖΑΧΑΡΗ: Μεγάλωσα σε περιβάλλον που είχε άμεση επιρροή στις μετέπειτα επιλογές μου. Ο πατέρας μου ήταν εκπαιδευτικός, πολύ μορφωμένος και φιλότεχνος, αλλά είχε μείνει στο στρατό. Από μικρή ήξερα όλα τα ανώμαλα ρήματα – αυτό μου δημιούργησε μια ιδιαίτερη σχέση με τη γλώσσα – και πολύ νωρίς διάβασα Βιζυηνό, Παπαδιαμάντη και τους αρχαίους Έλληνες ποιητές. Εισέπραξα πολλή αγάπη αλλά και πόνο όταν ο πατέρας μου εξορίστηκε από τη χούντα των συνταγματαρχών. Στα χρόνια της απουσίας θυμάμαι την μητέρα μου να λέει: Μείναμε τέσσερις γυναίκες μόνες και πρέπει να παλέψουμε – έχω δύο αδερφές.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν εύκολα και δύσκολα. Είναι οξύμωρο αλλά έτσι ήταν. Δύσκολα λόγω της εξορίας του πατέρα μας, αλλά είχαμε τη μητέρα μας, πολύ δυναμική γυναίκα, που μας μάθαινε να μη φοβόμαστε και μας όπλιζε με δύναμη και αισιοδοξία.

«Π»: Τί σας ώθησε στην υποκριτική;
Μ.Ζ.: Το ότι μπορούσα να ζήσω κατά κάποιον τρόπο διαφορετικές ζωές. Διάβαζα θεατρικά έργα και η φαντασία μου κάλπαζε. Έπαιζα και τους αντρικούς ρόλους. Να σκεφτείς στις εισαγωγικές εξετάσεις έπαιξα τον Μαλβόλιο.

«Π»: Είστε πτυχιούχος της Ανώτατης σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Εφαρμόσατε το πτυχίο σας στην πράξη;
Μ.Ζ.: Όχι. Θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε: «Τώρα που πήρες το πτυχίο σου, διορίσου σε ένα γυμνάσιο καθηγήτρια (τεχνικών) και το βράδυ μπορείς να παίζεις και στο θέατρο.» Όχι δεν μπορούσα. Δεν το μετάνιωσα!

«Π»: Ως αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη, εργαστήκατε σε σημαντικότατα θεατρικά σχήματα όπως το Εθνικό Θέατρο. Αυτό καθόρισε την καλλιτεχνική πορεία σας;
Μ.Ζ.: Κατά κάποιον τρόπο οι επιλογές μας, μας καθορίζουν.

«Π»: Συνεργαστήκατε με σημαντικούς σκηνοθέτες σε έργα μεγάλων συγγραφέων. Ποια συνεργασία και έργο ξεχωρίζετε ως σταθμό;
Μ.Ζ.: Όλες οι συνεργασίες ήταν αγαπημένες γιατί ήταν επιλογές μου, αλλά φυσικά ξεχωρίζω το «Αμάρτημα της Μητρός μου», γιατί ήταν μια ιδέα δική μου και δούλεψα πολύ γι’αυτό.

«Π»: Ζούμε το «metoo», όπως λέγεται, και ταλανίζει τον χώρο του θεάτρου με αποκαλύψεις συγκλονιστικές, καταγγελίες ανώνυμες και επώνυμες για γνωστούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Γνωρίζατε αυτά που συμβαίνουν;
Μ.Ζ.: Αποκαλύψεις στο βαθμό που έχουν καταγγελθεί, όχι δεν γνώριζα. Συγκεκριμένα γεγονότα τα μαθαίνω τώρα όπως όλος ο κόσμος. Θεωρώ απαράδεκτα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν και δεν θα έπρεπε να ακούγονται πως έχουν συμβεί από ανθρώπους της Τέχνης, που έχουν το προνόμιο να έρχονται σε επαφή με σπουδαία κείμενα και την ευκαιρία κατ΄ επέκταση να επηρεάζονται από αυτά και να γίνονται ας πούμε καλύτεροι. Όλο και κάπως βελτιώνεσαι όπως και να έχει, δεν γίνεται αλλιώς. Ωστόσο θεωρώ ότι ζούμε σε μια υποκριτική κοινωνία που ρίχνει όλη την κατακραυγή στο θέατρο. Δεν είναι όλο το θέατρο έτσι, όπως δεν είναι και τα υπόλοιπα κοινωνικά ή επαγγελματικά περιβάλλοντα άγια. Είμαστε στο ίδιο σημείο που βρίσκεται και ο κόσμος μας, που λέει και ο ποιητής. Μακάρι ο χώρος του θεάτρου να είναι η έναρξη για μια ευρύτερη κοινωνική εξυγίανση.
Τώρα όσον αφορά τα θύματα, φυσικά και έχουν το δικαίωμα της καταγγελίας σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή θεωρούν ότι είναι σε θέση την κάνουν. Tο me too δίνει και δείχνει θάρρος.

