«Του Νου Καρποφορία» το τρίτο βιβλίο του Γαλατσιώτη Γιάννη Εμμανουήλ

«Στον Βράχο της Στενής και άλλα», «Σελίδες Ζωής» και «Του Νου Καρποφορία» είναι τα βιβλία του συνδημότη μας Γιάννη Εμμανουήλ, ο οποίος, όπως ομολογεί, έτσι προτιμά να έχει επαφή με τα γράμματα.

Ο Γιάννης Εμμανουήλ γεννήθηκε στη Στενή Χαλκίδας όπου και έζησε μέχρι να τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο. Ήρθε στην Αθήνα όπου εργάστηκε στις οικοδομές. Οι σπουδές του πενιχρές, «μια δραματική σχολή όλη κι όλη» όπως λέει ο ίδιος. «Αυτή όμως μου έδωσε τα… φόντα να “παίζω”. Να παίζω σε σήριαλ, στον κινηματογράφο, στο θέατρο.» Ναι, ίσως από εκεί να τον έχετε ήδη αναγνωρίσει.
Άλλο παιχνίδι που του αρέσει είναι τα ταξινομεί τα γράμματα της αλφαβήτας πάνω σε άσπρα χαρτιά, μετατρέποντάς τα σε λέξεις, φράσεις, έννοιες. Έτσι «γεννήθηκαν» οι τρεις εκδόσεις του: «Στον Βράχο της Στενής» ποιήματα (2016), «Σελίδες Ζωής» (2018), «Του Νου Καρποφορία» (2020), όλα από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση.
Του αρέσει επίσης να βουτάει τα πινέλα του στα χρώματα και να «λερώνει μουσαμάδες».
«Νοιώθω πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι γι’αυτό και χόρεψα και τον χορό του Ησαΐα και απόκτησα δυο γιους.»
Στην ερώτησή μας πώς γεννήθηκαν τα τρία αυτά βιβλία, απαντά: «Αυτή η ανημπόρια στο να μάθω να παίζω το παιχνίδι της ζωής – διότι διαπίστωσα πως μόνο παιχνίδι δεν είναι! – με οδήγησε στα περισσότερα κείμενα που κρατάτε ως αναγνώστες στα χέρια σας.

ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ…
Τα λάθη, αναμφισβήτητα, είναι μέρος της ζωής.
Να μην τα κάνεις δεν μπορείς, όσο κι αν προσπαθείς.
Είναι κι αυτά ανθρώπινα. Έρχονται άθελά μας.
Όσο κι αν τα αποφεύγουμε τα βρίσκουμε μπροστά μας.
Πάντα αποδέκτη έχουνε κάποιον συνάνθρωπό μας,
που την εμπιστοσύνη του χάνει στον πρόσωπό μας.
…δεν είναι αυτά που κάναμε, μα όταν θά’ρθουν τ’άλλα,
καλό’ναι να προλάβουμε μην είναι πιο μεγάλα.
Και μιας που εμείς τα κάνουμε, δεν έχετε τη γνώμη
το δίκαιο αντάλλαγμα πως είναι μια συγνώμη;
Λέξη που την ξεχάσαμε, μα που σαν ειπωθεί, κάθε πληγή π’ανοίχτηκε, θά’χει επουλωθεί.
(20/12/1996)

ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ
…Κι όταν άνοιξα τα μάτια, ένιωσα προχωρημένη τη μέρα.
Εξάλλου το πρωί σχεδόν – λίγο πριν ξημερώσει –
αντιληφθήκαμε πως στο κουβάρι της συμβίωσης
η άκρη σκιάχτηκε, ανησύχησε από την επίμονη
ολονύχτια ανίχνευσή της και κρύφτηκε πιότερο.
Στο σαλόνι έρχομαι να σε βρω.
Στο πικάπ η βελόνα κολλημένη στον αγαπημένο μας – βουβό τώρα – δίσκο.
Στο τραπέζι δυο πακέτα αδεινά, δυο τασάκια γεμάτα.
Και στον καθρέφτη ένα φιλί και τ’όνομα… «Χριστίνα».
Αύγουστος 1998