Από τον παραλογισμό στο ξεκατίνιασμα;, του Νέστορα Χατζούδη

Εδώ και ένα χρόνο αφότου ενέσκηψε η πανδημία COVID-19 και απειλεί τη ζωή σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την οικονομική ισχύ τους και προσβάλει τους ανθρώπους κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, o ρόλος των δημόσιων συστημάτων υγείας αποδείχθηκε αναντικατάστατος. Τα πολυδιαφημιζόμενα ιδιωτικά θεραπευτήρια κρίθηκαν ακατάλληλα. Το βάρος της αντιμετώπισης της θανατηφόρας βιολογικής απειλής σηκώνουν τα δημόσια νοσοκομεία και οι γιατροί τους και αποκλειστικά σ’ αυτά δίνεται η μάχη κατά του θανατηφόρου ιού.

Η χώρα μας, παράλληλα με την πανδημία, δοκιμάστηκε πρόσφατα και από το σπάνιο σε ένταση σαρωτικό πέρασμα του χιονιά, τη Μήδεια όπως τον ονόμασαν, αφήνοντας πίσω του υλικές καταστροφές και χιλιάδες συνανθρώπων μας για μέρες απομονωμένους χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, θέρμανση και νερό. Και στην περίπτωση αυτή την ευθύνη αντιμετώπισης των συνεπειών την είχε ο φορέας Πολιτικής Προστασίας, το κράτος δηλαδή και από αυτό περίμεναν οι συνάνθρωποί μας βοήθεια για την αποκατάσταση της λειτουργίας των διαφόρων δικτύων.
Κοινωνικά παραλυτικό, όπως το βιώνουμε, το επακόλουθο των απειλητικών για τη ζωή φυσικών φαινομένων. Μπορούν να προκαλέσουν πλήρη ανατροπή ή και διακοπή – νέκρωση των ρυθμών της κοινωνικής ζωής. Τα κράτη, ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος, για να μην καταρρεύσουν, θέτουν σε συναγερμό και κινητοποιούν τους αρμόδιους δημόσιους φορείς τους για να ελέγξουν και να περιορίσουν τις συνέπειες. Αποδεικνύεται πως μια χώρα για να υφίσταται, να μπορεί να λειτουργεί, και η κοινωνία της να είναι δημιουργική και παραγωγική σε όλες της τις εκφάνσεις, πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής εξουσίας πρέπει να είναι η προστασία των βασικών δημόσιων αγαθών. Ξεχωρίζουν για τη σημασία τους η ζωή και η υγεία, η παιδεία, η προστασία των πολιτών, η ασφάλεια της Επικράτειας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υφίστανται σε λειτουργική ετοιμότητα οι αναγκαίες βασικές υποδομές και οι κατάλληλα οργανωμένες δημόσιες Υπηρεσίες για να εξασφαλίζεται η πρόσβαση σ΄ αυτά τα βασικά δημόσια αγαθά, όλων ανεξαιρέτως των πολιτών.
Ας έρθουμε τώρα στα του οίκου μας. Αντιμέτωποι με τα οικονομικά προβλήματα που μας κληροδότησε η κρίση της περασμένης δεκαετίας, ας αναλογιστούμε την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι υποδομές της χώρας , ο εξοπλισμός και η στελέχωση των αρμόδιων υπηρεσιών. Οι απαραίτητες προϋποθέσεις, δηλαδή, για την παραγωγή των παραπάνω δημόσιων αγαθών. Η συνεχής, εδώ και ένα χρόνο, αγωνία για την επάρκεια και αντοχή του δημόσιου Συστήματος Υγείας, η περιπέτεια των χιλιάδων συμπολιτών μας από το πέρασμα του χιονιά «Μήδεια» αλλά και όσων παρόμοιων θυμόμαστε, περισσότερα οι ηλικιωμένοι και λιγότερα οι νεότεροι, από τις κατά καιρούς πυρκαγιές, πλημμύρες, τους σεισμούς κλπ., μαρτυρούν ότι ο τομέας αυτός, η ραχοκοκαλιά μιας ζωντανής και δημιουργικής κοινωνίας, είτε από ιδεολογικές αγκυλώσεις, είτε από ιδιοτελείς πολιτικοοικονομικές επιδιώξεις, είτε από ανικανότητα, παραμελήθηκε. Εξαιτίας αυτής της χρόνιας παθογένειας δεν μπορεί να ανταποκριθεί με ετοιμότητα, επάρκεια και αποτελεσματικά σε καταστάσεις επικίνδυνων φυσικών φαινομένων για τη ζωή και την περιουσία των πολιτών που καλείται κατά καιρούς να αντιμετωπίσει.