«Π»: Βιώνουμε την δεύτερη κατά σειρά κρίση μετά την δεκαετή οικονομική κρίση, την πανδημία του κορωνοϊοού. Ποιες οι συνέπειες πιστεύετε στον χώρο του θεάτρου;
Μ.Ζ.: Οι συνέπειες στο θέατρο είναι τραγικές, όπως άλλωστε και σε πολλούς χώρους. Μετά την πανδημία τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Πολλά από τα θέατρα που έχουν κλείσει λόγω της πανδημίας πιθανόν να μην ξανανοίξουν και πολλές ΑΜΚΕ, αν δε βοηθηθούν, μπορεί επίσης να κλείσουν. Που σημαίνει μεγαλύτερη ανεργία. Να δούμε λοιπόν πόσες και πού θα δοθούν οι όποιες επιχορηγήσεις.

«Π»: Πιστεύετε η πολιτεία κάνει αυτά που χρειάζονται ώστε να καλυφτούν οι καλλιτέχνες;
Μ.Ζ.: Όχι, δεν νομίζω, πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα.

«Π»: Κινηματογράφος, θέατρο, τηλεόραση τι επιλέγετε;
Μ.Ζ.: Την ποιότητα στον κάθε χώρο.

«Π»: Είναι η υποκριτική επιστήμη;
Μ.Ζ.: Όχι, η υποκριτική δεν είναι επιστήμη είναι τέχνη. Έχει άλλες διαδικασίες- συναισθηματικές. Σκάβεις στα μύχια της ψυχής σου, του ρόλου και σ’ αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας. Τώρα, αν το πάρουμε με την ευρεία έννοια της επιστήμης ως γνώση, ως απόκτηση δηλαδή γνώσης θα μπορούσε να διεκδικήσει ένα κομματάκι.

«Π»: Δίνονται ευκαιρίες στους νέους ηθοποιούς ή πρέπει να τις δημιουργούν μόνοι τους; Πόσο εφικτό είναι αυτό;
Μ.Ζ.: Πιστεύω πως δίνονται, αλλά πολλοί τις δημιουργούν και μόνοι τους. Φαίνεται πως σε κάποιο βαθμό είναι εφικτό, γιατί βλέπουμε ότι δημιουργούνται θεατρικές ομάδες με νέους και μάλιστα αρκετές από αυτές, κάνουν σοβαρή δουλειά.

«Π»: Έχετε πάρει μέρος σε επιτυχημένες καλές σειρές στην τηλεόραση. Υπάρχει σήμερα κάποια που θα θέλατε να συμμετέχετε;
Μ.Ζ.: Δεν ξέρω γιατί, αλλά φέτος ειδικά δεν έχω παρακολουθήσει τις ελληνικές σειρές. Ως εκ τούτου δυσκολεύομαι να απαντήσω.

«Π»: Ποιον ρόλο θέλετε να ερμηνεύσετε πολύ;
Μ.Ζ.: Δεν έχω συγκεκριμένη προτίμηση, αρκεί να αγαπώ τον συγγραφέα και να είμαι με καλούς συνεργάτες. Όλοι οι ρόλοι στα σπουδαία έργα έχουν λόγο ύπαρξης.

«Π»: Υπάρχουν στο θέατρο άνθρωποι φωτισμένοι που αγαπούν τον πολιτισμό; Γιατί τα φώτα δεν στρέφονται επάνω τους;
Μ.Ζ.: Δυστυχώς, σε όλες τις εποχές οι σημαντικοί άνθρωποι ήταν στο περιθώριο.

«Π»: Τι είναι τέχνη για εσάς;
Μ.Ζ.: Ανάταση ψυχής.

«Π»: Τί φέρει ο ηθοποιός πάνω στην σκηνή;
Μ.Ζ.: Το ήθος του ρόλου.

«Π»: Πιστεύετε με όλα αυτά που συμβαίνουν θα «καθαρίσει» ο χώρος του θεάτρου;
Μ.Ζ.: Καλό θα ήταν να καθαρίσουν όλοι οι χώροι.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Μ.Ζ.: «Ποιός ήτο ο φονεύς του αδελφού μου» του Γ. Βιζυηνού. Έργο επίκαιρο καθότι ο προβληματισμός του απασχολεί και σήμερα την νομική επιστήμη. Ο ηθικός αυτουργός, η πραγματικότητα, η μοίρα, η κατάσταση των πραγμάτων. Ποιός πραγματικά ήτο ο φονεύς, ο πραγματικός δολοφόνος ή ο ηθικός αυτουργός. Εδώ η μητέρα του Συγγραφέα χωρίς να το ξέρει περιθάλπει τον δολοφόνο του γιου της. Η αναζήτηση της αλήθειας για την απόδοση της δικαιοσύνης και η σιωπή.