Μετά από αυτό, ας αναλογιστούμε την επί ένα χρόνο άγονη πολιτική αντιπαράθεση σχετικά με τα μέτρα και τις ευθύνες για την πορεία της πανδημίας και πρόσφατα για τα οδυνηρά παρεπόμενα της «Μήδειας» μεταξύ των κομμάτων που διαχειρίστηκαν, την τελευταία 20ετία, την κυβερνητική εξουσία. Δηλαδή τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ (με απόληξη το ΚΙΝΑΛ), και το ΣΥΡΙΖΑ. Κι όμως οσάκις ένα από τα κόμματα αυτά βρίσκεται στην Εξουσία αντιμετωπίζεται ως αποκλειστικά υπεύθυνο για όλες τις διακομματικές πολιτικές αμαρτίες του παρελθόντος που κρατούν τη χώρα σε χρόνια καθυστέρηση και επί πλέον, φυσικά, το κρίνουν ανίκανο να αντιμετωπίσει και τις εκάστοτε «στραβές» της συγκυρίας.
Αυτά τα τρία κόμματα κινούνται στο πλαίσιο των ιδεολογικών και πολιτικών κρασπέδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεταξύ της Φιλελεύθερης Δεξιάς δηλαδή και της Σοσιαλδημοκρατίας που χρόνια τώρα βρίσκεται σε υποχώρηση. Τι το διαφορετικό και αποδοτικότερο, από ό,τι κάνει η Ν.Δ., θα έκαναν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ (αν θεωρήσουμε ότι και αυτό υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να διεκδικήσει εξουσία); Πολύ περισσότερο που, σύμφωνα με τα στοιχεία, η χώρα μας βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση ως προς την εξέλιξη της πανδημίας μεταξύ των χωρών της Ένωσης; Όταν μάλιστα στο παρελθόν, τα κόμματα αγνόησαν τις πραγματικές ανάγκες του κοινωνικού κράτους και ευθύνονται για την εγκατάλειψή του; Όταν δεν ακούστηκε μια λέξη κομματικής αυτοκριτικής για τις ευθύνες τους;
Και αυτό βέβαια αφορά περισσότερο το ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτοτοποθετούμενος στο χώρο της αριστεράς και μάλιστα της ριζοσπαστικής, ο τομέας αυτός, το κοινωνικό κράτος, θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή της πολιτικής του. Και αυτό δεν αφορά μόνο στο γνωστό μνημονιακό κυβερνητικό παρελθόν του αλλά στο σήμερα ως Αντιπολίτευση.
Ποιες συγκεκριμένες πειστικές (δυνάμενες να υλοποιηθούν) προτάσεις κατέθεσε για την αντιμετώπιση της πανδημίας; Πότε μίλησε για την ανάγκη εκσυγχρονισμού των δικτύων;
Ο συνεχής καταγγελτικός αντιπολιτευτικός λόγος και μάλιστα για τρέχουσες διαχειριστικές πρακτικές μπορεί να χρωματίζει έντονα τις κυβερνητικές αρρυθμίες και δυσκολίες πλην όμως δεν υποδεικνύει λύσεις που προσδοκούν οι πολίτες. Δεν καταλαγιάζει τους φόβους τους. Δεν δημιουργεί προοπτικές και ελπίδες για το μέλλον.
Τέλος, επειδή παράλληλα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την επικίνδυνη επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας και επειδή σύμφωνα με τους ειδικούς η κλιματική αλλαγή μας επιφυλάσσει για το μέλλον οδυνηρές εκπλήξεις, ανάγκη μεγάλη το πολιτικό μας σύστημα να εισαγάγει σιγά σιγά και μερικές δόσεις ορθολογισμού στη σύμφυτη με το δημοκρατικό μας πολίτευμα κομματική πολιτική αντιπαράθεση. Γιατί αλίμονο αν από τον αντιμνημονιακό διχαστικό παραλογισμό της δεκαετίας του ’10 πέσουμε στη δύνη του α-πολιτικού ξεκατινιάσματος που κυριαρχεί μέρες τώρα στο δημόσιο λόγο…!